ตอนที่ 2 ดอกไม้เหล็ก

ต๭นที่ 2 ดอกไม้เหล็ก ไม่เต็มใจ ไม่เต็มใจเลยสักนิด! เฉียวอวี่ถงตะโกนลั่นอยู่ในใจ ทั้งหมดนี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ทำไมมันช่างอธิบายได้ยากเย็นนัก! "ได้โปรดเถอะ เด็กน้อยช่วยคิดให้ดีๆอีกทีได้ไหม? ฉันไม่ใช่แม่ของหนู อย่าใช้ข้ออ้างผิดๆ มาบอกว่าฉันเป็นแม่ของหนูเลย ฉันขอร้องล่ะ ฉันช่วยหนูเอาไว้นะ ทำไมหนูหักหลังฉันแบบนี้" เสี่ยวจินมองดูท่าทีของเธอด้วยความคับข้องใจ เขาจึงหดตัวลงไปในอ้อมแขนของผู้ชายคนนั้น ทำปากเบะเหมือนจะร้องไห้ เขาขมวดคิ้ว เพราะคำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้? ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหรอ พูดให้มันดีดีหน่อยได้ไหม? เขาลุกขึ้นยืน มองเธอด้วยสายตาที่ไม่แยแส "คุณทิ้งลูกไปแล้วยังมาพูดกับลูกด้วยน้ำเสียงแบบนี้อีกเหรอ?" “……” ห๊ะ?! จู่จู่เธอก็สงสัยว่าเธอกำลังเห็นภาพหลอนอยู่รึเปล่า หรือผู้ชายคนนี้ป่วย หัวของเขาถูกประตูหนีบมาใช่ไหม มาพูดจาไร้ความรับผิดชอบแบบนี้ได้ยังไง! เธอตบโต๊ะและยืนขึ้น "คุณหมายความว่ายังไง ฉันมีความสัมพันธ์อะไรกับคุณ? ฉันรู้จักคุณหรอ? เขาจ้องมองเธอพลางอุ้มเจ้าก้อนเล็กๆบนพื้นขึ้นมา ก่อนจะพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาลอยๆว่า "พวกเราไม่รู้จักคุณเลยจริงๆนั่นแหละ" ก่อนจะหันหลังเดินจากไป เฉียวอวี่ถงยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เธอรู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามที่ถูกฉายออกมารอบๆ เธอมองดูทิศทางที่เขาจากไปแล้วเส้นเลือดตรงขมับของเธอก็เต้นตุบๆอย่างโกรธแค้น เจ้าคนสับปรับ เมื่อครู่ยังพูดความจริงอยู่เลย แต่อยู่ดีๆก็กลับคำซะงั้น! เธอไล่ตามออกไปด้วยความโกรธ แล้วก็ได้เห็นว่าเจ้าคนตัวสูงนั่นอุ้มเด็กขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว เธอโกรธจนจุกอก ได้แต่ตะโกนตามหลังแท็กซี่ไปว่า "นายตัวแสบ อย่าให้แม่จับได้ก็แล้วกัน!" หลังจากกรีดร้อง เธอก็ยังรู้สึกไม่สาแก่ใจ เธอจึงถอดรองเท้าปาไล่หลังแท็กซี่ไปสุดแรง น่าเสียดายที่แรงของเธอมีน้อยเกินไป รองเท้าจึงไม่ได้ลอยไปไกล มันตกลงบนพื้นข้างหน้าเธอ ใบหน้าของเธอจมลงทันที กว่าเฉียวอวี่ถงจะกลับมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว ถ้าไม่มัวไปเสียเวลาอยู่ที่สถานีตำรวจ เธอจะกลับมาดึกขนาดนี้ไหม? เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มหลังใหญ่อย่างอ่อนแรง ในอ่างล้างจานยังมีจานที่ไม่ได้ล้างในตอนเช้าอยู่เลย ได้ยินเสียงน้ำจากก๊อกหยดลงไปในอ่าง จนเกิดเสียงดังก้องเป็นพิเศษในห้องโล่งๆแบบนี้ เธอสลึมสะลือหลับไป จนกระทั่งรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นเวลาสายมากแล้ว เธอลุกพรวดพราดขึ้นมาด้วยความตกใจ ลนลานหยิบขนมปังชิ้นหนึ่งแล้วรีบวิ่งออกไป ตายแล้ว ตายแล้ว! สายแล้ว! เธอรีบพุ่งตรงไปที่ประตูพร้อมกับขนมปัง จึงบังเอิญชนเข้าหน้าอกแกร่งอย่างแรง "ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ" เธอรีบกล่าวขอโทษ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นผู้ชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเธอก็มืดลงทันที จะซวยอะไรขนาดนี้เนี่ย? วันนี้เธอน่าจะดูฤกษ์ดูยามก่อนออกบ้าน! ดวงตาดอกท้อที่น่าหลงไหลของผู้ชายคนนั้นจ้องมองเธอ ก่อนจะมาหยุดลงตรงหน้าอกอย่างมีเลศนัย พูดอย่างเกเรว่า "ถงถง นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะมาหลบอยู่ที่นี่" "ใครหลบอยู่? หลีกไป ฉันจะไปทำงาน" เธอเหลือบมองเขาก่อนจะเดินเลี่ยงไป "นี่ ไม่เจอกันตั้งนาน คุณไม่คิดถึงผมบ้างเลยรึไง?" เขาพูดพลางขยับมายืนขวางหน้าเธอเอาไว้ เฉียวอวี่ถงขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้ช่างน่ารำคาญจริงๆ "เฉินเฉิง ผู้ชายที่มาคอยยืนดักทำร้ายหญิงสาวระหว่างทางนี่เขาเรียกว่าอะไรคุณรู้ไหม?" ใบหน้าของเขาจมลงทันที เขาไม่ได้โง่จนฟังไม่ออก ว่าเธอกำลังด่าว่าเขาเป็นหมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีมากขึ้นเรื่อยๆ เฉินเฉิงยืนเท้าเอวมองดูเธอ "ตั้งแต่คุณออกจากตระกูลเฉียวไป คงไม่มีใครสั่งสอนสินะ" "ฉันจะมีคนสั่งสอนหรือไม่มีก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!" "ทำไมมันจะไม่เกี่ยวอะไรกับผม?" เขาพูดพลางก้าวเข้าหาเธอช้าๆอย่างมาดร้าย “คุณคงไม่ลืมไปแล้วสินะ ว่าพวกเราเป็นคู่หมั้นกัน” "คู่หมั้น?" เธอคิดว่ามันไร้สาระสุดๆ พลางปรายตามองเขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม "เฉินเฉิง คุณรู้รึเปล่าว่าทำไมพ่อของฉันถึงไล่ฉันออกจากบ้าน?" เฉินเฉิงมองเธอเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลเฉียวในตอนนี้เลย แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ที่มุมปากของเขาปรากฏรอยยิ้ม "ถงถง ผมจริงใจกับคุณจริงๆนะ" แม่งเอ๊ย! ถ้าผู้ชายเสเพลคนนี้จริงใจ แม่หมูคงจะปีนขึ้นต้นไม้ได้แล้วมั้ง เฉียวอวี่ถงเหลือบตามองที่นาฬิกาข้อมือของเธอ มันสายมากแล้ว เห็นทีว่าวันนี้คงหนีไม่พ้นที่จะถูกดุ เธอคิดว่า ยิ่งอยู่ที่นี่นานไป ก็ยิ่งทำให้เธออารมณ์เสีย แล้วเธอก็ขี้เกียจเกินไป ที่จะต้องกลับไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก จึงพูดตัดบทว่า "ฉันมีแฟนแล้ว ถ้าคุณยังมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ฉันจะโทรเรียกเขามาจัดการคุณ" "แฟน?" เฉินเฉิงเกือบหัวเราะออกมาดัง ๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างไรเขาจะไม่รู้เชียวหรือ? ใครจะกล้ามาคบกับแม่เสือดุอย่างเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างนึกรังเกียจ "ทำไม ไม่เชื่อรึไง?" "ก็ไม่เชื่อน่ะสิ ทำไมคุณไม่โทรเรียกเขามาล่ะ?" เธอพยักหน้าโดยที่สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง "ได้เลย คุณตามฉันมาสิ" เขาชะงัก ก่อนจะเดินตามเธอเข้าไปในร้านขายรองเท้า เธอดูมั่นใจมาก จนเขารู้สึกสับสนเล็กน้อย ดอกไม้เหล็กที่ไม่เบ่งบานมานานนับพันปีจะบานแล้วหรือ? ผู้ชายคนไหนช่างตาบอดได้ขนาดนั้น? "คุณรอฉันอยู่ตรงนี้นะ ฉันจะไปตามเขามา" เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาพูด จากนั้นเธอก็หายเข้าไปในห้องแต่งตัวของพนักงาน เฉียวอวี่ถงแทรกตัวเข้าไปในประตูห้องแต่งตัว ตากลมโตคู่นี้กำลังจะพ่นไฟได้ เธอหนีออกจากบ้านเพื่อหลีกเลี่ยงการแต่งงาน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหมอนี่จะตามเธอมาถึงนี่ แม่ง! ช่างเป็นหัวขโมยที่ฆ่าไม่ตายจริงๆ! เธอกัดเล็บหัวแม่มือของเธออย่างทุกข์ใจ เมื่อวานนี้เธอควรจะตามเด็กน้อยไป เพื่อที่วันนี้เธอจะได้หนีพ้น แล้วปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นหมดหวังไป แล้วตอนนี้เธอจะไปหาแฟนสำเร็จรูปได้จากไหน! พระเจ้าช่วยลูกด้วย ช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างลูกด้วยเถิด เสี่ยวจางผลักประตูเข้ามา แล้วมองดูเธอตบผนังเหมือนเด็กสาวผู้โศกเศร้า อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัยว่า "พี่อวี่ถง พี่กำลังทำอะไรอยู่?"