ตอนที่13 คืนนั้นเธอไม่ได้พูดอย่างนี้นี่

ต๭นที่13 คืนนั้นเธอไม่ได้พูดอย่างนี้นี่ หลินย่งถิงเสนอข้อเรียกร้องนี้ซึ่งฉันคิดไม่ถึงเลย ฉันตกตะลึงอยู่ตรงนั้นไม่รู้เลยจริงๆว่าจะตอบอะไร จนกระทั่ง ริมฝีปากเย็นเล็กน้อยของเขาประทับมาบนริมฝีปากของฉัน ฉันถึงรู้สึกตัวขึ้นมาในทันที ผลักเขาออกไป “ คุณลู่ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ！” ฉันถอยหลังออกไป 2 ก้าว เป็นการรักษาระยะห่างกับเขาไว้ ผู้ชายคนนี้อันตรายรอบด้าน บางทีฉันอาจจะไม่ควรมาตั้งแต่แรก “ ไม่ใช่คนแบบนั้น ? ” หลินย่งถิงเชิดมุมปากขึ้น ในคำพูดเย้ยหยัน “ คืนนั้นเธอไม่ได้พูดแบบนี้นี่ ” ทันใดนั้น ฉันรู้สึกว่าใบหน้าของฉันปะทุขึ้นมา คืนนั้นเพื่อให้หลินย่งถิงช่วยชีวิตฉัน ฉันพูดอะไรออกไปแล้วจริงๆ เพียงแต่ใต้คำพูดอารมณ์ชั่ววูบนั้น ทำไมถึงเป็นจริงเป็นจังไปได้ ！ หลินย่งถิงมองตาฉันทำให้ฉันเข้าใจ ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรนั่นก็ไม่จำเป็นแล้ว “ ฉันจะรีบคิดวิธีคืนเงินคุณให้เร็วที่สุดนะ หวังว่าคุณจะให้เวลาฉันสักหน่อย ” พูดจบฉันก็ย่างก้าวออกไป รีบปิดประตูด้านหลังเลยล่ะ คำพูดอับอบอุ่นของเขายังคงดังเข้ามาที่ข้างหูฉัน หูของฉันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเลย ตอนที่เดินลงตึกไป คุณป้ามองฉันอย่างมีนัยยะลึกซึ้ง เดินตรงมาส่งฉันที่หน้าประตู ทั้งยังพูดซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่าว่าถ้าฉันมาครั้งหน้า จะทำอาหารอร่อยๆให้ฉันกินอย่างแน่นอน วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันจึงออกไปกินสุกี้หม้อไฟข้างนอกแล้วถึงกลับบ้าน ตอนที่ถึงบ้าน ก็พบว่าหน้าประตูมีคนสองคนนั่งอยู่ พวกเขาละเลงสีแดงไปบนประตู ทำให้ฉันกระวนกระวาย ฉันเดินเข้าไป พูดเบาๆว่า : “ พ่อ แม่ ” ในใจกลับเสียใจสุดๆ ฉันเข้าใจชัดเจนแล้ว พ่อแม่มาหาฉันไม่ใช่ว่ามีเรื่องดีเลย พอแม่เห็นฉัน ก็ดึงพ่อขึ้นมาจากพื้นทันที แล้วก็เดินเข้ามาทางฉัน ขณะที่แม่ฉันเงยหน้าขึ้นมา ฉันถึงพบว่าขอบตาของเขาแดงก่ำดูเหมือนผ่านการร้องไห้มา เกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ฉันเอากุมอกให้ใจแข็งไว้ จะไม่มีทางไปสนใจพวกเขาอีก “ ลูก ลูกกลับมาแล้ว พ่อกับแม่ไม่มีที่จะไปแล้ว เลยต้องมาหาหนู ” แม่ปาดน้ำตา พูดกับฉันไปก็ร้องไห้ไป ฉันไม่เคยบอกพวกเขาว่าฉันอยู่ที่นี่ แต่พวกเขาก็หาจนเจอจนได้ ไป๋เฟิงคงจะมีส่วนร่วมด้วยสินะ “ เกิดอะไรขึ้น ? ” ฉันขมวดคิ้ว เปิดประตูให้พวกท่าน พ่อกับแม่ถือโอกาสตามฉันเข้ามาในห้อง “ เพราะเธอยืนยันที่จะหย่ากับเขา ” แม่ฉันยังไม่ทันบอกว่าเกิดอะไรขึ้น พอเอ่ยปากก็ตำหนิฉันก่อนเลย จนตอนนี้แม่ก็ยังคิดว่าฉันตัดสินใจผิด ลูกสาวคนนี้ของฉันสู้คนอื่นไม่ได้เลยจริงๆ ช่างน่าเศร้าใจจริงๆเลย สีหน้าฉันนิ่งขรึม พูดด้วยความเย็นชาว่า ： “ ถ้าพ่อกับแม่รู้สึกว่าไป๋เฟิงดี อย่างนั้นมีอะไรพ่อกับแม่ก็ไปหาเขาสิ มาหาฉันทำไม ? ” จากใจจริงไม่ใช่ว่าฉันใจร้ายใจดำ แต่สิ่งที่พวกเขาทำมันทำร้ายเกินไป ในสายตาของพวกเขามีแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง กับเรื่องอนาคตของน้องชายก็ไม่ได้สนใจความรู้สึกของฉันเลย เพราะอย่างนั้นถึงปล่อยให้ไป๋เฟิงทำกับฉันอย่างนี้ไนตอนหลังแล้วก็ยังไม่ยอมให้ฉันหย่าอีกด้วย ละในตอนนี้พวกเขาก็ยังคงตำหนิฉันสินะ เห็นว่าฉันคิดเห็นแบบนี้ แม่ก็กระวนกระวายท่าทางก็ดูอ่อนตามลงไปด้วย ดึงมือของฉันไปแล้วพูดว่า : “ ลูก อย่าคิดแบบนี้สิ ไม่ใช่ว่าแม่ตำหนิลูก ถ้าจะโทษก็ต้องโทษไป๋เฟิงที่ใจร้ายขนาดนั้น ตอนนี้เขาให้น้ารองของเขาเอาบ้านกลับคืนไปแล้ว พวกเราไม่มีบ้านอยู่แล้วก็เลยต้องมาหาลูกน่ะ ” ก่อนที่ฉันจะแต่งงาน แม่ของพวกเขาก็อยู่ที่บ้านเดิม ต่อมาพวกเขาเห็นว่าบ้านของฉันอยู่ในตัวเมืองก็เลยตามเข้ามา บ้านที่เช่าก็เป็นของน้ารองของไป๋เฟิง ตอนนี้ฉันกับไป๋เฟิงหย่ากันแล้วบ้านก็เลยถูกเรียกคืน ต้องเป็นไป๋เฟิงที่ทำเรื่องชั่วๆพวกนี้แน่ พ่อกับแม่จึงไม่มีบ้านให้กลับแล้ว ฉันจะไม่สนใจก็ไม่ได้ ฉันถอนหายใจ พูดกับพวกเขาว่า : “ ของของพ่อกับแม่ล่ะ เอาไปเก็บไว้ที่ไหนแล้ว ? ” “ เขาให้พวกเราไปย้ายออกก่อนพรุ่งนี้ พวกเราจะไปย้ายมาเดี๋ยวนี้ล่ะ ” แม่พูดๆอยู่จะลากพ่อออกไปข้างนอก ฉันขยับมุบมิบริมฝีปาก ยังไม่ทันได้พูด พวกเขาก็มาอยู่ที่นี่แล้ว เรื่องวุ่นวายก็จะตามมาแล้วล่ะ