ตอนที่ 6 ผู้หญิงก็ต้องการความกระชุ่มกระชวย

ต๭นที่ 6 ผู้หญิงก็ต้องการความกระชุ่มกระชวย ฉันหัวเราะขมขื่น ก็นั่งลงไปที่หน้าประตูบริษัท “ แม่ ฟางฟางบอกแม่เหรอ ? ” “ เรื่องที่แกเองทำกลัวคนอื่นพูดเหรอ ? ！ทำไมฉันต้องคลอดผู้หญิงอย่างแกออกมานะ ชิบหายจริงๆเลย ！แกยังไม่รีบไปอธิบายที่โรงพักอีกหรอ หลังจากนั้นก็ตามฉันไปบ้านขอโทษไป๋เฟิงด้วย ！ไม่ว่ายังไง ถ้าเสียผู้ชายที่ดีขนาดนี้อย่างไป๋เฟิง ฉันดูซิว่าเธอจะทำยังไง ！” ฉันไม่อยากจะอธิบายกับแม่ฉันว่าผู้ชายแสนดีในสายตาเขาคนนี้ ที่จริงแล้วน่ารังเกียจเอามากๆ ชั่วชีวิตของผู้หญิงต้องมีชีวิตอยู่เพื่อผู้ชายคนนึงเท่านั้นสินะ พูดเรื่องเหล่านี้กับเขาไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก “ ฉันบอกไปแล้วว่าจะหย่า ไม่ว่าพวกคุณจะพูดอะไร การแต่งงานนี้ฉันจะหย่า ” ฉันวางสายโทรศัพท์ ฉันโบกรถไปที่บ้านเพื่อนร่วมสาบานตอนมหาวิทยาลัยซูเสี่ยวเสี่ยว ฉันเคาะประตูอยู่นาน ซูเสี่ยวเสี่ยวใส่ชุดผ้าซาติน ดวงตาสะลึมสะลือแดงก่ำเดินออกมา หรือว่าแฟนของเธอกู๋เหย่นไปดูงานกลับมาแล้ว ? “ อาเคอ ทำไมเธอเป็นแบบนี้ ใครรังแกเธอ ！” เข้าห้องไปเห็นกู๋เหย่นนั่งอยู่บนโซฟาสีหน้าหื่นกระหายท่าทางไม่พอใจ ฉันมาขัดจังหวะพวกเขาจริงๆด้วยสิ “ เข้าไปคุยข้างในเถอะ ” ฉันและซูเสี่ยวเสี่ยวเข้าไปในห้อง เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่เมื่อคืนจนวันนี้ หลังจากเธอฟังจบแล้ว ถามด้วยความแปลกใจ ： “ หนุ่มหล่อที่มีอะไรกับเธอท่าทางเป็นยังไง ? ทักษะเป็นยังไง ? ” “ วงจรสมองของเธอไม่เหมือนกับคนอื่นใช่ไหม ? ในตอนนี้ไม่ควรจะให้ข้อสังเกตฉันเหรอว่าต้องทำยังไงหน่อยเหรอ ? ” “ ยังมีข้อคิดเห็นอื่นๆอีกไหม ? ผู้ชายเดนคนแบบนี้ต้องหย่าเลยเถอะ หลังจากนั้นไปหาหนุ่มหล่อที่ขับ Maybach คนนั้นเถอะ ผู้ชายบนโลกนี้มีตั้งเยอะตั้งแยะ เปลี่ยนเป็นผู้หญิงที่มีความสุขในทุกๆวันเถอะ ！” ซูเสี่ยวเสี่ยวพูดด้วยความขุ่นเคือง คำพูดของเธอทำให้ฉันรู้สึกทั้งไม่มีทางเลือกทั้งอยากจะหัวเราะออกมา “ อาเคอ เธอก็อยู่กับฉันที่นี่ไปก่อนละกัน อยากจะอยู่นานเท่าไหร่ก็อยู่นานเท่านั้นเลย ” ฉันหลับตาลงเอนลงบนเตียง ในใจก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ปล่อยโทรศัพท์ให้ดังอยู่ข้างๆครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงครางยั่วสวาทของซูเสี่ยวเสี่ยวที่ดังมาจากห้องข้างๆ ฉันได้ยินทั้งตัวก็ร้อนผ่าวไปหมด ผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมงกว่าๆ ในที่สุดเสียงก็เงียบสงบลง ใบหน้าของซูเสี่ยวเสี่ยวแดงก่ำขึ้นมา “ อาเคอ ฉันกับกู๋เหย่นจะออกไปซื้อกับข้าวนะ อีกพักหนึ่งจะกลับมา ” ฉันพยักหน้ารับ พลิกโทรศัพท์ขึ้นมาเป็นสายที่ไม่ได้รับจำนวนมาก ผ่านไปไม่นาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันคิดว่าซูเสี่ยวเสี่ยวลืมเอากุญแจไป เดินไปถึงหน้าประตูเปิดออก แต่กลับเผชิญกับพ่อแม่ที่สีหน้าเคร่งขรึม “ พ่อ แม่ พ่อกับแม่มาได้ยังไง ? ” ฉันนึกได้จะไปปิดประตู ก็ถูกมืออันรวดเร็วของพ่อขวางเอาไว้ “ คิดว่าแกหลบอยู่ที่นี่แล้วพวกฉันจะไม่รู้สินะ ยังไม่รีบตามพวกฉันไปโรงพักอีกนะ ！” “ ฉันจะบอกแกให้นะ ฉันพูดอะไรก็ต้องเป็นไปตามนั้น หลังจากไป๋เฟิงออกมา แกต้องกลับไปใช้ชีวิตคู่กับเขา ” ฉันถูกพ่อแม่ฉุดกระชากลากขึ้นรถไป เห็นฉันไม่พูดอะไร แม่ฉันกัดฟันกรอด “ ถ้าแกไม่ฟังฉัน ฉันจะไปให้รถชนตายเลยตอนนี้ ！” สิ้นประโยคนี้ ลงรถพุ่งไปที่กลางถนน ฉันเห็นรถคันหนึ่งที่กำลังแล่นมาด้วยความเร็ว ในขณะเดียวกันก็ตกใจวิ่งไปกอดแม่ฉันไว้ทันที ไม่ต้องรอความเจ็บปวดที่จะมี รถจอดห่างจากพวกเราประมาณ 1 เมตร แม่ฉันตกใจจนนั่งทรุดไปบนพื้น ในตอนนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ เพราะแสงสะท้อน ฉันเลยเห็นท่าทางของเขาไม่ชัดเจน “ อยากไปโรงพยาบาลไหมครับ ? ” ผู้ชายเดินมาใกล้จากด้านหลัง เสียงนุ่มลึกที่ดังขึ้นทำให่ฉันรู้สึกคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก ฉันพยายามเงยหน้าขึ้นไปมองเขา กลับต้องตกตะลึง