ตอนที่ 67 สามีของฉันแตกต่างจากคนอื่น

ต๭นที่ 67 สามีของฉันแตกต่างจากคนอื่น ในลำคอของกมิดาเหมือนมีอะไรติดอยู่ ที่จริงยังพูดไม่จบแต่พอมองไปที่สายตาของปริพลแล้วก็ได้กลืนกลับไป นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว ถ้าชายคนนี้ไม่พูดก็คือไม่พูด แต่ถ้าพูดออกมาแล้วต้องเป็นคำพูดที่อย่างน่าอัศจรรย์ เธอแค่พูดเรื่องสมมุติขึ้นมา อย่างไรก็ตามเธอดีกับตัวเองมาเลย แม้ว่าไม่ใช่เพราะเรื่องแต่งงาน เธอก็ยังเคารพเขามากน่ะ เห็นได้ชัดเจนว่าปริพลไม่ได้ต้องการความเคารพ “เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย จะพูดอะไร จะทำอะไร เธอน่าจะเข้าใจ เพราะลักษณะงานของเธอ ฉันไม่ห้ามเธอทำอะไรข้างนอก แต่อยู่ที่นี่ เป็นบ้านของพวกเรา” เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ กมิดาแค่รู้สึกละอายใจ แต่พอฟังคำพูดข้างหลังนั้น เธอรู้สึกเริ่มนั่งไม่อยู่แล้ว “ฉันหวังว่าเธอจะทำหน้าที่ของภรรยาโดยไม่ต้องบอก” เหมือนเป็นประโยคปกติ แต่แรงที่กอดเอวแน่นขึ้นกะทันหัน เสียงหายใจที่สม่ำเสมอมาจากช็อกเก็ตไหล่ มีสายลมร้อนพัดผ่านคอไปและมีกลิ่นหอมจากตัวเขาออกมาเป็นระยะ ๆ ร่างกายส่วนบนของกมิดาแข็งตัวเลย พูดตามตรงเธอไม่ค่อยคุ้นเคยกับการสัมผัสใกล้ชิดอย่างนี้ เมื่อคืนเธอได้สะกดจิตตัวเอง แต่วันนี้ไม่มีแรงแล้ว “คืออย่างนี้ ฉันมีบาดแผลน่ะ” เธอพยายามจะดิ้นออกจากแขนของเขา “ไม่เป็นไร วันนี้เธอก็แค่นอนเฉย ๆ ” ปริพลแค่ลากเธออย่างเบา ๆ เธอก็โดนจับกลับมาที่หน้าอกเขา เหมือนมือไม่ตั้งใจไปโดนหน้าอกของเขาและรู้สึกนุ่มจังเลย หน้าอกของเขามีความยืดหยุ่นมาก เธออุทานออกมา หน้าแดงอย่างชัดเจน ทันใดนั้นมือไม่รู้จะวางที่ไหน ยังไม่ทันที่จะมีการตอบโต้ ทันใดนั้นรู้สึกตัวลอยขึ้นมาโดนยกขึ้นกอดเอวไว้ และเดินไปทางเตียง “ไม่…...ไม่…...ไม่เอา” กมิดาดิ้นอย่างแรง ร่องรอยที่อยู่บนร่างกายของเมื่อคืนยังไม่หายไปและส่วนล่างเจ็บปวดมาก วันนี้เดินได้เพราะความพยายามของเธอ ตัวของเธอตกอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ปริพลใช้มือข้างเดียวจับข้อมือเธอสองข้างยกสูงผ่านศีรษะ ทับอยู่บนหัวเตียง เข่าของเขาอยู่ข้างเอวเธอ เสียงแหบ มองแค่สีหน้าไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไร ทำให้คิดไปไกล “ไม่เอาอะไร?” “ฉันเจ็บ…...” กมิดาเริ่มกลืนน้ำลาย เจ็บจริง ๆ บองได้เลยว่าเรื่องอย่างนั้นปริพลแข็งแกร่งมาก เธอไม่เคยนอนกับชายคนอื่น ดังนั้นไม่รู้ว่าผู้ชายเป็นอย่างนี้หรือไม่ แต่ของปริพลใหญ่จนทำให้เธอเจ็บปวดมาก เรื่องแบบนั้นต้องเป็นเรื่องสวยงาม แต่เมื่อคืนไม่ได้รู้สึกสักเท่าไหร่ มองไปที่สายตาของผู้ชายคนนี้มีอะไรบางอย่าง เขาขมวดคิ้ว “ตอนนี้ยังเจ็บหรือ？” ภายใต้แสงสลัวเห็นเพียงครึ่งใบหน้าของผู้หญิง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล เธอลังเลและพยักหน้า “อื่ม” ปริพลขมวดคิ้วลึกขึ้น เมื่อคืนเขาพยายามอดทนและระมัดระวังไว้กลัวทำให้เธอไม่สบาย แต่อย่างไรก็ตามก็ได้มีความเจ็บปวดขึ้นมา “ฉันขอดูหน่อย” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทำให้กมิดาหวาดกลัวจนใช้แรงทั้งหมดผลักปริพล “ไม่…… ไม่ต้อง” เธอเอาผ้านวมคลุมรอบหน้าอกไว้และพูดอย่างติด ๆ ขาด ๆ ดูอะไรละ？นั้นเป็นตำแหน่งอะไรจะดูได้ง่าย ๆ หรือ？ “ถ้าอาการหนัง ต้องไปโรงพยาบาลน่ะ” พอได้ยินคำนี้ กมิดารู้สึกหัวจะระเบิด ยังจะไปโรงพยาบาล？ เธอมองไปที่ปริพลทำท่าไม่น่าเชื่อ เอาความคิดในใจพูดโดยไม่ผ่านสมองออกมา “เธอล้อเล่นหรือ？ไปถึงโรงพยาบาลจะให้พูดว่าอย่างไร？เพราะสามีตัวเองตรงนั้นไม่เหมือนคนปกติทำให้ตรงนี้ของฉันได้รับบาดเจ็บหรือ？” ไม่รู้ว่าพูดตรงเกินไปหรือ สายตาของปริพลมองลึกลงไป “ฉันหมายถึง…… ฉันหมายถึงว่า…...” ทันใดนั้นกมิดาก็แข็งตัวลังเลอยู่เป็นเวลานาน ปิดตาและพูดมั่ว ๆ “ฉันบอกว่าฉันเป็นอะไรมาก แค่ตรงนั้น…...เหมือนปวม….. ปวมนิดหน่อย ยัง ยังไม่เอา…….” ตรงนั้นปวมและแดงแล้ว ตอนเช้าตื่นขึ้นมาปวดปัสสาวะเจ็บมาก ตอนนั้งอยู่บนชักโครกรู้สึกว่าขาอ่อนกำลังสั่นอยู่ ดังนั้นตอนนี้นึดถึงเรื่องนี้ก็จะกลัว ปริพลรูดผมเธอ “เมื่อกี้เธอพูดอะไรน่ะ？” กมิดาสะดุ้งตาและมองไปที่ปริพล รู้สึกอายเล็กน้อยและพูดสะดุดไปอีกหนึ่งรอย “ตรงนั้น…...ตรงนั้นปวมแล้ว…...” “ประโยคก่อนหน้านี้” “ไปโรงพยาบาลทำอะไร…...” “หลังจากโรงพยาบาล…...” เขาตรงนั้นไม่เหมือนคนอื่น？ ทันใดนั้นกมิดาตั้งตัวไม่ทันกับคำถามของปริพล “เธอเรียกฉันว่าอะไร？” ดวงตาของปริพลแคบลงเล็กน้อยและเขาโน้มตัวเข้าหาเธอ ทำให้ระยะทางทั้งสองน้อยลง เกือบจะแย่งอากาศหายใจของเธอไป กมิดารู้สึกสมองหยุดทำงานชั่วคราว เหมือนนึกออกว่าตัวเองพูดอะไรออกไปเมื่อกี้นี้ สามีของฉันหรือ？ “ฉัน…...ไม่ได้เรียก…...ชื่อเธอ？” เธอพยายามยิ้มและปกปิด “เรียกอีกครั้ง” เสียงของปริพลดังขึ้น เหมือนกำลังลูบคลำเล็กน้อย และกล่อมให้เธอพูดอีกครั้ง โดยปกติกมิดาเป็นคนหน้าหนา แต่อย่างไรก็ตามเรื่องแบบนี้เธอมีประสบการณ์น้อย ถ้าเป็นการล้อเล่นเพื่อที่จะให้เธอเรียกที่รักยังสามารถทำเป็นหน้าด้านพูดได้ แต่ถ้าพูดคำว่าสามี ยังยากสำหรับเธอ ดังนั้นเมื่อกี้พูดออกมาโดยไม่ตั้งใจเป็นเพราะประสาทเสียแน่เลย？ “เธอพูดอะไร?”เธอหันหน้าออกไป และหลบหลีกสายตาเขา “ถ้าไม่เรียกก็ได้ เธอสามารถเลือกที่จะไปแนะนำฉันต่อหน้าคุณหมอได้เลย” “เธอ…...” กมิดาพูดไม่ออก เรื่องการรังแกผู้หญิงที่อ่อนแอจุดนี้ ปริพลไม่มีใครสู้ได้เลย “สา…...สามี” เธอกรีดร้องด้วยน้ำเสียงอู้อี้ซึ่งอยู่ในใต้ผ้าหุ่ม “อื่ม” ปริพลพลิกตัวไปอีกข้าง ค่อย ๆ ถอนหายใจ เหมือนจะสบาย “เรียกอีกครั้งหนึ่ง” “......สามี” อยู่ในบ้านเขาก็ต้องยอม กมิดาบอกกับตัวเอง กับการกระทำของตัวเองทำตัวอ่อนแอเมื่อต่อหน้าคนที่แกร่งกว่า “เรียกอีกครั้งหนึ่ง” “พอแล้วน่ะ…… ได้แล้วน่ะ ประธานปริพล?” กมิดาไม่ค่อยยอม ประมาณนี้ก็พอแล้ว เธอเรียกครั้งฉันเรียกครั้ง อย่างกับกล่อมหมาน้อยเลย？ ชายที่อยู่ข้างกายงอแขนและลุกขึ้นอย่างช้า ๆ อยู่ข้างเตียงโดยใช้ข้อศอก พูดด้วยเสียงที่ผ่อนคลาย รู้สึกสนิทกว่าปกติ “ถ้ารับไม่ได้เรียกสามา ต่อจากนี้เรียกปริพลก็ได้” “ยังมีทางเลือกอื่นไหม？” “ไม่มีแล้ว” “ที่รักได้ไหม？” “ได้ ถ้าเธอกล้าเรียก”