ตอนที่ 7

ตอนที่ 7 ลู่อวี่บอกแล้วว่าเขาอยากลองดู นั่นไม่แค่การพูดไปเรื่อย ตอนวัยรุ่นก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยจีบใคร แต่เดิมลู่อวี่ก็เป็นคนรักสนุก ไม่ว่าจะจีบใครก็ไม่มีใครจะรับมือได้ ท้ายที่สุดความใบหน้าดี รูปร่างเพรียว ช่วงเวลาเรียนถือว่าโดดเด่นมาก หลายปีมานี้เพราะมีปิดใจ จึงได้ห่างไป แต่ไม่ได้หมายความว่าคนแบบนี้จะจดจำใครไม่ได้ นั่นเป็นไปไม่ได้ 　　 ปรกติก็เป็นแบบนั้น เมื่อได้เปิดใจ ความดุเดือดก็กำลังจะเริ่มขึ้น เมื่อลู่อวี่ได้เจอกู้เฟิงอีกก็ยิ่งสนใจมากขึ้น เช่นนั้นก็ไม่ต้องอดทนอีกแล้ว ลู่อวี่ต่อสายหากู้เฟิงทันที คนที่รับสายยังคงเป็นคนหัวล้านอินเสี่ยวเป่ย ลู่อวี่กล่าว “ขอสายกู้เฟิง ฉันลู่อวี่เอง” อินเสี่ยวเป่ยตะโกนอยู่ปลายสาย “พี่ใหญ่ ลู่อวี่โทรมา” ผ่านไปชั่วครู่กู้เฟิงก็รับสาย ลู่อวี่ถามเขา “ยังไม่ใช่เบอร์ส่วนตัวอีกหรือ” กู้เฟิงกล่าว “อือ เบอร์ที่ทำงาน” ลู่อวี่ไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เขารีบเข้าประเด็นทันที “เมื่อไหร่จะเลี้ยงเหล้าฉัน” กู้เฟิงกล่าว “ได้หมด เธอเลือกเลย” ลู่อวี่จึงกล่าว “เช่นนั้นวันศุกร์” กู้เฟิงรับปากอย่างขบขัน “ได้” ลู่อวี่จงใจนัดในวันหยุด วันที่สองเข้าไม่ต้องเข้างาน นอนดึกหน่อยก็ไม่เป็นปัญหา วันนั้นลู่อวี่แต่งตัวได้ดูดี แต่งอย่างไรแล้วหล่อก็เลือกอย่างนั้น ยังจัดผมไปด้วย พวกเขานัดกันที่คลับซูฉือ หากลู่อวี่จะดื่มเหล้าก็มาแค่ที่นี่เท่านั้น ชินเสียแล้ว เขาไม่ได้ขับรถ กู้เฟิงเองก็ไม่ขับ ตอนที่กู้เฟิงมาถึงลู่อวี่ก็อยู่ที่บาร์และกำลังคุยอยู่กับเหล่าซู ลู่อวี่โบกมือเรียกเขา ตะโกนเสียงดัง “ทางนี้” เหล่าซูถามอยู่ข้างๆ “พวกเธอคบกันแล้วหรือ” ลู่อวี่กล่าวอย่างยิ้มแย้ม “ไม่ ฉันกำลังจีบ” เหล่าซูหยอกล้อเขา “เปลี่ยนรสนิยมแล้วหรือน้องชาย” ลู่อวี่ไม่ได้ตอบ เพียงแค่ยิ้มเท่านั้น กู้เฟิงมาแล้ว เหล่าซูจึงค่อยๆออกไป ให้พื้นที่แก่พวกเขา เพราะกลัวว่าพวกเขาจะคุยกันไม่ออก ลู่อวี่ถามกู้เฟิง “เธอมาบ่อยหรือ” กู้เฟิงกล่าว “ครั้งคราว” ลู่อวี่ยืมฤทธิ์เหล้ามาถึงได้กล้าพูดมากขึ้น เมื่อดื่มจนเริ่มกรึ่มลู่อวี่ก็ถามกู้เฟิงตลอด “คนที่มาที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นเกย์นะ เธอก็เป็นหรือ” กู้เฟิงไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงชนแก้วใสในมือของลู่อวี่เบาๆเท่านั้น ลู่อวี่ยิ้มแล้วดูดีมากๆ เขามองกู้เฟิงแล้วกล่าวว่า “ฉันเองก็เป็น” กู้เฟิงพยักหน้า “พอมองออก” กู้เฟิงคาบบุหรี่ไว้ที่ปาก หลุบสายตาลง จากมุมมองของลู่อวี่มันช่างดึงดูดคนมาก ไฟแช็คอยู่บนบาร์ ลู่อวี่ยื่นมือไปแย่งมันมาก่อนกู้เฟิงจะถึง เขากำมันไว้ในมือ แล้วยื่นแขนไปใกล้บุหรี่ของกู้เฟิง แล้วจุดไฟ กู้เฟิงกล่าวขอบคุณทั้งที่คาบบุหรี่ไว้อยู่ ฟังไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่นัก ลู่อวี่จ้องเขา “แล้วที่ฉันสนใจเธอ... นี่พอมองออกไหม” กู้เฟิงจับมือของลู่อวี่ไว้ในขณะที่่รมควันไปด้วย เขาเหลือบสายตามองลู่อวี่ ตอนที่ลู่อวี่เอี้ยวตัวข้างหน้าคอเสื้อก็ตกลงไปนิดหน่อย สามารถมองเห็นลำคอและไหปลาร้าที่เป็นเส้นชัดสวยงาม กู้เฟิงหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้ง พ่นควันอีกคราแล้วกล่าว “ก็มองออก” “ถือว่าพัฒนา” ลู่อวี่พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก ครั้งที่แล้วกู้เฟิงบอกว่าคุ้นชินกับชีวิตโสด แบบนั้นก็คงไม่มีความคิดเช่นนั้น ลู่อวี่เองก็คงไม่พูดออกไปตรงๆเพื่อให้เขาตัดโอกาสของตัวเองแน่ พูดแค่เท่านี้ หยุดเพียงแค่นี้ ระหว่างทั้งสองคนจะได้มีความอบอุ่นและความสวยงามอยู่ อย่างน้อยในคลับนี้ พวกเราทั้งสองก็ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น จากวิธีที่เคยจีบคนอื่นมาก่อน วันนี้เหล้าครั้งนี้ลู่อวี่ยังต้องเป็นคนเลี้ยง แบบนี้เขาจะได้มีเหตุผลมาหาลู่อวี่เพื่อเลี้ยงคืน แต่แบบนั้นดูจะหยาบไปหน่อย ฝั่งตรงข้ามดูจะคุ้นชินกับคนอายุเยอะกว่ามากกว่าเขา ไม่ใช่เด็กสาวด้วย แบบนั้นมันจะทำให้เขารู้สึกรำคาญได้ เมื่อถึงเวลาคิดเงินลู่อวี่ก็ยืนรออยู่ข้างๆกู้เฟิงที่กำลังจ่ายเงิน ภายหลังที่ทั้งสองได้ออกมาแล้วลู่อวี่จึงกล่าวขึ้นมา “หัวหน้ากู้ก็ดื่มใช้ได้เลยนะ เธอดื่มได้เยอะกว่าฉันอีก ดูยังเฉยๆอยู่เลย” กู้เฟิงกล่าว “บ้านฉันดื่มได้ทุกคน คราวหลังไม่ต้องดื่มเหล้ากับฉันหรอก เธอดื่มสู้ฉันไม่ได้ ขาดทุนหมด” ลู่อวี่หัวเราะ “อย่างนั้นครั้งหน้าไม่ดื่มเหล้าก็ได้ใช่ไหม ฉันสนใจเธอนี่ ฉันก็พูดออกไปหมดแล้วนะ ไม่ดื่มเหล้าแล้วฉันยังชวนเธอออกมาได้ไหม” ลู่อวี่หยุดหัวเราะแล้วขมวดคิ้ว มือกดลงที่ท้องเบาๆ กู้เฟิงเห็นเข้า จึงถามเขา “เป็นอะไร” ลู่อวี่พ่นลมหายใจแล้วกล่าว “ดื่มเหล้าแล้วปวดท้อง ดื่มไม่ได้จริงๆนั่นแหละ มันจะเสียภาพลักษณ์ของอาจารย์เอา” “ดื่มไม่ได้ก็ห้ามดื่มแล้ว ทีหลังมาหาฉันที่ร้านไม่ก็โทรมา” กู้เฟิงกล่าว ลู่อวี่ยิ้มแหยๆให้กับเขา “ครั้งหน้าก็ยังให้ฉันโทรเข้าเบอร์ที่ทำงานหรือ” กู้เฟิงยิ้มแล้วจ้องมองลู่อวี่ ผ่านไปไม่กี่วิก็พูดขึ้นมา “ความในใจหลุดมาหมดแล้ว” เขาหยิบมือถือที่ไม่ได้ล็อกหน้าจอจากกระเป๋าเสื้อมาให้ลู่อวี่ ลู่อวี่รับมาแล้วกดเบอร์โทรของตัวเองอย่างไม่ลังเล หลังจากนั้นก็กดโทรออกหาตัวเอง ก่อนจะแยกกันเขากล่าวกับกู้เฟิงว่า “หัวหน้ากู้ ฉันไม่ได้จีบใครมานานแล้วนะ แต่ตอนที่ฉันยังวัยรุ่นอยู่น่ะนะ... หากฉันอยากจีบใครไม่มีครั้งไหนที่ไม่สำเร็จเลย” กู้เฟิงเลิกคิ้ว ลู่อวี่กล่าวต่อ “ไม่อย่างนั้นเธอก็ลองดูเลย” กู้เฟิงหัวเราะพร้อมทั้งยีหัวของเขา แล้วกล่าว “ตอนที่เธอยังวัยรุ่น... ตอนนี้ฉันก็มองว่าเธอยังเป็นเด็กน้อยอยู่นะ” ลู่อวี่หยิบบัตรประชาชนออกมาให้กู้เฟิงดูวันที่เกิด “ฉันสามสิบแล้ว นี่ดูเลย” ชายหนุ่มที่หล่อจริงๆนั้นต้องดูจากรูปบนบัตรประชาชน กู้เฟิงมองรูปบนบัตรใบหน้าของลู่อวี่นั้นดูเด็กกว่าตอนนี้มากโข เพียงแค่ยิ้มแล้วไม่กล่าวอะไรต่อ ทั้งสองคนเมื่อแยกกันแล้ว ลู่อวี่นั่งขดตัวอยู่ที่ที่นั่งหลังจากขึ้นรถแท็กซี่มา เขาบอกกับกู้เฟิงว่าไม่ได้แกล้งปวดท้องเลย ความจริงตอนอยู่ในคลับเขาก็ปวดจนเหงื่อท่วม แต่แค่ไม่แสดงให้เห็นเท่านั้นเอง เขากระเพาะไม่ดีมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ดังนั้นสองปีให้หลังหลินหรั่นจึงให้เขาดื่มเหล้าน้อยมาก แต่ก็ไม่ใช่กับทุกครั้งไป เหมือนตอนวันเกิดครั้งที่แล้ววันนั้นเขาก็ดื่มไปไม่น้อย แต่ไม่ได้รู้สึกปวดท้องอะไร แต่ครั้งนี้เขาปวดมากจริงๆ กลับถึงบ้านขาอ่อนไปหมด น่าจะเกี่ยวกับที่เขาไม่ทานข้าวเย็นไปด้วย ท้องว่างเกินไป ปวดท้องครั้งนี้ทำเขาอารมณ์ไม่ดีจริงๆ ปวดครั้งหนึ่งลามไปอีกหลายวัน ลู่อวี่วันวันทานแต่ยา เช้าเย็นทานแต่โจ๊ก ไม่กล้าทานเค็มหรือเผ็ดเลย เพื่อนร่วมงานในกลุ่มต่างรู้กันแล้วเขากระเพาะไม่ดี มีอาจารย์ท่านหนึ่งส่งบิสกิตเห็ดภู่มาลามาให้เขากล่องหนึ่ง บอกให้เขารักษากระเพาะดีๆ ลู่อวี่รู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนดังไปในทันที เขาถ่ายรูปกล่องบิสกิตเห็ดภู่มาลา แล้วส่งไปทางเบอร์โทรส่วนตัวของกู้เฟิง ข้างล่างส่งข้อความไปอีกว่า ครั้งหน้าไม่ดื่มแล้วจริงๆ ดื่มจนกลายเป็นคนดังแล้ว สองข้อความที่ส่งไปเหมือนเคว้งอยู่ในมหาสมุทร รู้สึกกดดันที่ยังไม่ได้รับการตอบกลับ ลู่อวี่เดาว่ากู้เฟิงยังไม่สามารถตอบกลับเขาได้ ชายแก่คนนี้ไม่ได้วุ่นวายขนาดนั้น แต่นี่ก็ไม่ได้อะไร เขาเองก็ไม่หวังถึงตอนที่ตอบกลับมาเช่นกัน ตอนนี้เวลามาสอนเขาจะพกแก้วน้ำมาด้วย กระหายก็ดื่มน้ำอุ่น ยังดีที่อากาศเริ่มเย็นแล้ว หากยังร้อนเหมือนช่วงก่อนหน้านั้น ไม่อย่างนั้นเขาคงดื่มน้ำอุ่นเป็นแก้วต่อแก้วแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ ครั้งที่แล้วหัวหน้าห้องเติมน้ำร้อนมาให้แก่เขา ลู่อวี่กล่าว “ขอบใจมาก” “ไม่เป็นไรครับ” หัวหน้าห้องยืนคุยกับเขาที่ข้างๆโต๊ะ “ครูอายุก็ยังน้อยแต่ทำไมปวดท้องเหมือนคนแก่เลย” “คนแก่เท่านั้นถึงจะปวดท้องได้หรือ” ลู่อวี่หลุดหัวเราะ “ฉันเริ่มปวดตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว” “แบบนั้นครูก็ยังทีเชื้ออยู่นะ โรคเรื้อรังกำจัดได้ยากสุดๆ” หัวหน้าห้องกล่าว “กลับไปผมแนะนำยาจีนให้ดีไหมครูลู่ ญาติของผมทำอยู่ ให้เขาทำมาให้คุณ” “ไว้ว่ากัน ฉันไม่ชอบดื่มยาจีน ขมเกินไป” ลู่อวี่กล่าว หัวหน้าห้องกล่าว “ครูเหมือนเด็กๆเลย” ลู่อวี่มองเขาแล้วกล่าว “ช่วยฉันลบกระดานดำที” ลู่อวี่การเป็นอาจารย์ที่อายุน้อยนั้นไม่ใช่เรื่องดี ทำให้นักศึกษาเข้าใกล้ตัวเขาได้มาก ลู่อวี่ไม่ได้อยากสวมบทอาจารย์อยู่ตลอด ดังนั้นจึงชอบทำให้ระยะห่างระหว่างเขาและนักศึกษาหายไปบ่อยๆ ไม่ต้องมีจุดยืนของนักศึกษาและอาจารย์ ลู่อวี่นั้นด้วยรสนิยมทางเพศของตัวเองแล้ว เขาจึงไม่ค่อยอยากเข้าใกล้ทั้งผู้ชายและผู้หญิงเท่าไหร่ เพื่อปิดบังมัน จะให้ในวันหนึ่งมีใครมาทราบรสนิยมของเขาไม่ได้ แต่เดิมคิดว่าการเข้าใกล้กันของอาจารย์และนักศึกษานั้นคงเป็นเรื่องที่แย่ ลู่อวี่วางใจกับจุดนี้ของตัวเอง ผู้ชายดีๆในวิทยาเขตนั้นมีไม่น้อย แต่จากที่เข้าใจในจุดๆนั้นเขาก็ชอบแค่คนที่แก่กว่าตัวเอง เขาไม่เคยสนใจคนที่เด็กกว่า นึกถึงตรงนี้ลู่อวี่ก็คิดถึงกู้เฟิงอีกแล้ว ตั้งแต่ที่ดื่มเหล้ากันครานั้นเขาก็ไม่ได้โทรหาอีกเลย เคยติดต่อไปแค่ตอนที่ส่งไปสองข้อความตอนนั้น โม่เวยฉีทักวีแชทมาถามเขา จีบถึงขั้นไหนแล้วอาจารย์ลู่ ลู่อวี่ เธอนี่ติดนิสัยขี้นินทาเหมือนผู้หญิงมาเลยนะ สัตว์ใหญ่พิเศษ เด็กหัวล้านนั้นบอกฉันในอาทิตย์ให้เข้าไปเติมสี เธอไปด้วยกันไหม ลู่อวี่ วันไหน สัตว์ใหญ่พิเศษ วันอาทิตย์ ลู่อวี่ ไป ลู่อวี่ต้องไปแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาอาจขาดการติดต่อกับกู้เฟิงไป บอกว่าจะจีบแล้ว ยังติดลบขนาดนี้คงให้รอไม่ได้ เย็นวันศุกร์ลู่อวี่กลบมาที่บ้าน พักที่บ้าคืนหนึ่ง บ่ายวันเสาร์ก็ค่อยกลับ หมอสวีบอกว่าหลินหรั่นได้มาเอาของที่อยู่ไปหมดแล้ว สะอาดเรียบร้อย ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลืออยู่ที่บ้านเลย ลู่อวี่กล่าว “ขอบคุณมากแม่” “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจแกแล้ว เมื่อก่อนฉันไม่รู้ว่าระหว่างพวกแกมันเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นฉันส่งคืนไปนานแล้ว” แม่มองที่ลู่อวี่ แล้วถอนหายใจ “เสี่ยวหลินบอกแล้ว เหตุผลที่พวกแกเลิกกันมันมาจากเขา” ลู่อวี่ส่ายหน้า “ไม่สำคัญหรอก มันไม่มีอะไร ผ่านไปแล้วก็คือผ่านไป” เมื่อก่อนเขากับหลินหรั่นเคยมาอยู่กับพ่อแม่เขาพักหนึ่ง ช่วงเวลานั้นห้องที่ลู่อวี่อยู่ตอนนี้เครื่องทำความร้อนมีปัญหา ใช้เวลาซ่อมอาทิตย์กว่า ซ่อมแล้วในบ้านก็ยังหนาว หน้าหนาวนั้นพวกเขาจึงมาอยู่กับพ่อแม่ “ทีหลังมีเรื่องอะไรอย่าปิดบังที่บ้าน แกไม่พูดพวกฉันก็ทำได้แค่เป็นห่วง ไม่ว่าแกจะเป็นอย่างไรแม่กับพ่อแกก็ไม่โทษแกหรอก เรื่องนี้แกก็รู้” แม่ปอกแอปเปิ้ลให้กับลู่อวี่ โดยวางไว้บนมือของเขา ลู่อวี่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กัดแอปเปิ้ลเท่านั้น จนกระทั่งทานแอปเปิ้ลจนหมด เขาถึงได้กอดแม่ไว้ ลูบทีหลังของเธอแล้วกล่าว “ฉันกลัวว่าพวกแม่จะโกรธ ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเลย” แม่เองก็ลูบที่หลังของลู่อวี่ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นที่หาได้ยาก “ฉันมีแกเป็นลูกคนเดียว เพียงแค่อยากให้แกมีความสุขเท่านั้น” “อือ” ลู่อวี่พยักหน้า แล้วผละเธอออก “อย่างนั้นมาพูดอะไรที่มีความสุขกันดีกว่าคุณนาย” “ความสุขอะไร” ลู่อวี่ยิ้มแย้ม ก่อนจะจ้องไปในตาของเธอ “ฉันมีความรักครั้งใหม่แล้ว”