ตอนที่14 บิดาลำเอียง

ต๭นที่14 บิดาลำเอียง แท้จริงแล้วนางไม่ต้องการคลอดเด็กคนนี้ออกมา ไม่ต้องการให้เขาต้องประสบความทุกข์ร่วมกับพวกนาง เป็นลูกที่ไม่ควรมาเกิด ยามนี้ที่ซ่างกวนหมิงได้เปลี่ยนใจไป สรรหาหลายอนุภรรยาให้กำเนิดลูกเป็นกลุ่มใหญ่ มารดาหมดหวังในตัวเขาโดยสิ้นเชิง เดิมทีตั้งใจดื่มยาหญ้าฝรั่นขับเด็กออกมา แต่ว่าขณะที่นางจรดถ้วยยาแตะปาก เมี่ยวฝูน้อยในวัยเจ็ดขวบมองนางน้ำตาคลอ “ท่านแม่ เขาก็มีชีวิต คลอดเขาออกมาแล้วพวกเราช่วยกันเลี้ยงดีหรือไม่เจ้าคะ?” เห็นดวงตาเมี่ยวฝูที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา มารดาพลันใจอ่อน ตัดสินใจทันทีไม่ว่าจะลำบากยากเข็ญอีกสักเพียงไรก็จะต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมา หลังจากที่ตั้งครรภ์ ซ่างกวนหมิงก็ไปทำศึก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภรรยาตนตั้งครรภ์แล้ว ขณะนั้นท่านย่าก็โดนฮูหยินใหญ่หลอกให้ไปพักผ่อนที่หมู่บ้านต่างเมือง ข่าวที่มารดาตั้งครรภ์ถูกฮูหยินใหญ่ปิดเงียบ นอกจากคนของนางแล้วก็ไม่มีใครรู้ หลังจากที่ตกอยู่ในห้วงความทรมานเก้าเดือน มารดาก็ได้คลอดออกมาเป็นทารกเพศชาย ใครจะคิดว่าเพิ่งจะคลอด มารดาก็ได้ยินเสียงสมุนเขี้ยวเล็บของฮูหยินใหญ่จากที่ไกลๆ ชั่วขณะนั้นนางเห็นว่ามารดากำลังโอบอุ้มเด็กทารกเพศชาย น้ำตาแห่งความโศกเศร้าและความสิ้นหวังอาบย้อมดวงตา ทันใดนั้นมารดาก็รั้งแขนขวาของทารกแล้วกัดลงบนแขนขวาอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นรอยฟัน มารดากัดอย่างรุนแรงทว่าดวงตากลับมีน้ำตาของความทรมานใจไหลปรี่ออกมา นางกัดลงบนแขนขวาของทารกน้อยลึกมากจนเกือบจะเป็นประทับเลือดรอยฟัน ทารกร้องไห้จ้าออกมาในทันที ขณะนั้นเมี่ยวฝูยังเด็ก ไม่รู้ว่ามารดาจำเช่นนี้เพราะเจตนาใด หลังจากที่กัดเสร็จแล้วมารดากลับพูดกับนางว่า “เมี่ยวฝู เจ้าจงจำไว้ว่าแม่กัดแขนขวาน้องชายเจ้าจนเป็นแนวรอยฟัน รอยฟันนี้ลึกนัก สิบปี ยี่สิบมันจะไม่จางหาย ถ้าหากน้องชายเจ้าถูกพาตัวไป เจ้าจะต้องจำแนวรอยฟันนี้ไว้ให้ดี ในอนาคตเจ้าย่อมต้องตามหาเขาพบ มารดาเพิ่งกล่าวจบ ฮูหยินใหญ่ก็นำคนเข้ามาในห้องของนาง สั่งให้คนนำเมี่ยวฝูออกไป ฮูหยินใหญ่ตบตีมารดาด้วยความดุเดือด แย่งชิงเด็กไปอย่างโหดร้ายและหยาบคาย เมี่ยวฝูอยากจะก้าวขึ้นไปขวางฮูหยินใหญ่ กลับถูกหวางมามาอันเป็นเขี้ยวเล็บของฮูหยินใหญ่จับโยนเข้าห้องเก็บฟืนหนึ่งเดือน หลังจากที่นางถูกปล่อยออกมาก็ได้ยินข่าวมารดากระโดดบ่อน้ำฆ่าตัวตาย มารดาตายแล้ว น้องชายก็ถูกแย่งชิงไป นางในฐานะที่เป็นพยานในการคลอดของมารดาจึงพุ่งไปถามฮูหยินใหญ่เพื่อต้องการให้ฮูหยินใหญ่ส่งมอบน้องชายออกมา ใครจะคิดว่าฮูหยินใหญ่ปฏิเสธเรื่องนี้อีกทั้งยังเรียกให้คนมาทุบตีนางอย่างทารุณ เป็นการตักเตือนไม่อนุญาตให้นางพูดไร้สาระ ถึงแม้ว่านางพูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อนาง บิดาและท่านย่าล้วนไม่มีใครเห็นว่านางตั้งครรภ์ พวกเขาย่อมไม่เชื่อคำพูดของนาง ฮูหยินใหญ่ยังบอกอีกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตัวตนนางมีการหมั้นหมายกับรัชทายาท ก็คงจะจัดการนางไปนานแล้ว เมี่ยวฝูคิดถึงตรงนี้หนังศีรษะพลันชาด้าน หวาดกลัวเย็นจับขั้วหัวใจ หากไม่ใช่เพราะสถานะชายาองค์รัชทายาท สำหรับฮูหยินใหญ่ที่หวาดกลัวราชวงศ์อยู่ เกรงว่าหากนางเกิดปัญหาราชวงศ์จะตามมาตรวจสอบ นางคงไม่สามารถอยู่ถึงจนวันนี้ จากที่เห็น นางสมควรขอบคุณรัชทายาทที่ไม่ถอนหมั้นก่อนกำหนด ความลับนี้ปกปิดเป็นเวลานาน นานจนเมี่ยวฝูไม่กล้าที่จะเชื่อว่าเคยเกิดขึ้นจริง ก่อนที่มารดาจะเสียชีวิต นางมีมารดาที่คอยปกป้อง ความกล้าหาญของนางนั้นมากยิ่ง เมื่อมารดาเสียชีวิตลง นางไร้คนปกป้อง กลายเป็นเป้าให้คนกลั่นแกล้ง นิสัยจึงค่อยๆเปลี่ยนเป็นขลาดเขลาและหวาดกลัวขึ้นมา ในขณะที่กำลังคิด พวกนางก็ผ่านทางเดินระเบียงหลายแห่งจนมาถึงทางเข้าประตูเรือนหลักของฮูหยินผู้เฒ่า หลังจากที่จางมามาเปิดม่านแจ้งข่าว พวกนางก็เรียกเมี่ยวฝูเข้าไป เมี่ยวฝูพิจารณาเรือนฝูหยุนอันเป็นเรือนหลักอย่างระมัดระวัง ภายในเรือนฝูหยุนตกแต่งด้วยความโบราณที่งามสง่า ให้ความรู้สึกเคร่งขรึมหรูหรา บนพื้นปูด้วยอิฐสีทองประทับลวดลายเมฆมงคล เครื่องเรือนในห้องล้วนสร้างจากไม้แดงและไม้ประดู่ บนชั้นไม้แดงเรียงรายอัดแน่นไปด้วยของโบราณแสนล้ำค่าและหายากหลากชนิด ให้สภาวะบรรยากาศอันอลังการ เมื่อเปรียบเทียบกับห้องซอมซ่อของนาง ช่างต่างราวฟ้ากับดิน เมื่อเข้าไปในห้อง เมี่ยวฝูเร่งกวาดสายตามองทั่วทุกคน นางมองไปที่ท่านย่าเฉินซื่อที่นั่งอยู่ตำแหน่งประมุขเป็นอย่างแรก เฉินซื่อได้รับเรียกยกย่องว่าฮูหยินผู้เฒ่า สวมชุดคลุมผ้าดิ้นสีฟ้าสดปักลายดอกมู่ตานสกุณาโบยบิน บนศีรษะประดับปิ่นหยกอันเรียบง่ายทว่าไม่ลดทอนความเกรงขาม บริเวณขมับศีรษะมีผมขาวรำไร เห็นได้ว่าเป็นผู้ชราสูงวัย แต่ถึงแม้อายุนางจะไม่น้อย ผมของนางกลับหวีอย่างพิถีพิถัน เสื้อผ้าสะอาดให้บรรยากาศความสูงส่ง ในมือของนางกำลังหนีบลูกประคำพวงสีน้ำตาล นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความเรียบนิ่ง บนร่างเปล่งพลังที่ลึกลับน่าเกรงขามแผ่ออกมา เพียงมองเห็นบรรยากาศอันสง่าเลิศล้ำ ก็ทราบได้ถึงต้นกำเนิดอันสูงส่งของนาง ชำเลืองมองหางตาเมี่ยวฝูก็เห็นซ่างกวนหมิงผู้เป็นบิดาของนาง ซ่างกวนหมิงรูปร่างสูงใหญ่ ผมสีดำขลับ ที่บริเวณมุมปากมีตอเคราบางๆ สวมชุดคลุมผ้าดิ้นสีคราม นั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือไม้ชิงชันที่ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่า ดวงตาทั่งคู่หรี่แคบเยียบเย็นประกอบกับอารมณ์อันเย็นชา มีฮูหยินใหญ่ซูยิ่งเสว่ยืนอยู่ด้านข้าง พร้อมด้วยคุณหนูรองซ่างกวนปี้หรงที่นั่งรถม้ากลับมาก่อน ซูยิ่งเสว่สวมชุดผ้าดิ้นด้วยสีแดงอันงดงาม ปักด้วยลวดลายดอกมู่ตานสีชมพูสดใส บนศีรษะประดับด้วยปิ่นไข่มุกมูลค่าสูงล้ำ ผิวมีน้ำมีนวลจนสามารถหยิกเป็นเนื้อนุ่มออกมา อารมณ์เรียบเฉย แค่มองก็รู้ว่าเป็นสตรีที่มีพื้นเพถือกำเนิดจากตระกูลใหญ่ ทันทีที่เห็นถึงรูปลักษณ์อันมีเกียรติของฮูหยินใหญ่ผู้นี้กับตา เมี่ยวพลันนึกไปถึงมารดาที่ตายไปอย่างน่าเวทนาแถมยังถูกชิงน้องชายไปอย่างโหดร้าย บางทีน้องชายอาจจะถูกฮูหยินใหญ่สังหารไปนานแล้ว ทำไมนางจะยอมปล่อยให้บุตรที่เป็นทายาทตามกฎหมายของมารดามีชีวิตอยู่ล่ะ เพื่อคุกคามตำแหน่งทายาทสืบสกุลบุตรชายของนางหรือ? เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจเมี่ยวฝูราวกับมีกระแสเย็นไหลวาบ มองความเย็นชาทางสายตาของฮูหยินใหญ่ที่ส่งมา หัวใจนางอัดอั้นไปด้วยความแค้น ความแค้นนี้สั่งสมอยู่ภายในจิตใจของนาง หลายปีมิจางหาย ที่ยืนอยู่ตรงข้ามฮูหยินใหญ่ ร่างของสตรีที่งดงามอ่อนช้อยดั่งต้นหลิวคืออนุภรรยารองเกาซื่อ เกาซื่อผิวขาวนวลกว่าฮูหยินใหญ่ยืนอยู่ตรงนั้นดั่งอสรพิษ ท่วงท่าอันยั่วยวนจางๆที่คล้ายทรงตัวไม่ไหวอยู่ในอ้อมกอดของซ่างกวนหมิง นางเปิดเปลือกตาเบาๆพร้อมใบหน้าอันเกียจคร้าน แค่มองก็รู้ว่าเป็นสตรีฉอเลาะที่ออดอ้อนบุรุษจนเคยชิน เกาซื่อแต่งกับซ่างกวนหมิงเป็นเวลาหลายปี ให้กำเนิดบุตรสาวเพียงหนึ่งคน คุณหนูสามซ่างกวนซีเอ๋อร์ ปัจจุบันกำลังศึกษาที่สถาบันการแพทย์จากอาจารย์ชื่อดัง ยังมีแม่ลูกอีกคู่หนึ่งยืนอยู่ตรงมุมที่ไม่สร้างจุดสนใจผู้คน เป็นสตรีผู้อ่อนโยนอนุภรรยาคนที่สามเฟิงหว่านโหรวกับคุณหนูสี่ซ่างกวนจิ้งจู๋ ในความทรงจำ ความรู้สึกที่ติดตรึงใจของเมี่ยวฝูต่อพวกนางกลับไม่ลึกซึ้งนัก เป็นเพราะพวกนางอ่อนน้อมถ่อมตนยิ่ง เฟิงหว่านโหรว่าเป็นคนจิตใจดีมีมารยาท จนกระทั่งเมี่ยวฝูเข้าห้อง ทันใดนั้นซ่างกวนหมิงพลันนั่งหลังตรง คว้าถ้วยชาในมือกระแทกลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง จ้องมองเมี่ยวฝูด้วยใบหน้าอันเย็นชา “นังเด็กชั่วช้า เจ้ารู้ว่ากระทำผิดอะไรบ้าง ยังไม่คุกเข่าให้ข้าอีก!” ซ่างกวนหมิงโพล่งออกไป เกือบทุกคนในห้องล้วนมองไปที่เมี่ยวฝูด้วยความยินดีบนความทุกข์ของผู้อื่น ในดวงตาซ่างกวนหนิงเจินกับซ่างกวนเลี่ยย่ามใจยิ่งขึ้น เพียงแต่บนรูปปากของซ่างกวนเลี่ยบาดเจ็บ เขากลัวจะถูกบิดาพบเห็น จึงใช้แขนเสื้อลอบบังปิดปากเป็นระยะ เมี่ยวฝูมองไปที่ใบหน้าของซ่างกวนหมิงอยู่เนิ่นนาน เชิดศีรษะขึ้นอย่างหยิ่งผยอง ใบหน้าเปล่งประกายเจิดจรัสอยู่ชั่วครู่ “ใคร่ขอบังอาจถามท่านพ่อ เหตุใดลูกจึงต้องคุกเข่า? ลูกกระทำผิดอันใดหรือเจ้าคะ?”