ตอนที่21 แรงกดดันจากพ่อแม่

ตอนที่21 แรงกดดันจากพ่อแม่ นัชชาเดินออกมาออกจากเตนัทลอว์เฟิร์ม ปากก็แอบบ่นเขาไปด้วย มันคงเป็นเพราะการกระทำเมื่อกี้ของเขาเตชิตเลยจัดคนขับรถไปส่งเธอ นัชชาเดินนวดไหล่ไปด้วยปากก็ยังไม่หยุดบ่น ถ้าคราวหลังเธอมาทำงานเธอคงต้องอยู่ให้ห่างจากเขา ไม่งั้นคงได้โดนเขากระชากไปทำอะไรต่อมิอะไรแน่ๆ ไม่ต้องทำงานกันพอดี “คุณนัชชาครับ จะตรงกลับไวโรจน์วิลล่าเลยมั้ยครับ” คนขับถาม นัชชาคิดไปคิดมา “ไปหมู่บ้านมีสุข” มันก็นานมากแล้วที่เธอไม่ได้กลับไปเยี่ยมพ่อแม่เลย ครั้งที่แล้วเป็นเพราะเรื่องดวิษถึงเวลาที่เธอต้องกลับไปแล้ว ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดอยู่หน้าหมู่บ้านมีสุข นัชชาลงจากรถ เดินผ่านร้านขายของเลยแวะซื้อของบำรุงร่างกาย ตึกเก่าที่ไม่มีลิฟต์เธอเลยต้องแบกของเดินขึ้นบันไดไปถึงชั้น4 ณัชชนม์เปิดประตูมา เห็นมือเธอหิ้วโน่นนี่ไว้เลยรีบยื่นมือไปรับ “ทำไมถึงแล้วโทรบอกพ่อกับแม่จะได้ลงไปช่วยถือของด้วย” “ไม่เป็นไรคะแม่ แค่นี้เองหนูถือเองได้สบายมาก” “รีบเข้ามาข้างใน” สองแม่ลูกเดินเข้ามาในบ้าน เมทนีที่กำลังเขียนพู่กันจีนอยู่ห้องครัวตรงโต๊ะกินข้าว นี่เป็นกิจกรรมยามว่างที่ทำมาตลอดหลายปีจนชินไปแล้ว “พ่อ” นัชชาวิ่งเข้าไปเรียกด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ตั้งแต่นัชชาเป็นเด็กเมทนีก็รักและดูแลเธอเป็นอย่างดี เขาจะตรงกันข้ามกับณัชชนม์ เขาใจกว้างถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานแล้วทุกครั้งที่เธอกลับมาเขาก็จะดูแลทำตัวเหมือนนัชชายังเป็นเด็กอยู่ แต่คราวนี้ต่างจากเดิม ดูก็รู้ว่าเขาไม่ค่อยพอใจ “เธอยังรู้จักกลับบ้านอยู่หรอก” นัชชาไม่เข้าใจ ณัชชนม์เลยแก้สถานการณ์ “เอาเถอะ ไหนๆลูกก็กลับมาแล้ว จะโกรธอะไรอีก” “เธอว่าฉันจะโกรธเรื่องอะไร บ้านนั้นเขาถึงขั้นโทรมาฟ้องแล้ว ฉันอายคน ขายหน้า” พูดๆไปเขาก็โยนพู่กันลงโต๊ะ นัชชาพอเดาเรื่องออก “พ่อ ดวิษมาหาพ่อใช่มั้ย” ณัชชนม์ถอนหายใจแล้วลากนัชชาออกมา “ไม่ใช่ดวิษ แต่เป็นจรรยา” นัชชาขมวดคิ้ว “เขามาหาพ่อทำไม” ณัชชนม์หันมามองนัชชาแอบลังเลแต่ก็ถามออกไป “นัช ช่วงนี้ลูกไม่ได้กลับบ้านเลยใช่มั้ย” “………………” นัชชาเคยคิดว่าดวิษต้องใช้ข้อนี้มาข่มขู่เธอ แต่เธอนึกไม่ถึงว่าเขาจะถึงขั้นใช้มันกับพ่อแม่ของเธอ เมทนีเห็นนัชชาเงียบไปก็เลยนึกว่าเธอยอมรับ ทำให้เขายิ่งโกรธ “นัชชา เธอแต่งงานแล้วก็คือแต่งงานแล้ว ไม่ว่าปัญหามันจะใหญ่แค่ไหน เธอก็ไม่ควรไม่กลับบ้าน ทำแบบนี้รู้มั้ยคนอื่นจะเอาไปพูดไปนินทายังไงบ้าง” นัชชาอึ้ง “โดนเอาไปพูดเรื่องอะไร” คนที่ต้องโดนพูดควรจะเป็นไอ้เลวดวิษ “เธอไม่กลับบ้าน ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วแต่ไม่ยอมกลับบ้าน เธอว่าจะโดนนินทาเรื่องอะไร จรรยามาหาฉันถึงนี่บอกว่านอกเธอมีผู้ชายใหม่ แม่เธอกับฉันอึ้งจนพูดไม่ออก” ตอนแรกเรื่องนี้เธอกับเขากะจะไม่พูด คิดว่ามันเป็นปัญหาของเด็ก ควรแก้กันเอง แต่วันนี้นัชชามา เขาก็เก็บกลั้นความโมโหไม่อยู่ ณัชชนม์ห้ามเขาตอนนี้มันก็ไม่ทันแล้ว คำพูดที่ออกไป น้ำที่สาดออกไป นัชชามองเมทนีด้วยสายตาเหลือเชื่อ “พ่อ พ่อพูดเรื่องอะไร คนอื่นใส่ร้ายหนู พ่อก็ร่วมใส่ร้ายด้วยหรอ” เรื่องมาถึงขั้นนี้เธอไม่ได้สนใจแล้วว่าคนบ้านนั้นจะมองเธอยังไง เธอสนใจเพียงว่าคนรอบข้างที่สนิทจะมองยังไง จรรยาจะด่าเธอมากขนาดไหนก็ไม่เทียบเท่ากับ เนทมีว่าเธอคำเดียว นัชชารู้สึกทรุด เป็นความรู้สึกที่เหมือนใจข้างในถูกทำร้ายให้พังทลาย “ฉันคบชู้หรอ ดวิษกับปณิตามั่วกันในบ้าน จะให้หนูกลับไปยังไง บ้านนั้นมันไม่ใช่บ้านหนูมาตั้งนานแล้ว” พูดจบ เมทนีกับณัชชนม์ยืนอึ้ง ข่าวใหญ่มากทำให้ทั้งคู่ไม่สามารถยอมรับได้กะทันหัน “เธอว่าดวิษกำลังมีผู้หญิงอื่นหรอ” นัชชาถอดหายใจ ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อยากบอกแต่คำพูดเมทนีเมื่อครู่ทำลายเส้นที่เป็นความอดทนสุดท้ายขอเธอขาด “ใช่ มันไม่ใช่หนูไม่ทำตามหน้าที่ แต่เป็นเพราะจรรยาทำเพื่อลูกแล้วโยนความผิดมาให้หนู” พูดจบ นัชชารู้สึกตัวว่าจะอารมณ์ร้อนเกินไปเลยตั้งสติแล้วพูดต่อ “พ่อ แม่ หนูตัดสินใจจะหย่ากับดวิษแล้ว หลังจากนี้คนบ้านนั้นจะพูดอะไรก็ไม่ต้องไปสนใจ” “หย่าหรอ” ณัชชนม์ล้มนั่งบนโซฟา ดวงตาแดง “เวรกรรม” เนทมีคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะจบลงแบบนี้ เมื่อเทียบกับความเสียใจของณัชชนม์เขารู้สึกโกรธมากกว่า “นัชชา ตอนแรกที่เธอจะแต่งกับดวิษแม่กับฉันคัดค้านเธอก็ไม่เคยฟัง พอมาตอนนี้จะหย่า พูดเหมือนง่าย เธอรู้มั้ยหลังหย่าเธอต้องเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง” “ถึงหนูจะรู้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ยังไงก็ต้องเผชิญหน้ากับมันอยู่ดี” นัชชาทนไม่ไหวเลยพูดเสียงดัง คนที่ผิดไม่ใช่เธอ ทำไมทุกคนต้องโทษว่าเป็นความผิดของเธอ เนทมีอารมณ์ขึ้นอย่างเร็ว “มันไม่มีทางให้ถอยกลับแล้วไหนๆมันเป็นทางที่เธอเลือกเองแล้ว เธอหลับหูหลับตาทำเหมือนมันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น หย่าหรอ เรื่องหน้าอายขนาดนี้ฉันแบกรับมันไม่ไหวหรอก” เป็นหน่วยงานอยู่ที่ราชการ ถึงแม้ว่าหลังๆมาจะออก แต่เนทมีก็รักศักดิ์ศรีมากไม่ยอมเสียหน้า ทุกคำพูดที่นัชชาพูดออกไปเหมือนไม่มีประโยชน์ ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรต่อ ถ้าหากคนอื่นไม่เข้าใจ เราไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากเพราะยังไงเขาก็ไม่มีวันมาเข้าใจ “โอเค ถ้ารู้สึกอาบอายขายหน้ามาก เดี๋ยวหนูไปเอง” นัชชาหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ณัชชนม์รั้งไว้ไม่ทัน เห็นเธอเดินออกไปแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ “เนทมี พูดอีกสิ ถ้าเกิดมีอะไรดีเกิดขึ้นกับลูกสาว คุณกับฉันเราก็อย่าคิดที่จะอยู่เลย” ……………………………. นัชชาเดินมาถึงบันไดก็เริ่มร้องไห้ เธอวิ่งมาจนถึงสวนเล็กๆข้างหมู่บ้าน นั่งร้องไห้อยู่ตรงเก้าอี้ นึกถึงคำพูดของเนทมีที่ให้เธอหลับหูหลับตา นัชชารู้สึกเจ็บจนใจกลายเป็นปม ให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอ เธอไม่ได้มีใจที่ใหญ่ขนาดนั้น เธอเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่สามารถทำเหมือนมองไม่เห็น ยิ่งไม่อนุญาตให้คนอื่นมาเหยียบย่ำความรู้สึกของตัวเอง ปณิตากับดวิษก็เหมือนขี้หมา ที่ทำให้เธอรังเกียจ เธอไม่สามารถพูดให้ชนะใจตัวเองได้ นัชชาสะอื้น เธอไม่เคยต้องการอะไรมาก เมื่อก่อนเธอรักดวิษมาก ไม่ว่าเขาจะทำอะให้เธอก็จะกิน ถึงแม้ว่าจรรยาจะทำให้ไม่พอใจมากแค่ไหนเธอก็ทนได้ ขอเพียงแค่ในใจของเขามีเธอก็พอ เสียดายที่เรื่องแค่นี้เขาก็ไม่ยอมที่จะทำให้ ใช่ ทางนี้เป็นทางที่เลือกเอง ไม่ฟังที่พ่อแม่คัดค้านแล้วแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองรักหมดใจ แต่มันเป็นเรื่องที่ผิดหรอ เป็นเพราะเธอตาถั่วที่เลือกแต่งงานกับคนเลว แต่แค่ที่เธอรักหมดใจมันก็เป็นเรื่องผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่แล้ว เพราะว่าโดนทำร้ายอย่างร้ายแรงจากความรักครั้งนี้ ครืด ครืดๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น นัชชาทำเหมือนไม่ได้ยิน มันก็สั่นไม่หยุด เหมือนปลายสายจะแข่งรั้นกับเธอ ถ้าเธอไม่รับเขาก็จะโทรอยู่แบบนั้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มันกลับเป็นดวิษ “ฮัลโหล ทำไมนานจังกว่าจะรับสาย” น้ำเสียที่ไม่ค่อยพอใจของดวิษ ทั้งความโกรธ ทั้งความน้อยใจของนัชชา เมื่อเธอได้ยินคำนี้ทำให้เหมือนถูกเข็มทิ่มทำให้ลมรั้ว “ดวิษ คุณเล่นจนพอใจรึยัง” เธอประเมินตัวเองสูงไป การที่สู้ไปสู้มาและการที่ตอแยกันไม่เลิก แรงกายของ เธอมันไม่สู้ ไม่ทำตามใจ เสียงของเธอที่ออกจากจมูกและเสียงสั่นไม่นิ่ง ปลายสาย ดวิษที่อยู่ห้องทำงานนั่งตัวตรงขึ้นมาทันที “เธอร้องไห้หรอ”