บทที่63 ยอมเป็นยาฆ่าแมลงให้ฉันไหม（1）

บ๗ที่63 ยอมเป็นยาฆ่าแมลงให้ฉันไหม（1） หลินเวยมี่นอนสะลึมสะลือ ข้างหูเหมือนได้ยินเสียงเพลงเบาๆ เสียงที่ไพเราะนั้นทำให้คนฟังรู้สึกผ่อนคลาย อาการร้อนรุ่มในใจก่อนหน้านี้ค่อยๆหายไปเมื่อได้ยินเสียงอันไพเราะนี้ แก้มของเธอยังคงเจ็บอยู่ คิ้วเรียวขมวดพลางค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น ดวงตาหม่นหมอง