ตอนที่ 8 ผลลัพธ์ของการพนัน

ต๭นที่ 8 ผลลัพธ์ของการพนัน นางเคยเห็นความชั่วร้ายของซ่างกวนบี้หรุง ผู้ที่นางกลัวมากที่สุดก็คือซ่างกวนบี้หรุง ภายใต้เงื้อมมือของซ่างกวนบี้หรุงมีจุดอ่อนที่นางลำบากใจมากที่สุด ถ้าหากนางสาวไปถึงซ่างกวนบี้หรุง นางคงจะเปิดเผยความลับของตนเอง และตนเองก็คงถูกฝังเป็นแน่ ในเพลานั้น นางเห็นเมี่ยวฝูเดินเข้ามาใกล้ลู่หลัวอย่างเย็นชา "มิใช่เพราะเจ้าทำเพื่อคนในครอบครัวถึงยอมรับผิดหรือ ขอเพียงแค่เจ้าพูดความจริงถึงบุคคลที่อยู่เบื้องหลัง ข้าสามารถปล่อยเจ้าไปได้ ท่านพ่อของข้าเป็นแม่ทัพ และตำแหน่งของเขาสูงกว่าสิงปู้ซ่างซูเสียอีก ไม่ใช่เรื่องยากที่จะปกป้องครอบครัวของเจ้า ข้าต้องการให้เจ้าบอกว่าผู้ใดเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง ข้าต้องการให้มันผู้นั้นถูกลงโทษ" เป็นการดีที่สุดที่นางจะได้ลิ้มรสความสูญเสียเช่นนี้เสียบ้าง เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเมี่ยวฝูอีกครั้งหนึ่ง ลำคอของมู่หยู่ฉินก็ติดขัด นางกลัวว่าลู่หลัวจะหักหลังตนเอง นัยน์ตาของนางรู้สึกตื่นเต้น ทันใดนั้นนางก็ก้าวไปด้านหน้า ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงไปยังใบหน้าของลู่หลัว “นังคนสาระเลว เดิมทีเจ้าทำแต่เรื่องที่ดี เจ้าคนชั่วช้าช่างกล้านัก คิดไม่ถึงว่าเจ้ากล้าทรยศหักหลังข้าทำเรื่องเช่นนี้ ทำลายชื่อเสียงเกียรติยศของข้า ดูไว้เถิด หากวันนี้ข้าจะมิฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ” นางเอ่ยไปพลางตบตีไปที่ลู่หลัวอีกหลายครั้ง ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของผู้คนจำนวนมาก มู่หยู่ฉินตะโกนกำชับ “ทุกคนที่ด้านนอก ส่งตัวคนเข้ามานำตัวนางผู้หญิงสาระเลวที่ทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ออกไป” แน่นอนว่านางคือบุตรสาวของสิงปู้ซ่างซู นางมีอำนาจ เพียงแค่นางเอ่ยรับสั่ง ก็มีแม่นมที่หน้าตาน่ากลัวสองนางวิ่งตะบึงเข้ามา จับตัวลู่หลัวลากออกไปด้านนอกในทันที “ช้าก่อน!” เมี่ยวฝูมีให้โอกาสในการทำลายพวกเขาหลุดลอยไป นางก้าวไปขวางที่ด้านหน้า ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “พวกเจ้าช่างไร้มารยาท องค์รัชทายาทยังอยู่ที่นี่ พวกเจ้ายังกล้าทำเช่นนี้ พวกเจ้าคิดว่าองค์รัชทายาทจะยินยอมให้นำตัวผู้เป็นตัวการออกไปหรือ ในสายตาของพวกเจ้ายังมีราชาอยู่หรือไม่！” ทันทีที่วาจานี้เอ่ยออกไป ก็ทำให้แม่นมสองนางยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ใบหน้าที่ทั้งอ้วนและหย่อนคล้อยดูน่าเกลียดน่ากลัวเป็นอย่างมาก นางดึงเขาเข้ามามีส่วนร่วมอีกครา ฉูซู่หรี่ตาลงเล็กน้อย เลือดในหัวใจของเขากำลังจะท่วมท้น เขาอยากจะจบเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด แต่ผู้ใดจะรู้ว่าเมี่ยวฝูกำลังบีบบังคับเขา บีบบังคับจนดวงตาของเขาจ้องมองนางอย่างดุเดือด ถ้าหากว่าในเพลานี้ ผู้ใดนำตัวออกไปแสดงว่าผู้บงการอยู่เบื้องหลังจะต้องเป็นเขา จะแสดงให้เห็นว่าเขามิมั่นใจ เขาจึงทำได้เพียงจ้องมองไปยังแม่นมแก่สองนางนั้นอย่างเคร่งขรึม “ผู้ใดใช้ให้พวกเจ้าแสดงความไร้มารยาทเช่นนี้ต่อหน้าข้า! ยังมิรีบถอยออกไปอีก!” เสียงร้องอย่างโกรธเกรี้ยวทำให้แม่นมชราทั้งสองตกใจ ก่อนจะเดินกรีดกรายออกไป ในเวลานี้ ลู่หลัวได้ตระหนักถึงความจริงจังของเรื่องนี้ ซ่างกวนเมี่ยวฝูมิได้เป็นคนขี้ขลาดอีกต่อไป และในครั้งนี้พวกนางไม่สามารถหลบหนีไปได้ นางชำเลืองมองที่มู่หยู่ฉินด้วยความเศร้าโศกเสียใจ ดวงตาของนางวิงวอนขอร้องและตั้งใจจะตาย เพียงครู่เดียว หัวใจของนางก็สงบ ก่อนจะปิดเปลือกตาและกัดลิ้นของตนเองแน่น! ได้ยินเสียงครวญครางเพียงเล็กน้อย พลันในปากของลู่หลัวก็เต็มไปด้วยเลือดจำนวนมาก นางล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง มีลิ้นที่เปื้อนเลือดครึ่งหนึ่งของนางหลุดร่วงออกมาจากปาก ทำให้ทุกคนตกใจจนกรีดร้องเสียงหลง "มีคนตาย ลู่หลัวกัดลิ้นตนเองฆ่าตัวตาย!" “นางฆ่าตัวตายเพราะกลัวความผิดหรือตายแทนผู้ก่ออาชญากรรมกันแน่ เมื่อเอ่ยถึงมันเป็นเรื่องน่าเศร้า การเป็นทาสคือชีวิตที่ต้อยต่ำ” “เมื่อยามที่ตายก็ยังลืมตาโพลง ตายตามิหลับ จักต้องมีใครบางคนนำครอบครัวของนางมาข่มขู่นางเป็นแน่ แต่ทว่าใจของนางก็แย่มาก รังแกผู้อื่นก่อน การได้รับจุดจบเช่นนี้ก็นับว่าสมควร” มีฝูงชนจำนวนมากรังเกียจที่มู่หยู่ฉินรังแกนายหญิงซ่างกวน เพลานี้เห็นว่ามู่หยู่ฉินตกอยู่ในความทุกข์ยาก ทุกคนแทบรอมิไหวที่จะเหยียบซ้ำและอยากถ่มน้ำลายใส่นาง ฉูซู่จ้องมองไปที่ศพบนพื้นอย่างรังเกียจ ในที่สุดนางทาสผู้นี้ก็รู้ว่าควรเลือกวิธีการใด เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อย แต่ยังกลัวว่าเมี่ยวฝูจะพุ่งเป้าไปที่มู่หยูฉินแล้วจะสาวมาถึงเขาด้วย เมื่อซ่างกวนบี้หรุงเห็นว่าลู่หลัวตายแล้ว นางจึงหันไปขยิบตาให้ฉูซู่ และรีบกำชับแม่นมที่ด้านนอก "ลู่หลัวฆ่าตัวตายเพื่อหลบหนีความผิด อย่าปล่อยให้นางทำให้สายตาของฝ่าบาทแปดเปื้อน ส่งคนมาลากศพนางออกไป"  "กล้าที่จะหลอกลวงเจ้านายตนเอง โยนนางไปยังหลุมศพเพื่อเลี้ยงสุนัขป่า!" ​​มู่หยู่ฉินเอ่ยเพิ่มอีกประโยคอย่างสั่นไหว แม่นมชราทั้งสองพุ่งเข้ามาลากลู่หลัวออกไป ดวงตาของลู่หลัวเบิกกว้าง มันว่างเปล่าราวกับผีในนรก แค่มองก็รู้แล้วว่านางตายอย่างไม่ยุติธรรม นางรับผิดแทนนาย แต่กลับต้องมาลงเอยด้วยการเป็นศพ หลังจากศพถูกลากออกไป มีรอยเลือดยาวปรากฏขึ้นบนพื้น นี่ทำให้เมี่ยวฝูรู้สึกโล่งใจที่ได้ระบายความโกรธ ผู้ที่รังแกเจ้าของร่างเดิมได้พบจุดจบเช่นนี้ นับว่าได้ดอกเบี้ยให้เจ้าของเดิม แต่นางไม่ได้สาวถึงผู้อยู่เบื้องหลังทั้งสองคือชางกวนบี้หรุงและองค์รัชทายาท ซึ่งทำให้นางผิดหวังมาก ในขณะนั้น ราวกับว่ากลัวหวางหมาจื่อจะชี้ตนเองอีกครั้ง ฉูซู่จึงได้สั่งการทหารภายนอกด้วยน้ำเสียงที่โหดเหี้ยม "ฆาตกรตายแล้ว ส่งคนเข้ามาเอาตัวอาชญากรผู้พยายามข่มขืนซ่างกวนเมี่ยวฝูไปเฆี่ยนให้ตาย ให้รับโทษประหาร" ทันใดนั้น ผู้คุมหลายคนพุ่งเข้ามาราวกับสายลม ก่อนจะปิดปากของหวางหมาจื่ออย่างรวดเร็ว แล้วลากเขาออกไป เมี่ยวฝูไม่ประหม่าแม้แต่น้อย นางรู้นานแล้วว่าองค์รัชทายาทจะจัดการกับหวางหมาจื่อ หวางหมาจื่อจะต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย นางก็ไม่ได้คิดว่าจะเปิดโปงองค์รัชทายาทในวันนี้ เพราะอย่างไรเสียเพลานี้นางก็มิมีที่พึ่งพิง แม้ว่านางจะระบุองค์รัชทายาท คนอื่นก็จะไม่เชื่อใจนาง ตอนนี้นางอ่อนแอและมีพลังน้อย นางไม่คุ้นเคยกับชีวิตที่นี่ นางไม่รู้ศิลปะการต่อสู้ นางไม่มีเงินและไม่สามารถต่อสู้กับพระมหากษัตริย์กับทหารจำนวนมากได้ ดังนั้นนางจะต้องหลีกเลี่ยงอาวุธไว้และรอสักครู่ รอให้นางเก็บเกี่ยวความสามารถ จากนั้นค่อยหาทางแก้แค้นพวกเขา เมื่อเห็นว่าลู่หลัวและหวางหมาจื่อนั้นตายแล้ว มู่หยู่ฉินก็โล่งใจ นางสารภาพผิดอย่างรวดเร็วต่อองค์รัชทายาทและเสด็จกลับลงไป "ฝ่าบาทเพคะ มันเป็นความผิดของข้าน้อยเอง เป็นเพราะข้าน้อยมิได้สั่งสอนสาวใช้ให้ดี ทำให้เกิดเรื่องวันนี้ขึ้นเพคะ" ฉูซู่เอ่ยด้วยสีหน้าอึมครึม "คราวนี้เป็นโชคของเจ้า ในครั้งต่อไปเจ้าจะไม่โชคดีอย่างนี้อีก" หลังจากนั้นเขาก็จ้องมองที่เมี่ยวฝูอย่างเย็นชา เดิมทีมู่หยูฉินต้องสารภาพผิดต่อเมี่ยวฝู ผู้ที่นางรังแกก็คือเมี่ยวฝู แต่ทว่านางกลับมองเมี่ยวฝูเพียงแวบเดียว นางจะทำเช่นนี้ได้อย่างไร นางเอียงศีรษะเหลือบมองเมี่ยวฝู ก่อนจะสบถเบาๆและไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา ท่าทีนั้นของนางยังคงดูเย่อหยิ่ง เรากับไก่ที่ตีแพ้แล้วยังคงมีความภาคภูมิใจ เมี่ยวฝูหัวเราะเยาะออกมา นางยังคงมิยอมปล่อยไป “เมื่อครู่นี้ผู้ใดพนันกับข้า แพ้แล้วก็ต้องดื่มน้ำมูลในห้องรวมมิใช่หรือ?” ผู้คนอื่นก็คิดขึ้นมาได้ โดยเฉพาะพวกคนที่เกลียดชังมู่หยู่ฉิน ทันใดนั้นก็ทยอยกันส่งเสียง “ใช่แล้ว เต็มใจที่จะพนันก็ต้องรับความพ่ายแพ้ บนข้อมือของเมี่ยวฝูมีสัญลักษณ์พรหมจรรย์ เจ้าจักต้องดื่มน้ำมูล ข้าจะสั่งให้คนไปตักน้ำส้วมมาบัดเดี๋ยวนี้!” “พวกเจ้า!” มู่หยู่ฉินโกรธจนใบหน้าดำคล้ำทั้งหน้า คิดมิถึงว่าพวกนางจะคิดจริงจังเกี่ยวกับการพนัน จะให้นางดื่มน้ำมูลที่สกปรกและกลิ่นเหม็นต่อหน้าองค์รัชทายาท แล้วองค์รัชทายาทจะมองนางเช่นไร “น้ำมูลมาแล้ว กำลังร้อนอยู่เลย รีบมาดื่มในขณะที่ยังร้อนเถิด” ผู้ที่เอ่ยคือเด็กสาวชื่อซูโม่เอ๋อ นางเพิ่งตามมาทีหลัง นางเป็นบุตรสาวของหู้ปู้ซ่างซู แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยรังแกเมี่ยวฝู ก่อนหน้านี้นางยังเคยปกป้องเมี่ยวฝู นางรู้สึกดูถูกดูแคลนมู่หยู่ฉิน มิอยากจะคบค้าสมาคมกับพวกนาง เมื่อครู่นี้ ผู้ที่เรียกให้คนไปนำน้ำมูลมาก็คือนาง ดูแล้วนางแทบทนไม่ไหวที่จะเห็นความอัปยศของมู่หยู่ฉิน หลังจากเอ่ยจบก็หันไปส่งยิ้มให้แก่เมี่ยวฝู เมี่ยวฝูก็ยิ้มและยกคิ้วตอบให้แก่นาง