ตอนที่30 ความช่วยเหลือในสถานการณ์ฉุกเฉิน

ต๭นที่30 ความช่วยเหลือในสถานการณ์ฉุกเฉิน เห็นสีหน้าของสงเจ๋อที่กำลังโกรธ ฉันนี่อยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ สงเจ๋อผู้ชายที่ดูเหมือนไม่เอาไหน แต่จริงๆแล้วปกป้องผู้หญิงก็เป็นด้วย ไม่รู้ว่าเขากับหลินย่งถิงจะปะทะกันยังไง พยาบาลเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยจะดี ด้วยสัญชาตญาณจึงถอยออกห่าง เหลือแค่หลินย่งถิงกับสงเจ๋อยืนอยู่ตรงนั้น จ้องหน้ากัน “ประธานลู่ ช่วยพูดประโยคที่คุณพูดไปเมื่อสักครู่อีกครั้งได้มั้ย？” สงเจ๋อเดินเข้ามาหาฉัน ยื่นโจ้กที่ซื้อมาให้ฉัน ฉันรับมาก็รีบเปิดฝา โจ้กหมูไข่เยี่ยวม้ามันทั้งหอมและดูน่ากินมาก ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว รีบเปิดและกินอย่างเอร็ดอร่อย จะว่าไป โจ้กกินกับผัดผักมันก็อร่อยไม่เบาเลยนะ ส่วนหลินย่งถิงกับสงเจ๋อจะเป็นยังไงกันต่อนั้น ฉันไม่มีเวลาไปสนใจหรอก！ “ประธานสง มันก็เป็นแค่ความช่วยเหลือในสถานการณ์ฉุกเฉินแค่นั้นเองหน่าผมรู้ว่าคุณก็เข้าใจเรื่องเช่นนี้ดี” หลินย่งถิงยิ้มเบาๆ เอาแฟ้มประวัติคนไข้ของฉันตั้งกลับไปที่ปลายเตียง ดูท่าทีเขาแล้ว คงจะกลับไปแล้วล่ะ ไปสิไป รีบไป！ ฉันพูดในใจ อาจเป็นเพราะคำนึงถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองบริษัท สงเจ๋อก็ไม่ได้พูดอะไรแค่มองหน้าหลินย่งถิงด้วยท่าทีที่เฉยๆ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา เมื่อก่อนฉันรู้สึกว่าเก่อโยวเป็นนักแสดงที่น่าทึ่งที่สุด แต่ตอนนี้ฉันกลับพบว่านั่นเป็นเพราะตอนนั้นฉันยังไม่ได้รู้จักกับนักแสดงสงเจ๋อต่างหาก หลินย่งถิงก็ทำราวกับว่าสงเจ๋อไม่ได้อยู่ที่นี่ เดินเข้ามาหาฉัน และพูดว่า“ฉันไม่ใช่ผู้ชายใจง่าย” ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดประโยคนี้กับฉัน รู้แค่เพียงว่าอยากจะหัวเราะออกมามากๆ เขาจะเป็นผู้ชายแบบไหนมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน จะมาบอกฉันทำไม？！ “ฉันไม่สน！” ฉันเบ้ปาก สั่งให้เขาออกไปโดยไม่ได้พูดแต่ใช้นิ้วชี้ไปที่ประตู นอนดูอาการที่โรงพยาบาลมาหนึ่งคืน ไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วง สงเจ๋อจึงพาฉันออกจากโรงพยาบาล ลมพัดค่อนข้างแรง ฉันรู้สึกหนาวนิดหน่อย ดูเหมือนว่า ตอนนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว เสื้อผ้าที่ฉันพกมาด้วยมีแต่แบบบางๆดูๆแล้วฉันคงต้องกลับบ้านเพื่อไปเอาเสื้อผ้าที่หนากว่านี้มาใส่ แต่เมื่อแค่คิดว่าจะต้องเจอหน้าพ่อกับแม่ ฉันก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที “เธอหนาวมั้ย？”สงเจ๋อที่เดินอยู่ข้างหน้าหันมาถาม “หนาว”ฉันพยักหน้า และมองไปที่เสื้อสูทของเขา ปกติแล้วถ้าผู้ชายถามคำถามนี้ ต่อมาก็จะเอาเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้ผู้หญิง แต่ฉันประเมินค่าสงเจ๋อสูงเกินไป เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษอย่างที่ฉันได้จินตนาการเอาไว้ “อื้ม ฉันก็หนาว งั้นรีบขึ้นรถเถอะ บนรถมีแอร์” ขณะพูด ก็เร่งรีบขึ้นไปบนรถ เอาเถอะ ถือซะว่าฉันคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยก็แล้วกัน หลังจากนี้อีกสองสามวัน อุณหภูมิจะเริ่มลดลงเรื่อยๆ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ก็เลยตัดสินใจกลับบ้านตอนตีสองเพื่อไปเอาเสื้อผ้า ใช้กุญแจไขประตูบ้าน พ่อกับแม่นอนหลับอยู่ที่โซฟา ฉันเดินย่องๆเบาๆเข้าไปข้างใน เพราะกลัวจะมีเสียงแล้วทำให้พวกเขาตื่น กลับบ้านตัวเองแท้ๆแต่ต้องทำตัวอย่างกับเป็นขโมย ฉันเองก็รู้สึกไร้คำพูดแล้วล่ะ พอมาถึงห้อง ก็มีเรื่องที่ทำให้ฉันต้องตกใจมาก ฉันเห็นผู้หญิงคนนึงนอนอยู่กับเฉิงหยู๋ฝันที่บนเตียงในห้อง เห้ย นี่ทำเหมือนกับที่นี่เป็นบ้านตัวเองไปแล้วจริงๆ บ้านนี้ฉันเป็นคนเช่าแต่พวกเขากลับอยู่กันอย่างสบายใจ！ ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งสิ้นแล้ว คิดแต่รีบๆไปหยิบของเสร็จแล้วก็ออกไปเพราะถึงยังไงซะ ค่าเช่าที่ฉันจ่ายไปก็แค่ครึ่งปี เมื่อครบสัญญา พวกเขาก็จัดการกันเองก็แล้วกัน ฉันจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ใช้โอกาสที่แสงอ่อนๆจากนอกหน้าต่างส่องเข้ามาพยายามเก็บเสื้อผ้าของตัวเองด้วยเสียงที่เงียบและมือเบาที่สุด มีชุดกระโปรงใส่นอนตัวนึงที่ฉันชอบใส่มาก แต่หายังไงก็หาไม่เจอสักที