บทที่11 ไม่ใช่ฉันทำนะ

บทที่11 ไม่ใช่ฉันทำนะ หนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้นเธอก็ออกจากโรงพยาบาล ทั้งอาทิตย์นี้ เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่เคยแวะเวียนเข้าไปเยี่ยมเธอเลย พอกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลเซิ่งก็ปาเข้าไปสองทุ่ม คนรับใช้ในบ้านไปพักผ่อนกันหมดแล้ว เสิ่นอีเวยเลยทานอาหารเย็นในครัว เพราะปกติเซิ่งเจ๋อเฉิงยุ่งกับงานมาก มักอยู่ที่ออฟฟิศมากกว่าอยู่บ้าน ดังนั้นพอคนรับใช้ไม่อยู่ ทั้งคฤหาสน์เลยดูเงียบมาก เสิ่นอีเวยกำลังหั่นผัก แต่ก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก เธอตกใจจนหั่นมีดโดนนิ้วมือซ้ายตัวเองไปทีหนึ่ง เลือดไหลไม่หยุด เธอรีบออกจากห้องครัวไปที่ห้องนั่งเล่น เธอเห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงเข้ามาด้วยสีหน้าโมโห ด้านนอกเหมือนฝนจะตก สูทสีเทาของเขาถูกน้ำฝนสาดจนเปียกชุ่ม เสิ่นอีเวยรีบเช็ดมือ เดินเข้าไปถามว่า "ทำไมนายกลับมาล่ะ?" "เธออธิบายกับฉันมาสิว่านี่มันคืออะไร！" เสิ่นอีเวยตกใจที่เห็นเซิ่งเจ๋อเฉิงโกรธมาก ยังไม่ทันรู้สึกตัว รูปถ่ายปึกหนึ่งก็ลอยมาตกที่โต๊ะชาข้างหน้าเธอ เธอหยิบมาดูอย่างสงสัย รูปค่อนข้างมัว แต่เห็นได้ชัดว่ามีผู้ชายคนหนึ่งใส่ผ้าปิดปากและเสื้อเชิ้ตยาวสีขาว รูปอื่นๆถ่ายที่ทางเดินของโรงพยาบาล แต่จากมุมและความชัดแล้ว ดูจะมาจากกล้องวงจรปิด เธอเปิดดูไปเรื่อยๆอย่างงงๆ สามใบสุดท้ายถ่ายในห้องพักคนไข้ ซึ่งเห็นภาพในห้องชัดมาก ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะเป็นหมอ และฉีดอะไรบางอย่างเข้าสายน้ำเกลือของคนไข้ เธอมองเวลามุมขวาล่างของรูป คือตีสองของเมื่อคืน เสิ่นอีเวยไม่เข้าใจ ตอนที่กำลังจะถามเขา ก็เหลือบไปเห็นคนที่นอนบนเตียง เธอตกใจตาเบิกโพลง เสิ่นหุ้ยนี่！ เธอหันมองเซิ่งเจ๋อเฉิง “นี่มันอะไรน่ะ? คนนี้เป็นใคร?” “เธอยังจะมาตีหน้าซื่ออีกหรอ?” เสียงเขาเย็นจนขนลุก เธอทำหน้างง “นายหมายความว่าไง?” เขามองหน้าตางุนงงของเธอ แล้วปรี่เข้ามาบีบคอเธอ สายตาเคียดแค้นทำให้เธอกลัว “คนนี้เข้าห้องเสิ่นหุ้ยตอนตีสองเพื่อฉีดอินซูลินเข้าสายน้ำเกลือของเธอ ปริมาณมากพอที่จะทำให้คนตายได้ เสิ่นอีเวย ไม่คิดว่าเธอจะโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ ไม่กลัวฉันจับเธอเข้าคุกหรือไงหา！” เธอโดนเขาต่อว่าอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ก็พอฟังออก “นี่นาย...คิดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือฉันงั้นหรอ?” เขาแค่นเสียงหึ สะบัดมืออย่างแรงจนเธอกระเด็นไปที่โซฟา เขาถามขณะหยิบบุหรี่เข้าปาก “คนที่กล้องวงจรปิดจับภาพได้ไม่ใช่เธอแน่ นั่นเห็นชัดว่าผู้ชาย ว่ามาสิ จ้างเขาทำเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอหันมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ดวงตาแดงก่ำ รู้สึกแสบร้อนในคอขึ้นฉับพลัน “ฉันไม่รู้สักนิดว่าเรื่องมันเป็นมายังไง และไม่รู้ว่าผู้ชายในรูปเป็นใคร นายถือสิทธิ์อะไรมาสงสัยฉัน！” เซิ่งเจ๋อเฉิงเดือดทันที “ถือสิทธิ์ที่เธอเป็นผู้หญิงใจยักษ์ใจมารไง！แต่ฉันแค่คิดว่าสองปีก่อนเธอจ้างคนมาทำร้ายเสิ่นหุ้ยเพราะอิจฉาริษยา ในใจคงรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่ไม่คิดว่าเธอยังกล้าทำมันอีกครั้ง！” เสิ่นอีเวยร้อนใจจนน้ำตาไหล “ฉันไม่ได้ทำจริงๆ ทำไมไม่เชื่อ！” สายตาเขาเหมือนจะจับเธอฉีกเป็นชิ้นๆ “วันนี้เธอจู่ๆก็วิ่งไปห้องเสิ่นหุ้ย ได้ยินคุณหมอบอกว่าสุขภาพหุ้นดีขึ้นมาก เธอคงกลัวล่ะสิ? เธอกลัวว่าถ้าหุ้นฟื้นขึ้นมา จะเปิดโปงเรื่องชั่วที่เธอทำใช่ไหม?” เสิ่นอีเวยรู้สึกน้อยใจสุดขีด แต่กลับพูดอะไรไม่ออก น้ำตาก็ไหลไม่หยุด “นายมันบ้าไปแล้ว...นายหลงในภาพลวงมาสองปี สงสัยฉันไม่หยุด ทำร้ายฉันนับครั้งไม่ถ้วน ไม่เคยคิดวิเคราะห์เรื่องอย่างจริงจังเลยสักครั้ง สุดท้ายแล้วนายก็แค่ถือว่าฉันชอบนายเท่านั้นแหละ นายเกลียดฉันที่คอยตามนายด้านหลัง นายก็หย่ากับฉันให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไปสิ！” เขาทรุดลงนั่งมองเธอเหมือนกำลังมองเหยื่อที่น่าสงสาร “ฉันเคยบอกแล้วไง ชาตินี้เธออย่าหวังจะหนีฉันพ้น ฉันจะทรมาณเธอจนกว่าจะตาย”