ตอนที่1 แตงกวาฝักหนึ่ง

ต๭นที่1 แตงกวาฝักหนึ่ง “ อ้าปาก กินยานี้ลงไปซะ ！” ไป๋เฟิงแทบจะงัดปากของฉันให้อ้าปาก ยากำมือใหญ่ๆถูกเทใส่ปากของฉัน ยากอบกำใหญ่นั้นเหนียวหนืดอยู่ในลำคอจนทำให้ฉันพะอืดพะอมขึ้นมาทันทีเลย ฉันรู้สึกอยากจะอาเจียน ไป๋เฟิงกุมปากเอาไว้แทบไม่ทันเลยเพราะถูกฉันบังคับให้กลืนยาเหล่านั้นลงไป ฉันเห็นผู้ชายตรงหน้า ไม่มีเหตุผลที่จะมาเกิดรู้สึกพะอืดพะอม ในงานเลี้ยงของบริษัทแห่งหนึ่งเมื่อครึ่งปีก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันเห็นชายที่ดูฉลาดอ่อนโยนผู้นี้ก็ดึงดูดความสนใจไปบ้าง ก็โชคดีที่เขาก็รู้สึกดีกับฉันบ้าง รู้จักกันได้ไม่ถึงครึ่งเดือนพวกเราก็แต่งงานกันแล้ว ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันได้แยกตัวออกจากครอบครัวนั้น ไปใช้ชีวิตที่มีความสุข แต่หลังจากแต่งงานนั้น ฉันถึงได้รู้ว่าชายคนนี้จริงๆแล้วน่ากลัวมากทีเดียว ชีวิตก็เหมือนหนีเสือปะจระเข้ แววตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำ ดูแล้วน่ากลัวมากเลยล่ะ และก็ให้ความรู้สึกแตกต่างกับความอบอุ่นอ่อนโยนก่อนหน้านี้เลย เขากินยาแล้ว ยาที่รักษาทางด้านนั้น แต่งงานใกล้ครบครึ่งปี ฉันยังคงบริสุทธิ์ ไป๋เฟิงไม่ทำอะไรเลย เรื่องนี้ ฉันไม่เคยพูดกับใครเลย วันที่แต่งงานวันนั้นเขาใช้เวลาทั้งคืนก็ยังคงไม่สำเร็จ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่ต้องการเพศสัมพันธ์ ฉันคิดแค่ว่าเขาดีกับฉันเรื่องพวกนี้จะไม่เป็นไร แต่ครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่เป็นผลยิ่งทำให้อารมณ์ของไป๋เฟิงยิ่งลดลง บ่อยครั้งที่ตะโกนเรียกฉัน คุยกันไม่กี่คำก็ทะเลาะกับฉัน แม่....แม่สามีฟางฟางเดิมทีก็ไม่สนใจฉันเลย มักจะหาเรื่องฉันอยู่บ่อยๆ เขาก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ไม่สนใจฉันโดยสิ้นเชิง เรื่องเหล่านี้ ฉันก็ทำได้แค่ต้องอดทนอย่างเดียว แต่ตอนนี้ เขาก็บังคับให้ฉันกินยาไปกับเขาด้วยเลย เหตุผลก็คือเพราะฉันยั่วยวนเขาไม่พอเขาจึงไม่มีอารมณ์ ！ ฉันคิดว่า เขาคงจะบ้าไปแล้ว ！ ฉันดิ้นรนจากโซ่ตรวนที่ไป๋เฟิงล่ามลุกขึ้นจากเตียง วิ่งไปที่โถส้วมข้างหน้าเริ่มล้วงเข้าไปในลำคอของตัวเอง เพื่อที่จะเอายาน่ารังเกียจพวกนั้นออกมา ฉันถูกจิกหัวเอาไว้ทันที ไป๋เฟิงดึงฉันไว้อย่างหยาบคายลากฉันไปบนเตียง ตบมาบนหน้าฉันเต็มฝ่ามือ ฉันรู้สึกเหมือนในหัวของตัวเองดังอื้ออึงขึ้น คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำร้ายผู้หญิง ? ตอนนั้นฉันคงจะตาบอดสินะ ถึงได้หาผู้ชายแบบนี้มาแต่งงาน ! “ อีดอก มึงยังกล้าหนีอีกนะ แต่งงานแล้วมึงก็ควรจะบำเรอสามีสิ ！” ไป๋เฟิงพูดๆไป เล้าโลมอยู่บนตัวฉัน ฉันเป็นเหมือนร่างศพที่นอนอยู่บนเตียง ไม่มีท่าทีโต้ตอบใดๆเลย หรือเรียกได้ว่า ฉันไม่กล้าที่จะโต้ตอบต่างหาก ฉันกระจ่างแจ้งแล้วเหมือนว่ามีปฏิกิริยาแล้ว ชายคนนี้ก็ยังคงไม่ทำอะไรอยู่ดี ถึงเวลานั้นใครจะมาจัดการอารมณ์ของฉันล่ะ ? แต่ที่แน่ๆคือไป๋เฟิงเมินเฉยฉันที่กินยาซึ่งได้ผลลงไป เรื่องพวกนี้ก็ถือว่าฉันไม่ต้องการแต่ยังคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไป๋เฟิงก็ปลุกปั่นตัวเองอยู่อย่างนั้น แต่ก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ เขาไม่พอใจผลักฉันล้มลงบนเตียง แล้วก็เดินออกไปด้านนอกเลย หรือว่าเขาจะยอมแพ้แล้ว ? ฉันรีบวิ่งไปที่ข้างถังขยะ เริ่มล้วงคอตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ของที่กินเข้าไปตอนเย็นก็อาเจียนออกมาหมดเลย คละเคล้ากับเม็ดยาสีขาวนั้น แต่ฉันก็ชัดเจนแล้วฉันกินยาลงไปก็ไกลจากเรื่องนี้ เสียงเท้าจากด้านนอกเดินเข้าใกล้มาเรื่อยๆ ฉันรู้เลยว่าไป๋เฟิงกลับมาแล้ว จึงรีบกลับไปนั่งที่ข้างเตียง ตอนที่เห็นของที่อยู่ในมือของเขา ฉันกลัวจนถอยหลังกรูไปทันที หรือว่าเขาคิดจะ.... ไป๋เฟิงเดินเข้าใกล้ฉันมาทีละก้าวๆ รอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้า ทำให้ฉันเสียวสันหลังเลยล่ะ “ ฉันทำให้เธอไม่ได้ ถ้าเธอไปนอนกับชายอื่น สวมเขาให้ฉันแบบนั้นฉันต้องเสียใจแน่ เอาแบบนี้ละกัน ฉันคงสู้ใช้แตงกวานี่ทำให้เธอไปก่อนละกันนะ ！”