ตอนที่19 ฉันไม่เป็นแม่บ้านฟรีๆนะ

ต๭นที่19 ฉันไม่เป็นแม่บ้านฟรีๆนะ นี่มันตอนที่ฉันถามหลินย่งถิงครั้งที่แล้ว กู๋เหย่นติดให้ฉันมาด้วย ฉันเห็นสามคำนี้ ก็เหมือนคนจมน้ำ ที่จะคว้าท่อนซุงที่ปรากฏ บางทีตอนนี้ที่จะช่วยฉันได้มีแค่หลินย่งถิงเท่านั้น ฉันก็มีศักดิ์ศรีของฉัน มีเกียรติของฉัน แต่ตอนนี้ ศักดิ์ศรีกับเกียรติจะทำให้ฉันมีชีวิตรอดต่อไปในเมืองนี้ มือสองข้างฉันสั่นเครือกดโทรออกไป โทรศัพท์ดังอยู่นานก็ไม่มีคนรับ ในช่วงนาทีนี้วินาทีนี้สำหรับฉันแล้วมันทรมานสุดๆแล้ว ฉันกลัวว่าเขาจะไม่รับ แต่ฉันก็กลัวเขาจะรับมากกว่า ในที่สุดหลินย่งถิงก็ไม่ได้รับโทรศัพท์ แต่ฉันไม่กล้าโทรไปอีกแล้ว ฉันยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว รู้สึกว่าคืนนี้ฉันต้องนอนข้างถนนจริงๆแล้ว ลากกระเป๋าไปฉันเดินไปตามไฟทางข้างถนน 2 นาทีต่อมา โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันประหม่าขึ้นมาทันทีหัวใจเต้นจนแทบจะหยุดเต้น แต่ไม่เหมือนอย่างที่ฉันคิดโทรศัพท์ไม่ใช่หลินย่งถิงโทรมา คนที่โทรหาฉันคือสงเจ๋อ “ ฮัลโหล เฉิงเคอเหรอ ? ” เสียงของเขาดื่มไปมากอย่างฟังได้ชัด ลิ้นเขาก็พันกันไปหมด “ มีธุระอะไรเหรอคะประธานสง ? ” ฉันถาม “ เธอมาบ้านฉันหน่อยสิ เดี๋ยวฉันส่งที่อยู่ให้ ” พูดจบ สงเจ๋อก็วางสาย ฉันไม่รู้ว่าเขาเรียกฉันไปทำไม แต่ฉันก็ไป หนึ่งเลยคือเขาเป็นบอสฉันเป็นพนักงาน สองฉันไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ถ้าไม่ใช่สายของสงเจ๋อนี้ ฉันคงต้องไปบ้านหลินย่งถิงแล้วจริงๆ จากที่อยู่ที่เขาส่งมาฉันก็หาบ้านเขาเจอแล้ว เป็นคฤหาสน์หรูหราแห่งหนึ่ง พอมองก็รู้ว่ามีคนอยู่แค่คนเดียว เหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่บ้านสง สงเจ๋อมาเปิดประตูทั้งตัวหึ่งไปด้วยกลิ่นเหล้า ตอนที่เห็นฉันร่างก็เซทับมาบนตัวฉัน “ คุณเป็นอะไร ? ” ฉันทั้งรับน้ำหนักของเขาทั้งพาเขาเข้าไปในบ้าน จะให้ว่าตามจริงแล้วอย่าเห็นว่าสงเจ๋อผอม ใส่เสื้อผ้าดูเหมือนผอมเมื่อถอดเสื้อก็เนื้อแน่น ทิ้งมาบนตัวฉันหนักจะตายอยู่แล้ว ตอนที่วางเขาลงบนโซฟา ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยจนจะตายอยู่แล้ว “ ทำให้ฉันสร่างที ฉันจำเป็นต้องมีสติแล้วก็ทำกับข้าวให้ฉันกินหน่อย ฉันหิวมาก ” พูดจบเขาก็เอนตัวลงไปบนโซฟา พลิกตัวไปมาอย่างไม่สบาย อาศัยแสงไฟของห้องรับแขกฉันถึงเห็นเหมือนว่าเขาผ่านการร้องไห้มา เพราะตาแดงก่ำ เรื่องของบอสฉันไม่ถามให้มากความ ฉันเดินเข้าครัวไปทำซุปอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นก็ใช้วัสดุในตู้เย็นของเขาทำกับข้าว 2 อย่าง “ ตื่นๆ ” ฉันตบเขาเบาๆ ไม่ขยับเลย ไม่หรอกหน่า หลับขนาดนี้ไม่ใช่ตายไปแล้วล่ะ ? ฉันมาไกลขนาดนี้ทำอาหารให้เขากิน ถ้าเขาหลับแล้วก็ไม่ควรเรียกฉันมาให้เปลืองแรงใช่ไหม ? ฉันคงจะสมองกลวงไปแล้ว หรือไม่ก็คร่ำครวญมานานเกินไป ทำให้หัวฉันว่างเปล่า ใช้เท้าข้างหนึ่งเตะเข้าไปที่เขา เตะไปขนาดนี้สงเจ๋อก็ตกใจตกลงมาจากโซฟาทันที คลำก้นแล้วพูดกับฉันว่า ： “ กล้าเตะก้นฉันเหรอ เธอเป็นคนแรกเลยนะ ！” ทีแรกเขาโกรธนิดหน่อย แต่ไม่นานก็ได้กินอาหารดึงดูดไป หลังจากดื่มซุปหมดชามหนึ่งก็เริ่มกินอาหาร “ เฉิงเคอเธอนี่ทำอาหารอร่อยจริงๆนะ หลังจากนี้เธอมาทำอาหารให้ฉันทุกวันเลยนะ ” ตอนที่เขามองฉันแววตาเป็นประกาย เหมือนเด็กที่อยากจะกินลูกอมอย่างนั้น ฉันพึมพำ : “ ฉันไม่เป็นแม่บ้านฟรีๆหรอกนะ ” “ อย่างนั้นฉันให้เงินเดือนเธอ ” เขาเห็นฉันวางกระเป๋าเดินทางไว้ที่มุมกำแพง ก็พูดขึ้นมาอีกว่า ： “ รวมพักฟรีกินฟรี ” ฉันคิดว่าสงเจ๋อรู้ว่าฉันคงจะลำบากอยู่ แต่เขาไม่ได้ถามเหตุผลฉัน ช่วยเหลือฉันโดยไม่บอกกล่าวแบบนี้ ก็ไม่ได้กดดันฉัน ความคิดของฉันที่มีต่อสงเจ๋อ ตอนนี้ก็เปลี่ยนไปแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นลูกคนรวยที่ไม่แยแสอะไร แต่ดูเหมือนตอนนี้ อย่างน้อยเขาก็เป็นสุภาพบุรุษ บ้านของสงเจ๋อมี 3 ห้องนอน แน่นอนว่าที่ที่ฉันอยู่เป็นที่ที่เก็บของง่ายๆ ก็นอนได้แล้ว เรื่องเงินเดือนฉันยังไม่ได้คุยกับสงเจ๋อ ตอนนี้ฉันไม่มีบ้านให้กลับไปแล้ว มีที่ซุกหัวนอนก็ดีแล้ว คืนนี้ ฉันนอนอย่างสงบ เช้าวันรุ่งขึ้นสงเจ๋อก็โยนเงินให้ฉันปึกหนึ่ง