ตอนที่ 4 พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน

ต๭นที่ 4 พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน เฉียวอวี่ถงคาดไม่ถึงว่าไม่ใช่ฉินลี่เยี่ยที่ตกงาน แต่เป็นเธอ! หัวหน้ายืนกรานว่าเธอผิดที่ไปทะเลาะกับลูกค้า แถมลูกค้าคนนั้นยังเป็นคุณชายตระกูลเฉิน เขาไม่อยากมีปัญหาเพราะเธอ จึงต้องไล่เธอออก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอฟุบอยู่บนโซฟามองดูเด็กน้อยนั่งเล่นอยู่คนเดียวบนพื้นอย่างเศร้าใจ เมื่อวานนี้เธอเต็มไปด้วยความคิดที่ว่า พ่อของเด็กอาจจะถูกไล่ออก ดังนั้นเธอจึงพาเด็กมาด้วย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า คนที่ต้องการการรับผิดชอบคือเธอ อย่างไรก็ตาม ลำพังเงินเดือนจากการทำความสะอาดของเขา คงจะไม่เพียงพอสำหรับคนสามคน เธอต้องหางานทำอีกครั้ง เธอเปิดคอมพิวเตอร์ของเธอแล้วค้นหางานใหม่ทางออนไลน์ เสี่ยวจิ่นเข้ามาใกล้เธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น "หม่ามี๊ ทำอะไรอยู่?" "หางานอยู่" "ทำไมต้องหางาน" "เพราะฉันยังต้องกินข้าวน่ะสิ" เขาจับแขนของเธอพร้อมกับอ้อนเสียงหวาน "หาป่าปี๊สิ ป่าปี๊ทำอาหารอร่อย" "ทำอาหาร?" เฉียวอวี่ถงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าคนตัวโตนั่นทำอาหารเป็นด้วยหรือ? ดูไม่ออกเลยสักนิด เมื่อเห็นท่าทางแปลกใจของเธอ เขาก็เดินเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ แล้วพูดด้วยปากเล็กๆว่า "หม่ามี๊ ลองโทรถามป่าปี๊ดูสิ ถ้าผมหิว ป่าปี๊ก็จะทำอาหารให้กิน" เธอมองเขาด้วยความละอายเล็กน้อย "พวกเราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆสักหน่อย ทำแบบนั้นไม่ดีหรอก” "ดีสิ พวกคุณเป็นสามีและภรรยากัน" เธอหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก "สามีภรรยากับผีน่ะสิ" เสี่ยวจิ่นไม่พอใจที่ได้ยินแบบนั้น พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "เป็นสามีภรรยากัน!" เธอยิ้มแล้วก็ลูบหน้า "ทำไมหนูถึงชอบฉันล่ะ? ทำไมถึงอยากให้ฉันเป็นแม่ของหนู?" "เพราะคุณปกป้องผมในวันนั้น เหมือนนางเอกในละครทีวีเลย" เธอย้อนคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นอย่างจริงจัง เธอเหมือนนางเอกจริงๆ แต่... "พ่อของหนูหล่อขนาดนั้น ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไล่จับเขาแล้วมารังแกหนูใช่ไหม?" เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า "ไม่มีสาวที่ไหนไล่จับพ่อหรอก คนที่อยู่รอบตัวพ่อมีแต่ผู้ชาย" ผู้ชาย? ไม่มีทาง เขาหล่อมาก จะไม่มีผู้หญิงมาไล่จับได้ยังไง หรือว่า......... เป็นเกย์ เธอตกตะลึงเมื่อมีความคิดที่น่ากลัวนี้ผุดขึ้นมาในใจของเธอ ก่อนจะมองดูเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอด้วยความแปลกใจ ถ้าเขาเป็นเกย์จริงๆ แล้วเด็กน้อยคนนี้จะเกิดมาได้อย่างไร? "แล้วแม่ของหนูไปไหน?" "ผมเป็นลูกบุญธรรมของป่าปี๊ ผมไม่เคยเห็นพ่อแม่ที่แท้จริงของผม" เฉียวอวี่ถงพูดไม่ออก แม้ว่าเสี่ยวจิ่นจะยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นน่ารัก แต่เธอยังรู้สึกผิดที่ไปสะกิดบาดแผลในใจของเขา "หนูอยากกินอาหารที่แม่ทำไหม?" "อยาก!" เมื่อฉินลี่เยี่ยเดินเข้าประตูมา ก็ได้กลิ่นหอมเข้มข้นของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป อบอวลอยู่ภายในห้องเล็กๆ เขาขมวดคิ้วแน่น เขาไม่ชอบอาหารจานด่วนแบบนี้ เขารู้สึกว่ามันไม่ค่อยมีประโยชน์ เขาจึงไม่เคยทำให้เสี่ยวจิ่นกิน แต่ตอนนี้... เจ้าเกี๊ยวตัวน้อยนั่น แทบจะมุดหน้าเข้าไปในชาม ราวกับว่าไม่ได้กินข้าวมาสามวันแล้ว เฉียวอวี่ถงคาบตะเกียบมองเขา ไม่เข้าใจว่าทำไมสีหน้าของเขาถึงได้ดูอึมครึมแบบนั้น หรือเป็นเพราะเขาไม่ได้กิน? เธอคิด ก่อนจะพูดอย่างลังเลว่า "เอ่อ ... ให้ฉันจะทำให้คุณชามหนึ่งไหม?" เขามองเธออย่างเย็นชา "เสี่ยวจิ่นยังเด็กมาก คุณเอาของแบบนี้ให้เขากินได้ยังไง?" เธอเองก็รู้ว่าของดังกล่าวไม่ดีต่อสุขภาพของเด็ก เธอกล่าวว่า "ฉันใส่ไข่เพิ่มให้เขาแล้ว" หลังจากพูดจบ เธอก็ยังรู้สึกว่า มันยังดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ จึงพูดต่อว่า "สองฟอง" เสี่ยวจิ่นเงยหน้าขึ้นมอง ที่มุมปากของเขายังมีแครอทในถุงปรุงรสติดอยู่ เขายิ้มให้เขาแล้วหันไปมองเธอแล้วถามว่า "หม่ามี๊ มีอีกไหม?" ฉินลี่เยี่ยขมวดคิ้ว "ไม่ต้องกินแล้ว" เขาจ้องมองเขา ก่อนกระโดดออกจากเก้าอี้แล้วไปหลบอยู่ข้างหลังเฉียวอวี่ถง พลางตะโกนอย่างแน่วแน่ว่า "ไม่! ผมจะกิน!" ใบหน้าของเขาจมลงทันที ตอนนี้เด็กคนนี้มีแม่แล้วนี่ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่แม่จริงๆ แต่มันก็ทำให้เขากล้าต่อต้านมากขึ้น ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าจะไม่ดีแน่ เขาคิดพลางกางกรงเล็บเข้ามา พยายามคว้าตัวเขา ราวกับว่ากำลังจะจับไก่ เฉียวอวี่ถงตกใจ ปกป้องเขาอย่างรวดเร็วตามจิตใต้สำนึก ตีมือของเขาดัง "เผียะ" มองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง "คุณทำอะไรของคุณ!" "พาเขากลับบ้าน" เสี่ยวจิ่นโผล่ครึ่งหน้าไปมองเขา "ไม่ไป ผมจะอยู่กับหม่ามี๊" "เธอไม่ใช่แม่ของลูก" คำพูดของเขา จุดประกายความรู้สึกบางอย่างในใจเธอ ทำไมเขาจะต้องพูดตรงขนาดนี้ต่อหน้าเด็ก? เขายังเด็กอยู่เลย! "ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกว่า การที่เสี่ยวจิ่นเข้าใจผิด เรื่องที่ว่าฉันเป็นแม่ของเขานั้น ค่อนข้างจะไม่เหมาะสม แต่!" ถึงแม้ว่าเธอจะมีจิตใจที่เที่ยงธรรม แต่ก็ยังต้องกัดฟันพูดคำสองคำนี้ออกมา จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ลุกวาว "นับตั้งแต่ที่เขาเรียกฉันว่าแม่ เขาก็เป็นลูกชายของฉันแล้ว" "ไม่ใช่" เสียงของเขาเบามาก แต่เขาก็ชัดเจนพอที่จะส่งคำทั้งสองไปยังหูของเธอ ไฟในใจของเธอปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง เม้มปากเข้าหากันแน่น "คุณก็ไม่ใช่พ่อของเขา พวกเราก็เหมือนกันนั่นแหละ แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน?" ฉินลี่เยี่ยจ้องมองเธอด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ เสี่ยวจิ่นอยากจะปรบมือให้เธอดังๆ แต่ละวันเขาจะต้องอยู่ที่บ้านคนเดียว มันน่าเบื่อจะตาย ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ตอนนี้เขาจะมีแม่ที่เต็มใจปกป้องเขา ต่อให้ต้องตาย เขาจะไม่ปล่อยเธอไป! เขาจ้องมองไปที่ฉินลี่เยี่ยอย่างระมัดระวัง ก่อนจะพูดด้วยเสียงออดอ้อนว่า "ป่าปี๊ อย่าโมโหอีกเลยนะ" เขาเม้มปากแน่นและนั่งลงบนโซฟาโดยไม่พูดอะไรสักคำ "ป่าปี๊ ผมไม่อยากกลับบ้าน" "ทำไม?" "เพราะป่าปี๊ก็ไม่อยู่บ้าน" ฉินลี่เยี่ยมองเขา ก่อนจะหรุบตาลง เขาไม่ค่อยได้เอาใจใส่เด็กคนนี้สักเท่าไหร่ ตอนนี้เขาคงต้องเอาใจใส่ให้มากขึ้น "ป่าปี๊ ผมชอบหม่ามี๊" "งั้นก็ดี" เขาถอนหายใจอย่างยอมแพ้ "เราจะพาเธอกลับบ้านด้วย" พากลับบ้าน? เฉียวอวี่ถงตกใจ เสี่ยวจิ่นพึงพอใจ "พาฉันกลับบ้าน? ฉันมีบ้าน เข้าใจรึเปล่า?" แต่เขาก็พูดขึ้นมาอย่างจริงจังว่า "ไปอยู่ที่บ้านของผมจะสะดวกมากขึ้นในการดูแลเสี่ยวจิ่น" "แต่ฉันต้องทำงาน!" "คุณยังไม่ถูกไล่ออกอีกเหรอ?" “……” ตอนที่เขายังไม่ได้พูดถึงมันก็ยังไม่เป็นไร แต่พอเขาพูดถึงมันเท่านั้นแหละ "ผ่าง" ความโกรธในใจของเธอก็ปะทุขึ้นมาทันที "ฉันกำลังหางานใหม่อยู่!" "คุณต้องดูแลเสี่ยวจิ่น" "เพราะคุณดูแลเขาไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?" "ผมต้องทำอย่างอื่น" แม่งเอ๊ย! เธอโกรธจนตาขวาง "ฉันทำไม่ได้! ฉันก็มีอย่างอื่นต้องทำเหมือนกัน!" เขากวาดตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดอย่างกวนๆว่า "คุณมีอะไรให้ต้องทำจริงๆนั่นแหละ" ใบหน้าของเฉียวอวี่ถงแดงก่ำ เธอเป็นสุนัขโสด จะมอมแมมหน่อยก็เป็นเรื่องปกตินี่นา แน่นอนว่าห้องนี้มันก็รกนิดหน่อย "คุณได้เงินค่าทำความสะอาดเท่าไหร่?" ค่าทำความสะอาด? เมื่อไหร่กันที่เขาบอกว่าเขาเป็นพนักงานทำความสะอาด? เมื่อเห็นเขาไม่ตอบ เธอก็คิดว่าเขาคงอายที่จะพูด มีนัยยะแห่งความภาคภูมิใจปรากฏขึ้นในสายตาของเธอก่อนจะพูดว่า "ฉันจะหางานที่ได้ค่าจ้างมากกว่า ส่วนคุณดูแลเด็กอยู่ที่บ้าน" "คุณจะเลี้ยงผมรึไง?" “……” เธอตัวแข็งทื่อไป คำพูดของเธอก็สามารถตีความได้แบบนั้นจริงๆ เฉียวอวี่ถงรู้สึกอายเล็กน้อย แต่เธอไม่อยากไปที่บ้านกับเขาจริงๆ "มันก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณเห็นด้วยหรือไม่?" เธอจ้องมองเขาและตอบตามตรงว่า "คุณก็ไม่สามารถกินน้อยลงได้นี่นา" เขาส่ายหัวแล้วถอนหายใจให้กับเรื่องที่เกิดขึ้น