ตอนที่ 5 ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันเถอะนะ...

ต๭นที่ 5 ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันเถอะนะ... ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้จิลลายิ่งหวาดกลัวเขา เธอดิ้นรนอย่างกระเสือกกระสน พร้อมส่งเสียงร้องขอร้องออกมา "ขอร้องล่ะ ปล่อย ปล่อยฉัน..." ภายใต้อารมณ์โกรธเคือง กัมพลได้แต่จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา และพูดทีละคำอย่างเย็นชาว่า "นอกเสียจากเธอตาย" จิลลาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ และจ้องมองผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่อยากเชื่อว่า เขาจะเป็นปีศาจ แต่เธอไม่อยากจบชีวิตมีค่าของเธอไว้ตรงนี้ "ผู้หญิงมาตั้งมากมายอยากปรนนิบัติคุณ แต่ทำไมคุณถึงต้องบังคับฉันด้วย? คนอย่างกัมพลเป็นบ้าหรอ? ประสาทหรอ?" สีหน้าของกัมพลยิ่งมืดครึ้ม พร้อมเผยท่าทางบ้าคลั่งออกมา ประสาท! นี่เป็นคำต้องห้ามของเขา เขาผลักจิลลาลง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ยินยอมเป็นผู้หญิงของฉัน หรือว่าอยากตายตรงนี้" "เห่อเห่อเห่อ" จิลลาฟุบลงบนพื้น ความเจ็บปวดหลังจากบีบคอทำให้เธอไอออกมาและหายใจหอบหืด ขณะเดียวกันเธอก็ได้ยินเสียงล็อกประตูห้องจากข้างนอก เขาจะขังเธอให้ตายอยู่ที่นี่จริงหรอ เธอเริ่มรู้สึกหนาวสั่น และหัวใจก็เต้นแรง ไม่ ฉันไม่อยาก จิลลายืนขึ้นมาอย่างกระเสือกกระสน และตบประตูอย่างเต็มกำลัง "เปิดประตู! ปล่อยฉันออกไป ปล่อยฉันออกไป!" "กัมพล คุณกำลังจะขังฉันไว้ นี่เป็นแผนการฆ่า! ซึ่งผิดกฎหมาย ต่อให้คุณมีอำนาจบารมีล้นฟ้าก็ต้องติดคุก" "สัญญานั้นฉันไม่ได้เซ็นจริงๆ ไม่ใช่ฉันจริงๆ" …… จิลลาหมดแรงและนั่งลงข้างประตู พร้อมตะโกนร้องด้วยเสียงแหบ และจ้องมองท้องฟ้าที่ค่อยๆมืดลง เหมือนกับความหวังของเธอที่ค่อยๆหมดหวัง เธอต้องตายอยู่ที่นี่จริงๆหรอ? "ก๊อกก๊อกก๊อก" ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูสามครั้งดังขึ้น จิลลาสะดุ้งตกใจ พร้อมกับดึงสติกลับมา พวกเขาได้ยินเสียงที่เธอพูดหรอ? "คุณจะช่วยปล่อยฉันออกไปหรอ?" "คุณจิลลา ฉันชื่อกิตติ เป็นพ่อบ้านครับ ฉันมาเกลี้ยกล่อมคุณ หากอยากไม่อยากทรมาน อย่าขัดขืนคุณผู้ชายเลย เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรต่อตัวคุณเลย" เสียงของชายหนุ่มที่เบาและนิ่งสงบเผยความเป็นห่วง ในตอนนี้สภาพจิตใจของจิลลาย่ำแย่มาก "คุณกิตติ คุณไปเกลี้ยกล่อมกัมพลดีกว่า แทนที่จะมาบีบคั้นให้ฉันยินยอมเป็นเมียเก็บ หรือไม่ก็หาผู้หญิงที่ทั้งสวยและอายุน้อยที่พร้อมยินยอมนอนกับเขา แบบนั้นไม่ดีกว่าหรอ?" “……” ข้างนอกประตูไม่มีเสียงเคลื่อนไหว จิลลาเลยคิดว่ากิตติไปแล้ว และรีบไปตบประตู เพื่อดึงดูดความสนใจ "ฮาโหล! คุณยังอยู่ไหม?" "คุณจิลลา" น้ำเสียงที่สงบนิ่งดังขึ้นจากนอกประตู จิลลาถอนหายใจออกทันที ทันใดนั้นพ่อบ้านก็ถอนหายใจเบาๆออกมา "คุณอย่าโทษคุณผู้ชายเลยนะครับ อันที่จริงเขาเองก็ไม่มีทางเลือก" กิตติเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจัง "คุณผู้ชายมีสภาพจิตใจที่ย่ำแย่มาก ทุกเดือนต้องเกิดอาการกำเริบ และยังคงกำเริบอย่างรุนแรงมาก ซึ่งโรคนี้ยังไม่สามารถหาวิธีในการรักษาได้เลย แต่ตอนที่คุณผู้ชายอาการกำเริบและเห็นคุณ อาการก็จะค่อยๆทุเลาลง และหายไปเอง" "อะไรนะ?" จิลลาพูดออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ และไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง เธอไม่เคยได้ยินโรคแบบนี้มาก่อนเลย และหากเป็นแบบนี้จริง กัมพลคงไม่ปล่อยเธอแน่ จิลลารู้สึกหนาวไปทั่วทั้งตัว "แต่ฉันเป็นคนบริสุทธิ์ ฉันยังมีชีวิตของฉันอยู่ และไม่สามารถให้กัมพลทำลายมันได้" "คุณจิลลาครับ คุณรู้บ้างไหมว่ามีผู้หญิงมากมายกี่คนที่อยากสานสัมพันธ์กับคุณผู้ชาย? ฉันสามารถให้สัญญากับคุณ ขอเพียงคุณยินยอมอยู่เคียงข้างคุณชาย คุณสามารถได้รับทุกอย่างที่ผู้หญิงทุกคนเห็นต้องอิจฉา และยังสามารถให้คุณเป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียงในต่างประเทศด้วย" จิลลารู้สึกหวั่นไหว นั้นเป็นความฝันของเธอ! นั้นเป็นสิ่งที่เธอต้องการ แต่ต้องแลกกับเรือนร่าง ซึ่งเธอไม่ยินยอม ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังมีคนที่กำลังรออยู่ด้วย