ตอนที่ 69 แม่สามีที่อยู่ยาก

ต๭นที่ 69 แม่สามีที่อยู่ยาก กมิดารู้สึกตกใจเมื่อได้ยินที่คุณย่าพูด เธอแค่ได้ยินมาว่าแม่ปริพลไม่ใช่คนที่อยู่ง่าย แต่ไม่คิดว่าคุณย่าทำท่าไม่ชอบลูกสะใภ้อย่างนี้ “เขาอะ หัวสูง ดูถูกคนอื่น ถึงเวลามายุ่งกับเธอก็ไม่ต้องกลัว เพราะว่าไม่ว่าใครก็ไม่คู่ควรกับปริพล” สายตาของคุณย่ามองผ่านท้องน้อยของเธอ และยิ้มว่า “เรามีของดีติดตัว ถ้าเขาไม่ยอมพวกเราก็เอาสิ่งนี้ออกมา ยังไงก็ทำไปแล้ว พวกเราไม่กลัว” กมิดามองไปที่ท้องตัวเอง รู้สึกตื่นเต้น ในตรงนี้มีแต่อาหารที่กินไปเมื่อกี้แล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลยน่ะ คุณย่าอยากได้หลานมากก็เลยไม่ได้คิดอะไรเยอะ แต่ถ้าแม่ปริพลเป็นคนเรื่องเยอะก็ง่ายที่จะเปิดความจริงออกมา ถึงเวลานั้นก็ยุ่งแล้ว ผลการสัมภาษณ์ของ lsmail เครื่องประดับไม่ได้ออกมีสักที กมิดารออยู่บ้านสองวันแล้วและใจเย็นไว้ไม่โทรไปถามแต่พี่ขวัญเป็นคนใจร้อน รู้สึกได้ว่าไม่มีความหวังแล้วและรีบจัดงานสัมภาษณ์ใหม่ให้ การวางงานของพี่ขวัญทันใจมาก พอดีทำให้เธอไม่คิดเรื่องของที่บ้าน เมื่อเช้าพี่ขวัญโทรมาบอกว่าที่บริษัทมีโฆษณาให้เธอไปลองถ้าพอใจก็สามารถเซ็นสัญญาได้เลย ที่จริงเธอไม่อยากรับงานโฆษณาเร็วเกินไป แต่พี่ขวัญบอกจ้างสูงมาก สูงจนเธอไม่สามารถปฏิเสธได้ และก่อนหน้านี้เธอได้ปฏิเสธพี่ขวัญแล้วรอบหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปริพลเคยบอกคุณย่าไว้หรือไม่ ตอนออกจากบ้านคุณย่าไม่ได้ห้ามเธอแค่บอกว่าออกจากบ้านใส่เสื้อเยอะหน่อย ไม่ต้องใส่ส้นสูง และเธอก็ทำตาม ศิลปินที่อยู่ภายใต้บริษัทบีไวส์มีเยอะมาก บางคนก็แค่อยู่ในบริษัท ส่วนใหญ่ไม่มีงานอะไร หรือรอไปกับรุ่นพี่ ส่วนคนที่ดังแล้วปกติไม่ค่อยอยู่ในบริษัท นอกจากจันทร์สุดา สองวันก่อน เธอโดนนักข่าวจับได้ว่าเข้าออกคอนโดของภุชงค์ด้วยกัน แม้ว่าเวลาไม่นอนไม่ได้ค้างคืน แต่นักข่าวก็ได้ทำเป็นข่าวใหญ่ พูดว่านักแสดงคนดังจันทร์สุดากับแฟนคนรอยจับมือด้วยกันทำเป็นหัวข้อใหญ่ใน Facebook กระจ่ายไปถึงตอนกลางคืนเลย คืนนั้น จันทร์สุดาไปบอกว่าภุชงค์อย่างเบิกเผยที่ Facebook “ที่รัก ดีจังที่ได้เจอเธอ” ตอนแรกข่าวเริ่มหายไปแล้วแต่พอจันทร์สุดาโพสต์แบบนี้เท่านั้นละ พวกนักข่าวเริ่มออกมาอีกรอบ facebook เต็มไปด้วยข่าวนี้อีกครั้ง แฟนคลับของจันทร์สุดามีเยอะ มีคนตาดีหาFacebook ของภุชงค์เจอแล้วและเขียนความคิดเห็นเต็มไปหมดเลย มีคนไม่เห็นด้วยคิดว่าไม่เหมาสมกัน ก็ยังมีคนยินดีด้วย หลังจากวันหนึ่งผ่านไป กมิดาส่องFacebook แล้วไม่ตั้งใจไปเห็นข่าวเด่น “ทำเล็บมาใหม่รู้สึกอารมณ์ดีๆ ” โพสต์นี้จันทร์สุดาโพสต์ตอนกลางคืนบน Facebook พร้อมกับมือของเธอเอง เล็บสีเทาบนเขียวที่ทำใหม่เที่ยบกับตัวอักษรแล้วสิ่งที่เป็นที่สนใจคือมือกลางมีแหวนตัวใหญ่อยู่บนนั้น เมื่อได้เห็นเช่นนี้ กมิดาอึ้งไปเลย นี่คือจะแต่งงานกันแล้วหรือ? สองคนนี้เร็วไปไหม เธอปิดมือถือไปและบอกกับคนขับรถปมุตว่าไปบริษัทแล้วปิดตาพักผ่อน ในโลกนี้จะต้องมีคนที่อยู่แล้วทำให้คนอื่นไม่เข้าใจว่า ต้องมาต่อหน้าแบบหนึ่งลับหลังอีกแบบหนึ่ง เหมือนมีหน้ากากให้เขาเลือกอย่างเยอะเลย สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของการเติบโตของคนคือการฝึกให้เป็นคนที่ผลิตหน้ากากอย่างชำนาญ เมื่อถึงบริษัท เธอสวมหน้ากากและแว่นกันแดด พอเดินไปไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างที่คุ้น ๆ เดินมาจากอีกทาง คนนั้นคือภุชงค์ ใส่สูทสีฟ้า กางเกงขายาวสีขาว ผมสีน้ำตาลรู้สึกมีชีวิตชีวา เหมือนตอนนุ่ม ๆ เขาเหมือนเห็นเธอ หยุดสักพักแล้วรีบเดินไป กมิดาขมวดคิ้ว ก้มหน้าอยากจะทำเป็นไม่เห็น “กมิดา” เสียงของภุชงค์ดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมเสียงเท้าเดินมา “ฉันมีอะไรจะคุยกับเธอ” กมิดาเงยหน้ามองไปรอบข้าง รู้สึกเหมือนข้างบริษัทส่วนใหญ่ไม่มีนักข่าว ถึงจะสบายใจ และถามว่า “มีอะไรหรือ?” “ฉันตรวจเจอคนที่เกี่ยวข้องกับวันนีย์แล้ว ตอนแรกอยากจะส่งเข้าE-mai ของเธอ แต่เธอน่าจะตั้งค่าไว้ไม่รับ E-mail แปลกหน้า ก็เลยส่งไม่ออก” การตั้งค่ายังไงเป็นภุขงค์สอนเธอเอง ตั้งแต่เป็นศิลปินแล้วบางทีเจอแฟนคลับที่บ้า ๆ บอ ๆ จะเป็นต้องใช้ ฉะนั้นเขาช่วยกมิดาตั้งค่าไว้ ตอนเลิกกันใหม่ๆ ภุชงค์ได้ส่งจดหมายเลิกมาที่Email เธอ และเธอรู้สึกเบื่อก็เลยบล็อกเขาไป ฉะนั้นถึงตอนนี้ ไม่ได้รับ Email ของเขาเลย “ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวฉันตั้งค่าให้เธอเข้าได้” กมิดาพูดเสียงอ่อน ๆ นอกจากเรื่องที่บ้านแล้ว เหมือนไม่มีอะไรจะคุยกับเขาแล้ว สองคนนี้เดินไปที่ลิฟท์ และเงียบไม่พูดอะไรเลย รู้สึกแปลก ๆ “ข่าวเด่นบน Facebook เธอดูหรือยัง?” ภุชงค์ถามอย่างลังเล “อื่ม” “แหวนนั้นไม่ใช่ฉันให้จันทร์สุดา เป็นเจ้าของงานโฆษณาให้เธอไว้” ไม่รู้ทำไม เขาอยากจะอธิบายเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน กมิดาอึ้งไปสักพัก หัวเราะในใจ เงยหน้า “เธอพูดกับฉันเรื่องนี้ทำไม?” ภุชงค์หยุดเดิน ตั้งนานไม่ได้ก้าวเท้าไป ลิฟท์มาแล้ว กมิดาเดินเข้าลิฟท์ทันที หันหลังมองเขาแล้วหันหน้าไปอีกทางไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ถามเขาว่าจะขึ้นลิฟท์ด้วยไหม ไม่ถามว่าวันนี้มีงานอะไร ไม่ถามว่าวันนี้เขายุ่งไหมหลังเลิกวานจะไปกินของหวานกันไหม ไม่อยากให้พี่ขวัญรู้ ทุกอย่างแค่เป็นอดีด ภุชงค์มองไปที่หน้าจอแสดงตัวเลขของลิฟท์จากชั้น 1 ไปยังชั้น 5 หยุดไปนาน เหมือนถูกสะกดจิต ลืมกดลิฟท์ “พี่ภุชงค์ ” เสียงหวาน ๆ ดังขึ้นมาทำให้เขาสติกลับมา จันทร์สุดาใส่ส้นสูง สวมเสื้อคลุมสีขาวใหญ่เดินเข้ามา ถอดแว่นกันแดดออกเห็นแก้มสวย ๆ “ทำไมไม่กดลิฟท์ละ?” เธอกดลิฟท์แล้วกอดแขนภุชงค์อย่างธรรมชาติ อย่างไรก็ตามเรื่องของพวกเขาก็ได้เบิกเผยไปแล้วครึ้งหนึ่ง จะทำอะไรก็ไม่กลัวแล้ว อีกอย่างยังอยู่ในบริษัทด้วย คนในบริษัทรู้กันหมดแล้ว มีเสี้ยววินาทีที่ภุชงค์อยากจะเอามือออกมา แต่เมื่อได้ยินจันทร์สุดาพูด รู้สึกหมดแรงเลยทันที “พี่ภุชงค์ วันนี้ฉันจะไปตรวจครรค์ ตอนบ่ายไปเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม?” จันทร์สุดาพิงกับไหล่ของเขา เขาพยักหน้ากอดเธอเข้าลิฟท์ “ช่วงบ่ายไปสายหน่อย วันนี้มีเจ้าของโฆษณาจะมาที่บริษัทเหลือคนในแผนกไปเป็นตัวแทน ฉันจะต้องไปดูสักหน่อย” “ของอะไร ทำไมฉันไม่รู้เลย?” จันทร์สุดาขมวดคิ้วถาม ปกติบริษัทได้รับงานตัวแทนโฆษณาจะตั้งส่งไปที่แต่ละแผนกตามลำดับ มีแต่คนที่ลำดับสูงไม่เอาแล้วถึงจะได้งานที่คนไหม่ “งานนี้ ฉันอยากจะเอาไว้ให้กมิดา” ในสายดาของภุชงค์มีความเสียใจผ่านไป