ตอนที่ 36 ตกลงที่จะรับประกันเจ้า

ต๭นที่ 36 ตกลงที่จะรับประกันเจ้า เมื่อซูพ่านเอ๋เห็นซ่านจินจื๋อพากุ้อ้าวเวยจากไป ปลายนิ้วได้ฝังเข้าไปในฝ่ามือ　　 กุ้อ้าวเวยผู้นี้มีอะไรดีกันแน่ ! คาดไม่ถึงว่าจะสามารถอยู่ข้างกายของท่านพี่จื๋อได้! เมื่อเข้าไปในป่า ทั้งสองคนต่างก็ตามเสียงไป เมื่อเห็นองค์ชาย 4 กำลังพิงอยู่กับต้นไม้ เลือดไหลรินออกมาจากขาข้างหนึ่ง ส่วนแขนอีกข้างก็ถูกกิ่งไม้กรีดจนบาดแผลใหญ่ ส่วนสัตว์ป่าตัวหนึ่งก็ได้พุ่งออกมาจากฝูงชน ม้ายังไม่หยุด กุ้อ้าวเวยก็กระโดดลงมาจากหลังม้าด้วยความกล้าหาญแล้ว แถมยังกลิ้งนำทั้งสองคนแล้วลุกขึ้นวิ่งไปทางซ่านเชียนหยวนองค์ชาย 4 ราวกับไม่เห็นสัตว์ป่าที่อยู่ในละแวกนี้ “เจ้าไม่ต้องฆ่าแล้ว!” ซ่านจินจื๋อตะโกนใส่กุ้อ้าวเวย กลับยกธนูและลูกธนูที่อยู่ในมือขึ้นมา แล้วยิงตรงสัตว์ป่าอย่างไม่ยั้งน้ำหนัก เมื่อเห็นว่าสัตว์ได้ถูกท่านชายอีกคนกระแทกใส่ด้วยแขนที่คงที่ “เจ้าไม่มีเทพเจ้าแห่งสงคราม ความตื่นตกใจเทียบไม่ได้กับการฆ่าสัตว์ตัวนั้น !” กุ้อ้าวเวยตะโกนเสียงดัง โชคดีที่นางเทเหล้าออกไปแล้วเพราะความกลัว และได้เสวยยาถอนพิษไปนานแล้ว ดังนั้นมือทั้งสองจึงไม่สั่นแต่อย่างใด องค์ชาย 4 ยังไม่ได้สูญสิ้นสติสัมปชัญญะ นางนำขวดหยกวางไว้ตรงปลายจมูก ซ่านเชียนหยวนจึงได้ลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว กุ้อ้าวเวยใช้ปากกัดชายเสื้อฉีกขาด แล้วนำไปยัดใส่ขวดหยกและยัดใส่ในมือของเขา : “ดมเองเถอะเพคะ ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนห้ามสลบเด็ดขาด เข้าใจไหม?” ไม่ว่าจะอย่างไรซ่านเชียนหยวนก็เติบโตมาในกรมทหาร เขามีปฏิกิริยาตอบสนอง โดยการก้มหน้าลงวางขวดหยกตรงปลายจมูก ถึงแม้ว่ากลิ่นมันไม่พึงประสงค์ก็ตาม แต่กลับช่วยทำให้สมองตื่นตัว ละยังทำให้เขารู้สึกปวดหัวมากอีกด้วย กุ้อ้าวเวยนำผ้ายัดใส่ในปากของเขา แล้วกุมผ้าที่ฉีกออกมาผืนนั้นอย่างรุนแรง ซ่านเชียนหยวนเหงื่อออกมาราวกับฝนตก เสียงแหวกอากาศข้างหูดังขึ้น ลูกธนูขนนกที่อยู่ในมือสองลูกของซ่านจินจื๋อได้ถูกยิงออกไป จะทะลุเนื้อหนังมังสาหนาๆของสัตว์ ลูกธนูสองคันนี้ทำให้มันเกิดหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น จึงได้หันกลับไปมองพวกเขาที่กำลังพุ่งเข้ามา มีดยาวบนเอวได้ถูกดึงออกมา ซ่านจินจื๋อได้บังคับม้าให้หัน เพื่อขวางกุ้อ้าวเวยและซ่านเชียนหยวนไว้ “ท่านอาระวังด้วยพะยะคะ สัตว์ตัวนั้นมีปัญหา!” ซ่านเชียนหยวนได้ยกมืออันสั่นเทาเบาๆขึ้นมา พร้อมกับหันกลับไปยังมองกุ้อ้าวเวยที่พันผ้าพันแผลไว้เรียบร้อยพอดี จึงได้ใช้ปากฉีกผ้าอีกผืนออกมา แล้วแล้วหยิบขวดขำนวนไม่น้อยขึ้นมาวางไว้ด้านข้าง　 เมื่อสัตว์ป่าวิ่งพุ่งเข้ามาชน ซ่านจินจื๋อใช้มีดยกขึ้นมา เมื่อครุ่งคิดอยู่สักพักใหญ่ จึงได้เปลี่ยนทิศทางไปอยู่อีกด้าน เพื่อดึงดูดสัตว์ป่าให้ตามมา ซ่านเชียนหยวนเหงื่อออกจนชุ่มแผ่นหลัง กุ้อ้าวเวยจึงได้ล้วงเข้าไปหยิบเข็มเงินออกมาแทงเพื่อห้ามเลือดเขาไว้ จากนั้นก็เคาะไปที่หัวกะโหลก ก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า : โชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงกระดูก เพียงแค่บาดแผลที่ลึกมากเท่านั้น เดี๋ยวข้าจะจัดการให้เพคะ” นางหยิบผ้าที่ยัดอยู่ในปากของเขาออกมา แล้วล้วงไปหยิบขวดหยกอีกขวดขึ้นมาเทใส่บาดแผลที่เกิดจากของมีคมนี้ เขากัดฟันกรอดในตอนที่รู้สึกเจ็บปวด กุ้อ้าวเวยจึงได้นำเลือดของเขามาให้เขาดมอยู่ปลายจมูก เขากัดฟันกรอด เมื่อยามรู้สึกเจ็บปวด กุ้อ้าวเวยจึงได้ขมวดคิ้ว : “เจ้าเคยโดนพิษมาก่อนหรือไม่?” “นานมากแล้ว แต่ก็ได้ดูดพิษออกไปแล้ว ” ซ่านเชียนหยวนเห็นหมอหลวงวิ่งเข้ามาพร้อมกับกล่องยาจากที่ไกลๆ เพียงแต่ด้วยความที่เขาหมดสิ้นพลังจึงได้เกิดอาการวิงเวียน “ยังมีพิษร้ายแรงอยู่ เจ้าน่าจะกลับไปให้หมอตรวจสอบร่างกายของเจ้า” กุ้อ้าวเวยได้หยิบขวดหยกยักใส่ในมือของเขาใหม่อีกครั้ง จากนั้นก็ล้วงไปหยิบผ้าสะอาดๆออกมาจากเอว แล้วพันขาของเขาไว้อย่างเบามือ ดูเหมือนว่ากระดูกขาของเขาจะหัก “โดยปกติแล้วเจ้ามักใช้แขนข้างนี้อยู่เป็นประจำ” กุ้อ้าวเวยแตะขาของเขาอย่างเบามือ “ใช่” เมื่อสิ้นสุดเสียงของซ่านเชียนหยวน ก็ได้ยินเสียงเปรียะดังขึ้น คาดไม่ถึงว่ากุ้อ้าวเวยจะสะบัดแขนของเขาจากด้านข้างของเขา ด้วยความที่เขาวิงเวียนไปจึงไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา กุ้อ้าวเวยกลับยกกระดูกต่อเข้าด้วยกัน ความเจ็บปวดทำให้ดวงตาเห็นดาววีนัส จากนั้นก็มองไปรอบๆจนล้มลงไปอีกด้าน เมื่อได้ยินเพียงแค่เสียงล้มลงอย่างหนักหน่วง ซ่านจินจื๋อได้ฟันสัตว์ป่าตัวนั้นจนเลือดเปื้อนไปทั้งตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนกุ้อ้าวเวยที่อยู่ด้านข้างก็ได้รับตัวของซ่านเชียนหยวนได้ทันท่วงที เมื่อเห็นว่าเขาตัวเย็นสะท้านไปทั่วทั้งตัว จึงตระหนักได้ว่าอาการยังไม่ทรงตัว จึงทำได้เพียงกอดเขาไว้ในอ้อมแขน ให้เขาพิงบนแขนของตัวเอง พร้อมกับหยิบขวดหยกขึ้นมาอังเล็กน้อย เมื่อเขาลืมตาขึ้น จงได้ยิ้มออกมาพลางพูดขึ้นว่า : “เจ้าไม่ใช่ทหารหรือเพคะ? ทำไมแค่ปวดหัวแค่เล็กน้อยก็สลบไสลไปซะแล้ว” ซ่านเชียนหยวนกลับพูดไม่ออก กุ้อ้าวเวยแตะไปบนหัวของเขา เพื่อให้เขาอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของนางเพียงครึ่งหนึ่ง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่เหล่านี้ล้วนแล้วแต่เสียพลังไปไม่ใช่น้อย ครั้งนี้นางรู้สึกว่าฤทธิ์ของยาพิษได้ทะลักออกมาอีกครั้ง มือทั้งสองข้างจึงได้สั่นเทาเนื่องจากออกแรงไปมาก จึงทำได้เพียงแค่ปลายตามองไปยังสถานที่ไกลๆ สัตว์ได้ถูกฆ่าตายกลางป่า ซ่านจินจื๋อที่มีดาบที่เปื้อนไปด้วยเลือด กำลังเดินเข้ามา นางกลับยังคงเผยรอยยิ้มเหมือนกับตอนที่อยู่ในห้องผ่าตัดในวันปกติทั่วไป แล้วตะโกนไปทางเขาว่า : “ท่านอ๋องเพคะท่านช่างมีความกล้าหาญในการศึกสงครามมากเพคะ! ” แม่นางเสียสติ !　　 เมื่อถูกตะโกนแบบนั้นซ่านจินจื๋อ กลับย่างก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงตัวของทั้งสองคน หลังจากที่มองไปที่ทั้งสองคน เขาจึงเลือกที่จะย่างก้าวตรงไปหากุ้อ้าวเวยแล้วดึงนางขึ้นมา นางเหงื่อออกไปทั้งตัว เมื่อยืนขึ้นมาก็แทบจะโอนเอนไปมาทรงตัวไม่อยู่ แต่ก็ยังปล่อยมือจากเขา : “รีบนำตัวขององค์ชาย 4 ออกไปจากที่นี่ แล้วค่อยมาจัดการเพคะ เขาเสียพระโลหิตไปมาก ขนาดข้าต่อแขนให้เขาเมื่อสักครู่ ก็เจ็บปวดมากอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าหลังจากนี้จะไม่ได้มีผลข้างเคียงอะไรก็ตาม แต่ก็ต้องระมัดระวังให้ดีๆ” ซ่านจินจื๋อเองก็ไม่กล้าที่จะประคองซ่านเชียนหยวนขึ้นมา จึงทำได้เพียงแค่แบกเขาขึ้นมาตามที่กุ้อ้าวเวยกล่าวไว้เท่านั้น　　 หมอหลวงอีกสองสามคนที่กำลังหอบแฮกเมื่อมาถึงที่นี่ ก็พบว่าไม่เป็นอะไรแล้ว จึงได้หน้าแดงด้วยความอายขึ้นมาทันใด　 ซ่านจินจื๋อเองก็กวาดสายตาไปมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชาเช่นกัน หมอหลวงเหล่านี้ขี่ม้าไม่เป็น พวกเขาวิ่งออกจากตำหนักโอสถมาถึงที่อห่งนี้ จึงทำให้ใช้เวลาค่อนข้างนาน!　　 “หมอทุกท่านที่ลำบากไปหน่อย องค์ชาย 4 ไม่ได้บาดเจ็บถึงขั้นกระดูกหัก ถ้าไม่ได้เพราะแม่นางช่วยจัดการไว้ หลังจากนี้ก็คงต้องลำบากทุกท่านแล้วละ” กุ้อ้าวเวยยิ้มไปทางหลุ่มคนเหล่านี้ ซ่านจินจื๋อยิ้มไปทางกลุ่มคนเหล่านี้ ใบหน้าหมอหลวงอีกสองสามคนจึงได้ดีขึ้น พร้อมกับตาเข้าไปทันที กุ้อ้าวเวยเห็นซ่านจินจื๋อจึงได้ไร้จิตสำนึกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ลูบหัวของเขา : “เขาเพิ่งจะอายุแค่ไม่กี่ปี ย่อมตื่นตกใจอยู่แล้ว” “หยวนเอ๋อเติบโตในกรมทหาร พายุคลื่นอะไรก็ไม่เคยเจอมาก่อน” ซ่านจินจื๋อไม่พอใจกับคำพูดของนาง　 “ท่านอ๋องจะบอกว่า” กุ้อ้าวเวยได้กลอกตาไปมา จากนั้นก็ทำได้เพียงแค่ล้วงไปหยิบยาจินชวงและยาถอนพิษจากบนเอวออกมาให้กับองครักษ์ของซ่านเชียนหยวน จากนั้นก็ตามซ่านจินจื๋อกลับไปยังกระโจม　　 หมอหลวงกลุ่มหนึ่งไม่ค่อยมีความปิติยินดีนัก แต่ฮ่องเต้ได้เกิดอาการกินรังแตนไปแล้ว และรับสั่งให้คนไปตรวจสอบเรื่องนี้ ซ่านเชียนหยวนได้ตามซ่านจินจื๋อเข้าไปในสนามรบ ทำไมถึงได้ตกลงจากหลังม้าในเขตของสนามล่าสัตว์ได้? ใครกันที่นำสัตว์ป่าที่ทำร้ายคนตัวนี้เข้ามาในที่แห่งนี้?　　 กุ้อ้าวเวยนั่งอยู่ในมุมของกระโจม จากนั้นก็หยิบขวดยาออกมา แล้วกระดกเข้าไป นางจึงได้รู้สึกว่าพิษที่ร้ายแรงนั้นค่อยๆถูกยับยั้ง แต่นางกลับยืนขึ้นไม่ไหวขึ้นมา “ไปกันเถอะ” ซ่านจินจื๋อออกคำสั่ง พร้อมกับมองไปทางนางด้วยสายตาเรียบเฉย　　 “ไม่ได้ชั่วคราว ท่านอ๋องท่านไปก่อนเถอะเพคะ” กุ้อ้าวเวยได้โบกมือไปมา นางคิดว่าน่าจะกินยาถอนพิษ หน้าอกจึงได้เกิดความรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา วินาทีต่อจากนั้น มือของซ่านจินจื๋อจึงได้ยื่นมาตรงหน้าของนาง : “เจ้าชวยหยวนเอ๋อไว้ ข้าตกลงที่จะรับประกันเจ้า”　　 “ก็ยังดีหน่อย” กุ้อ้าวเวยจับมือของเขาเพื่อลุกขึ้นยืน พร้อมกับรู้สึกผ่อนคลายลง