ตอนที่ 29 เปลวไฟของสงคราม1

ต๭นที่ 29 เปลวไฟของสงคราม1 เฉียวอวี่ถงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากเธอก็ไม่รู้จักคนป่วยเหล่านี้ การเจอกันครั้งแรก ทุกคนแสดงออกแบบนี้มันเกิดอะไรขึ้น？ หนึ่งในคุณป้าที่อายุน้อยที่สุดเริ่มพูดตำหนิ เฉียวอวี่ถงจึงเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น “ไม่เข้าใจจริงๆว่าคนสมัยนี้คิดอะไรอยู่ ป่วยหนักขนาดนี้ คนในครอบครัวยังไม่มาดูแล หรือแต่ไหนแต่ไรเคยเห็นคนป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายอยู่ในห้องธรรมดาหรอ？รู้ไหมว่าพวกเราป่วยเป็นอะไร พวกเราทั้งหมดแค่เป็นหวัดธรรมดา ปวดหัว หรืออย่างมากก็เป็นแค่ปวดเอว ข้อเท้าแพลง” หรือในทางตรงกันข้าม คุณยายเฉียวไม่ค่อยสะดวกใจที่จะอยู่กับพวกเขา “อะไรกัน ？”สถานการณ์แย่ลงขนาดนี้ พูดตามหลักการ คุณพ่อเฉียวไม่ได้เป็นคนอกตัญญู ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้ ดูเหมือนไม่ใช่คนที่เธอรู้จักมาก่อน “โธ่ ช่างเป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ……” มือของเฉียวอวี่ถงกำบัตรที่ฉินลี่เยี่ยให้ไว้ ตอนที่ฉุกละหุกไม่ได้เก็บไว้ในกระเป๋า “ฉันจะไปทำเรื่อง” ขอให้วงเงินข้างในสามารถใช้ได้นานๆเถอะ！ “สวัสดีค่ะ ฉันต้องการย้ายเหมียวหงห้อง 302 ไปห้องเดี่ยว” เฉียวอวี่ถงพูดติดๆขัดๆ นางพยาบาลจ้องมองเธอ “มาได้สักที！ควรจะมาทำเรื่องได้นานแล้ว ครอบครัวคนป่วยทำให้โรงพยาบาลเสียชื่อเสียง ชีวิตของคนแก่คนเดียวยังจัดการไม่ได้ คิดอะไรกันอยู่？ เลี้ยงลูกกันยังไงเนี่ย？” เฉียวอวี่ถงไม่สามารถเถียงได้ “มัดจำ สามหมื่น！” เฉียวอวี่ถงถือบัตรลังเล ถ้าหากวงเงินในบัตรไม่พอจะทำยังไง？ “รูดใบนี้ค่ะ” “ได้ค่ะ อีกสักพักพวกเราจะจัดการย้ายคนป่วย” ดูเหมือนว่านางพยาบาลจะรังเกียจเฉียวอวี่ถงมากกว่าเดิม มีเงินทำไมไม่จ่ายตั้งแต่แรก เฉียวอวี่ถงได้ยิน ไม่ว่าคนตระกูลเฉียวจะทำไม่ดีแค่ไหน ก็เป็นเรื่องของพวกเขา ไม่ได้แปลว่าเธอจะต้องเป็นคนอกตัญญูด้วยจริงไหม？ “โธ่……” เฉียวอวี่ถงนั่งอยู่ข้างเตียงคุณยายเฉียว เธอพูดพึมพำ“คุณยาย หนูขอโทษ ตื่นขึ้นมาคุยกับหนูดีไหม？” ไม่ว่าเธอจะพูดอย่างไร คุณยายเฉียวก็ยังคงหลับตา ไม่มีการตอบสนอง ข่าวของคนตระกูลเฉียวนับว่าเชื่อถือได้ ช่วงเวลาบ่ายมีคนเข้ามา คุณพ่อเฉียว ฉินซู่ซู่ เฉียวเข่อซิน ทั้งสามคน “เฉียวอวี่ถง เธอมาได้สักที！” เดินเข้าประตูมา คุณพ่อเฉียวก็เริ่มดุด่า “เธอคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนตระกูลเฉียว แต่เธอก็อย่าทำให้ชื่อเสียงของตระกูลฉันแปดเปื้อนไปทั่ว น่าอับอายขายขี้หน้าเสียจริง ตอนนี้คุณยายเธอป่วยหนักขนาดนี้เธอเพิ่งจะกลับมา เธอไม่กลัวบาปบุญคุณโทษบ้างหรอ” ได้ฟังคำพูดเหล่านี้ เฉียวอวี่ถงนึกหัวเราะ ‘เหอเหอ’ ในใจ “พวกเราออกไปคุยข้างนอก อย่ารบกวนการพักผ่อนของคุณยาย！” เฉียวอวี่ถงรีบเดินออกไปนอกห้อง เธอกลัวจะรบกวนการพักผ่อนของคุณยาย ยิ่งไปกว่านั้น เธอกลัวคุณยายจะรู้สึกตัว แล้วได้ยินบทสนทนาที่ไม่น่าฟังของพวกเขา…… “ออกไปพูดอะไร？ กลัวคุณยายจะรู้ว่าเธอทำงามหน้าอะไรไว้หรือไง？”ฉินซู่ซู่พูดเหน็บแนมเฉียวอวี่ถงด้วยความโมโห！ เฉียวอวี่ถงจ้องมองเธออย่างเกรี้ยวกราด“ฉินซู่ซู่ เธอทำเรื่องงามหน้าอะไรไว้อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ทำไมเธอถึงเอาคุณยายไปไว้ที่ห้องผู้ป่วยรวม แบบนั้นเธอได้ประโยชน์อะไรหรือเปล่า อย่าคิดว่าตอนนี้เธออยู่ในตระกูลเฉียวแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้！” ในเมื่อฉินซู่ซู่ไม่ไว้หน้า ก็อย่าหาว่าเธอไม่เตือนแล้วกัน ฉินซู่ซู่ทำตัวน่าสงสารมองไปที่คุณพ่อเฉียว “คุณดูลูกสาวคุณสิ ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ได้แล้ว ใช่สิ ชีวิตนี้ฉันทำอะไรก็ผิด！” “อวี่ถง นี่คือครูสอนพิเศษของที่บ้านนะ ！”คุณพ่อเฉียวโมโหจนหายใจติดขัด “เหอ！ฉันไม่มีบ้าน ทำไม่จะต้องมีครูสอนพิเศษ！” เฉียวอวี่ถงพูดติดตลก “หรือจะพูดได้ว่า เธอคอยทำตัวเป็นเหมือนพ่อของฉัน ตอนฉันเป็นเด็กไม่คิดจะสอน ตอนนี้คิดอยากจะทำตัวน่าเกรงขาม สายไปแล้ว！”สถานการณ์เริ่มตึงเครียด ทุกคนต่างกำลังโมโหอย่างดุเดือด เฉียวเข่อซินได้เจอกับเฉียวอวี่ถง เหมือนกับเจอศัตรูคู่แค้น เธอรอโอกาสพูด เพื่อประกาศชีวิตที่รัดทนของตนเองอย่างเกินความจริง “แกหนีงานแต่งงาน ตอนนี้คนตระกูลเฉินต้องให้ฉันไปแต่งแทน ！จิตใจแกทำด้วยอะไร！ ฉันเรียกแกว่าพี่สาวมายี่สิบกว่าปี แกทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง？” สามรุมหนึ่ง เป้าหมายมีเพียงอย่างเดียว ทำให้เฉียวอวี่ถงรู้สึกถึงความอัปยศ ทำให้เฉียวอวี่ถงยอมแต่งงานกับเฉินเฉิงแต่โดยดี “ฮ่าฮ่าฮ่า……น้องสาวผู้แสนดีของฉัน เธอยังจำได้ชัดเจนหรือเปล่า แรกเริ่มคนที่คิดจะใส่ร้ายฉันคือแม่ของเธอ ตอนนี้ผิดแผน กรรมตามสนอง เธอต้องโทษแม่ของเธอ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันสักนิด” หรือจะเรียกว่าพวกเขาทำตัวเอง “เฉียวอวี่ถง เธอมันไร้ยางอายจริงๆ！ เธอพูดกับคนที่แก่กว่าแบบนี้ได้ยังไง นี่คือคุณป้าของเธอ เธอพูดถึงเขาแบบนี้ได้ยังไงกัน！”คุณพ่อเฉียวจ้องมองด้วยความโกรธ “อ๋อ สงสัยอยากเป็นคุณพ่อดีเด่น？” เฉียวอวี่ถงกระตุกมุมปาก “ตอนนี้เพื่อลูกสาวอะไรก็ทำได้ใช่ไหม？ แม่ตัวเองนอนอยู่กลับไม่สนใจ！ คุณมันไม่มีความเป็น……” เมื่อพูดถึงตรงนี้คุณพ่อเฉียวกำลังจะเงื้อมือตบ ใบหน้าของเฉียวอวี่ถงนิ่งลงทันที แต่ทว่าฝ่ามือกลับไม่สัมผัสถูกใบหน้า เพราะคุณพ่อเฉียวถูกแรงจากฝ่ามือใหญ่ดึงเอาไว้ “คุณโอเคใช่ไหม？” ฉินลี่เยี่ยมาแล้ว “อืม ฉันไม่เป็นไร ”มีคนปกป้องก็รู้สึกไม่เลวนะ “คุณไม่มีสิทธิ์จะมาสอนฉัน！” เฉียวอวี่ถงพูดต่อจนจบ คุณพ่อเฉียวถูกคนอายุน้อยกว่าทำให้เสียหน้า คงไม่ต้องพูดว่าอารมณ์ไม่ดีแค่ไหน “แกเป็นใคร！” เขาชี้ไปที่ฉินลี่เยี่ย โวยวายเสียงดัง！ “ผมคือสามีของเฉียวอวี่ถง” เฉียวอวี่ถงเงยหน้ามองฉินลี่เยี่ยที่ตัวสูงกว่าเธอ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย แรกเริ่มเธอไม่ได้คิดจะแต่งงานกับเขา แต่มองดูแล้วเธอไม่ได้ตัดสินใจผิด…… มีคนช่วยเหลือและพูดแทนในสิ่งที่เธออยากพูด แถมเธอไม่จำเป็นต้องสนใจว่าคนตระกูลเฉียวจะคิดยังไง