บทที่ 4 พายุ（2）

บ๗ที่ 4 พายุ（2） เมื่อเดินไปถึงห้อง หลังของเธอทั้งหลังก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เธอไม่มีแรงที่จะอาบน้ำ จึงได้แต่พาตัวเองลองไปนอนบนเตียง สักพักก็หลับไป หลังจากนั้นไม่นานนักเสียงกริ่งดังขึ้นดังขึ้นในหูเธอซ้ำแล้วซ้ำอีกในที่สุด เธอลืมตาขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อรับสาย "ใคร?" คำถามง่าย ๆ ก็ถูกถามออกมา แต่ก็แฝงด้วยความเหน็ดเหนื่อย "เหนื่อยหรอ? ยังคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไหม?" เสียงเล็กดังขึ้นจากโทรศัพท์ หลินเวยมี่ที่ง่วงซึม ดวงตากลับเบิกกว้างขึ้นทันทีและมองไปที่หมายเลขโทรศัพท์ของคนแปลกหน้า บนโทรศัพท์มือถือ ใจเธอหล่นวูบไปถึงตาตุ่ม และเกิดรู้สึกละอายใจขึ้นมา ... แต่หลังจากคิดได้สักพัก คนที่รู้สึกละอายไม่ควรจะเป็นเธอ? "ไร้ยางอาย! แกยังกล้าโทรมาอีก! ไม่ต้องห่วง ฉันฟ้องคุณแน่!" "ฉันโทรมาหาเธอเพื่อที่จะบอกว่า รสชาติของคุณดีมาก ฉันยังคิดถึงมันอยู่เลย" น้ำเสียงแสดงถึงความหยาบคายโดยที่ไม่ปกปิด "ให้เวลาเธอสองชั่วโมงมาที่ชุมชน แน่นอนว่าเธอสามารถเลือกที่จะไม่มาก็ได้" "อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าถ้าเธอเห็นของสิ่งนั้นแล้วจะเลือกตัดสินใจยังไง แต่ฉันก็คาดหวังว่าเธอจะมาปรากฏต่อหน้าฉัน" น้ำเสียงอวดดีหยุดลงกะทันหัน หลินเวยมี่ วางโทรศัพท์ลงอย่างขุ่นเคือง ไม่รู้เลยจริงๆว่าความหยิ่งยโสนี้ใครเป็นคนให้เขามา! ไม่ถึงนาที โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง เธอกดเปิดอย่างขุ่นเคือง มองดูภาพบนหน้าจอที่เป็นภาพคนนอนอยู่ ภาพบนหน้าจอนั้นไม่ใช่ใคร คือเธอนั่นเอง! และยังเป็นภาพแบบนั้นของเธออีกด้วย! อย่างน้อยเธอน่าจะจำผีเสื้อบนไหล่ของเธอได้? แม้ว่าเส้นผมของเธอจะปิดหน้าไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ว่าคนใกล้ชิดมองครั้งเดียวก็ต้องจำได้ว่าคือเธอ สิ่งที่เกลียดที่สุดบนภาพคือข้อความที่ถูกเขียนอยู่ที่ด้านล่างของรูป ข้อความนี้ทำให้เธอเกือบคลั่ง ‘ไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอเห็นภาพสวยๆของเธอจะคิดอย่างไร’ เธอเกือบจะนึกออกเลยว่าเสียงที่เขาพูดข้อความนี้ออกมาจะเป็นอย่างไร เธอจับโทรศัพท์ไว้แน่น พร้อมกับควบคุมความคิดที่อยากจะโยนมันทิ้งไป เธอค่อยๆสูดหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อควบคุมสติ ผู้ชายคนนี้สามารถหาหมายเลขโทรศัพท์มือถือของเธอได้ ก็น่าจะต้องเป็นคนมีอิทธิพล เธอสามารถเข้าใจได้ว่า ผู้ชายคนนี้ก็สามารถหาข้อมูลของเธอ เช่นเพื่อนของเธอ หรือญาติของเธอได้เช่นเดียวกัน ผู้ชายสมควรตาย เอาเปรียบกันแล้ว ยังคิดที่จะทำครั้งที่สองอีก เขาคิดง่ายเกินไปไหม? ขณะที่เธอกำลังโมโหอย่างบ้าคลั่ง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ‘ฉันอยากเห็นคุณในชุดกระโปรงว่าจะเป็นอย่างไร’ หลินเวยมี่ กัดฟันแล้วมองดูข้อความบนรูป แล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง เด้งอยู่สองสามทีจากนั้นก็ร่วงลงที่พื้น โทรศัพท์มือถือที่ควรจะเงียบเสียงไปแล้วก็กลับขึ้นมาดังขึ้นอีก หลินเวยมี่รู้สึกว่าเธอบ้าไปแล้ว ถ้าไม่เช่นนั้นจะหยิบโทรศัพท์ที่ตกลงไปบนพื้นแล้วขึ้นมาใหม่ทำไมกัน ‘เตือนด้วยความหวังดี เหลือเวลาอีก หนึ่งชั่วโมงห้าสิบนาที’ หลินเวยมี่ โกรธจนกัดฟันไว้แน่น แต่เมื่อคิดถึงรูปของตัวเองที่ยังอยู่ในมือคนอื่น เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมประนีประนอมให้ ดูเหมือนจำเป็นต้องไปคุยกับชายคนนั้นจริงๆ ชุมชนลี่เจียงเป็นเขตที่ร่ำรวยของเมือง A ผู้อาศัยในเขตนี้จะเป็นผู้มีฐานันดรศักดิ์หรือเป็นคนมีชื่อเสียง แม้ว่าที่ที่เธออาศัยอยู่จะไม่แย่ แต่เมื่อเทียบกับที่นี่แล้ว เหมือนกับแม่มดตัวน้อยต้องเผชิญหน้ากับผู้มีพลังวิเศษมหาศาล ไม่แปลกใจเลยที่เธอถูกห้ามให้อยู่ในเขตเล็กๆด้านนอก ผู้ชายคนนี้สามารถหาได้แม้กระทั่งเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหาเพื่อนของเธอได้อย่างแน่นอน ไม่แน่ว่าเขาอาจจะส่งรูปของเธอออกไปแล้วด้วยก็ได้ แล้วต่อจากนี้เธอจะใช้ชีวิตอย่างไร? ขณะที่เธอกำลังยืนสับสนอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ ก็มีรถเฟอร์รารี่สีแดงมาหยุดจอดตรงหน้าเธอ “หืม ใช้เวลาเกินไปตั้งห้านาที แล้วก็ไม่เห็นใส่ชุดกระโปรงตามที่บอกเลย ลูกแมวน้อย ท้าทายอารมณ์ของฉันรู้สึกอย่างไร?” ตรงที่นั่งคนขับ มีผู้ชายไว้ผมซอยสลวย ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าราวกับยิ้มแย้ม พร้อมกับโครงหน้าที่สมบูรณ์แบบ ผู้ชายคนนั้นนี่! เธอระงับความคิดที่จะตะโกนด่าใส่ผู้ชายคนนั้น เธอกำมือแน่นเพื่อนที่จะอดกลั้นความรู้สึกโกรธเคืองของเธอ จากนั้นเดินก้าวยาวๆ เข้าไปหา "ฉันรู้สึกดีทีเดียว" ฉู่เฉินซีหรี่ตามองไปที่เธอ เพราะยืนตากแดดนานไปหน่อยทำให้แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย บนจมูกก็มีหยดเหงื่ออยู่ เธอสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวที่เรียบง่าย แล้วใส่มาแค่รองเท้าแตะ เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งใหญ่ มองดูแล้วเรียบง่ายแต่ก็ดูดี ชุดนี้ทำให้เขาล้มเลิกแผนที่วางไว้ที่จะทำกับเธอไปเลย ดูเหมือนว่าเธอจะเตรียมตัวมาอย่างดี แต่คิดว่าแบบนี้แล้ว เขาจะยอมปล่อยเธอไปหรอ? จริง ๆ แล้วฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ฉลาดมาก "ดูเหมือนว่าคุณไม่มีความจริงใจเลย" "คนชั่ว! ลบรูปของฉันนะ!" หลินเวยมี่ เธอตะโกนขึ้นมาอย่างดุดัน แต่ก็ไม่พอที่จะทำให้เขารู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมา! “เธอยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ว่าทำไมเธอถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่” ฉู่เฉินซี เขาเปิดประตูรถออก แล้วเดินเข้าหาเธอ แล้วใช้มือจับข้อมือของเธอขึ้นมา มุมปากของเขาโค้งขึ้น ข้อมือของเธอตอนนี้เย็นเฉียบ เป็นเพราะเธอถูกเขาทำให้ตกใจกลัวใช่ไหม? จากนั้นเขาใช้แรงดึงเธอเข้าไปในรถ โดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองดูด้วยความประหลาดใจ “บ้าจริง! นี่คุณจะพาฉันไปที่ไหน” หลินเวยมี่ พยายามดิ้นรนเพื่อลุกออกจากที่นั่ง พร้อมกับจ้องมองเขาด้วยความโมโห ฉู่เฉินซี ที่ดูสงบนิ่ง ราวกับก้อนเมฆภายใต้สายลมอ่อนๆ ขยับปากเล็กๆเบาตอบกลับไป “ฉันคิดว่าตอนที่คุณตัดสินใจมาได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว แต่ยังไงก็ตามฉันก็ไม่สนใจอยู่ดี” ตอนนี้หลินเวยมี่ หน้าแดงไปจนถึงคอ แล้วตะคอกกลับไปอย่างโกรธเคืองว่า “คนชั่ว!”