ตอนที่ 24 เป็นคนรักของเขา

อ๙ที่ 24 เป็นคนรักของเขา เขาดึงฉันเข้ามาในอ้อมอกของเขา อาจจะเป็นเพราะเสียงของเขาอบอุ่นเกินไป หรืออาจจะเป็นเพราะในขณะนั้นสมองของฉันเบลอมาก เลยทำให้ฉันเกือบจะพยักหน้าตกลง แต่จู่ๆสติของฉันก็กลับมา ถ้าฉันตกลงเป็นคนรักของหลินย่งถิงชีวิตนี้คงไม่กล้าเงยหน้ามองหน้าใครได้อีก ฉันรีบเปิดประตูรถออก ลงมาจากตัวของหลินย่งถิง เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่รุนแรงเกินไป ขาทั้งสองของฉันจึงอ่อนแรง ทำให้ฉันล้มลงพื้นอย่างน่าอาย ฉันหันกลับไปบอกกับหลินย่งถิงอย่างจริงจัง“ฉันไม่ยอมเป็นคนรักของนายเด็ดขาด ฉันรู้สึกทราบซึ้งนะที่วันนี้นายช่วยฉันไว้ และฉันจะหาวิธีชดใช้ให้กับนาย เงินที่ติดนายฉันก็จะคืนให้นายแน่นอน แต่เรื่องขายหน้าแบบนี้ ฉันไม่ทำแน่” ฉันไม่รู้ว่าที่ฉันพูดแบบนั้นจะทำให้หลินย่งถิงโกรธหรือไม่ แต่ที่รู้ๆมันทำให้เขาเงียบไปพักใหญ่ และนี่ก็ทำให้ฉันรู้สึกเครียดกว่าเดิม เขาสตาร์ทรถและขับออกไป ตอนจะขับผ่านฉัน เขาหยุดรถข้างฉันครู่หนึ่ง ฉันรู้ว่าเขาหวังให้ฉันเปลี่ยนใจและกลับคำ แต่สุดท้าย พอเห็นฉันไม่พยักหน้า หลินย่งถิงก็โมโห และขับรถจากไปอย่างเร็วจนฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้นิสัยแย่ขนาดนี้นะ？ทิ้งฉันไว้ท่ามกลางสถานที่เปลี่ยวคนเดียวแบบนี้เนี่ยนะ แล้วฉันจะกลับยังไงล่ะเนี่ย？ ไม่อยากให้ใครเห็นสภาพอันทุเรศแบบนี้ของฉันเลย ฉันก็เลยโทรหาสงเจ๋อขอให้เขามารับฉันและได้บอกตำแหน่งที่ฉันอยู่ตอนนี้ให้เขารู้ เขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากและตอบตกลงว่าจะมารับ เมื่อสงเจ๋อมาถึง ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว เขาลงจากรถและเห็นฉันแล้ว แต่เขากลับไม่กล้าเดินเข้ามาหาฉัน ยืนถามอยู่ข้างรถ“เธอโอเคมั้ย？” ฉันรู้ สภาพฉันตอนนี้ ใครเห็นก็ต้องตกใจทั้งนั้นแหละ ก็ก่อนหน้านี้ฉันนอนเกลือกกลิ้งไปมาบนพื้นที่มีแต่โคลน เสื้อผ้าก็ยังมาโดนหลินย่งถิงฉีกขาดแบบนี้อีก และตอนนี้บนตัวฉันก็เหลือเพียงผ้าไม่กี่ชิ้นที่ไม่สามารถปิดอะไรได้เลย ฉันยิ้มให้สงเจ๋อ“อื้ม ฉันโอเค” พอฉันพูดจบเขาก็เดินเข้ามา ถอดเสื้อคลุมด้านนอกของเขามาคลุมให้ฉัน และก็ไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น กลับถึงบ้าน สงเจ๋อสั่งอาหารมาให้ฉันทาน หลังจากที่ทานเสร็จฉันก็กลับเข้าห้องของตัวเอง นี่ก็ผ่านไปนานแล้วแต่ฉันก็ยังนอนไม่หลับ ในหัวมีแต่เรื่องที่หลินย่งถิงทำต่อฉันที่บนรถ พอนึกถึงตอนที่เขาจูบและดูดไปตามเรือนร่างของฉันแล้วนั้น ฉันก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เวลาผ่านไปอีกสักพักใหญ่และในที่สุดฉันก็หลับไป เวลาเช้าตรู่ กลับถูกเสียงเคาะประตูที่ดังสนั่นปลุกให้ตื่น เสียงของสงเจ๋อที่ยังนอนไม่ตื่นพูดมาจากห้องข้างๆ“เฉิงเคอ ช่วยไปเปิดประตูหน่อย” ฉันใส่ชุดนอนกระโปรงเดินมาถึงประตู พอเปิดประตู ที่หน้าประตูมีสาวสวยสองคนยืนอยู่ คนนึงดูสง่าและดูเป็นผู้ใหญ่อายุประมาณสามสิบปี อีกคนหนึ่งดูประณีตละเอียดอ่อนอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันคือประมาณยี่สิบสองยี่สิบสามเมื่อทั้งสองเห็นฉัน สีหน้าก็ดูโกรธเคืองอย่างมาก ผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ถามและมองฉันด้วยสายตาดูถูก“นี่ เธอเป็นใครกัน？” ฉันก็ตอบไปตรงๆ“เฉิงเคอค่ะ ฉันชื่อเฉิงเคอ” ผู้หญิงอีกคนที่อายุค่อนข้างน้อยก็ถามต่อว่า“เธอเป็นอะไรกับสงเจ๋อ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่？” ท่าทีเขาเต็มไปด้วยความหยิ่งและทะนงตัว ในเวลาอันจำกัดฉันก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง และไม่อยากเพิ่มความวุ่นวายให้ตัวเองด้วยการพูดอะไรผิดๆออกไปด้วย “เขาพักอยู่บ้านฉัน เธอมีปัญหาอะไรมั้ย？” เสียงของสงเจ๋อที่พึ่งลุกจากที่นอนดังมาจากข้างหลัง ฉันหันกลับไปดู เห็นเขาใส่กางเกงบ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียวเดินออกมา ฉันรีบหันกลับ และอยากจะอาเจียนออกมามาก นี่เขาคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองเลยจะทำอะไรก็ได้สินะ พอสงเจ๋อเดินมา ท่าทีของหญิงทั้งสองก็เปลี่ยนไปทันที“อาเจ๋อ”พูดจาให้มันอ่อนโยนหน่อยสิ แต่สงเจ๋อกลับเดินเข้ามาใกล้ฉัน แล้วเอามือมาโอบเอวฉันพร้อมหอมแก้ม พูดด้วยเสียงอบอุ่นข้างหูฉันว่า“ที่รัก ทำไมคุณตื่นเช้าจังล่ะ？” นี่มันชัดเจนมาก เขาตั้งใจพูดให้ผู้หญิงสองคนนั้นได้ยิน ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เพราะไม่รู้จะตอบสนองยังไงดี