ตอนที่18 ฉันเป็นส่วนเกิน

ต๭นที่18 ฉันเป็นส่วนเกิน “ นี่อะไร ? ” ฉันถาม เห็นผมของเขาแล้ว คงถูกลมพัดจนยุ่งเหยิง เหมือนว่ายืนท่ามกลางลมอยู่นานแล้ว “ ยา ” เขาพูดเพียงประโยคเดียว ยื่นยาให้ฉันแล้วจากไป เขาก็ดื่มไปไม่น้อยคงจะเรียกรถที่บ้านมารับ แต่รถของเขาก็จอดอยู่ด้านหลังฉัน ฉันไม่ทันมองให้ดี จึงไม่ทันสังเกต ที่จริงแล้วที่ฉันคิดอยู่ ถ้าหลินย่งถิงในตอนนี้ปล่อยฉันสู่อิสระ บางทีฉันอาจจะเห็นด้วย ฉันในคืนนี้อ่อนแอเกินไปแล้ว ต้องการที่พักพิงอย่างเร่งด่วน มาหยุดฉันที่เร่ร่อนไร้ทิศทาง เปิดถุงออกเห็นยาด้านในล้วนเป็นยาแก้แพ้ ฉันหัวเราะขมขื่นแม้แต่น้ำสักขวดก็ไม่ซื้อให้ จะให้กลืนยาพวกนี้ลงไปรึไง บางทีตอนนี้ดื้อรั้นจะเดินต่อไป มีแต่จะทุกข์ทรมานและก็ทรหด เมื่อนั่งรถนั่งถึงบ้าน นอกจากพ่อและแม่แล้ว ยังมีคนอีกคน น้องชายฉัน เฉิงอยู๋ฝัน พ่อแม่นั่งขนาบข้างเขาซ้ายขวา เหมือนปรนนิบัติจักรพรรดิอย่างนั้น ฝั่งหนึ่งแกะส้มออกจากเปลือกให้เขา ฝั่งหนึ่งนวดไหล่ให้เขา บนโต๊ะชาเต็มไปด้วยขนมและผลไม้ ใช้หัวแม่โป้งคิดสินะ ก็จะรู้ว่าใช้เงินฉันซื้อ “ นายกลับมาทำไม ไม่ใช่ว่าเรียนอยู่ต่างประเทศเหรอ ? ” ฉันถามเฉิงอยู๋ผัน เขาไม่แม้แต่มองฉันหยิบโทรศัพท์มาเล่นเกม “ เรียนเหนื่อยเกินไป ฉันไม่อยากเรียนแล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่มีเงินเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ จะออกไปเที่ยวทุกวันก็ไม่ได้ ไม่มีประโยชน์สู้กลับมาดีกว่า ” เขาพูดอย่างนี้ฉันโกรธจนทนไม่ไหวเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์จะหาจากทางไป๋เฟิงนั้น แต่ค่าใช้จ่ายที่ออกนอกประเทศของเขา เป็นฉันที่รับภาระมาโดยตลอด ปกติแล้วพ่อแม่จ่ายเงินให้เขาน้อยมาก คนอื่นๆออกนอกประเทศไปเรียนไปทำงานไป เขากลับยินดี ！ “ ใครใช้ให้นายกลับมา ? นายเคยถามความคิดฉันบ้างไหม ? ค่าเทอมพวกนั้นที่ฉันรับภาระนายจะมาบอกว่าไม่เรียนก็จะไม่เรียน นายคิดว่าเงินมันหล่นลงมาจากฟ้าหรือไง ? ！” ฉันโกรธมากแล้วจริงๆ แย่งโทรศัพท์จากในมือของเขาโยนไปบนโต๊ะชา ตะคอกใส่เขา แม่มองฉันอย่างดุเดือด เก็บโทรศัพท์ของเขายื่นใส่มือเขา ： “ เขาเป็นน้องชายเธอ เธอจะดุด่าเขาทำไม ? ไม่เรียนก็ไม่เรียนสิ ไปตั้งไกลขนาดนั้น ฉันอยากเจอก็เจอไม่ได้ ดีกว่ากลับมาที่ไหนกัน ” พ่อแม่ตามใจน้องชายฉันก็รู้แต่ไม่เห็นว่าพวกเขาจะใส่ใจความรู้สึกของฉันแบบนี้เลย ในใจก็ยังคงทุกข์ทรมาน ตอนนี้ทั้งครอบครัวก็อยู่บ้านฉันหมด ก็ชัดเจนว่าจะให้ฉันรับภาระทั้งครอบครัว แม้แต่ตัวฉันเองฉันยังเอาตัวไม่รอด จะไปดูแลพวกเขาได้ที่ไหนล่ะ ? ！ ในใจฉันหงุดหงิดไปหมด ฉันพูดอย่างเยือกเย็นกับเฉิงอยู๋ฝันว่า ： “ ถ้าเธอจะไม่เรียน ก็ไปทำงานซะสิ นายก็ 22 แล้ว ” “ ไม่ไป ฉันก็มีพ่อแม่เลี้ยงไง ” เขาตอบกลับมาคำนึง “ พ่อแม่อะไรล่ะ ? สุดท้ายก็เป็นฉันเลี้ยงนายอยู่ดี ！” แม่ไม่พอใจกับสิ่งนี้ให้ฉันหยุดพูด ยังบอกฉันอีกว่าคืนนี้เฉิงอยู๋ฝันจะนอนในห้อง เขาจะเบียดกับพ่อที่โซฟา ให้ฉันนอนพื้นหรือจะไปนอนบ้านเพื่อน พรุ่งนี้ค่อยเช่าห้องใหญ่อีกห้อง ในใจขงฉันสิ้นหวังที่เหลือทันที ในบ้านแม้แต่ผ้าห่มที่เหลือก็ไม่มี จะให้ฉันปูอะไรล่ะ ！กลางดึกกลางดื่นแบบนี้จะให้ฉันไปหาใคร ? ฉันมองสมาชิกสามคนในครอบครัวด้วยความเย็นชา รู้สึกว่าตัวเองก็เหมือนคนที่เป็นส่วนเกิน แม้แต่พวกเขาก็ไม่นับฉันเป็นลูกสาว ฉันไม่อยากจะเพิ่มภาระให้ตัวเองอีกแล้วจริงๆ ฉันกลับเข้าไปในห้องเก็บของเสร็จก็ลากกระเป๋าเดินทางออกไป แม่คงจะคิดว่าฉันจะไปหาเพื่อนจริงๆ เพียงแค่มองฉันแวบเดียว ก็ไปดูแลลูกชายสุดที่รักของเขาต่อ หลังจากฉันปิดประตูเสียงดัง ฉันก็ถอนหายใจ มองถนนที่ว่างเปล่าแต่ฉันก็ไม่รู้จะไปทางไหนเลย ตอนนี้ฉันมีแค่เสี่ยวเสี่ยว โทรไปหาเธอ เธอก็บอกว่าไปพักผ่อนที่ต่างประเทศ ตอนนี้ฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมายจริงๆ ค้นหาประวัติการโทรก็เห็นหลินย่งถิงสามชั่วโมงที่แล้ว มือฉันหยุดลง