ตอนที่ 28 โกรธจนลมออกหู2

ต๭นที่ 28 โกรธจนลมออกหู2 เฉียวอวี่ถงรีบออกห่างจากฉินลี่เยี่ย“ นี่เป็นแผนของคุณแน่ๆ คุณต้องการทำอะไรกันแน่！” “ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” “ฉันจะกลับบ้าน！” เฉียวอวี่ถงตะโกนเสียงดัง！ บางทีห้องนอนเก็บเสียงไม่ค่อยดี หรือบางทีเฉียวอวี่ถงตะโกนเสียงดังไป คุณแม่ฉินไม่เห็นด้วยจูงมือเฉียวอวี่ถงถามเหตุผล “อยู่ในบ้านกันดีๆ ทำถึงอยากกลับบ้านล่ะ？นานๆทีพวกลูกจะอยู่บ้าน……” ตั้งแต่ฉินลี่เยี่ยอายุยี่สิบ ตอนอยู่บ้านแทบนับนิ้วได้ ครั้งนี้กลับมาอยู่บ้านได้นานกว่าหนึ่งเดือนต้องขอบคุณเฉียวอวี่ถง เฉียวอวี่ถงไม่รู้จะตอบยังไงดี อยู่ที่นี้ต้องอยู่กับฉินลี่เยี่ย กลับไปก็ต้องอยู่กับฉินลี่เยี่ย ความจริงก็ไม่มีอะไรต่าง ปัญหาใหญ่ที่สุดในตอนนี้คือฉินลี่เยี่ยทำให้เธอยุ่งยากใจ หลังจากกลับไปก็ยังต้องเผชิญกับคนตระกูลเฉียวที่ชอบก่อความวุ่นวาย เมื่อลองชั่งน้ำหนักปัญหาทั้งสองด้าน เธอพบว่าตอนนี้ดีแล้ว …… เบอร์มือถือของคุณพ่อเฉียว เบอร์มือถือของฉินซู่ซู่ เบอร์มือถือของเฉียวเข่อซิน พวกเขาโทรเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือของเฉียวอวี่ถง แต่เธอไม่รับสายใครทั้งนั้น โทรหาเธอตอนนี้ น่าจะเป็นเรื่องของเฉินเฉิงไหมนะ？ ถ้าไม่ต้องการประโยชน์จากเธอ ก็คงไม่โทรมา！ “มีอะไรหรือเปล่า？” เฉียวอวี่ถงถือมือถือใจลอย ฉินลี่เยี่ยจับสังเกตได้ “ไม่มีอะไร” ฉินลี่เยี่ยไม่เชื่อ “คุณคิดว่าผมช่วยคุณไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่อยากบอกผมหรอ？” เฉียวอวี่ถงพูดไม่ออก“ ก็แค่คนตระกูลเฉียวโทรมาหาฉันแค่นั้นเอง” “ฉันควรจะขอให้กู้เจอ๋ออวี่ช่วยดูว่าเกิดอะไรขึ้นไหม？” “ไม่ต้องลำบากหรอก ดีซะอีก พวกเขาหาฉันไม่เจอ”เฉียวอวี่ถงสรุปเรื่องได้นานแล้ว “ไม่ต้องเปลืองแรงหรอก！” ฉินลี่เยี่ยพยักหน้า แต่จริงๆเขาจะไม่ถามก็คงไม่ได้ รู้เรื่องราวของตระกูลเฉียวสักหน่อยก็คงไม่เสียหาย พวกเขามีแผนการอะไรกับเจ้าสาวของเขา เขาจะไม่เตรียมความพร้อมได้อย่างไร? “มากับผม ผมจะพาคุณไปดูของบางอย่าง！” ฉินลี่เยี่ยเดินเข้าห้องนอนด้วยท่าทางลึกลับ เฉียวอวี่ถงเดินตามอยู่ด้านหลัง “อะไรหรอ？” “คุณดูสิ！” กล่องใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยสิ่งของ ด้านในคือของที่เฉียวอวี่ถงและฉินลี่เยี่ยเจอตอนที่ไปเดินถนนโบราณ ของหลากหลายสิ่ง ทั้งหมดสามารถเปิดร้านขายของได้เลย “จะเปิดร้านหรอ？” เฉียวอวี่ถงไม่เข้าใจความหมายของการกระทำเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ？“พวกเราจะตั้งรกรากอยู่ที่นี้จริงๆหรอ？” “ถ้าคุณชอบผมให้คุณ แต่หากคุณต้องการขายผมก็ไม่ห้าม” เคยได้ยินคำว่าให้ของขวัญ แต่การให้ร้านขายของชำเป็นของขวัญนั้นพบเจอได้ยากมากจริงๆ “ขอบคุณค่ะ！” ช่วงนี้โดนฉินลี่เยี่ยกวนประสาทบ่อยๆ ตอนนี้เขาตั้งใจมาง้อ เธอก็คงต้องใจกว้างสักหน่อย！ ฉินลี่เยี่ยหัวเราะ “คุณชอบก็ดีแล้ว” การรุกรานทางโทรศัพท์ของคนตระกูลเฉียวไม่ได้ผล จึงเปลี่ยนเป็นส่งข้อความทางโทรศัพท์ ทางวีแชท ทางQQ สุดท้ายก็ฝากข้อความไว้ที่เวยป๋อ ทุกทางที่สามารถติดต่อเฉียวอวี่ถง “มีเรื่องสำคัญ ติดต่อกลับด่วน” ทิ้งประโยคสุดท้ายเพื่อทำให้เฉียวอวี่ถงเห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญ “คุณยายไม่สบายหนัก ติดต่อกลับด่วน！” “อะไรกันเนี่ย！” “ถงถง เจอ๋ออวี่บอกว่าคุณยายของคุณป่วยหนัก” ฉินลี่เยี่ยช่วยเฉียวอวี่ถงยืนยันความจริงของเรื่องนี้อีกที หลังจากนั้นตู้โป๋เหวินก็โทรเข้ามา ข้อมูลตรงกัน แบบนี้แสดงว่าเป็นเรื่องจริง เฉียวอวี่ถงสามารถเพิกเฉยต่อทุกคนในตระกูลเฉียว แต่กับคุณยาย เธอไม่สามารถเพิกเฉยได้ เพราะคุณยายเลี้ยงดูเธอจนเติบโต ในตระกูลเฉียวคนที่ดีกับเธอที่สุดก็คือคุณยาย เปรียบดั่งที่พักพิงแห่งเดียวของเธอ เฉียวอวี่ถงจมอยู่ในความคิด ตั้งแต่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต ก็มีแค่คุณยายเฉียวอยู่ในความทรงจำของเธอจนโต “คุณเก็บข้าวของ พวกเราจะกลับเมืองจิ่นเฉิง” เรื่องราวเกิดขึ้นมากระทันหัน ต้องรีบเตรียมตัวสักหน่อย สมาชิกในครอบครัวทั้งสามคนออกเดินทางในตอนกลางคืน เช้าวันต่อมา เมื่อลงจากรถไฟ ก็พบว่ากู้เจอ๋ออวี่มารออยู่ที่สถานีแล้ว “พวกเราจะไปที่ไหน？” ณ ประตูทางเข้าโรงพยาบาลประชาชน “ต้องการให้ผมเข้าไปด้วยไหม？” “ไม่ต้องหรอก พวกคุณกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ” กู้เจอ๋ออวี่ให้กระดาษที่มีข้อมูลของเตียงผู้ป่วยกับเฉียวอวี่ถง“ พี่สะใภ้ ตอนนี้คุณยายเฉียวพักอยู่ในห้องผู้ป่วยธรรมดา แบบสี่เตียง” เฉียวอวี่ถงตะลึงงัน ถึงแม้ตระกูลเฉียวจะไม่สามารถเทียบได้กับตระกูลถัง ตระกูลหยวนหรือตระกูลใหญ่อื่นๆ แต่ก็ไม่น่าจะงกค่าห้องพักผู้ป่วยของคนแก่แบบนี้ ฉินลี่เยี่ยยัดบัตรใส่มือเฉียวอวี่ถงหนึ่งใบ “รับไปเถอะ เอาไปใช้ซะ รหัสคือวันเกิดของคุณ” “ไม่ต้อง！” ไม่อยากติดหนี้ฉินลี่เยี่ยเยอะเกินไป อีกทั้งฉินลี่เยี่ยก็ไม่ได้มีเงินมากมายนัก “ ตระกูลเฉียนคงไม่ถึงกับต้องขายที่ดิน” แท้จริงแล้วเฉียวอวี่ถงยังมีความหวังอยู่ เธออยากขอไปดูสถานการณ์ก่อน สุดท้ายฉินลี่เยี่ยก็ยื่นบัตรกลับมา“เผื่อฉุกเฉิน” มีผู้ป่วยสี่คนอยู่ในห้อง ตอนที่เฉียวอวี่ถงเข้าไปคุณยายเฉียวไม่มีใครดูแล ร่างกายของเธอมีสายระโยงระยาง พร้อมหน้ากากออกซิเจน ดูแล้วเป็นผู้ป่วยที่มีอาการน่าเป็นห่วงที่สุดในห้อง “เธอคือญาติของหญิงแก่คนนี้หรอ？” ผู้ป่วยในห้องเดียวกันถามด้วยน้ำเสียงไร้ความเป็นมิตร เฉียวอวี่ถงพยักหน้า ผู้ป่วยทั้งสามคนต่างส่งสายตารังเกียจมาที่เฉียวอวี่ถง……