ตอนที่16 ยอกย้อนแม่ใหญ่ (เมียน้อยที่ขึ้นมาเป็นแม่ใหญ่)

ต๭นที่16 ยอกย้อนแม่ใหญ่ (เมียน้อยที่ขึ้นมาเป็นแม่ใหญ่) คุณหนูรองผู้โดดเด่นที่สุดในจวนออกมาพูดให้เมี่ยวฝู ครั้งนี้ซ่างกวนหมิงไม่เชื่อก็ยังต้องเชื่อ ยิ่งการที่องค์รัชทายาทไม่ได้ทำการลงโทษ บนแขนของเมี่ยวฝูก็ยังมีจุดแต้มพรหมจรรย์ เขาจึงเชื่อเรื่องที่เมี่ยวฝูไม่ได้เสียตัว ครั้งนี้ สายตาที่เขามองเมี่ยวฝูมีความรู้สึกผิดอยู่บ้าง จะให้พูดอย่างไรในเมื่อท้ายที่สุดที่ยืนอยู่เบื้องหน้าคือลูกสาวที่แสนอ่อนแอบอบบางและน่าสงสารคนหนึ่ง มองร่างของนางที่เต็มไปด้วยความบาดเจ็บ คงได้พยายามต่อต้านจนถึงที่สุด เป็นเพราะการต่อต้านของนางจึงได้รักษาศักดิ์ศรีให้ตระกูลซ่างกวน อย่างไรก็ตามเมื่อนึกได้ว่านางเป็นขยะไร้ประโยชน์ ความสงสารอันน้อยนิดซึ่งไม่ง่ายเลยที่เขาจะพึงมีกลับอันตรธานหายไป เมื่อนึกถึงมารดาผู้นั้นของนางที่ลอบเล่นชู้ สายตาที่เขามองตายิ่งเสียดแทงเย็นยะเยือก แม่เป็นเช่นไรย่อมมีลูกสาวเช่นนั้น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางจะชื่นชอบเมี่ยวฝูขึ้นมาได้ เห็นซ่างกวนปี้หรงพูดแก้ต่างให้เมี่ยวฝู นัยย์ตาฮูหยินใหญ่เกิดความเยียบเย็นขึ้นมา นังลูกสาวไม่ได้เรื่อง คาดไมถึงว่าจะพูดแทนคนชั้นต่ำนี่ ซ่างกวนหมิงได้ฟังคำของซ่างกวนปี้หรงจึงได้พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ไม่เสียตัวก็ดีแล้ว ในเมื่อครั้งนี้เจ้าไร้อันตราย ต่อแต่นี้ไปย่อมต้องระวังทุกๆที่ ต้องระมัดระวังครองตนในฐานะสตรี อย่าได้เที่ยวไปวิ่งเล่นข้างนอก” “ท่านพ่อ ท่านปล่อยนางไปเช่นนี้ แต่ไม่ควรปล่อยไปง่ายๆเช่นนี้ จะอย่างไรนางก็แปดเปื้อนขึ้นชื่อว่าเสียพรหมจรรย์ คนอื่นไม่สนเรื่องที่นางไม่ได้เสียตัว เพียงแค่รู้ว่าวันนี้ชื่อเสียงนางถูกทำลาย หากไม่ใช่เพราะว่านางไปเที่ยวเล่นข้างนอก จะนำความยุ่งยากนี้มาให้ครอบครัวพวกเราได้อย่างไร ล้วนเป็นความผิดของนางทั้งสิ้น ท่านพ่อ ท่านจะต้องลงโทษนาง ให้นางคุกเข่าที่ศาลบรรพบุรุษสักหนึ่งเดือนหรือไม่ก็ขังไว้ในห้องเก็บฟืนสิเจ้าคะ” ซ่างกวนหนิงเจินรีบกระโจนออกมาตำหนิเมี่ยวฝู นางยังจดจำเคียดแค้นลูกถีบเมื่อสักครู่นี้ได้ดี ได้ยินคำพูดของนาง ซ่างกวนเลี่ยก็ผสมโรง “ถึงแม้ ถึงแม้ว่าจะไม่เสียตัว เรื่องนี้ก็เป็นเพราะว่านางไปเที่ยวเล่นข้างนอกจึงเกิดเรื่อง นางเป็นตัวต้นเหตุความผิดบาป ท่านพ่อจะต้องลงโทษนางอย่างรุนแรง โบยนางให้นางเพื่อให้บทเรียนแก่นางด้วยขอรับ” ดวงตาทั้งคู่ของซ่างกวนเลี่ยคล้ายกับเสือดาวกระหายเลือด ภายในดวงตาอดไม่ได้ที่จะสาดประกายทิ่มแทงออกมา ถลึงตาใส่เมี่ยวฝูด้วยความหยามหยันอันชั่วร้าย เมี่ยวฝูชำเลืองตามองเขาด้วยความเศร้า แม้เสียงจะเบา ทว่ากลับน่าเกรงขามอย่างไม่ต้องสงสัย “พี่ชายใหญ่เจ้าคะ ท่านคาดหวังจะให้ข้าแปดเปื้อนขึ้นชื่อว่าเสียพรหมจรรย์ปานนั้นเลยหรือ? แต่ละคำที่ว่าเสียตัวจากปากท่าน เกิดกลัวว่าผู้คนจะไม่ทราบเรื่องนี้หรือเจ้าคะ? พวกเราล้วนเป็นพี่น้อง ข้าได้รับบาดเจ็บ ท่านไม่ปกป้องข้าช่วยเหลือข้าก็ช่างเถิด ทำไมจึงมีท่าทีทนรอไม่ไหวที่ข้าจะถูกฆ่าตาย? หรือเป็นอย่างที่ผู้คนกล่าวไว้ว่าลูกที่ไร้มารดาก็เป็นดั่งต้นหญ้า สาเหตุที่ท่านดูแคลนข้าเช่นนี้เป็นเพราะท่านแม่ข้าเสียไปแล้วใช่หรือไม่?” “อีกอย่าง วันนี้ไม่ใช่แค่ข้าที่ได้ไปสวนหลิวหลี น้องรองเองก็ไป ข้ากับนางไปทางเดียวกัน เหตุใดท่านจึงลำเอียงสั่งสอนข้าแต่กลับไม่เอ่ยถึงนางสักประโยคล่ะเจ้าคะ หรือว่าจะเป็นจริงอย่างที่คนข้างนอกลือ บรรดาลูกๆกับภรรยารองกลั่นแกล้งลูกสาวภรรยาเอก พวกท่านที่เป็นครอบครัวเดียวกันสุมหัวรังแกข้าที่เป็นคนนอกเช่นนี้หรือ?” เมื่อเมี่ยวฝูกล่าวประโยคนี้ออกมา เกือบทุกคนมองนางด้วยความตกตะลึง โดยเฉพาะฮูหยินใหญ่ ที่ยามนี้ราวกับนั่งอยู่บนกองไฟ เหงื่อออกทั่วฝ่ามือจนเปียกชุ่ม สิ่งที่นางหวาดกลัวที่สุดมากก็คือผู้คนกล่าวว่านางทารุณกรรมลูกของผู้อื่น ภรรยารองอยากขึ้นเป็นใหญ่ เหตุผลนี้ที่ใครๆก็รู้ โดยปกตินางจะขังเมี่ยวฝูไว้ในเรือนเล็ก ไม่มีใครได้พบเห็นเมี่ยวฝู ย่อมไม่มีใครนำไปเป็นข่าวเล่าข่าวลือ ท่วาการที่เมี่ยวฝูพูดเช่นนี้ ทันใดนั้นนางได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัวด้วยความหวาดผวา นางเด็กคนนี้บอกว่านางทารุณกรรมลูกๆ บอกเป็นนัยว่านางคว้านเนื้อดื่มเลือดของนาง ต้องการให้คนทั้งโลกสบประมาทนาง นางพลันส่งเสียงกระแอมไอด้วยความประหม่า มองเมี่ยวฝูด้วยยิ้มเสแสร้ง “เมี่ยวฝู ทำไมเจ้าจึงได้กล่าวเช่นนี้ ข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างไรเจ้ารู้อยู่แก่ใจ ดวงตาหลายคู่กำลังจ้องมอง เจ้าพูดจาเลื่อนลอยเช่นนี้ไม่ได้ เกาซื่อที่อยู่ด้านข้างกำลังเป็นทุกข์ที่ไม่สบโอกาสแกล้งฮูหยินใหญ่ เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางพลันลุกขึ้นยืนด้วยความหดเกร็ง รีบสาวเท้าเดินไปถึงเบื้องหน้าเมี่ยวฝู ชี้ไปที่เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของนางอย่างฮึกเหิม “พี่สาว ท่านช่วยเสื้อผ้าเมี่ยวฝู ช่างแร้นแค้นเกินไปแล้ว บุตรสาวที่เกิดจากภรรยาเอกแห่งจวนแม่ทัพอันผ่าเผย คาดไม่ถึงว่าที่สวมใส่อยู่เป็นผ้าหนาหยาบเปื่อยยุ่ย มิอาจเทียบได้กระทั่งคนรับใช้ แล้วลองมองคุณหนูรองกับคุณหนูห้าสิเจ้าคะ บนกายแต่งทองประดับเงิน สวมใส่ผ้าไหมผ้าแพร ท่านบอกว่าท่านไม่มีจิตใจเอนเอียงลูกสาวตน นี่….นี่ใครเขาจะเชื่อกัน” กล่าววาจาจบนางก็ยกผ้าเช็ดหน้าลอบปิดปาก กลั้นหัวร่อเบาๆ เบื้องหลังพื้นเพครอบครัวมารดานางต้อยต่ำ เป็นเพียงแค่หมอยาเล็กๆทั่วไป มิอาจเทียบฮูหยินใหญ่ที่เป็นบุตรสาวอัครเสนาบดี แถมเบื้องหลังพี่ชายยังเป็นเสนาบดีกรมกลาโหม แต่นางกลับหลงรักซ่างกวนหมิง นางกล้าต่อกรกับฮูหยินใหญ่แล้ว ได้ยินนางกล่าวเช่นนี้ ฮูหยินใหญ่เดิมที่สงวนท่าที ชั่วพริบตาเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดสุดทนดู นางเป็นสตรีมีชาติกำเนิดจากตระกูลชั้นสูง กลับถูกบุตรสาวหมอยายอกย้อน นางดูแคลนเกาซื่อมาตลอด กับคนประเภทหญิงสุนัขจิ้งจอกที่หยาบคายป่าเถื่อนไม่รู้กฎระเบียบ จะโกรธแค่ไหนก็ต้องรักษาหน้าตา ไม่สามารถพูดอะไรก็ได้ที่อยากพูดเหมือนอย่างเกาซื่อ ในสายตาผู้อื่น นางจำเป็นต้องแสดงศักดิ์ศรีสง่างาม เด็ดขาดและยุติธรรม รู้จักมองภาพรวม จะโกรธแค่ไหนก็ต้องรักษาหน้าตาของวงศ์ตระกูล จะคิดเล็กคิดน้อยเหมือนเกาซื่อไม่ได้ ดังนั้นเมื่อถูกเกาซื่อยอกย้อนเย้ยหยันปานนี้ นางยังคงรักษาศักดิ์ศรีอย่างสุดความสามารถ พลันรีบอธิบายโดยไว “น้องสาวเข้าใขข้าผิดแล้ว เมี่ยวฝูวันนี้ได้รับบาดเจ็บเสื้อผ้าจึงได้ขาดรุ่ย ข้าได้สั่งจื่อเหยียนตัดหลายชุดไว้ให้นางไว้อยู่ก่อนแล้ว ทว่าโรงตัดเย็บผ้ากำลังเร่งมือกันอย่างหนักยังทำให้เมี่ยวฝูไม่ทัน รอทำเสร็จดีแล้ว ข้าจะให้จื่อเหยียนไปส่งให้กับเมี่ยวฝูเป็นที่แรก” เกาซื่อหรี่ตาแคบลง นัยย์ตาขยับไหวเบาๆ “ข้าพบเมี่ยวฝูสิบครั้ง ทุกครั้งล้วนสวมใส่ผ้าเนื้อหยาบ พี่สาวช่างมีความตั้งใจเสียจริง ที่สั่งตัดไว้นานแล้ว ดูเหมือนเสื้อผ้าชุดนี้จะตัดนานจริงๆ คาดไม่ถึงว่าใช้เวลาตัดเป็นสิบปี อีกอย่างปกติเมี่ยวฝูไม่ได้กินดีเท่าไหร่ล่ะมั้ง? ท่านดูนางสิทั้งบอบบางทั้งแคระแกร็น ใบหน้าซูบซีดคล้ายกับขาดสารอาหาร พอเห็นคุณชายใหญ่ผู้มีใบหน้าสมบูรณ์อิ่มเอิบ หึหึ เกรงว่าคงจะได้ทานแต่หัวหมูตลอดทั้งเดือน พี่สาวช่างเลี้ยงดูเขาได้ดีเสียจริง” เกาซื่อเกือบจะกล่าวว่าคุณชายใหญ่เป็นสัตว์เลี้ยงอ้วนพี เมื่อฮูหยินใหญ่ได้ยิน กระแสความเย็นเยียบปรากฏขึ้นในดวงตา นางแทบทนไม่ไหวที่จะข่วนกรีดใบหน้าเจ้าเล่ห์ของเกาซื่อ ทันใดนั้นนางพบว่าฮูหยินผู้เฒ่ากำลังใช้ดวงตาเย็นชาบางอย่างมองมาที่นาง สายตาที่ซ่างกวนหมิงมองก็ไม่ยินดีพร้อมกับสีหน้ามีคำถาม นางรีบยิ้มกล่าวขอโทษ “ปกติเรื่องเหล่านี้ข้ามอบหมายให้จื่อเหยียน ต้องโทษที่คนใช้ไร้ความสามารถ จื่อเหยียนยังไม่รีบมาคุกเข่าอีก!” ฮูหยินใหญ่ส่งเสียงโกรธเคือง จื่อเหยียนพลันรีบเข้ามาคุกเข่า ฮูหยินใหญ่ชำเลืองมองนางด้วยความที่ไม่ได้ดั่งใจ พลางเริ่มชี้นิ้วตำหนินาง “เจ้าเป็นหญิงรับใช้ใหญ่ที่ข้าเลื่อนขั้น เป็นเพราะข้าไว้วางใจเจ้า เรื่องสำคัญต่างๆภายในจวนล้วนมอบให้เจ้าเป็นธุระ เจ้าดูแลคุณหนูใหญ่อย่างไรกัน? ข้าใช้จ่ายรายเดือนที่ข้าให้คุณหนูใหญ่เมื่อใดกันที่น้อยลง? เสื้อผ้า รองเท้า ผ้าห่ม เครื่องนอนที่จัดสรรเมื่อใดกันที่น้อยลง? ต้องโทษที่เจ้าทำงานเอื่อยเฉื่อย เจ้าจงพูดมาว่าข้าเคยหักอาหารการกินความเป็นอยู่ของคุณหนูใหญ่หรือไม่ มีความลำเอียงกับลูกสาวปฏิบัติต่อนางไม่ดีหรือไม่?