ตอนที่ 7 อย่าเตะต้องตัวฉัน!

ต๭นที่ 7 อย่าเตะต้องตัวฉัน! เมื่อเหล่าบอดี้การ์ดเห็นฉากสยิวก็หันหลังแยกย้ายจากไปอย่างรวดเร็ว มือข้างขวาของกัมพลลูบลงจากเอวของจิลลา จากนั้นก็ได้ยินเสียง "ซี๊ด" กระโปรงของเธอขาด "อย่า!" จิลลารู้สึกหวาดกลัวมาก และทุบตีแขนของกัมพลอย่างกระวนกระวาย พร้อมกับขมวดคิ้วและจ้องมองเขาอย่างแปลกใจ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อสังเกตดีๆก็พบว่าแขนข้างขวาของกัมพลร่วงตกลงมาแล้ว เหมือนกระดูกจะหลุดหรือเปล่า? เธอร่วงตกลงมาจากชั้นสี่ ซึ่งแรงโน้มถ่วงสูงมาก แต่กัมพลกลับช่วยเธอ... ทันใดนั้นจิลลาก็รู้สึกสับสนและพูดอะไรไม่ออก และไม่กล้าทุบตีแล้ว "คุณรีบปล่อยมือออก แขนของคุณได้รับบาดเจ็บแล้ว" "ทำไมหรอ? เป็นห่วงมือข้างเดียวของผมไม่สามารถ?" กัมพลแค่นหัวเราะอย่างดูถูก พร้อมดึงกระโปรงของจิลลาอย่างหยามศักดิ์ศรี เธอรู้สึกว่าอันตรายใกล้เข้ามา ทันใดนั้นจิลลาก็ตกใจจนหน้าขาวซีด เจ้าปีศาจแม้แต่แขนที่บาดเจ็บของตัวเองก็ไม่สนใจหรอ? เธอหวาดกลัวมาก พร้อมตะเกี่ยตะกายอย่างลุกลี้ลุกลน "ถอยออกไป! อย่ามาเตะต้องตัวฉัน!" จิลลาจ้องมองเงาหัวดำๆแอบซ่อนอยู่ เพราะมีไฟตรงทางเดิน ทำให้เห็นเธอเปลือยกายต่อหน้าผู้คน ซึ่งมันช่างน่าอับอายมาก ผู้ชายแบบนี้ น่าหวาดกลัวกว่าหมาป่าเสือพวกนั้นเสียอีก แบบนี้เธอจะสามารถหนีไปได้หรอ? เมื่อตอนจิลลาเผยสีหน้าหมดหวัง กัมพลก็หยุดมือไว้กลางอากาศ สุดท้ายความต้องการของเขาก็หายจางออกจากดวงตาเขา เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา "จิลลา ถ้าเธอไม่อยากทำตามสัญญาก็ได้" "คุณหมายความว่าอะไร?" จิลลาดึงสติกลับมา และจ้องมองกัมพลอย่างหวาดระแวง เขาจะยอมเธอไปหรอ? กัมพลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "สัญญา ผมจะส่งไปที่บ้านนิธิวรสกุล แล้วให้บ้านนิธิวรสกุลเป็นคนชดใช้" จิลลาเปลี่ยนสีหน้า ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหนาวตั้งแต่หัวเท้าจนถึงหัว ถึงแม้เธอจะเป็นคุณหนูรองของบ้านนิธิวรสกุล แต่พ่อแม่ของเขาไม่ชอบเธอกับพี่ชาย ตั้งแต่พี่ชายเกิดอุบัติเหตุต้องนอนค้างโรงพยาบาล และต้องการเงินจำนวนมากเพื่อมารักษาชีวิต แต่โชคดีที่เธอมีหมั้นหมาย ไม่เช่นนั้นพ่อแม่ใจร้ายคงไม่ยอมจ่ายค่ารักษาให้กับพี่ชายแน่ หากสัญญานี้ถึงบ้านนิธิวรสกุลไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เธอคงพังพินาศแน่ กัมพลไม่ใช่ต้องการปล่อยตัวเธอ แต่กลับบีบคั้นจนเธอหมดหนทางต่างหาก จิลลากัดฟันอย่างแน่น ความเคียดแค้นภายในใจกำลังพลุ่นพล่านอยู่เต็มอก "กัมพล คุณมันน่ารังเกียจ!" เป็นอย่างที่กิตติบอกไว้ เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ เธอไม่รักชีวิตก็ได้ แต่เธอไม่สามารถละเลยชีวิตของพี่ชายได้ เพราะพี่ชายเป็นญาติที่ดีต่อเธอเพียงคนเดียวของบ้านนิธิวรสกุล เธอเผยสีหน้าพ่ายแพ้ออกมา ดูเหมือนตอนนี้เธอหมดเรี่ยวแรงแล้ว "ขอเพียงไม่ให้คนบ้านนิธิวรสกุลรู้เรื่องนี้ ฉันยอมรับปากคุณเป็น...ผู้หญิงของคุณ" ในตอนนี้เธอหมดความดื้อรั้นแล้ว กัมพลยิ้มแย้ม เพราะนี่เป็นผลลัพธ์ที่คาดคิดไว้ "แต่" จิลลาเงยหน้ามองกัมพล พร้อมเผยสีหน้าหนักแน่น "ถ้าหากฉันสามารถพิสูจน์ได้ว่าคนที่เซ็นไม่ใช่ฉัน สัญญาจะสิ้นสุดทันที!" สัญญาไม่ใช่เธอเป็นคนเซ็น เรื่องนี้ดูมีพิรุธ เธอต้องสืบเบาะแสให้ได้แน่นอน เธอยังไม่ยอมรับอีกหรอว่าตัวเองเป็นคนเซ็น ปากแข็งเสียจริง กัมพลแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา และหลบหน้าไม่อยากเห็นท่าทางจอมปลอมของเธอ จากนั้นก็เดินเข้าในปราสาท "กัมพล คุณรับปากหรือเปล่า?" จิลลารีบเดินตามกัมพลอย่างรีบร้อน ตอนนี้เธอหนีไม่พ้นแล้ว แต่เธอต้องหาโอกาสหนีในอนาคตให้ได้ บนเส้นทางเข้าปราสาท เธอกำลังเดินตามกัมพล สุดท้ายจิลลากลับถูกประตูสกัดกั้นอยู่ข้างนอก กิตติยืนอยู่ข้างนอก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเผยรอยยิ้มอ่อนโยน "คุณจิลลาครับ คุณผู้ชายกำลังรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ข้างใน ตอนนี้คุณไม่สามารถเข้าไปได้ คุณไปเปลี่ยนเสื้อก่อนดีไหมครับ" จิลลานิ่งอึ้ง เธอเพิ่งนึกออกได้ว่าเสื้อของตัวเองถูกกัมพลฉีกขาด จนสามารถมองเห็นผิวหนังข้างในได้ ทันใดนั้นเธอก็หน้าแดงระเรื่อ และรีบวิ่งหนีจากไป ในปราสาทเสื้อผ้าของผู้หญิง หากรอมาถึงต้องใช้เวลาสักพัก จิลลาเลยต้องสวมชุดคนใช้ไปก่อน ชุดคนใช้เป็นชุดแบบญี่ปุ่นที่กระโปรงเป็นผ้าบางลายลูกไม้ซ้อนทับกันจนดูสวยงาม จิลลาไม่เคยสวมชุดแบบนี้มาก่อน เมื่อเห็นตัวเองในกระจกก็รู้สึกว่าตัวเองสวมไม่ค่อยเหมาะ เมื่อกัมพลเปิดประตูเห็นผู้หญิงเบื้องหน้ากระจกก็สะดุ้งเล็กน้อย และสายตาก็เผยแววตาตกใจ ชุดแบบนี้เขาเห็นคนใช้ในประสาทสวมทุกวัน แต่กลับไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไร แต่เมื่อจิลลาสวมกลับมีเสน่ห์น่าเย้ายวนใจ เขามองจากบนลงล่าง จากนั้นสายตาก็ค่อยๆมืดครึ้ม