ตอนที่ 22 ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น2

ต๭นที่ 22 ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น2 ในความคิดของเธอฉินลี่เยี่ยคือพนักงานทำความสะอาด การหาเงินไม่ใช่เรื่องง่าย และในขณะนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นก็ยังไม่ชัดเจน “อันนี้ อันนี้ อันนี้แล้วก็สองอันนั้นช่วยห่อให้ผมที ขอบคุณ” เนื่องจากเฉียวอวี่ถงไม่ยอมพูด เขาจึงซื้อทุกชิ้นที่เธอมองเมื่อสักครู่ จะต้องมีชิ้นที่เธอชอบแน่นอน ใช้เงินแก้ปัญหาซะ！ “ฉินลี่เยี่ย ไม่ต้องซื้อหรอก” “ไม่เป็นไร แค่คุณชอบก็พอ” “ถ้างั้นแบบนี้ละกัน แม่ค้า พวกเราต้องการแค่ชิ้นเดียว” เฉียวอวี่ถงเลือกหยิบชิ้นที่เรียบง่ายที่สุด หลังจากอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน ฉินลี่เยี่ยก็เข้าใจนิสัยเล็กๆน้อยๆของเฉียวอวี่ถง เฉียวอวี่ถงไม่ได้ชอบชิ้นนั้นที่สุด แต่เป็นเพราะเธอคิดว่ามันถูกที่สุด อยู่ต่อหน้าเขาซื้อเพียงชิ้นที่เฉียวอวี่ถงเลือกมาหนึ่งชิ้น แต่ชิ้นที่เหลือเขาก็สั่งให้คนมาซื้อไป ทั้งสองเดินอยู่ข้างกัน ฉินลี่เยี่ยเหมือนนักเรียนมัธยมปลายที่เพิ่งเคยมีความรัก ไม่ประสีประสา แต่ก็ไม่เขินอาย เขาพยายามรวบรวมความกล้าเข้าไปใกล้เฉียวอวี่ถง แต่กลับไม่กล้าก้าวเข้าไปอีกก้าว ทุกครั้งที่จะเข้าไปใกล้ หากไม่ใช่เฉียวอวี่ถงเดินไปดูของอย่างอื่น ก็เป็นเขาที่ประหม่าเอง กลับไปกลับมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แน่นอนว่าเป็นเพราะฉินลี่เยี่ยยังมีความลังเล “โทรศัพท์ของคุณดังค่ะ ”เฉียวอวี่ถงเตือนสติ “โอ้ ผมไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ” เป็นกู้เจอ๋ออวี่ที่โทรเข้ามา “เป็นไงบ้าง น้องชาย มีอะไรพัฒนาบ้างไหม？”กู้เจอ๋ออวี่พูดจบก็หัวเราะ “ไม่ต้องพูดฉันก็พอเดาได้ ไม่กล้าเดินหน้าใช่ไหม ตอนนี้ในใจรู้สึกว้าวุ่นมาก” เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด “มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมา！” ฉินลี่เยี่ยอารมณ์ไม่ดี！ “นายนี่นะ ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว จูงมือเธอแล้วดูท่าที ถ้าเธอไม่พูดอะไรก็จูงต่อไป ถ้าเธอปฏิเสธนายก็ทำหน้าด้านเข้าไว้” หน้าด้านเข้าไว้ ฉินลี่เยี่ยยังคงไม่รู้จริงๆว่าคำนี้จะต้องขยายความอย่างไร “มีเรื่องสำคัญไหม？” “ไม่มี พวกฉันไปล่ะ”ต้องฉวยโอกาสจูงมือเฉียวอวี่ถง…… เฉียวอวี่ถงยืนงง มองดูฉินลี่เยี่ย “เป็นอะไรหรือเปล่า？” “มือของคุณ……” หน้าด้านเข้าไว้ “พวกเราจะเป็นสามีภรรยากัน จะใช้ชีวิตด้วยกันไปตลอด งั้นทำความคุ้นเคยกันสักหน่อยก็คงไม่เป็นอะไร” โชคดีที่เธอตกลงอย่างรวดเร็ว เฉียวอวี่ถงยอมรับเหตุผลข้อนี้อย่างเสียไม่ได้ เมื่อจูงมือกัน จังหวะการก้าวเดินของทั้งสองคนก็ช้าลงมาเท่าตัว เมื่อคนหนึ่งเดินเร็วขึ้น ทั้งสองคนก็เดินไปได้ไกลกว่าเดิม “ฉินลี่เยี่ย ฉันหิวแล้ว” ทั้งสองยืนอยู่ ณ ทางเข้าร้านอาหาร ร้านอาหารนี้ เหมือนในละครย้อนยุคไม่มีผิด จนเฉียวอวี่ถงสงสัยว่าตนเองกำลังเดินทางข้ามเวลาอยู่หรือไม่ “พวกเราจะกินข้าวที่นี้หรอคะ？” “อื้ม” “แต่ว่ามันน่าจะแพงมาก คุณพกเงินมาหรอ？”ไม่ต้องล้างจานเหมือนในละครก็คงจะดี “พกเงินมาแน่นอน คุณกินได้อย่างสบายใจ ผมจ่ายไหว” เป็นอย่างที่คิดไว้ว่าการออกเดตจะช่วยกระตุ้นความรู้สึกของคนสองคน ในขณะที่เฉียวอวี่ถงกำลังงงๆ พวกเขาก็เดินเข้าไปแล้ว “ลูกค้าสองท่าน！”บริกรกับสถาปัตยกรรมของร้านอาหารก็มีความเหมาะสมตามยุคสมัย เมื่อมองเห็นลูกค้าเข้ามาในร้านก็ส่งเสียงดังก้องกังวาน พวกเขาถูกพาไปที่นั่งริมหน้าต่าง ที่นั่งเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ภายในร้านมีคนนั่งหมดแล้ว เรียกได้ว่าร้านอาหารนี้ค่อนข้างเป็นที่นิยม “ไม่ทราบว่าลูกค้าทั้งสองท่านต้องการรับประทานอะไรดีครับ？” เมนูมีความน่าสนใจมาก เพราะไม่มีรูปภาพ มีเพียงตัวอักษร และทั้งหมดเป็นชื่ออาหารแบบศิลปวรรณคดีที่ทายได้ยาก มองดูแล้วการสั่งอาหารคงต้องขึ้นอยู่กับดวงของพวกเขา “ฉันอ่านไม่เข้าใจค่ะ” “ถ้างั้นขอสั่งเป็นเมนูแนะนำจากทางร้านอาหารแล้วกัน” ฉินลี่เยี่ยเลี่ยงการสั่งอาหารที่ซับซ้อน “ถ้างั้นผมขอแนะนำเป็น นกฟีนิกซ์ท่องเที่ยวไปกับสายน้ำ นกกระยางกับนาข้าวอันกว้างใหญ่ นกขมิ้นในฤดูร้อน หญ้าสีเขียว กิ่งไม้เขียว เท่านี้พอไหมครับ？” “เออ โอเค……” ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วพวกเขามากินข้าวหรือมาท่องบทกวีกันแน่ นี่มันมากเกินไปไหม！ “กรุณารอสักครู่ครับ” เฉียวอวี่ถงรออย่างใจจดใจจ่อ ทุกจานดูลึกลับ ฉินลี่เยี่ยไม่เป็นอย่างนั้น ชื่อเมนูอาหารเหล่านี้เขาเป็นคนตรวจสอบเอง ร้านอาหารของตระกูลเขา แน่นอนว่าไม่มีอะไรลึกลับ “ฉินลี่เยี่ย พวกเราน่าจะพาเสี่ยวจิ่นออกมา” “ทำไมหรอ？” “พวกเราออกมาเที่ยวแต่ไม่พาลูกมาด้วย ดูแล้วไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย แถมที่นี้ยังน่าสนใจมาก เสี่ยวจิ่นไม่มาน่าเสียดายมากๆ” คล้ายกับว่าเฉียวอวี่ถงให้เสี่ยวจิ่นเป็นลูกแท้ๆของตนเอง ใครจะไปรู้ว่าหลังจากนี้สิบกว่าปีเสี่ยวจิ่นจะต้องมาที่นี้บ่อยๆ จะพบว่ามันไม่น่าสนใจเลย…… “เขายังเล็กหลังจากนี้ยังมีโอกาส”ทรัพย์สมบัติเหล่านี้จะส่งต่อให้เขาดูแลในอนาคต อาหารถูกเสริฟเรียบร้อย ปริศนาแต่ละข้อถูกเฉลย กิ่งไม้สีเขียวคือเนื้อวัวผัดพริกหยวก หญ้าสีเขียวคือสาหร่ายทะเลกับพริกหยวกและเห็ดหอม นกกระยางกับนาข้าวอันกว้างใหญ่คือซุปปลาขาวกับผักโขม นกขมิ้นในฤดูร้อนคือไข่ผัดกุ้ง นกฟีนิกซ์ท่องเที่ยวไปกับสายน้ำคือเป็ดย่างแบบที่คุ้นเคย “ที่แท้ก็คือแบบนี้！ โอ้พระเจ้า ลึกลับมาก” เพียงเปลี่ยนชื่อก็สามารถทำให้คนรู้สึกแปลกหู เป็นกลยุทธ์ทางการตลาดที่เฉียบแหลมจริงๆ “น่าสนใจดีนะ” ฉินลี่เยี่ยยิ้มตอบ “แบบนี้ทุกคนก็จะมีความประหลาดใจ เป็นวิธีการที่ไม่เลว” “ใช่เลย แต่รสชาติดีจริงๆนะ” ทั้งสองต่างพูดไปหัวเราะไป……