ตอนที่15 ฉันชื่อ...

ต๭นที่15 ฉันชื่อ... จิลลารู้สึกแย่มาก เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร หลังจากจากกันไป ก็ไม่มีโอกาสพบเจอกันอีกแล้ว แต่ได้ยินเขาพูดอย่างรับร้อนก่อนจากไปว่า "คุณรอฉันได้ไหม? รอให้ฉันกลับมาก่อน ผมชอบคุณ ผมอยากอยู่กับคุณ" จิลลานิ่งอึ้ง ไม่รู้จะตอบยังไงกับเขาดี แต่ในใจเปี่ยมล้นไปด้วยความปีติยินดี ดูเหมือนเธอก็ชอบเขาเหมือนกัน เธอหยิบดินสอ และเขียนคำที่ชอบที่สุด "โอเค" เขาดีอกดีใจมาก น้ำเสียงที่พูดก็มีเสียงสูงเหมือนควบคุมไม่ได้ "ต้องรอฉันนะ ฉันจะกลับมาขอเธอแต่งงาน ฉันเป็นคนตระกูลหยูนห้าตระกูล ฉันชื่อขมนัต คุณล่ะ คุณชื่ออะไรหรอ?" จิลลาอยากบอกเขามาก ว่าเธอเป็นใคร แต่จู่ๆพ่อของเธอก็มา และบอกว่าพี่ชายของเธอเกิดเรื่องแล้ว พ่อพาเธอไปหาพี่ชายอย่างรีบร้อน ทั้งที่ในกระดาษนั้นเธอเพิ่งเขียนแค่สามพยางค์ : ฉันชื่อจิล... หลายปีมานี้ จิลลาสนใจข่าวคราวของขมนัตตลอด ถึงแม่ในปีนั้นไม่ได้เจอกัน แต่ตอนนี้เธอก็ยังจำเขาได้อย่างแม่นยำ เพียงแต่ตอนเจอกัน ดูเหมือนเขาจะดูดีกว่าในรูปภาพมากเลย จิลลาสูดลมหายใจ พร้อมกับจ้องมองขมนัต จากนั้นก็เผยรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มออกมา "ถึงแม้ว่าจะส่ายไปหน่อย แต่ฉันก็ยังอยากแนะนำตัวอย่างจริงจังต่อคุณอีกครั้ง ฉันชื่อจิลลา พวกเราเคยเจอกันในโรงพยาบาล..." "ทำไมไม่วิ่งหนีแล้วล่ะ?" น้ำเสียงเย็นชาของผู้ชายที่แฝงอารมณ์ขุ่นเคืองและการเสียดสีดังขึ้น ราวกับพุ่งทะลวงใส่จิลลา จิลลาตัวแข็งทื่อ เหมือนถูกราดน้ำเย็นใส่ตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย เธอรู้สึกดีใจมากที่ได้เจอกับขมนัต แม้ว่าเขาจะลืมตัวเองแล้วก็ตาม กัมพลจ้องมองจิลลาด้วยสายตาอันตราย พร้อมก้าวเท้ายาวเดินมาหาเธอ ด้วยบรรยากาศที่กดดันมาก จิลชาเผยหน้าขาวซีด เพราะเธอกลัวว่าขมนัตจะเห็นเธอในด้านที่เลวร้ายที่สุดของตัวเอง "ฉัน เมื่อกี้ฉันมีธุระนิดหน่อย แต่ตอนนี้จัดการเสร็จแล้ว พวกเรากลับไปทำงานต่อเถอะนะ" ขณะที่พูด จิลลาก็เดินเข้าไปในร้าน แต่กลับถูกกัมพลลากมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ท่าทางที่คลุมเครือ ทำให้จิลลาอยากจะบ้าตาย เธอจ้องมองขมนัตด้วยสายตาหวาดระแวง เพราะกลัวว่าจะเห็นสายตาดูถูกและผิดหวังจากแววตาของเขา กัมพลเผยแววตาแหลมคมเป็นประกาย และไม่ปล่อยจิลลา พร้อมยิ้มใส่ขมนัตด้วยรอยยิ้มดูถูก "ขมนัต ไม่เจอกันนานเลย" "ผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศก็ได้เจอคุณกัมพลแล้ว ช่างเป็นความโชคดีของผมจริงๆ" ขมนัตเผยรอยยิ้มนุ่มนวล เหมือนกับมองไม่เห็นกัมพล กัมพลมองจิลลาในอ้อมกอด และถามว่า "พวกคุณรู้จักกันหรอ?" "ไม่รู้จัก!" จิลลารีบพูดขึ้น เธอสัมผัสถึงความขุ่นเคืองที่ซุกซ่อนของกัมพลได้ เลยไม่อยากให้ขมนัตลำบาก "คือฉันชื่นชอบขมนัตมาก ชอบผลงานชุดแต่งงานชุดนั้นที่เขาออกแบบออกมาเมื่อสองปีที่แล้ว ดังนั้นฉันเลยเห็นเขาเป็นไอดอล" เธอจ้องมองกัมพล พร้อมกับอธิบายต่อว่า "คุณเองก็รู้ว่าการออกแบบเครื่องแต่งกายเป็นความฝันของฉัน ดังนั้นฉันก็หวังว่าวันหนึ่งฉันจะสามารถออกแบบผลงานดีๆเหมือนคุณขมนัตบ้าง" "ไอดอลหรอ" กัมพลพูดประโยคนี้อย่างแม่นยำ พร้อมกับบีบแขนของเธออย่างแน่น จิลลารู้สึกเจ็บปวดมาก จนเหงื่อท่วมเต็มหน้าผาก พร้อมกับกัดฟันไม่ให้มีเสียง กัมพลถามอย่างช้าๆว่า "ทำไมถึงมีแต่ชุดเจ้าบ่าวล่ะ แล้วเจ้าสาวล่ะ?" "ชุดนี้เรียกว่าชุดแต่งงานแห่งความรัก เป็นชุดที่ออกแบบมาจากชุดแต่งงานของเจ้าสาว เป็นชุดที่ผมออกแบบเพียงชุดเดียวที่ผมจะใช้มันเอง" สายตาของขมนัตเผยแววตาอ่อนโยน "ส่วนแบบร่างชุดแต่งงานอยู่ที่ผู้หญิงที่ฉันรัก ฉันรอแค่เพียงแต่งงานเธอ และให้เธอสวม" จิลลาเริ่มมีน้ำตาซึม แบบร่างชุดแต่งงานนั้นเธอทำหล่นในห้องของผมในตอนนั้น ไม่คิดเลยว่าผ่านมาหลายปีแล้ว เขายังจำได้อยู่ ฉันไม่เคยลืมสัญญาที่เขาให้ฉันไว้ที่จะกลับมาแต่งงานกับฉัน "ช่างโรแมนติกจริงๆ ตอนที่นายแต่งงานพวกเราจะร่วมไปแสดงความยินดีนะ" กัมพลยิ้มจางๆ และยิ่งกอดจิลลาไว้อย่างแน่น เหมือนเป็นการบอกว่าเป็นเจ้าของ ขมนัตยิ้มเล็กน้อย "ขอบคุณมาก" ตอนนี้จิลลาหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ และรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เธอกลายเป็นเมียเก็บของกัมพลแล้ว ถ้าหากเขาทราบ เขายังอยากแต่งงานกับเธออีกมั้ย?