ตอนที่14 ขายหน้าจริงๆเลย

อ๙ที่14 ขายหน้าจริงๆเลย ไม่นานพ่อกับแม่ก็ย้ายของเข้ามาแล้ว เข้ามาอยู่ในบ้านฉัน บ้านที่ฉันเช่าเป็นบ้านชุดหนึ่ง แน่นอนว่าเป็นพวกเขาที่นอนในห้องส่วนฉันก็นอนโซฟา ของที่พวกเขาโยนระเกะระกะไว้ที่พื้น ของขึ้นชื่อที่เอามาด้วยจากบ้านเกิด ก็วางเต็มพื้นที่ไปหมด ฉันจัดเก็บจัดวางตั้งแต่ตกบ่ายตลอดจนสี่ทุ่ม ถึงเก็บของทั้งหมดเรียบร้อย แต่ในห้องนอนก็มีเสียงกรนของพวกเขาดังมา หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันเอนตัวลงบนโซฟาหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า ตอนเช้าตรู่ตี 5 แม่ก็ตื่นขึ้นมา แม่ก็เข้าครัวส่งเสียงดังคร้งเคร้ง ฉันที่อยากจะนอนก็ทำอะไรไม่ได้ คนที่โดยปกติแปดโมงถึงตื่นขึ้นมา เวลาชีวิตก็รวนไปหมด “ แม่ตื่นขึ้นมาทำอะไรเช้าขนาดนี้คะ ? ” “ เมื่อคืนแม่หมักแป้งไว้จะทำขนมปังให้ลูกน่ะ ” แม่พูดกับฉัน ฉันยิ้มไม่ได้พูดอะไร แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยกินขนมปังเลย แต่เป็นพ่อฉันที่ชอบกิน แม่ที่ตื่นเช้าตรู่ขึ้นโดยธรรมชาติอยู่บ่อยครั้ง ก็เพื่อปรนนิบัติพ่อ นอนต่อไม่ได้แล้ว ฉันจำต้องตื่นขึ้นมา แม่ที่อบขนมปังเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องครัว ลากฉันมานั่งบนโซฟา “ เคอเคอ หนูมานี่สิแม่มีเรื่องจะพูดด้วย ” ฉันขมวดคิ้ว รู้ดีว่าเรื่องที่แม่จะพูดจะเป็นปัญหาทำให้ฉันปวดหัว ฉันไม่ได้พูดอะไรมองแม่ที่เงียบลงไป ถึงฉันจะไม่ตอบรับอะไรแต่เขาก็ยังคงเอ่ยปาก “ เคอเคอ หนูลองดูซิว่าจะกลับไปคืนดีกับไป๋เฟิงได้ไหม ไม่อย่างนั้นผู้หญิงที่เคยหย่าครั้งหนึ่งแล้วจะทำยังไงล่ะ ? เรื่องที่น้องชายลูกจะกลับมาหางานจะทำยังไงล่ะ ? ก่อนหน้านี้ก็ยังหวังว่าจะอาศัยความสัมพันธ์ของไป๋เฟิงเข้าไปในบริษัทของพวกเขา ตอนนี้ดูจะไม่ได้แล้ว ” “ แม่ ไม่พูดถึงไป๋เฟิงแล้วได้ไหม ? ” ฉันตัดบทเขาอย่างไรเยื่อใย “ อย่างนั้นจะทำยังไงล่ะ ? ลูกเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวจะอยู่ยังไงในเมืองใหญ่นี้ ? ” แม่มองตาฉัน ดูจงเกลียดจงชัง บางทีเขาคงรู้สึกว่า คุณค่าของผู้หญิงตัวคนเดียวจะต้องขึ้นอยู่กับผู้ชายสินะ ฉันไม่อยากจะรับฟังอีก ยืนขึ้นจะไปอาบน้ำ ตอนที่ออกมาแม่กำลังโทรศัพท์อยู่ “ อย่างนั้นคุณมีแฟนไหมล่ะ ? สนใจผู้หญิงที่ผ่านการหย่าร้างไหมล่ะ ” แม่คุยโทรศัพท์กับใครอยู่น่ะ ！ ฉันเดินเข้าไปยื้อแย่งโทรศัพท์ ก็พบว่าแม่โทรหาเพื่อนร่วมงานผู้ชายคนหนึ่งที่บริษัทที่ฉันทำงานก่อนหน้านี้ ยังดีที่ฉันลาออกมาแล้ว ไม่อย่างนั้นล่ะก็ขายหน้าตายเลย ฉันกดวางสายโทรศัพท์ กดดูประวัติการโทร ชิบหายแล้วสิ ตอนที่ฉันเข้าไปอาบน้ำ แม่ฉันโทรหาคนไปห้าคนแล้ว อีกทั้งยังเป็นเพื่อนร่วมงานผู้ชายหมดเลยด้วย ช่างขายหน้าจริงๆเลย ！ “ แม่ แม่จะให้หนูออกเรือนกี่ครั้งกัน ！ผู้หญิงที่หย่าร้างมันไร้ค่านักหรือไง ? ใครบอกแม่กันฮะ ！” ฉันโกรธจนทนไม่ไหว ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ “ เหลวไหล ปีนี้แล้ว ผู้ชายที่ไหนก็สนใจว่าเป็นผู้หญิงมือสองหรือเปล่าทั้งนั้น มีตำหนิหรือเปล่า ！” แม่พูดกับฉันจากการตัดสินแค่มุมเดียว เจอกับความคิดแม่แบบนี้ ฉันก็ไม่อยากพูดอะไรแล้ว ตรงไปหยิบกระเป๋าแล้วจึงออกไปทำงานทันทีเลย ถ้าปล่อยให้แม่อยู่ด้วยกันกับฉันต่อไปคงไม่ไหวแน่ๆ ไม่ให้พวกเขากลับบ้านเกิดที่ชนบทฉันก็ต้องเช่าห้องให้พวกท่านอีกห้องหนึ่ง แต่ตอนนี้ฉันเหลือเงินเพียงแค่ 5000 กว่าบาทเท่านั้น แล้วยังต้องแบกรับหนี้สินอันหนักหนึ่งอีกด้วย ตัวฉันเองก็ยังแทบจะเอาไม่รอดเลย จะเอาความสามารถจากไหนมาดูแลพวกเขานัก ฉันรู้ว่าพวกเขามีเงินเก็บแต่ก็ล้วนจะเก็บไว้ให้น้องชายฉันทั้งนั้น และก็ไม่ได้จะแบ่งให้ฉันสักสตางค์เลยด้วย อยู่ในครอบครัวที่ให้ความสำคัญกับลูกชายเป็นหลักแบบนี้ ฉันไม่คาดหวังอะไรอยู่แล้วล่ะ ขณะที่ลงตึกมาเตรียมจะกินข้าวเช้า ก็พบว่าในกระเป๋าเหลือเงินอยู่แค่ไม่กี่สิบบาทเท่านั้น กระเป๋าของฉันที่วางไว้บนโซฟาข้างในก็ไม่เห็นเงินเหลืออยู่แล้ว ต้องเป็นแม่แน่ๆ แต่นั่นก็เป็นเงินก้อนสุดท้ายของฉันแล้วนะ ！ ฉันโทรไปหาแม่ ถามหาเงินที่หายไปเหล่านั้น เขากลับบอกว่าเงินส่งไปให้น้องชายฉันหมดแล้ว เหอะ พ่อแม่แบบนี้ก็มีด้วย ชีวิตฉันจะเศร้าโศกอะไรขนาดนี้ ！