บทที่ 87 ออกไป（1）

บ๗ที่ 87 ออกไป（1） ฟ้ามืดลงมีฝนปรอย ๆ รู้สึกได้ว่าท้องฟ้ามองไปแล้วอึดอัด เหมือนกับอารมณ์ของหลินเวยมี่ตอนนี้ อึดอัด หลินเวยมี่ถือร่มสีดำยื่นอยู่หน้าสุสานอย่างเงียบ ๆ สายตามองไปที่รูปถ่ายของหลินจ่านหงอย่างไม่กะพริบตา ในที่สุด น้ำตาของหลินเวยมี่ไหลออกมา หลินเวยมี่รีบเอามือไปเช็ค ไม่ให้คนอื