ตอนที่25 โคลนไม่อยากแปะกำแพง

ต๭นที่25 โคลนไม่อยากแปะกำแพง นี่มันอะไรกันน่ะ？สงเจ๋อเอาฉันมาเป็นข้ออ้างอีกตามเคย ผู้หญิงอะไร ใจง่ายได้ถึงขนาดนี้？ “อาเจ๋อ ก่อนหน้านี้มีคนที่บริษัทเอารูปให้แม่ดูและบอกว่าแกหลงรักผู้หญิงคนนึงที่ธรรมดามาก ตอนนั้นแม่ยังไม่ยอมเชื่อเขาเลยนะ แต่วันนี้กลับมาเห็นกับตาตัวเองว่าแกพาเขามานอนที่บ้าน แกนี่มันไร้สมองจริงๆ？วานวานคนที่เหมาะสมกับแก แกกลับไม่เอา แล้วดันทุรังมาชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ แกยังมีสมองอยู่รึเปล่าห้ะ？！” ผู้หญิงที่อายุมากหน่อยพูดต่อว่าสงเจ๋อ เมื่อครู่ฉันเห็นเขาดูรูปอยู่ตลอด ฉันยังแอบสงสัยเลยว่าเขาดูรูปอะไรกัน ที่แท้ก็ดูรูปของฉันกับสงเจ๋อนี่เอง ที่เขาเรียกว่าวานวานเนี่ย ก็น่าจะเป็นผู้หญิงอีกคนที่มาด้วยสินะ แม้ฉันจะรู้ตัวดีว่าฉันไม่มีอะไรดีไปกว่าเขา แต่ที่เขาฉวยโอกาสยกตัวเองขึ้นสูงโดยการกดฉันให้ต่ำลงนี่มันก็เกินไปหน่อยนะ “แม่ แม่พูดอะไร？ผมว่าสำหรับผมแล้วเฉิงเคอเพอเฟคมากพอแล้วนะ ทั้งฉลาดทั้งดูแลเอาใจใส่และแถมทำกับข้าวก็เป็นด้วย และที่สำคัญรูปร่างหน้าตาเขาก็ไม่เลวเลย” สงเจ๋อพูดด้วยความภาคภูมิใจ ฉันอึ้งอยู่กับคำแรกที่เขาพูด รู้สึกสติหลุดไปเป็นเวลานาน อะไรนะ แม่งั้นหรอ？ ผู้หญิงที่ดูอ่อนเยาว์คนนี้ เป็นแม่ของสงเจ๋อเนี่ยนะ？ ฉันเคยอ่านข้อมูลของสงเจ๋อ เขาอายุมากกว่าฉันแค่ปีสองปี นี่แม่เค้าคงไม่ได้คลอดเค้าตอนอายุสิบปีใช่มั้ย เมื่อรู้อย่างนี้แล้วฉันก็รู้ทันทีว่า คนมีเงินจะทำให้ตัวเองดูดีดูเด็กแค่ไหนก็ได้ จริงๆแล้วอายุแม่เขาคงไม่ต่ำกว่าสี่สิบแน่ๆ แต่ภายนอกกลับดูเหมือนอายุไม่ห่างจากลูกชายมากสักเท่าไหร่！ แม่ของฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ตอนนี้อายุสี่สิบแต่กลับดูเหมือนอายุห้าสิบกว่า ในทางกลับกันคนอื่นที่อายุห้าสิบกว่ากลับดูเหมือนอายุแค่สามสิบปี นี่มันก็แตกต่างกันเกินไปแล้ว และจู่ๆแม่ของสงเจ๋อเหมือนโยนระเบิดมาใส่ฉัน เข้ามาใกล้และสบตา“ในฐานะที่ฉันเป็นผู้ถือหุ้นของบริษัทสงซื่อ ฉันขอประกาศอย่างเป็นทางการตรงนี้ว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอไม่ต้องไปทำงานที่สงซื่ออีก คิดจะเกาะผู้ชายเพื่อเลื่อนขั้น ไม่รู้จักส่องกระจกดูรูปร่างตัวเองบ้าง！”นี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของหญิงงามที่สูงส่ง แต่กลับหยาบคายสิ้นดี วานวานยืนอยู่ข้างหลังเธอ ยิ้มเยาะเย้ยด้วยมุมปาก “ถ้าแม่กล้าไล่เขาออก งั้นผมก็จะไล่คนทั้งบริษัทออกด้วยเหมือนกัน ช่วงนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว ก็ไม่มีงานอะไรต้องทำมาก ไปพักผ่อนที่มัลดีฟส์สักสองสามเดือนก็ดีเหมือนกัน” มือของสงเจ๋อยังคงโอบอยู่ที่เอวของฉันและพาฉันไปนั่งที่โซฟา แม่ของเขากับวานวานก็เดินตามเข้ามา สีหน้าของทั้งสองคนดูไม่ดีเลยสักนิด แม่ของเขานั่งลงตรงข้าม พูดกับสงเจ๋ออย่างไม่น่าเชื่อว่า“คิดไม่ถึงว่าแกอยากได้ผู้หญิงคนนี้มาก แม้แต่บริษัทก็ไม่สนใจแล้ว มาคิดๆดู ก็เหมือนที่พ่อแกพูดไม่มีผิด แกมันก็เหมือนโคลนที่ไม่มีประโยชน์อะไร！” สงเจ๋อยิ้มเหยาะๆ เอนกายพิงไปที่โซฟาอย่างสบายใจ “วันวันก็มัวแต่คิดว่าจะให้โคลนไปแปะกำแพง แล้วเคยถามความคิดเห็นของโคลนบ้างมั้ย？บางทีโคลนอาจจะชอบติดอยู่ตรงนั้นก็ได้” ฉันพูดจริงๆนะ สภาพสงเจ๋อตอนนี้ ก็เหมือนโคลนจริงๆนั่นแหละ คำพูดของเขาที่ออกมาทำให้ทุกคนตกตะลึง และที่มากไปกว่านั้นคือทำให้ฉันอยากจะหัวเราะออกมามาก สองคนตรงข้าม สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก โดยเฉพาะแม่ของเขา โกรธจนลุกยืนขึ้นมา “แกนี่มันจะทำให้ฉันโมโหตายจริงๆ！ฉันคิดว่าจะมาเยี่ยมแกสักหน่อย คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอคำพูดแบบนี้ของคนขี้ขลาดตาขาวอย่างแก！” แม่เขาจูงมือวานวานเดินออกไปด้วยความโมโห แต่ดูเหมือนว่าวานวานจะไม่อยากกลับมากนัก แต่ทว่าก็จำเป็นต้องตามแม่ของสงเจ๋อกลับไป ประตูถูกปิดอย่างแรง สีหน้าเยาะเย้ยถากถางของสงเจ๋อหายไปในทันที ฉันถามด้วยความสงสัย“นายทำให้แม่นายโกรธแบบนี้มันดีจริงๆหรอ？” “ไม่มีอะไรหรอก เขาก็แค่แสดงน่ะ จริงๆแล้วเขาตั้งใจพาซู่ชิงวานมาอยู่แล้ว และตัวเขาเองก็ไม่ชอบซู่ชิงวาน พอเขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่ ก็เลยจัดฉากขึ้นมาเพื่อเป็นข้ออ้างให้วานวานเลิกยุ่งกับฉันน่ะ เธอไม่คิดบ้างเลยหรอว่า ฉันกับแม่จะเป็นศัตรูกันได้ยังไง” สงเจ๋อลุกจากโซฟา รีบกลับไปสวมเสื้อผ้าที่ห้อง เนื่องจากสายมากแล้ว ฉันเองก็กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องด้วยเช่นกัน และฉันกับเขาก็รีบไปบริษัทจนข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน พอไปถึงบริษัทก็ซื้ออะไรที่ด้านล่างบริษัทกินนิดหน่อย พึ่งจะนั่งลงที่โต้ะทำงาน หลินย่งถิงก็โทรมา ฉันมีเบอร์หลินย่งถิง อันนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ที่แปลกคือเขาเอาเบอร์ฉันมาจากไหน？แล้วเขาโทรมาหาฉัน จะมีเรื่องอะไรอีก？ ฉันเห็นสงเจ๋องีบหลับอยู่ที่โซฟาตรงข้าม เลยเดินไปที่อื่นเพื่อรับโทรศัพท์