ตอนที่ 70 การดูถูกหัวเราะเยาะ

ต๭นที่ 70 การดูถูกหัวเราะเยาะ ภายในลิฟท์ ถ้าภุชงค์เงยหน้าขึ้นมามองที่กระจกตอนนี้ จะเห็นว่าสีหน้าของจันทร์สุดาไม่ค่อยดี เธอกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเอง พยายามยิ้มอย่างหวาน พูดว่า “ให้กมิดา?เธอหวังดี แต่เขาไม่อาจจะรับน่ะ ตัวเขาเคยปฏิเสธงานของIsmailเครื่องประดับมาแล้ว” มองไปที่กระจกในลิฟท์ภุชงค์ขมวดคิ้ว เขาพูดอย่างอ่อนโยน อธิบายแทนกมิดา “เธอไม่อยากจะใช้เส้นถึงจะปฏิเสธไป ถ้าlsmail ให้เธอตามขั้นตอนไปสัมภาษณ์ ฉันคิดว่าไม่น่าจะได้” “ถ้าไม่อยากจะใช้เส้น แล้วพวกเราไม่ควรที่จะช่วยเธอ ตามนิสัยของกมิดาเธอก็รู้ดี ถ้าให้เธอรู้แล้วว่าเธอตั้งใจให้เขา เธอคิดว่าเขาจะเอาหรือ?” ภุชงค์อึ้งไป ถอนหายใจ “ก็ไม่ถึงกับว่าฉันตั้งใจทำ นอกจากเธอแล้ว ถ้าเจ้าของงานให้คนในแผนกลองกล้องใครถูกใจพวกเขา ใครก็ได้” “แต่ว่า…...” “จันทร์สุดา ไม่ต้องพูดแล้ว” ภุชงค์ขมวดคิ้วไม่ให้จันทร์สุดาพูดต่อ มองเธอด้วยสายตาไม่เข้าใจ “ฉันรู้ว่าเธอไม่ชองฉันทำแบบนี้ แต่นอกจากนี้แล้วฉันไม่รู้จะทำยังไงให้กมิดา เธอรู้น่ะว่า ฉันเคยสัญญากับคุณอาวรพล จะดูแลกมิดาดี ๆ” จันทร์สุดากัดฟันและก้มหัวลง ยิ้มและพยายามให้น้ำเสียงตัวเองฟังแล้วสบายหู “ไม่เป็นไร พี่ภุชงค์ เธอจะทำอะไรฉันก็อยู่ข้างเธอ ฉันไม่ใช่เป็นคนที่เอาแต่ใจ” แม้ว่าภุชงค์พูดแบบนี้ แต่ในแผนกพวกเขาใคร ๆ ก็รู้ว่านอกจากจันทร์สุดาแล้วก็เป็นกมิดาที่เป็นคนที่มีอนาคดที่สด ไม่ว่าทั้งงานและหน้าตาหลายอย่าง เธอเป็นคนเก่งที่หายาก แม้ว่าเธอไม่มีพื้นหลังก็ยังทำให้บริษัทยอมซื้อตัวเธอมาฝึกซ้อม จันทร์สุดาปากไม่ตรงกับใจ ภุชงค์หางตามองไปที่กระจกแล้วเห็นสีหน้าของแก้มที่สวยงามอย่างเธอเปลี่ยนไปมา รู้สึกอึ้งนิดหน่อย ขมวดคิ้ว อีกฝั่งหนึ่ง กมิดาถูกพี่ขวัญลากไปที่ห้องประชุมลองกล้อง “ฉันว่าโฆษณาของ lsmail ไม่ต้องหวังละ ส่วนทั้งสองโฆษณานี้เป็นคุณภุชงค์ส่งมาให้ แม้ว่าไม่ใช่ของที่คุณภาพสูงมาก แต่เหมือนโฆษณาขนมของใช้ประจำวันง่ายที่จะทำให้คนรู้จัก เธอต้องจับโอกาสไว้น่ะ ถ้ามีเรื่องออกมาอีก ดูว่าฉันจะจัดกันเธอยังไง” พี่ขวัญเตือนเธออย่างจริงจัง กมิดาก็ไม่โกรธและแลกลิ้นออกมา ท่าทางน่ารัก “ไว้ใจได้ พี่ขวัญ ฉันจะทำตัวดี ๆ ” “ฉันกลัวเธอแสดงเกินแล้ว” พี่ขวัญยื่นมือออกมาตีที่หัวหนึ่งที “ถ้าเหมือนครั้งที่แล้วเป็นบ้าแบบนั้น ฉันจะไม่สนว่าเธอเป็นอะไรกับเจ้านายใหญ่แล้วน่ะ ต่อจากนี้ก็ไม่ทำงานกับเธอแล้ว” “ไม่น่ะ พี่ขวัญ เรื่องครั้งที่แล้วฉันผิดเอง” กมิดากอดแขนพี่ขวัญสะบัดไปมา ทำท่าอ้อน “ถ้าเธอไม่เอาฉันแล้ว ที่บริษัทก็ไม่มีคนรับแล้ว ฉันก็ต้องออกจากวงการบันเทิงแล้วละ” พี่ขวัญถูกเธอสะบัดจนหายโกรธแล้ว หน้าดึง ๆ ก็ได้อ่อนโยนมา ก็ยังไม่ให้สีหน้าดี ๆ กับเธอให้เธอสบายใจ ทำท่าจ้องไปที่เธอ “รีบไปที่ห้องประชุมเลย ไม่ต้องมาอ้อนฉันไม่มีประโยชน์?ถ้าเธอไม่มีผลงานให้บริษัทสักที ก็จะไม่มีงานให้แล้วน่ะ ก็เหมือนออกจากวงการไม่มีผิดละ” กมิดายกคิ้วขึ้น ยิ้มและตอบว่า “ฉันไปละ” ในใจเธอรู้สึกขอบคุณที่พี่ขวัญช่วยเธอไว้ เมื่อสามปีก่อนเรื่องเกิดขึ้นในบ้านหลังจากนั้นเธอถูกซ้อนตัวไม่ให้ออกงาน แต่พี่ขวัญยอมติดต่อเธอให้เธอเห็นโอกาส เธอชอบงานแสดง ชอบความรู้สึกที่ต่อหน้ากล้อง เวลาที่สั้น ๆ แต่ได้รู้สึกรสชาติของชีวิตที่แตกต่าง ก่อนเข้าห้องประชุม เธอนึกอะไรขึ้นมากะทันหัน มือจับประตูไว้หันหลังไปถามว่า “พี่ขวัญ งานของบริษัทไม่ใช่ให้รุ่นพี่เลือกก่อนหรือ? ทำไมให้เราก่อนหรือ?” พี่ขวัญเงียบไปสักพัก คำถามนี้เธอเคยสงสัย แต่เมื่อนึกถึงเรื่อง lsmail แล้ว เธอไม่อยากจะเสี่ยงอีกแล้ว เธอตบไหล่กมิดา จับมือเธอเปิดประตู กดเสียงลงพูดว่า “รุ่นพี่เธอไม่อยากได้งานเล็ก ๆ แบบนี้ ไม่มีราคา ก็เลยได้ของพวกเธอแล้ว” กมิดาอยากจะถามอะไรเพิ่ม แต่พี่ขวัญส่งเธอมาที่ห้องก่อน “รีบไป พวกเขาถึงแล้ว” ภายในห้องประชุม ที่นั่งอยู่ใกล้หน้าต่างเจ้าของงานยังไม่มา ตรงข้ามมีศิลปินของอีกสองบริษัทมาแล้ว เพิ่งเข้าวงการ นอกจากงานแบบหน้าปกแล้วยังไม่เคยรับอะไรมา ขนาดโอกาสที่ออกกล้องยังน้อย ก่อนกมิดาไปถึง ทั้งสองกำลังพูดคุยเรื่องทั่วไป การแข่งขันครั้งนี้สำหรับกมิดาแล้วง่ายมากเลย แต่สำหรับพวกเขาแล้วไม่ยุติธรรม สำหรับในความคิดด้านการตลาดแล้ว เจ้าของงานจะต้องเลือกกมิดาที่เป็นคนรู้จักแล้วไม่เลือกคนใหม่ที่ยังไม่มีใครรู้จัก กมิดาสูดหายใจลึก ๆ รู้สึกได้ว่าสายตาที่ไม่ค่อยดีจากคู่แข่งอีกสองคนนี้ “สวัสดี…...” กมิดาทักทายตามมารยาทแล้วลากเก้าอี้มานั่ง ก้นยังไม่ถึงเก้าอี้ เสียงการดูถูกหัวเราะเยาะก็ดังขึ้น “อี๋ นี่ไม่ใช่กมิดาหรือ? เธอมาร่วมลองกล้องกับโฆษณาเล็ก ๆ แบบนี้ด้วยหรือ?” กมิดาอึ้งไป มือที่จับเก้าอี้รู้สึกแข็งตัวไปหน่อย มองไปที่คนพูดด้วยสายตาตกใจ กันลยา เพิ่งได้เซ็นสัญญากับบริษัท เป็นเด็กมหาลัยปีสองเรียนงานแสดง ตัวสูง หน้าสวย เคยทำงานเสริมเป็นนางแบบแล้วถูกบริษัทเอามาทำสัญญา ได้ข่าวว่าที่บ้านพอมีเงิน อายุน้อยใจร้อน ผู้จัดการที่ดูแลเป็นคนเดียวกันกับจันทร์สุดา ฉะนั้นหัวสูง ดูถูกคนใหม่ของบริษัท ในสายตาของเธอ กมิดาแค่เป็นศิลปินหญิงที่ไม่มีไฟแล้ว ทำเป็นตัวเองเก่ง นิสัยดีแต่ลับหลังแย่มาก แม้ว่าที่รู้เพราะได้ยินมาจากที่อื่น แต่ตอนนี้เป็นคู่แข่งกันเป็นเรื่องจริง ฉะนั้นเธอไม่รู้สึกดีกับกมิดาเลย พูดว่าเกรียจเลยก็ได้ “พวกเราเป็นคนใหม่ ถ้าบริษัทให้โอกาสมาก็ต้องมากันหมด” กมิดามองไปรอบด้าน เห็นว่ามาแค่กัลยาและอีกคนที่ใส่เสื้อสีขาวไม่รู้จักชื่อ ในแผนกแม้ว่าคนน้อยแต่ก็มีสิบกว่าคนนะ มาน้อยขนาดนี้ คือทุกคนไม่อยากได้งานเล็ก ๆ แบบนี้หรือ? “แม้ พูดอย่างดีเลยน่ะ ถ้าทุกคนรู้ว่าเธอมาน่ะ นอกจะมีฉันไม่กลัวตายไม่น่าจะมีคนกล้ามา” “พูดแบบนี้ฉันไม่เข้าใจ” กมิดาขมวดคิ้ว จัทรัศม์พูดอย่างไม่แกรงใจ แต่ตัวเองไม่เคยมีเรื่องกับเธอน่ะ ? “ขนาดงานของ Isamil ก็ปฏิเสธแล้ว มาแย้งงานเล็กแบบนี้กับคนใหม่อย่างพวกเรา ไม่ยุติธรรมเลย พี่กมิดา เธอกลัวว่าฐานะของตัวเองในบริษัทอยู่ท้ายก็เลยให้พวกเรามาแทนที่หรือ?”