ตอนที่ 7 ฉันทำอะไรผิด

ต๭นที่ 7 ฉันทำอะไรผิด นี่ไม่ใช่ผู้ชายคนเมื่อคืนนั้นหรอกเหรอ ? แต่แค่รถของเขานั้น ดูไม่เหมือนกับคันเมื่อวานเลย คนรวยนี่ฟุ่มเฟือยจริงๆเลย สายตาของเขากวาดมองมาที่ฉันแวบหนึ่ง ท่าทางไม่เปลี่ยนไปเลย ท่าทางอย่างนั้นก็เหมือนว่าไม่รู้จักฉันนั่นแหละ หรือเขาจำฉันไม่ได้จริงๆ หรือจะเรียกได้ว่า สัตว์ป่าที่อยู่ในคราบมนุษย์อย่างนี้ตรงหน้า ยังต้องแสร้งทำด้วยเหรอ ไม่ว่ายังไงเรื่องเมื่อคืนเดิมทีก็เป็นเรื่องบังเอิญ ผลลัพธ์ที่ดีสุดทั้งสองก็ควรจะไปกันคนละทาง แม่ฉันก็ไม่ได้โง่นะ พอมองก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีเงิน รีบนอนล้มลงไปบนพื้น ร้องโอ๊ยโอดครวญ “ ชนหัวก็เจ็บอยู่นะ กระดูกก็เหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บด้วย โอ๊ย ขาก็เจ็บนิดหน่อยด้วย.... จะไปโรงพยาบาลก็ไม่รู้ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่ พวกเราแขนขาเป็นอย่างนี้ไปซื้อยากกินตามสะดวกก็พอแล้วล่ะ ” ท่าทางแบบนี้ของแม่ฉัน แน่นอนว่าจะเรียกค่าทำขวัญ ฉันที่ยืนอยู่ด้านข้าง อายจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ทำได้เพียงแค่ดึงแม่ก็เท่านั้น ส่งสัญญาณให้หล่อนรีบๆไป แต่เธอก็ดื้อรั้นจะเอาผิดหนุ่มคนนี้ให้ได้ ม่ว่าฉันจะลากดึงเธอยังไงก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วก็ไม่กล้าพูดด้วย อย่างแรกเลยคือรู้สึกขายหน้า อย่างที่สองคือกลัวว่าถ้าผู้ชายคนนี้จำฉันขึ้นมา “ ค่าใช้จ่ายที่ไปตรวจที่โรงพยาบาลเป็นหน้าที่ผมรับผิดชอบทั้งหมด ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ผมรับผิดชอบแน่นอนครับ ถ้าไม่เป็นไร ผมจะฟ้องเอาเรื่องคุณ ” เสียงของชายคนนี้เยือกเย็นคำพูดไม่กี่คำก็ทำจนแม่ฉันตกใจไปเลย “ ที่รัก รีบไปเถอะ ！พวกเราไม่ใช่ว่าต้องรีบไปโรงพักเหรอ ? ！” แม่ฉันพึมพำลุงขึ้นจากพื้น แล้วก็หนีเข้าไปในรถเลย ฉันพยักหน้ากับผู้ชายพูดขอโทษแล้วก็เดินตามกลับไป ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองไหม ฉันรู้สึกว่าแววตาโหดเหี้ยมมองมาจากด้านหลัง ขณะที่มาถึงในรถพอมองออกไปข้างนอก ผู้ชายคนนั้นก็ขับรถจากไปแล้ว มาถึงสถานีตำรวจ แม่ก็อธิบายกับตำรวจ บอกว่าไป๋เฟิงจะพาฉันกลับบ้านไม่ทันระวังก็เลยลงมือหนักไปหน่อยจึงทำฉันบาดเจ็บ ที่จริงแล้วคู่แต่งงานวัยรุ่นก็ต้องมีผิดใจกันบ้างสิ ไม่ใช่เรื่องทารุณกรรมอะไรหรอก ฉันนั่งอยู่ข้างๆไม่พูดอะไร บนทางที่มาแม่ทำอย่างนั้น ฉันกลัวว่าเธอจะทำอย่างที่พูด ก็เลยเอาชีวิตตัวเองมาเดิมพัน ส่วนฉันต้องทรมาน ดังนั้นไป๋เฟิงเดิมทีต้องถูกกักตัว 10 วันก็ถูกปล่อยออกมาเลย พ่อแม่ฉันพากลับไปที่บ้านพวกเขาด้วยกัน พอถึงบ้านแม่ก็ผลักฉันล้มลงกับพื้น ให้ฉันคุกเข่าสำนึกผิดกับไป๋เฟิง “ ฉันต้องสำนึกผิดอะไรกับเขา ? ฉันทำอะไรผิดเหรอ ? ” ฉันขัดขืนอยากจะยืนขึ้นจากพื้น แต่กลับถูกฟางฟางใช้ขาข้างหนึ่งเตะเข้ามา “ ทำเรื่องน่าขายหน้าขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาพูดอีก แกต้องสำนึกผิดสิ ไป๋เฟิงก็จะอยู่กับแกต่อไป แกอย่ามาไม่พอใจ ！” เท้าที่เป็นธรรมนี้ ถีบมาบนท้องน้อยฉัน ฉันเจ็บจนเหงื่อออก หญิงคนนี้ช่างใจร้ายจริงๆ ลูกชายของตัวเองก็แล้วไป ยังจะถีบให้ฉันไม่สามารถท้องได้อีกเหรอ ? ถ้าฉันยังอยู่บ้านนี้ ไม่ช้าไม่นานก็ต้องถูกสองแม่ลูกนี้ฆ่าให้ตายไปซะ ！ “ แม่ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะไปหาผู้ชายนะ ！แต่ไป๋เฟิงเองเขาไม่ทำน่ะ ตัวเองกินยาคนเดียวไม่พอยังบังคับให้ฉันกินยาอีก เมื่อคืนยังคิดจะใช้แตงกวาทำให้ฉัน ！” หลังจากที่พูดเรื่องพวกนี้ออกมา ฉันก็เบาสบายไปทั้งตัวเลย ในที่สุด ก็ไม่ต้องทนอีกแล้ว ในที่สุดก็เป็นอิสระจากทั้งหมด ！ “ ป้าบ ” ฝ่ามือข้างหนึ่งตบลงมาบนหน้าฉัน ฝ่ามือนี้ก็เป็นแม่ฉันตบ ใบหน้าเจ็บจนชา แต่ใจเจ็บยิ่งกว่า “ แกไม่รักษาศีลธรรมของผู้หญิงแบบนี้เหรอ ? ถึงเขาจะไม่ทำการบ้านแกก็ไม่ควรจะไปหาผู้ชายคนอื่น ถ้าไม่มีไป๋เฟิง น้องชายแกจะออกมาเรียนหนังสือได้ไหม แกจะใช้ชีวิตเรื่องอาหารการกินเสื้อผ้าอาภรณ์แบบไม่ต้องกังวลแบบนี้ได้ไหม ? เช้าจรดเย็นอย่าคิดแต่เรื่องหยาบคาย ช่างน่าขายหน้าจริงๆ ！เรื่องนั้นของไป๋เฟิงมีปัญหา ฉันรู้จักแพทย์แผนจีนคนหนึ่งที่รักษาเฉพาะทางด้านนี้ ต้องแก้ไขได้แน่นอน หวังว่าความเป็นผู้ใหญ่ของพวกเธอจะมากขึ้น อย่าเอาแต่โทษเขา การแต่งงานนี้ หย่าไม่ได้แน่นอน ” พ่อกับแม่ก็รีบเดินไปทิ้งฉันไว้ในบ้านคนเดียว ฉันสัมผัสถึงที่นี่ไม่ต่างอะไรกับถ้ำเสือเลย ไป๋เฟิงสีหน้าเย็นชา ลากฉันเข้าไปในห้อง ฉันหนาวขนลุกไปทั้งตัวจนตัวสั่นไปหมด และก็ในตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฟางฟางไปเปิดประตู ผู้ชายใส่ชุดสูทรองเท้าหนังยืนอยู่หน้าประตู “ สวัสดีครับ ผมเฉินเป็นทนายครับ ”