ตอนที่27 ปวดกระเพาะ

ต๭นที่27 ปวดกระเพาะ ตอนบ่าย ฉันไปตรวจงานที่โรงงานกับสงเจ๋อ เนื่องจากตอนเที่ยงฉันรีบทำสำเนาเอกสาร และพอทำเสร็จก็ไปที่บริษัทเขตใต้กับสงเจ๋อทันที จึงไม่มีเวลากินข้าวเที่ยง ในบริษัทของสงซื่อมีแผนกนึงที่ทำเกี่ยวกับเครื่องใช้ไฟฟ้า และพวกเรามาที่โรงงานนี้ก็เพื่อตรวจสอบอุปกรณ์ทำความเย็นของตู้เย็น ฉันอยู่แผนกออกแบบภายใน เรื่องพวกนี้ฉันไม่ได้รู้เรื่องเลยสักนิด และฉันก็ไม่รู้ว่าสงเจ๋อพาฉันมาที่นี่ด้วยทำไม แต่ถึงยังไงก็เถอะนี่เป็นคำสั่งของเจ้านาย ฉันก็ทำได้แค่ตอบตกลง หัวหน้าโรงงานพรางเดินพรางแนะนำชิ้นส่วนอะไหล่ต่างๆให้กับสงเจ๋อ ฉันฟังแล้วรู้สึกวิงเวียนมาก และก็จะหลับแล้วด้วย หันไปมองสงเจ๋อ ก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันสักเท่าไหร่ หาวติดต่อกันไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง “หัวหน้าครับ ช่วยดูตรงนี้ให้หน่อยครับ แบบนี้มันเป็นอะไรหรอครับ？” โชคดีที่มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเรียกหัวหน้าไปถาม พวกเราเลยได้พักสักหน่อย “เรื่องน่าเบื่อแบบนี้ นายจะพาฉันมาด้วยทำไมเนี่ย？”ฉันมองสงเจ๋อด้วยท่าทีเบื่อหน่าย “เพราะน่าเบื่อฉันถึงได้เรียกเธอมาด้วยไงล่ะ ก็เธอมันเป็นคนตลกหนิ ฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกเบื่อเกินไป” สงเจ๋อพูดด้วยท่าทีนิ่งๆ คนแบบนี้ ฉันล่ะอยากจะตบสักทีจริงๆ！ ฉันเป็นคนตลกซะที่ไหนกันล่ะ แม้แต่ไป๋เฟิงยังบอกว่าฉันเป็นคนที่น่าเบื่อมากเลย ฉันไม่รู้จริงๆว่าทำไมสงเจ๋อถึงบอกว่าฉันเป็นคนตลก สงเจ๋อนั่งงีบหลับอยู่ข้างๆฉัน แต่ฉันมันแค่ลูกน้องนี่นะ จะไปนั่งสบายๆแบบเขาได้ยังไง ทำได้แค่นั่งเล่นโทรศัพท์เพื่อฆ่าเวลา จู่ๆฉันก็รู้สึกว่ากระเพาะของฉันบีบตัวอย่างแรง ตายแล้ว！ ฉันเป็นโรงกระเพาะอยู่ เป็นเพราะเมื่อเที่ยงไม่ได้กินข้าวแน่ๆ ตอนนี้กระเพาะเลยเริ่มมีอาการปวดแล้ว และก็เป็นอย่างที่คิด ไม่นาน กระเพาะของฉันก็เริ่มปวดขึ้นมา ฉันร้องออกมาเสียงเบาๆ เอามือจับตรงท้องแล้วนั่งลง สงเจ๋อนั่งอยู่ตรงข้ามฉัน พอได้ยินเสียงฉันร้อง เขาก็ลืมตาขึ้นทันที ลุกขึ้นยืน ขมวดคิ้วและถามฉันว่า“เธอเป็นอะไรหรอ？ “ตอนเที่ยงฉันไม่ได้กินข้าว เลยปวดกระเพาะ”ฉันตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง การปวดกระเพาะนี่มันทรมานมากจริงๆ รู้สึกเหมือนในกระเพาะมีมีดหนึ่งเล่มที่คอยกรีดอยู่ แค่หายใจเบาๆก็ยังรู้สึกเจ็บ “แล้วทำไมเธอถึงไม่บอกฉันล่ะว่าเธอยังไม่ได้กินข้าว ถ้าฉันรู้ ฉันจะให้เธอกินก่อนแล้วค่อยมา”สงเจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงต่อว่าฉัน และก็เดินเข้ามาประคองฉัน ส่วนสงเจ๋อนั้นพอประชุมเสร็จก็ไปกินข้าวเที่ยงกับหุ้นส่วนเรียบร้อยแล้ว กลับมาก็เกือบจะบ่ายโมง สงสัยคงคิดว่าฉันก็กินข้าวแล้วเหมือนกัน ก็เลยไม่ได้ถาม ฉันตอบด้วยความจริงใจ“ฉันกลัวจะทำให้งานล่าช้า” กระเพาะของฉันปวดๆหายๆติดต่อกัน ปวดจนฉันแทบจะไม่มีแรงพูดแล้ว สงเจ๋อประคองฉันไว้ และพาฉันเดินออกไปข้างนอก เดินไปบ่นไป“ถึงจะยุ่งขนาดไหน เธอก็ต้องกินข้าวก่อนสิ ถ้าเธอปวดกระเพาะตายขึ้นมา คนอื่นจะเข้าใจผิดได้ว่าฉันเห็นแก่เงินจนไม่สนใจชีวิตลูกน้อง” คำพูดของเขาทำให้ฉันอยากจะหัวเราะ แต่ทว่าตอนนี้ฉันปวดมากจนหัวเราะไม่ออกแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันมีความคิดว่าอยากจะตัดกระเพาะออกมาแล้วโยนทิ้งซะ เพราะอย่างน้อยก็น่าจะรู้สึกดีกว่านี้ หัวหน้าโรงงานทำธุระเสร็จแล้วก็เดินเข้ามาหาพวกเรา และเขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เห็นสงเจ๋อประคองฉันเดินออกไปข้างนอก ก็เลยเดินเข้ามาช่วยด้วยส่งฉันขึ้นรถด้วยตัวเอง ฉันรู้สึกไร้เรี่ยวแรง เอนตัวพึงเบาะที่นั่งและปิดตาลง ตอนนี้ฉันหวังแค่เพียงว่าให้ไปถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด พอมาถึงโรงพยาบาล สงเจ๋อเป็นคนไปติดต่อลงทะเบียนและจ่ายเงินให้ฉัน หลังจากที่คุณหมอตรวจเสร็จ ผลปรากฎว่าเป็นโรคกระเพาะชนิดเฉียบพลันจำเป็นต้องนอนโรงพยาบาล สงเจ๋อประคองฉันไปที่ห้องพักผู้ป่วย ตอนที่เดินผ่านแผนกสูตินารี ฉันเหลือบไปเห็นหลินย่งถิงกับผู้หญิงคนนึงกำลังเดินออกมาพอดี