บทที่ 5 คือเธอหรือ โลกมันกลมจริง ๆ

บทที่ 5 คือเธอหรือ โลกมันกลมจริง ๆ “โอ้ อาจารย์ถามจตุภูมิหรือ เขามาเรียนตอนบ่ายเสมอ” คนที่ตอบคะนึงจิตนั้นชื่อว่าณภัทร หน้าตาหล่อเหลา ปากหวานด้วย เป็นคนที่มีเพื่อนฝูงมากที่สุดในห้องและเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของจตุภูมิด้วย "ตอนบ่าย" ที่ไหนจะมีนักศึกษาที่มาเรียนในตอนบ่าย ใบหน้าเล็ก ๆ ของคะนึงจิตแสดงอารมณ์ไม่พอใจเล็กน้อย สิ่งที่คะนึงจิตไม่รู้ก็คือ ณภัทรบอกว่าเขามาเรียนตอนบ่ายถือว่าเป็นการไว้หน้าให้เขา จตุภูมิมักจะมาเรียนในช่วงบ่ายโมงหรือบ่ายสอง แล้วนั่งหนึ่งถึงสองชั่วโมงก็กลับ คะนึงจิตยังคงพึมพำอยู่ ในทันทีทันใด ประตูห้องที่ปิดสนิทก็ถูกเตะออกพร้อมด้วยเสียงดังลั่น จากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา จตุภูมิเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ เดินไปที่ที่นั่งของเขา เมื่อมองเห็นคนที่ปรากฏตัวอย่างฉับพลัน ณภัทรก็ประหลาดใจ ถามขึ้นว่า "จตุภูมิ คุณมาได้ยังไง?"  ด้วยเหตุที่นอนไม่ดี จตุภูมิดูหงุดหงิดหน่อย คิ้วตาคู่หล่อนั้นก็พันกันเข้าด้วย พูดด้วยอารมณ์ไม่ดีว่า "ลืมโทรศัพท์" ความหมายแฝงก็คือว่า เขามาที่มหาลัยก็เพื่อมาเอาโทรศัพท์ เสร็จก็จะจากไป หาโทรศัพท์เจอในที่นั่งแล้ว จตุภูมิไม่ได้เดินไปที่ประตูโดยไม่ได้มองคะนึงจิตที่ยืนอยู่บนเวทีหน้าห้องนั้น คุณชายจตุภูมิหลิ่งยโสมานานแล้ว คนที่เขาไม่อยากสนใจ เขาก็ถือว่าเป็นอากาศไป ผู้ชายคนที่มองตัวเองเหมือนของโชว์คนนี้ทำให้คะนึงจิตโกรธ เขานี่กำลังท้าทายอำนาจของตนอยู่ ควรแสดงความเป็นอาจารย์ คะนึงจิตตะโกนด้วยเสียงเย็น ๆ ว่า "หยุด" คนที่อยู่ในมหาวิทยาลัยRoyalใครจะไม่รู้จักคุณชายจตุภูมิเขา เธอเป็นใครที่กล้าพูดจากับเขาเช่นนี้ แม้แต่อธิการบดีก็ต้องให้เกียรติเขา เด็กหญิงที่ไม่รู้เกิดจากที่ไหนมากล้าออกสั่งเขาด้วยหรือ อยากตายแท้ๆ เมื่อหันกลับมา จตุภูมิก็อยากระบายความโกรธที่ถูกกดขี่ในใจ แต่กลับมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย คือเธอหรือ? อีเด็กหญิงใจร้ายหนีเร็ว หลังจากวันนั้น เขาก็ไปหาวิดีโอบันทึกการตรวจสอบของมหาวิทยาลัย แต่พบว่าวิดีโอตอนนั้นหายไปอย่างลึกลับ ไม่คิดว่าเขายังไม่ได้ไปหาเธอ เธอกลับส่งตัวมาเอง ไม่ต้องเสียแรงจริงๆ เมื่อมองไปที่ชุดที่คะนึงจิตใส่ แตกต่างจากวันนั้นมากจริง ๆ เธอเป็นอาจารย์หรือ? ดูเหมือนว่าวันข้างหน้าจะไม่เหงาแล้วแน่ๆ คิ้วที่ขมวดอยู่เหยียดออกมาทันที จตุภูมิยิ้มอย่างไม่เหมือนยิ้ม เมื่อมองไปที่รอยยิ้มของจตุภูมิ คะนึงจิตนั้นรู้สึกไม่ชอบเลย ทำไมมีความรู้สึกอย่างกับจะถูกงูพิษจับตา เดินเข้าใกล้อีกนิด นักศึกษาคนนี้ทำไมดูคุ้นหน้าจังก็ไม่รู้ เบิกตากว้างอย่างตกใจ เธอจำได้ละ เขาก็เป็นคนที่โชคร้ายซึ่งตกเป็นเบาะรองของเธอในวันนั้น โอ้โหนี่จะบังเอิญเช่นนี้จริงหรือ