ตอนที่15 ข้าไม่อาจคุกเข่า

ต๭นที่15 ข้าไม่อาจคุกเข่า ซ่างกวนหมิงแค่นเสียงเย็น คิดไม่ถึงว่าบุตรสาวจะเปลี่ยนเป็นคนหัวดื้อ ทั้งหัวแข็งทั้งก้าวร้าวเสียจริง นิ้วที่เขาชี้นางเริ่มสั่นระริก “เจ้ากล้านักหรือ? เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องดีๆที่เจ้าทำไว้ข้างนอกงั้นสิ ขยะเช่นเจ้าที่ไม่รักษาจารีตลอบมีความสัมพันธ์ ทำจวนซ่างกวนข้าอับอายขายหน้า องค์รัชทายาทกำลังเฝ้ามองข้าจึงไว้ชีวิตเจ้า เจ้าอย่าหลงคิดว่าเป็นแบบนี้แล้วจะสามารถชดเชยความผิดของเจ้าได้ องค์รัชทายาทไม่ถือโทษเจ้า แต่ข้าในฐานะบิดาเจ้าจำเป็นต้องลงโทษเจ้า!” ไม่ถามให้รู้ผิดชอบชั่วดีก็จะลงโทษตนเสียแล้ว เมี่ยวฝูรู้สึกขบขันสิ้นดี บิดาของนางผู้นี้จิตใจคับแคบเห็นแก่ตัว ใจลำเอียงจนออกนอกจักรวาลไปแล้ว ถ้าหากเปลี่ยนเป็นซ่างกวนปี้หรง เรื่องราวคงไม่เป็นเช่นนี้ เมี่ยวฝูแค่นเสียงเย็นอยู่ภายในใจ กลับไม่ได้สนใจซ่างกวนหมิงแต่เดินไปยังเบื้องหน้าฮูหยินผู้เฒ่า โค้งกายเล็กน้อย ให้การคำนับด้วยความสุภาพที่จริงจัง “หลานสาวน้อมทักทายท่านย่า” ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้คาดหวังว่าหลานสาวขี้ขลาดคนนี้จะน้อมทักทายตน มือที่กำลังไล่ลูกประคำของนางหยุดลง เปิดเปลือกตากล่าวด้วยความราบเรียบ “เจ้ากลับมาแล้วหรือ? เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายเจ้า?” แม้เป็นการตั้งคำถามแต่กลับไม่บังคับขู่เข็ญ น้ำเสียงที่นิ่งเรียบให้ความรู้สึกสงบประหลาดบางอย่างแก่นาง นางรู้ว่านายท่านแห่งจวนนี้คือซ่างกวนหมิง นายหญิงคือซูยิ่งเสว่ แต่นางรู้ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่านายท่านหรือนายหญิงยังล้วนต้องเชื่อฟังฮูหยินผู้เฒ่า ในจวนแห่งนี้อำนาจของฮูหยินผู้เฒ่าใหญ่สุด อีกทั้งยังน่าเกรงขามมากที่สุด หากไม่ใช่เพราะว่ามีฮูหยินผู้เฒ่าน่าเคารพนี้อยู่ คาดว่านางคงจะถูกซูยิ่งเสว่ฆาตายไปนานแล้ว ท่านย่าผู้นี้จัดการเรื่องราวอย่างเป็นธรรมเสมอ นิสัยซื่อตรงไม่ประจบสอพลอ แต่นางไม่ค่อยดูแลธุระในเรือน เวลาเกือบทั้งหมดล้วนไหว้พระไหว้เจ้า โดยปกตินางพำนักอยู่ในเรือนฝูหยุน ใช้ชีวิตสงบสุขราวกับกระเรียนป่าที่เป็นอิสระ ทั้งไม่ชอบพูด ดังนั้นจึงมีบางคราที่ทุกคนหลงลืมไปว่านางต่างหากคือเจ้านายของเรือนนี้ที่แท้จริง เป็นเพราะท่านย่ามีความยุติธรรม แต่ไรมาไม่เคยดูแคลนนาง เมี่ยวฝูจึงทำการคำนับแก่นางก่อนใคร ในบ้านหลังนี้ หนึ่งเดียวที่น่าเคารพมีเพียงท่านย่าผู้นี้ ตอนนี้นางเป็นคนต่ำต้อยคำพูดย่อมไม่มีน้ำหนัก อ่อนแอยิ่งนัก จำเป็นจะต้องหาที่พึ่งพิงโดยไว ดังนั้นยามที่นางเข้ามาสายตาก็จับจ้องไปที่ฮูหยินผู้เฒ่า เห็นเมี่ยวฝูประจบฮูหยินผู้เฒ่าอย่างไม่อ้อมค้อมเลยแม้แต่น้อย ในแววตาของซูยิ่งเสว่เผยความรังเกียจเหยียดหยันครู่หนึ่งแล้วกลับสู่สีหน้าปกติโดยไว กลายเป็นนายหญิงที่ภาพลักษณ์น่ายกย่อง เมี่ยวฝูเดินไปเบื้องหน้าหนึ่งก้าว พลันตอบคำถามของฮูหยินผู้เฒ่า “รายงานท่านย่า หลานเกือบจะถูกมู่หยู่ฉินทั้งนายบ่าววางแผนให้ร้ายเจ้าคะ คาดว่าน้องรองคงได้บอกท่านแล้ว สาเหตุที่หลานไม่คุกเข่า เป็นเพราะมิอาจคุกเข่าลงให้ได้เจ้าค่ะ!” “คุกเข่าไม่ได้?” ข้าเป็นพ่อบอกให้เจ้าคุกเข่าก็ต้องคุกเข่า เจ้ากระทำผิด บอกให้เจ้าคุกเข่าเจ้าก็ต้องทำ มีเหตุใดที่คุกเข่าไม่ได้?” ซ่างกวนหมิงใบหน้ามืดครึ้ม จ้องมองเมี่ยวฝูด้วยความใคร่รู้ เมี่ยวฝูกวาดสายตามองไปที่กลุ่มคนอย่างเงียบๆ ในแววตาทอประกายสดใส ตอบด้วยใบหน้าอันสงบนิ่ง “ท่านพ่อเข้าใจว่าข้ามีความผิดจึงลงโทษให้ข้าคุกเข่า ถ้าหากข้าคุกเข่าจริง ก็เป็นการบอกชาวโลกว่าข้ากระทำผิดจริง เสียพรหมจรรย์ไปแล้วจริง ทำให้ตระกูลซ่างกวนขายหน้าสิเจ้าคะ แต่ข้าไม่ได้กระทำผิด กระทั่งองค์รัชทายาทยังทรงทราบ ข้าไม่ได้ลอบมีความสัมพันธ์กับใคร ข้าถูกใส่ร้ายเจ้าค่ะ ชายอ้างเป็นชู้ผู้นั้นเพียงแค่ฉุดกระชากข้า ขณะที่ข้าขัดขืนทำให้เสื้อผ้าขาดรุ่ยจึงได้สภาพย่ำแย่เช่นนั้น ถ้าหากข้าไม่ได้กระทำผิดแต่กลับคุกเข่าจึงเท่ากับเป็นการยอมรับเรื่องที่ข้าลอบมีความสัมพันธ์ หากลือกันออกไปจริง เกรงว่ามันจะไม่หยุดแค่การทำร้ายชื่อเสียงข้าคนเดียวนะเจ้าคะ คนหนึ่งเจริญร่วมรุ่งโรจน์ คนหนึ่งตกต่ำพลอยล่มจม ตัวประกอบเช่นข้าชื่อเสียงเสียหายนั้นเล็กน้อย ถ้าหากบรรดาพี่น้องติดร่างแหคงจะเป็นการได้ไม่คุ้มเสีย โดยเฉพาะน้องรอง โดดเด่นฉลาดเฉลียวปานนั้น ชื่อเสียงไม่อาจได้รับผลกระทบพลอยติดร่างแหจากคำพูดที่ไม่เหมาะสม เพื่ออนาคตบรรดาพี่น้องแล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่อาจคุกเข่าเจ้าค่ะ” ฟังคำของเมี่ยวฝู โทสะของซ่างกวนหมิงจุกอยู่ในลำคอ คิดอยากจะพูดกลับพูดไม่ออก ฮูหยินใหญ่หรี่นัยน์ตาแคบลง แตกตื่นอยู่ภายในใจ นางพิจารณาเมี่ยวฝูตั้งแต่หัวจรดเท้า เบื้องหลังเด็กสาวผู้นี้ใช่มีคนชี้นำหรือไม่ คาดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนเป็นฉลาดเฉลียว ทำให้นางคาดเดาไม่ออก ฮูหยินผู้เฒ่านำลูกประคำในมือวางลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา เป็นครั้งแรกที่ใช้สายตามองเมี่ยวฝูด้วยความจริงจัง มองนางจากที่สูง ในขณะเดียวกันก็พยักหน้าอยู่ในใจเงียบๆ “เจ้าไม่ได้ลอบมีความสัมพันธ์จริงหรือ?” ซ่างกวนหมิงหรี่ตาจ้องด้วยความสงสัยด้วยสีหน้าที่ไม่กล้าเชื่อ “แต่ข้างนอกลือกันไปทั่ว ยังพูดกันว่าเป็นชายชู้หน้าลาย เจ้ารู้หรือไม่วันพรุ่งข้าเข้าราชสำนัก หน้าหนาอย่างไรก็มิอาจทานทนได้ คนอื่นจะหัวเราะเยาะข้ากันเยี่ยงไร?” เห็นซ่างกวนหมิงแค่นเสียงเย็นใส่ ฮูหยินใหญ่จึงรีบกล่าวติหนีตัวเอง “สามีโปรดกลั้นโทสะ ทุกอย่างต้องโทษตัวภรรยาที่ไม่ดูแลอบรมสั่งสอนคุณหนูใหญ่ให้ดี ไม่ใช่ว่าภรรยาไม่สนใจนาง แท้จริงแล้วนางอารมณ์แปลกประหลาด นิสัยใจร้อนพรวดพราด ข้าภรรยาไม่สามารถควบคุมนางได้ ทว่าสามีโปรดวางใจ เกิดเรื่องน่าอัปยศเช่นนี้ ข้าภรรยาย่อมต้องเพิ่มความใส่ใจเข้มงวดกวดขันกับนาง ให้นางศึกษาตำราคัดอักษรอยู่ในจวน ไม่ให้นางออกไปข้างนอกเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะสร้างปัญหาให้กับจวนซ่างกวนอีกเจ้าค่ะ” ฮูหยินใหญ่กล่าวเสียยืดยาวทั้งกำหนดความผิดให้เมี่ยวฝู ด้วยน้ำเสียงที่คล้ายว่าเมี่ยวฝูได้เสียตัวไปแล้ว เมินเฉยคำพูดที่เมี่ยวฝูเพิ่งจะกล่าวไปอย่างสิ้นเชิง ฮูหยินใหญ่เฉลียวฉลาด ทั้งเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือผู้หนึ่ง ประโยคแสนเรียบง่ายที่เชือดเฉือนจิตใจของเมี่ยวฝู เมี่ยวฝูแค่นเสียงเย็นอยู่ภายในใจ พลางกล่าวอย่างใจเย็น “ท่านพ่อเจ้าคะ กระทั่งองค์รัชทายาทท่านก็ไม่เชื่อถือหรือ? หากไม่เชื่อแล้วไซร้ วันพรุ่งเข้าราชสำนักท่านไปถามพระองค์ดู ถ้าหากข้ามีความผิด พระองค์คงลงโทษข้าไปนานแล้ว เหตุใดต้องรอจนถึงตอนนี้ด้วยล่ะเจ้าคะ? ใช่ว่ากระทั่งองค์รัชทายาทของแว่นแคว้นพวกท่านก็ยังกล้าตั้งคำถามงั้นหรือ?” เมื่อเมี่ยวฝูยกรัชทายาทขึ้นมาอ้าง ซ่างกวนหมิงใบหน้าหวาดผวา เมี่ยวฝูพูดถูก รัชทายาทรังเกียจนางมาตลอด ถ้าหากนางลอบมีความสัมพันธ์จริง คาดว่าเขาคงไม่ปล่อยนางไว้ ยามที่หลังจากรัชทายาทตรวจสอบแล้วเสร็จยังได้ปล่อยนางกลับมา อีกทั้งไม่ถือโอกาสถอนความสัมพันธ์ อธิบายได้ว่านางยังคงบริสุทธิ์ ดังนั้นเขาถึงได้เลือกที่จะเชื่อเมี่ยวฝู เห็นซ่างกวนหมิงกำลังใคร่ครวญ เมี่ยวฝูพลางเลิกแขนเสื้อเธออย่างใจเย็น ชี้ไปยังจุดแต้มพรหมจรรย์สีแดงบนแขน “ถ้าหากข้าลอบมีความสัมพันธ์จริง เหตุใดจุดแต้มพรหมจรรย์จึงยังอยู่ล่ะเจ้าคะ? พ่อเสือย่อมไม่มีลูกเป็นสุนัข ท่านพ่อเป็นแม่ทัพใหญ่ผู้น่าเกรงขาม ท่านคิดว่าข้าจะหมายตาเจ้าคนหน้าลายนั่นหรือ? ชายชู้กับสาวใช้ของมู่หยู่ฉินล้วนสารภาพรับผิด สาวใช้ในที่เกิดเหตุหวาดกลัวต้องโทษจึงมอบตัวกับทางการ องค์รัชทายาทสั่งโบยชายประพฤติผิดประเวณีถึงตาย เรื่องนี้มีคนมากมายที่เป็นพยานได้ หากท่านพ่อไม่เชื่อ สามารถไปถามซูโม่เอ๋อร์บุตรสาวรองเสนาบดีกรมคลัง หากยังไม่น่าเชื่อถือลองถามน้องรองดูได้ นางอยู่ตลอดทั้งกระบวนการอีกทั้งยังอยู่ใกล้ชิดมู่หยู่ฉิน เห็นความได้ชัดเจนที่สุด” สายตาของเมี่ยวฝูที่มองไปยังซ่างกวนปี้หรงอย่างเยือกเย็นมีความหมายลึกล้ำ ภายในใจของซ่างกวนปี้หรงแตกตื่น เมี่ยวฝูใช่รู้อะไรบางอย่าง นางกำลังข่มขู่ตัวนาง หากนางไม่พูดให้เมี่ยวฝู ไม่แน่ว่าเมี่ยวฝูคงจะขายนางในทันที คิดได้ดังนี้ ซ่างกวนปี้หรงจึงค่อยๆก้าวไปเบื้องหน้า ตอบข้อสงสัยซ่างกวนหมิงด้วยความเคารพ “ท่านพ่อเจ้าคะ ที่พี่ใหญ่พูดล้วนเป็นเรื่องจริงเจ้าค่ะ ท่านอย่าได้ถูกคำเล่าลือภายนอกหลอกล่อเด็ดขาด พี่ใหญ่ไม่ได้เสียพรหมจรรย์ นางถูกใส่ร้ายเจ้าค่ะ บัดนี้นางได้กลับมาอย่างปลอดภัย ขอท่านพ่ออย่าได้ลงโทษนาง”