已经是第一章了
บทที่ 13 ไม่พอใจในตัวเขา
บทที่ 13 ไม่พอใจในตัวเขา
มองคะนึงจิตที่มีความมั่นใจในตัวเองเต็มเปี่ยม และกำลังมองมาที่ตัวเองด้วยแววตายั่วยุ ใบหน้าหล่อเหลาของจตุภูมิก็ก้มต่ำลง ตั้งแต่เมื่อวานก็เริ่มรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรที่ต่างจากเดิมไป แต่มีอะไรที่ไม่เหมือนเดิมกันล่ะ จตุภูมิด่ำดิ่งลงไปในความคิด
“จตุภูมิ จตุภูมิ...”
“จตุภูมิ อาจารย์เรียนนายอยู่” ณภัทรที่นั่งอยู่ข้างหน้าจตุภูมิสะกิดเรียกจตุภูมินั่งจมอยู่ในความคิด ยื่นมือไปเขย่าเบาๆ
เมื่อถูกขัด ตาของตุภูมิแข็งกร้าว จ้องณภัทรอย่างไม่พอใจ
ณภัทรยักไหล่ เบิกตาโตสีดำที่น่ารักคู่นั้น วาดยิ้มอย่างประจบ ยื่นมือชี้ไปที่คะนึงจิตที่ยืนอยู่ข้างหน้า ใช้ปากขมุบขมิบบอก เธอกำลังเรียกนายอยู่
จากนั้นเองที่จตุภูมิได้ละสายตาไปจากณภัทร แล้วหันมองคะนึงจิตที่กำลังจ้องมาทางตนเองอยู่
ยืนขึ้นช้าด้วยท่าทีไม่ยินยอม ไม่ได้สนใจสายตาของรอบข้าง แล้วกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มีอะไร”
ท่าทางที่ไร้มรรยาทของจตุภูมิ คะนึงจิตรู้แต่แรกอยู่แล้ว แต่ก็ยังคงคิ้วขมวด แสดงออกว่าไม่พอใจจตุภูมิอย่างมาก
ชี้ไปยังประโยคภาษาอังกฤษบนกระดานดำ ถามกับจตุภูมิว่า “จตุภูมิ ช่วยแปลประโยคนี้ทีสิ”
ไม่แม้แต่จะมองเนื้อหาบนกระดานดำ จตุภูมิก็ตอบกลับมาทันที “แปลไม่เป็น”
ทำไมจตุภูมิจะมองไม่ออกกันว่าคะนึงจิตตั้งใจแก้แค้นตัวเองอยู่หรือ ดังนั้นจึงเรียกให้ตอบคำถามในคาบของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางให้คะนึงจิตได้สมหวัง
“นายบอกว่าไมเป็น ทั้งๆที่ไม่ได้มองด้วยซ้ำอย่างนั้นหรือ” คะนึงจิตเบะปากอย่างไม่พอใจ “ในเมื่อมาเรียนแล้ว ก็ขอให้ตั้งใจเรียนกันด้วย”
ทันใดนั้นบรรยากาศก็มาคุลง
“ตั้งใจเรียนหรือ ทำไมต้องตั้งใจเรียน” ภายใต้บรรยากาศที่เงียบ จตุภูมิกอดอก ถามมาหนึ่งประโยคด้วยรอยยิ้มแกนๆ
คะนึงจิตชะงัก แล้วตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “เพื่อที่จะเรียนจบโดยสวัสดิภาพ อย่างไรล่ะ”
“แต่แค่พวกเรามาใช้เวลาให้หมดไปวันๆที่มหาลัยนี่ ก็สามารถรับใบจบได้แล้ว แล้วแบบนั้นพวกเราจะต้องตั้งใจเรียนไปเพื่ออะไรกันล่ะ” จตุภูมิตอกกลับเสียงเย็น น้ำเสียงนั้นดูมั่นอกมั่นใจกว่าคะนึงจิตเสียอีก
“เพื่อที่ภายหลังจะได้งานที่ดีๆ...” พูดถึงตอนท้าย น้ำเสียงของคะนึงจิตแผ่วเบาอย่างห้ามไม่อยู่ คนพวกนี้ต่างก็คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด จะต้องหางานดีๆไปเพื่ออะไรกัน
จตุภูมิยิ้มแกนๆมองมาที่คะนึงจิต ดวงตานั้นเหมือนกำลังเยาะเย้ยในคำพูดของเธอ
“ถึงไม่พยายาม ถึงไม่เรียน พวกเราก็ยังมีเงินให้ใช้อย่างไม่มีวันหมด เพราะแบบนั้น พวกเรายังจะต้องตั้งใจเรียนไปเพื่ออะไรกัน”
การถามกลับครั้งที่สองของจตุภูมิครั้งนี้
คะนึงจิตชะงัก มองนักเรียนข้างล่างที่ต่างก็มีท่าทีที่เฉยชา ในใจรู้สึกทรมานขึ้นมา ความทรมานนี้ไม่ได้มาจากจตุภูมิ แต่เป็นเพราะตัวเองที่รู้สึกตัวได้ช้าไปกับเรื่องเรื่องนี้
已经是最新一章了
加载中
