ตอนที่ 7 ความขัดแย้งระหว่างพ่อลูก

ต๭นที่ 7 ความขัดแย้งระหว่างพ่อลูก หลังจากได้ยินแบบนี้ ฉินลี่เยี่ยก็หัวเราะอยู่ในใจ ไม่เสียแรงที่เฝ้าเช็ดฉี่เช็ดอึมานมนาน ตอนนี้คิดถึงเรื่องของเขาขึ้นมาบ้างแล้วสินะ "ถงถง เธอเป็นผู้หญิงนะ จะมาทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!" ตู้โป๋เหวินชี้แจงเหตุผลเรื่องเพศอย่างชัดเจน "วันนี้เธอต้องไปกับฉัน!" พูดจบ เขาก็เอื้อมมือไปจับแขนของเฉียวอวี่ถง "พวกเราไปกันเถอะ" "โป๋เหวิน!" "โอ๊ย!" ตู้โป๋เหวินกล้ำกลืนความเจ็บปวด เสี่ยวจิ่นกัดแขนของตู้โป๋เหวินอย่างแรงและไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย เฉียวอวี่ถงตกตะลึง ในที่สุดก็รีบอุ้มเสี่ยวจิ่นออกไป แต่แขนของตู้โป๋เหวินเลือดออกซิบๆเสียแล้ว "คุณพาเขากลับไปที่ห้อง!" เธอพยายามใช้น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอดทนแม้จะโกรธแสนโกรธ! "หยาบคายเกินไปแล้ว!" "ฉันจะไปเอากล่องยา" แผลที่แขนของตู้โป๋เหวิน ทำให้เธอรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ เพราะเธอเองก็มีส่วนที่ทำให้เพื่อนสนิทของเธอได้รับบาดเจ็บ ตู้โป๋เหวินหยุดเธอเอาไว้ "ไม่ต้องหรอกถงถง เธอตัดสินใจแบบนี้จริงๆใช่ไหม?" พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ดีว่าเขาใจสลายเพียงใด เมื่อต้องเห็นเฉียวอวี่ถงอยู่กับผู้ชายธรรมดาที่ไม่ธรรมดาคนหนึ่ง เพราะเขายังมีลูกติดมาด้วย เขายอมรับว่า รูปร่างหน้าตาของฉินลี่เยี่ยนั้นเหนือกว่า แต่นี่ไม่อาจปิดบังความจริงที่ว่าเขาไม่สามารถมอบชีวิตที่มีสุขสบายให้แก่เฉียวอวี่ถงได้ แถมตอนนี้ยังลำบากจนต้องมาขออาศัยอยู่ในบ้านของเฉียวอวี่ถงด้วยซ้ำ "อืม ฉันคิดว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้" สามารถใช้ฉินลี่เยี่ยหลอกตระกูลฉิน และยังได้ดูแลเสี่ยวจิ่นด้วย ตู้โป๋เหวินพยักหน้า "ได้ แต่คุณต้องดูแลตัวเองให้ดี แล้วถ้ามีอะไรเกิดขึ้นต้องรีบติดต่อฉันทันที" เขาดูเหมือนจะตัดสินใจได้แล้ว ริมฝีปากของเขายกโค้งขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาตินัก …… เสี่ยวจิ่นอารมณ์ไม่ดี เฉียวอวี่ถงเองก็ตระหนักได้ว่าน้ำเสียงของเธอออกจะแข็งไปหน่อยสำหรับเด็ก "ขอโทษนะ ตอนนั้นสถานการณ์มันพาไป" เพิ่งทำข้อตกลงกับฉินลี่เยี่ยไปเมื่อวานนี้เอง วันนี้ก็มาทำพลาดเองเสียแล้ว "อืม" เฉียวอวี่ถงรับประกันความจริงใจของเธออย่างแน่นอน แต่คำตอบของเขาทำให้เธอไม่สบายใจ อย่างน้อยก็ควรตอบรับอย่างสุภาพไม่ใช่หรือ? เขาทำแบบนี้ช่างไม่เหมาะสมเอาเสียเลย ไม่ถูกต้องตามหลักจิตวิทยาเลยจริงๆ "ฉันจะไปดูเด็ก" แต่คราวนี้เธอไม่สามารถเปิดประตูได้ "เสี่ยวจิ่นเปิดประตูหน่อยสิ แม่มีอะไรจะคุยกับหนู!" เฉียวอวี่ถงพูด แต่ว่าใครก็ไม่ได้รับสิทธิที่จะเข้าประตูไป ฉินลี่เยี่ได้ยินเข้าก็ร้อนใจ "คุณว่าอะไรนะ! ตอนนี้เสี่ยวจิ่นขังตัวเองอยู่ในห้องงั้นเหรอ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น นั่นก็เป็นเพราะคุณไม่ดูแลเขาให้ดี!" ไม่น่าเชื่อว่าฉินลี่เยี่ยจะย้อนมากล่าวหาเธออีก "ปล่อยให้เขาใจเย็นลงก่อนแล้วกัน ส่วนพวกเราก็มาคุยกันหน่อย" เฉียวอวี่ถงบอกว่าเธอมั่นใจว่าเสี่ยวจิ่นจะไม่เป็นอะไร แต่จะให้เขาพูดยังไง เขาเลี้ยงลูกชายของเขามาสามปีแล้ว จะไม่ให้เขากังวลได้อย่างไร? "แต่ ..." เฉียวอวี่ถงยังลังเล ตอนนี้เธอเองก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ในห้องนั่งเล่น เฉียวอวี่ถงไม่มีสมาธิเลยสักนิด ความสนใจทั้งหมดของเธออยู่ที่เสี่ยวจิ่น ฉินลี่เยี่ยหรี่ดวงตาที่ทรงเสน่ห์มองดูเฉียวอวี่ถงที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างชั่วร้าย น่าเสียดายที่เฉียวอวี่ถงไม่ทันได้สังเกตเห็น "พวกเรามาแต่งงานกันเถอะ" "อะไรนะ?" เฉียวอวี่ถงคิดว่าเธอหูแว่วไปเอง เพราะการแต่งงานไม่ใช่เรื่องล้อเล่น "พวกเรามาแต่งงานกัน!" "ไม่มีทาง!" "คิดซะว่าผมไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน" การสนทนาระหว่างคนสองคนจึงสิ้นสุดเพียงเท่านี้ เฉียวอวี่ถงเดินไปหน้าประตูห้องของเสี่ยวจิ่นอีกครั้ง เธอนั่งลงที่หน้าประตู ทำเหมือนพูดอยู่กับตัวเอง แต่นั่นไม่จริงเลย เพราะเสี่ยวจิ่นได้ยินสิ่งที่เธอพูด ฉินลี่เยี่ยเองก็ได้ยินเช่นกัน แต่ประตูยังคงปิดอยู่ ตกเย็น คนทั้งคู่ก็ไม่มีความอยากอาหาร "เสี่ยวจิ่นยังไม่ออกมากินข้าวอีกเหรอ? ทำไงดี? เขาจะหิวมากมั้ย?" เฉียวอวี่ถงถูกกระตุ้นสัญชาตญาณความเป็นแม่ออกมาอย่างสมบูรณ์ ถึงแม้ว่าจะได้อยู่กับเสี่ยวจิ่นแค่ช่วงระยะเวลาไม่ถึงสัปดาห์ก็ตาม คนอย่างคุณยังนับได้ว่าเป็นพ่อคนได้อยู่หรือไง!" "ผมบอกแล้วว่าเขาจะออกมาเมื่อเขาใจเย็นลง" เสี่ยวจิ่นมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุของเขา ถ้าเขาเปราะบางมากขนาดนั้นคงไม่ใช่ลูกชายของฉินลี่เยี่ย! "..." เฉียวอวี่ถงพูดไม่ออก "เอาเถอะ คุณไปพักที่ห้องของผมก่อนแล้วกัน ผมจะนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น ถ้าเสี่ยวจิ่นหิว ผมจะได้ทำอะไรให้เขากิน" แม้ว่าเธอจะทำเป็นแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเท่านั้น แต่เสี่ยวจิ่นก็ชอบมันมาก ความรู้สึกภาคภูมิใจแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ใครๆก็สามารถทำให้เกิดขึ้นได้ ฉินลี่เยี่ยยืนนิ่ง เขาไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้เลยจริงๆ มีเหตุผลตั้งมากมายที่จะไม่ให้พวกเขาสองพ่อลูกมายุ่งเกี่ยวกับเธอ แต่ตอนนี้เธอกลับมานั่งกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเสี่ยวจิ่น..... "คุณนั่นแหละไปพัก พรุ่งนี้ฉันเข้ากะบ่าย คืนนี้คุณไปพักซะเถอะ ถ้ายังไม่อยากให้เจ้านายไล่คุณออก!" พูดจบ เธอก็ผลักฉินลี่เยี่ยเข้าไปในห้องของเธอ ที่จริงแล้วในห้องของเธอก็ไม่ได้มีความลับอะไร เพียงแต่มันรกเท่านั้นแหละ เธอจึงรีบออกไป จะได้ไม่อารมณ์เสียเมื่อมองเห็นมัน หลักจากที่พลิกหนังสืออ่านไปได้ไม่กี่หน้าอย่างเบื่อหน่ายแล้ว ครู่หนึ่งเฉียวอวี่ถงก็เผลอหลับไป หนังสือเล่มนี้ช่างมีมันต์ขลัง เพราะตั้งแต่ตอนที่ซื้อมาจนถึงตอนนี้ เธอก็อ่านได้ไม่เคยเกินยี่สิบหน้าเท่านั้น ทำไมถึงรู้สึกเหมือนถูกสะกดจิตทุกครั้งที่อ่านมันก็ไม่รู้ ตกดึก ประตูห้องนอนของเสี่ยวจิ่นก็ถูกเปิดออก ร่างเล็ก ๆ ยืนอยู่ที่ประตู จ้องมองเฉียวอวี่ถงที่กำลังขดตัวอยู่บนโซฟา ด้านหลังของเขามีฉินลี่เยี่ยยืนอยู่ "ป่าปี๊ พวกเราจะพาหม่ามี๊กลับบ้านมั้ย?" "ไม่!" เพราะเฉียวอวี่ถงปฏิเสธคำขอแต่งงานของเขาอย่างไม่ไว้หน้า เขาจะต้องตอบแทนเธออย่างสาสม คนตัวน้อยอารมณ์เสียมากขึ้น เบ้ปาก "ทำไมล่ะ?" "เพราะพ่อไม่ชอบเธอ!" "แต่เสี่ยวจิ่นชอบหม่ามี๊!" เสียงของเสี่ยวจิ่นถึงแม้จะไม่ได้ดังมากนัก แต่เขาก็ตัดสินใจแล้ว! "ผมจะอยู่ที่นี่ ถ้าป่าปี๊ไม่พาหม่ามี๊กลับบ้าน ป่าปี๊ก็กลับไปคนเดียวละกัน!" ฉินลี่เยี่ยพยักหน้า "ลูกชายฉันเรียนรู้ที่จะข่มขู่ฉันแล้วสินะ!" เสี่ยวจิ่นยืดอกขึ้น! "ผมไม่ได้ข่มขู่ ผมพูดจริง!" "เสี่ยวจิ่น! หนูออกมาแล้วเหรอ หิวรึเปล่า? แม่จะต้มบะหมีกึ่งสำเร็จรูปให้กินนะ!" เฉียวอวี่ถงกำลังสลึมสลือครึ่งหลับครึ่งตื่น จึงไม่ทันได้สังเกตว่าฉินลี่เยี่ยก็ยืนอยู่ด้วย! "เฉียวอวี่ถง!" "อ๊ะ!" พอได้ยินเสียงตะโกนของฉินลี่เยี่ย ความง่วงงุนก็อันตรธานหายไปในทันที เมื่อเห็นเฉียวอวี่ถงมีปฏิกิริยาโต้ตอบเช่นนั้น ฉินลี่เยี่ยก็โกรธมากขึ้น "ไม่ใช่สิ เสี่ยวจิ่น เดี๋ยวแม่ทำอาหารให้กินนะ" "ผมจะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป!" เสี่ยวจิ่นจ้องหน้าฉินลี่เยี่ยแล้วตะโกนเสริมว่า "หม่ามี๊ ผมจะเอาแบบใส่ไข่สองฟอง!" เฉียวอวี่ถงลอบสังเกตสีหน้าของฉินลี่เยี่ยทางหางตา ไม่รู้ว่าคำขอของเสี่ยวจิ่นจะได้รับอนุญาตหรือไม่? "ตกลงว่ากินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนะ!" สีหน้าของฉินลี่เยี่ยปกคลุมได้ด้วยหมอกควันดูแย่ลงเรื่อยๆ "ห้ามกินอาหารขยะ!" "ผมจะกิน!" เฉียวอวี่ถงไม่รู้เลยสักนิดว่าอะไรที่เป็นสาเหตุให้สองพ่อลูกทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้! เกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันนอนอยู่กันนะ? เฉียวอวี่ถงกุมขมับ พยายามนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาแต่ก็นึกอะไรไม่ออกเลย