ตอนที่22 เมาตอนดึกดื่น

ตอนที่22 เมาตอนดึกดื่น “เหอะ” นัชชาหัวเราะเยือกเย็น “ไม่ต้องมาเสแสร้ง โทรมาต้องการอะไรอีก” ดวิษไม่สนใจ “ตอนนี้เธออยู่ไหน” “คุณปล่อยให้แม่คุณมารังควานพ่อแม่ฉันอีกแล้วใช่มั้ย” ดวิษอึ้ง “ว่าไงนะ” นัชชาไม่เชื่อคำพูดของดวิษอีกต่อไป “ดวิษ ฉันแอบชอบคุณตั้งแต่สมัยเรียน ตามจีบคุณ2ปี แต่งงานมา1ปี แม้คุณจะไม่ได้รักฉัน แต่มันเป็นเรื่องของเราสองคน ทำไมต้องลากคนในครอบครัวฉันมายุ่งกับเรื่องนี้ ทำไมคุณต้องใช้วิธีสกปรกแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจที่เคยรักคุณหรอ” ทุกอย่าง ตอนนี้เหลือเพียงความเสียใจ จากคนรักกลายเป็นคนแค้นอย่างไร้เหตุไร้ผล ดวิษคิดว่าไม่ว่านัชชาจะพูดอะไรเขาก็ไม่ใส่ใจ แต่ตอนที่เขาได้ยินคำว่า ‘เสียใจที่เคยรักเขา’ คำคำนี้ทำให้ใจรู้สึกแปลกๆ เธอเสียใจหรอ ในใจเขา นัชชาเป็นคนที่รักเขามากที่สุด ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอก็จะคอยสนับสนุน คอยทำตามความต้องการ ให้อภัยเขา นัชชาจะถูกเขาควบคุมทำตามทุกอย่างที่เขาต้องการได้ แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่เขาสามารถควบคุมได้ทุกอย่างกำลังบอกว่าเสียใจหรอ เขาไม่อนุญาต ดวิษโกรธ “นัชชา ฉันไม่สนว่าเธอจะเสียหรือไม่เสียใจ เธอแต่งงานกับฉันแล้วไม่ต้องคิดว่าจะหนีไปไหนได้” “แล้วปณิตาละ ถ้าคุณคิดที่จะมีเมียหลายคนคุณก็ต้องแยกสมัยด้วย ระวังว่าฉันจะฟ้องคุณข้อหานอกใจแต่งงานใหม่ ส่งคุณเข้าคุกไปเลย” “เธอ......” ดวิษยังไม่ทันได้พูดต่อ สายก็ถูกตัดไป เขาโมโหยืนขึ้นเตะโซฟาไปหนึ่งที “ไอ้ห่าเอ้ย” ดวิษนึกถึงคำพูดของนัชชา เลยกดโทรหาจรรยา “แม่ ไปหาพ่อแม่ของนัชชามาอีกแล้วใช่มั้ย ” จรรยายอมรับอย่างรวดเร็ว “ใช่ เธอเล่นไม่กลับบ้านเลยมันก็ไม่ใช่ทางออก ถึงแม้ว่าปณิตาจะอยู่ข้างๆลูก แต่ถึงไงเธอก็ยังไม่ได้เป็นสะใภ้บ้านเรา ถ้าหากเรื่องนี้แพร่ออกไป................................” “แม่” ดวิษพูดขัด “ผมบอกแล้วว่าเรื่องนี้แม่ไมต้องยุ่ง” ที่ผ่านมาดวิษไม่ใช่คนที่จะมาทะเลาะกับตัวเองเพราะเรื่องของลูกสะใภ้ เพราะแบบนี้จรรยาเลยอึ้งไปสักพัก “ทำไปเพราะหวังดีกับลูก” “หวังดีหรอ แม่ทำแบบนี้นัชชายิ่งอยากที่จะหย่า พอถึงเวลาเกิดหย่ากันขึ้นมาจริงๆ แม่คงจะพอใจแล้ว” พูดจบดวิษก็ตัดสายทิ้งแล้วขว้างโทรศัพท์ลงโต๊ะ หย่า เรื่องที่คิดว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นก็ค่อยๆกลายเป็นจริง คนที่คิดว่าจะไม่มีทางจากไปก็ค่อยๆหายไป ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ดวิษไม่สบายใจ ตอนนี้เวลานี้ทุกอย่างที่สามารถควบคุมได้ก็หลุดลอยออกจากมือไป “ดวิษ คุณมายืนทำอะไรตรงนี้” ปณิตาเดินเข้ามาอย่างบังเอิญ ตั้งแต่นัชชาจากไป เธอก็ตัวติดกับดวิษตลอดทำตัวเหมือนเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ดวิษกำลังรู้สึกเซ็งไม่มีที่ลง พอเห็นเธอก็ดึงแล้วดันเธอนอนลงบนโซฟา เขาไม่ได้ยับยั้งแรงดึงทำให้เธอรู้สึกเจ็บ ดวิษไม่ได้พูดอะไรสักคำ ไม่เกริ่นใดๆ ไม่มีแม้แต่จูบ ก็ตรงเข้าไปในร่างกายของเธอเลย ปณิตาดูออกว่าเขาอารมณ์ไม่ดี ไม่กล้าพูดอะไรได้แต่ทำตามที่เขาต้องการ .................................. นัชชาเดินออกจาซอยหมู่บ้านหลังจัดการกับอารมณ์ของตัวเองเรียบร้อย รถที่มาส่งยังคงจอดรอเธออยู่ข้างถนน เธอขึ้นรถโดยตาที่ยังแดงอยู่ คนขับรถไม่ได้พูดอะไรมากได้แต่ยื่นกระดาษทิชชู่วางไว้เบาะตรงกลาง นัชชาเห็นน้ำตาเกือบไหลอีกครั้ง เห็นเวลาก็ยังเช้าอยู่บังเอิญที่จินต์ก็อยากออกมานั่งชิว พวกเธอสองคนเลยนัดกินข้าวกลางวันกันที่ร้านหม้อไฟ พอถึงร้านนัชชาก็ให้คนรถกลับเลย เธอเดินเข้าไปคนเดียว ไม่ได้จองห้องเดี่ยวเป็นห้องกินรวมมองเห็นจินต์ที่ใส่ชุดกระโปรงสีแดงที่สะดุดตา “เธอไม่ทำงานหรอวันนี้” นัชชาเดินเข้าไปหาเธอ จินต์สั่งอาหารมาไว้เต็มโต๊ะ เธอยิ้มอ่อนๆ “ไม่ได้ไป อารมณ์ไม่ดี ” “โดดงานไม่ใช่เรื่องที่เธอจะทำ” นัชชาจำได้ว่าถึงจินต์จะเป็นคนที่ง่ายๆสบายๆ แต่เรื่องที่ควรจริงจังเธอก็ไม่เคยเล่นๆ เธอก็เป็นคนเรียนกฎหมาย มักจะทำอะไรทุกอย่างตามกฎเกณฑ์ “แผนกกากๆ งานห่วยๆของฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะโดดงานไม่อยู่เป็นเดือนมันอาจจะไม่รู้กันเลยด้วยซ้ำว่าฉันไม่อยู่” จินต์มองบน “วันนี้ฉันมาเพื่อบ่นให้เธอฟัง” นัชชาเพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้วจินต์ไม่ได้มีความสุขเหมือนที่ตัวเองพูดขนาดนั้น ถึงแม้ว่าจะทำงานอยู่ที่บริษัทของที่บ้านตัวเองเป็นงานที่เกี่ยวข้องกับกฎหมาย แต่มันก็ไม่มีอะไรที่สำงานน่าสนใจ ตอนนี้พ่อของเธอยังยกให้คนอื่นเป็นคนบริหารดูแล จินต์ไม่เหลืออะไรเลย คำที่เธอพูดมาหมายถึงเธอก็แค่กินข้าวฟรีแล้วรอวันตาย ชีวิตไร้ความหมาย “ตอนนี้ฉันแทบจะลืมมาตรากฎหมายไปหมดแล้ว” จินต์หัวเราะเยาะตัวเอง “แล้วตอนนี้เธอวางแผนไว้ยังไง ทำงานที่นั่นต่อหรือว่าหางานใหม่ทำ” “ก็ต้องไม่ทำต่อแล้วดิ ดูงานที่ทำอยู่เกือบทำให้ฉันบ้า วันวันนี่งอยู่เฉยๆเหมือนเทพ คนไม่รู้นึกว่าวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว” คิดไปคิดมาเธอก็อารมณ์ขึ้น “ฉันคงจะลาออกมาก่อนแล้วจะว่างงานไปสักระยะหนึ่งแล้วค่อยคิดหาทางทำงานใหม่” “ได้ เพราะยังไงเธอก็ไม่มีภาระอะไรแล้วค่อยหาทางคิดดีๆ” จินต์มองนัชชา “ทำไมวันนี้รู้สึกเหมือนเธอแปลกๆ” นัชชาคีบผักขึ้นมา ยิ้มเเล้วส่ายหน้า “เธอเป็นพยาธิในท้องฉันจริงๆ ไม่มีเรื่องไหนที่สามารถปิดบังเธอไว้ได้” “งั้นฉันคงเป็นพยาธิที่สวยที่สุด” จินต์หัวเราะ แล้วรีบหุบแล้วถามต่อ “เป็นไรไป เรื่องดวิษกับปณิตาหรือเป็นเพราะเตชิตของเธอทำให้โกรธ” “ฉันบอกพ่อแม่เรื่องที่จะหย่าแล้ว” เรื่องนี้ทำให้จินต์อึ้งไปจริง แล้วยกนิ้วให้“……… กล้าหาญขึ้นเยอะเลยนะเพื่อน” นัชชายิ้มแห้งนั่นก็เป็นเพราะว่าเธอถูกบังคับทำให้ต้องพูดออกไป “แต่เป็นแบบนี้มันก็ดี ถ้าเทียบกับต้องมานั่งกังวลว่าคนบ้านดวิษจะหน้าด้านพูด สู้ให้พ่อแม่รู้จากปากเรา เพราะยังไงสักวันพวกท่านก็ต้องรู้อยู่ดี” จินต์เห็นว่านัชชาสีหน้าไม่ค่อยดี เลยยกแก้วในมือขึ้น “มา วันนี้เราสองคนมาดื่มกัน ไม่เมาไม่กลับ” ................................................ ออกจากร้านหม้อไฟก็บ่ายสองแล้ว ทั้งสองคนก็เริ่มเมานิดๆแล้ว ต่างคนต่างช่วยกันพยุง ตอนแรกนัชชาก็ไม่ได้กะจะดื่มเยอะ แต่ก็แพ้ให้กับคำชวนของจินต์บวกกับอารมณ์ที่ไม่ดีของเธออยู่แล้ว ดื่มไปดื่มมาก็ห้ามตัวเองไม่อยู่ สภาพนี้จินต์ขับรถไม่ไหวแน่ๆ นัชชาก็มีสภาพที่ไม่ต่างกับจินต์ ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีข้างร้านหม้อไฟเป็นร้านคาราโอเกะ จินต์เห็นไม่รู้อารมณ์ไหนวิ่งตรงเข้าร้านไป นัชชาอยากยั้งไว้แต่ก็ไม่ทัน เปลี่ยนจากร้านหม้อไฟมาเป็นร้านคาราโอเกะ จินต์จองห้องยาวแล้วยกเบียร์สองลังเข้าห้อง นัชชาดื่มไปประมาณ2-3ขวด สติขาดหายไปเรียบร้อย ทั้งสองคนนั่งกอดคอร้องไห้กัน จนถึง2ทุ่ม สายจากเตชิตโทรเข้ามาไม่เลิก เสียงข้างนอกดังไม่มีทางได้ยินเสียงโทรศัพท์อยู่แล้ว พอนัชชาดูก็ขึ้น15สายที่ไม่ได้รับ ยังไม่ทันที่เธอจะโทรกลับ สายก็เข้าอีกรอบ เธอกดรับสาย “ฮัลโหล~” เตชิตได้ยินเสียงที่อ่อนอ้อนของเธอ “เธอดื่มหรอ” พอนัชชาได้ยินน้ำเสียงเข้ม เธอก็เริ่มมีสติขึ้นมานิดหนึ่ง ถึงเขาจะมองไม่เห็นเธอก็ยกมือขึ้นมาทำท่านิดเดียว “ดื่มไปแค่นิดเดียว” “เหอะ” เตชิตยิ้มแห้ง “ฟังจากเสียงแล้วมั่นไม่น่าจะแค่นิดเดียว” เขารู้ทัน “อยู่ไหน เอาที่อยู่มา”