ตอนที่ 2 ถูกธนูยิงจนเสียชีวิต

ต๭นที่ 2 ถูกธนูยิงจนเสียชีวิต จ้าวหรูจั๋วที่ถูกแขวนไว้บนกำแพงเมืองเงยหน้าขึ้นมาด้วยความอ่อนล้าหมดแรง พอนางเห็นว่าคนที่ขี่ม้านำหน้าทหารมาแต่ไกลคือจ้าวหวยหนานนั้นนางเบิกตากว้าง ไม่ พี่ชาย ท่านอย่าได้เข้ามาเด็ดขาดนี่คือกับดักของสวีเมี่ยวฝูและเฟิงหนิงเสวียน จ้าวหรูจั๋วอยากตะโกนห้ามออกไปแต่น่าเสียดายที่นางถูกแขวนห้อยไว้มาทั้งวันจนทำให้ไม่มีเสียงแล้ว จ้าวหวยหนานมองเห็นน้องสาวของตัวเองถูกแขวนไว้บนกำแพงเมืองก็โกรธจนตาแดง เขาคิดว่า น้องสาวของตนเป็นพระชายาเอกของเฟิงหนิงเสวียน ตระกูลจ้าวช่วยเขาจนได้ขึ้นครองบัลลังก์เขาคงจะต้องทำดีกับนางแน่ แต่คิดไม่ถึงว่าเฟิงหนิงเสวียนจะเป็นหมาป่าที่เลี้ยงไม่เชื่อม หลังจากที่เขาขึ้นครองบัลลังก์ได้ฆ่าคนตระกูลจ้าวจนหมด วันนี้ยังจะทำแบบนี้กับน้องสาวของตนอีก “พี่ชาย...” จ้าวหรูจั๋วเห็นพี่ชายของตนที่ทั้งโกรธและเจ็บใจแบบนั้นนางก็เปิดปากพูดแต่ก็พูดได้ไม่ดัง จ้าวหวยหนานเก็บความโกรธเอาไว้แล้วตะโกนให้กับทหารบนกำแพงเมืองว่า “ไปเรียนเฟิงหนิงเสวียนออกมาบอกเขาว่าข้าจ้าวหวยหนานมาแล้ว” ทหารได้ยินดังนั้นก็รีบไปเรียก ผ่านไปครู่หนึ่งก็เห็นแต่เพียงใบหน้าที่ยิ้มเยาะเย้ยของสวีเมี่ยวฝู “ทำไมเป็นเจ้า” จ้าวหวยหนานเห็นคนที่ออกมาเป็นสวีเมี่ยวฝูยิ่งทำให้เขาตกใจและโกรธเข้าไปอีก จ้าวหวยหนานคิดไม่ถึงว่า คนที่น้องสาวคนตนดูแลรักอย่างน้องสาวจะร่วมมือกับเฟิงหนิงเสวียน ตอนนี้ดูจากการแต่งตัวของนางแล้วนางคงเป็นคนสำคัญคนหนึ่งของแผนการนี้แน่ สวีเมี่ยวฝูมองเห็นจ้าวหวยหนานตกใจแบบนั้น นางก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเลือดเย็นแล้วก็พูดออกมาว่า “จ้าวหวยหนานข้ารอเจ้ามานานแล้ว” “สวี เมี่ยว ฝู” จ้าวหวยหนานค่อยๆพูดชื่อของนางออกมาทีละคำด้วยความโกรธและแค้น สวีเมี่ยวฝูชักดาบจากเอวออกมาแล้วชี้ดาบไปที่จ้าวหวยหนานแล้วพูดว่า “ตระกูลจ้าวในวันนี้เหลือเพียงพวกเจ้าสองคน ข้าจะฆ่านางก่อนแล้วก็ฆ่าเจ้าตาม ส่งพวกเจ้าทั้งบ้านให้ไปอยู่ด้วยกันดีไหม” “สวีเมี่ยวฝูเจ้าควรตายปล่อยน้องสาวข้าเดี๋ยวนี้ เป้าหมายของเจ้าคือข้า ตอนนี้ข้าก็มาอยู่ตรงนี้แล้วจับข้าไปแล้วปล่อยนางซะ” จ้าวหวยหนานเห็นสวีเมี่ยวฝูทำแบบนั้นทำให้ปรากฏความหวาดกลัวขึ้นมาในดวงตาของเขา “ไม่....” จ้าวหรูจั๋วได้ฟังพี่ชายของตนพูดออกมาดังนั้นนางก็รีบพูดขึ้น “พี่ชายท่านหนีไปซะข้าเป็นคนที่ทำผิดต่อตระกูลจ้าวให้ข้าตายก็ยังไม่พอที่จะชดใช้ความผิด” “หึ หึ” สวีเมี่ยวฝูได้ยินคำพูดของจ้าวหรูจั๋วนางก็พูดออกมาอย่างเลือดเย็นว่า “จ้าวหรูจั๋วเจ้าคิดว่าถ้าเจ้าตายไปแล้วเรื่องจะจบอย่างนั้นหรือที่ข้าพูดมาเมื่อกี้นี้เจ้าไม่ได้ยินใช่ไหม ตอนนี้เจ้าก็แหกตาดูเหตุการณ์ตรงหน้าเจ้าให้ดีๆล่ะ” สวีเมี่ยวฝูพูดจบก็กันกลับไปสั่งทหาร “เตรียมธนู” สวีเมี่ยวฝูพูดจบเหล่าทหารทุกนายถือธนูแล้วเล็งไปที่จ้าวหวยหนาน “ปกป้องท่านแม่ทัพ” เหล่าทหารที่อยู่ข้างๆจ้าวหวยหนานเห็นดังนั้นก็รีบหยิบโล่ขึ้นมาตั้งบังเอาไว้ สวีเมี่ยวฝูเห็นแบบนั้นก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “พวกไม่เจียมตัว” นางพูดจบก็ก้มลงมองจ้าวหรูจั๋วที่ถูกแขวนไว้แล้วยิ้ม “จ้าวหรูจั๋วมองดูดีๆนะ ทหารยิง” พอสิ้นเสียงของสวีเมี่ยวฝูลูกธนูก็ถูกยิงราวฝนตกไปที่โล่ที่บังจ้าวหวยหนานเอาไว้ “พ่า” ลูกธนูถูกยิงมาปักที่โล่กำบังอย่างไม่ยั้งและที่แย่ไปกว่านั้นคือลูกธนูทะลุโล่เข้ามาราวกับว่าโล่นั้นเป็นเหมือนแค่ร่มที่ไม่ได้แข็งแรงอะไรเลย และแย่ไปกว่าคือสามารถทะลุจนมายิงทหารที่ถือโล่เอาไว้ได้ จ้าวหวยหนานที่ถูกล้อมรอบเอาไว้มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาว่าเป็นไปได้อย่างไร สวีเมี่ยวฝูเห็นพวกเขาที่กำลังตกใจนางยิ้มอย่างได้ใจ “ยิงอีก” ในใจของสวีเมี่ยวฝูนางต้องการที่จะฆ่าคนของจ้าวหวยให้หมดทุกคน “ไม่” จ้าวหรูจั๋วร้องตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเช่นกัน นางเห็นพี่ชายของตัวเองถูกลูกธนูยิง พี่ชายที่ปกป้องนางมาตั้งแต่เด็กล้มลงต่อหน้านาง