บทที่10 คุณแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันไป

บ๗ที่10 คุณแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันไป “เธอรังแกผมก่อนนะ” กานต์พูดอย่างน้อยใจ ตาหงส์เฟิ่งคู่นั้นมองละห้อยไปที่เธอ คงไม่ต้องบอกว่าดูน่าสงสารแค่ไหน ถึงนรมนจะรู้ว่ากานต์แกล้งทำ แต่เธอก็ยังอดรนทนไม่ได้ เธอได้แต่ส่ายหัวและพูดว่า “ป้าคมทิพย์เขาแสดงออกเพราะว่าชอบหนู วิธีการแสดงออกของหนูกลับไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความเป็นลูกผู้ชายเลยนะ” “เอาล่ะ ผมจะขอโทษเธอ” กานต์เก็บอาการไม่พอใจเอาไว้ เขาถอนหายใจและเดินออกไป คมทิพย์ยังคงชอบกานต์มาก ความจริงแล้วเด็กคนนี้ก็ดูแล้วเจริญหูเจริญตาดี ทำให้คนโกรธไม่ลง ไม่นานนักเธอก็เริ่มถึงเนื้อถึงตัวกานต์อีกครั้ง กานต์จ้องหน้านรมนและอดกลั้นเอาไว้ อย่างไรก็แล้วแต่เขายังพยายามรักษาระยะห่างระหว่างเขาและคมทิพย์ ทั้งสามใช้เวลาคืนนั้นผ่านไปโดยราบรื่น นรมนตื่นแต่เช้าตรู่ กานต์ออกไปข้างนอกและซื้ออาหารเช้าเข้ามาด้วย และยังจัดวางไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย “มามี๊ อรุณสวัสดิ์” เขาฉีกยิ้มให้นรมนกว้างมาก แม้ว่าใบหน้านั้นจะคล้ายกับใบหน้าของบุริศร์ แต่บุริศร์ไม่เคยยิ้มให้เธอมาก่อน แต่ว่ากานต์เป็นเหมือนเทวดาตัวน้อยของเธอนรมน เป็นเทวดาตัวน้อยของเธอคนเดียว “อรุณสวัสดิ์!” นรมนลูบหัวของเขาอย่างมีความสุข คมทิพย์ได้ยินเสียงจึงเดินออกมาจากห้อง เมื่อเธอเห็นอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะเธอจึงพูดขึ้น “มน เธอเป็นนางฟ้าของฉันจริงๆ เธอซื้ออาหารเช้าเตรียมไว้แล้ว สุดยอด! ในที่สุดฉันก็จะได้ทานอาหารเช้าก่อนไปสอนหนังสือ” “กานต์ซื้อมา ฉันก็เพิ่งจะตื่น” นรมนชินกับกิริยาท่าทางของคมทิพย์เช่นนี้ แต่ว่ากานต์กลับขมวดคิ้วขึ้นมา “มามี๊ ผมต้องไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลของป้าคมทิพย์จริงๆหรอครับ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน คมทิพย์หนีบใบหูของเขาขึ้นมา “ตัวแสบ ทำเสียงอะไร ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันนี่ล่ะครูตัวท๊อปของโรงเรียนอนุบาลเธอนะ!” “ตึง!” กานต์นั่งลงและหยิบจานขึ้นมาทาน คมทิพย์อยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา นรมนรีบหนีออกจากสนามรบอย่างรวดเร็ว “วันนี้ฉันจะไปรายงานตัวที่บริษัทฮัวยูกรุปจำกัด ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” “นรมน เธอเอาจริงดิ!” คมทิพย์กระทืบเท้า นรมนเดินเข้าห้องน้ำไปตั้งนานแล้ว หลังจากความวุ่นวายในตอนเช้า กานต์ตามคมทิพย์ไปที่โรงเรียนอนุบาล ส่วนนรมนก็ไปที่บริษัทฮัวยูกรุปจำกัด แต่งงานเมื่อแปดปีก่อน ถูกบังคับให้ออกจากที่นี่เมื่อห้าปีก่อน เธอเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลโตเล็ก ภรรยาของบุริศร์ แต่ว่าเธอไม่เคยก้าวเข้าบริษัทฮัวยูกรุปจำกัดเลยสักครั้ง แต่ว่าวันนี้เธอกลับมาในฐานะคนแปลกหน้า ไม่รู้ว่าเมื่อบุริศร์ได้เห็นชื่อนรมนแล้ว เมื่อคืนจะนอนหลับรึเปล่า มุมปากของนรมนยกขึ้น แววตาฉายรัศมีของความเกลียดชัง เธอสะกดเก็บอารมณ์ของตัวเอง และก้าวเท้าเข้าบริษัทฮัวยูกรุปไป “ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิง มาหาใครคะ” พนักงานต้อนรับหญิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็วและเข้ามาหยุดเธอไว้ นรมนมองดูห้องโถงใหญ่ของบริษัทฮัวยูกรุปจำกัด ช่างออกแบบอย่างมีสไตล์ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้เป็นบริษัทชั้นนำในเมืองชลธี แต่ว่าเธอกลับมาแล้ว หลังจากนี้ตระกูลโตเล็กจะยังเป็นที่หนึ่งหรือสองในเมืองชลธีอยู่ไหมก็ค่อยมาว่ากัน “ฉันมาหาบุริศร์ ฉันคือแคทเธอรี สถาปนิกที่บริษัทHJกรุปอเมริกาส่งมา วันนี้ฉันมารายงานตัว” นรมนยิ้มจืดและพูด เมื่อพนักงานต้อนรับหญิงได้ยินแล้วก็ไม่กล้าเสียมารยาท เธอยิ้มและรีบพูดว่า “คุณแคทเธอรี กรุณารอสักครู่ค่ะ ดิฉันจะแจ้งกับทางท่านประธานบุริศร์สักครู่” “ได้” นรมนไม่ได้รบกวนหล่อน เธอได้แต่ยืนรออยู่ที่แผนกต้อนรับ ถึงตอนนี้ เสียงอันคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลัง “คุณน้ำ บุริศร์มาแล้วใช่ไหมคะ เขารีบมาแต่เช้า ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเลย ฉันเลยเอาของว่างมาให้เขานิดหน่อย ไม่ต้องแจ้งเขานะคะ เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปเลย” เขมิกาหิ้วกระติกเก็บความร้อนและเดินเข้าไปอย่างคล่องแคล่ว ไม่เจอกันห้าปี หล่อนยังคงสวยเหมือนเดิม หุ่นยิ่งดีกว่าเดิมอีก นรมนจ้องมองเธอ นัยน์ตาเธอไม่สามารถซ่อนความโกรธแค้นเอาไว้ได้ เขมิกาไวต่อความรู้สึกและหันกลับมามอง สายตาจึงปะทะเข้ากับนรมน ถึงแม้ว่านรมนจะเก็บอารมณ์ขุ่นเคืองเอาไว้แล้ว แต่ว่าเขมิกาก็ยังขมวดคิ้ว “เธอเป็นใคร มาที่นี่ทำไม ดูท่าทางไม่น่าไว้วางใจ ไม่ได้มาหาบ้านเราตระกูลโตเล็กหรอกใช่ไหม” เขมิกาพูดลอยๆออกมาอย่างไม่น่าฟัง ที่แท้เธออิจฉาความงามของนรมน ผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอรู้สึกถึงอันตราย ถึงแม้ว่าตัวเธอเองก็จะดูดีเช่นกัน ยังน่าจะสวยกว่าเธออยู่เล็กน้อยด้วยซ้ำ ทั้งรูปร่างและใบหน้า ขนาดผู้หญิงก็ยังหลงใหล ไม่ต้องพูดถึงสำหรับผู้ชาย เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขมิกาก็รู้สึกว่าเธอต้องหาทางรับมือ “คุณน้ำ ให้พนักงานรักษาความปลอดภัยเอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกจากบริษัทฮัวยูกรุปจำกัดไปซะ!” คำพูดของเขมิกาทำให้คุณน้ำพนักงานต้อนรับรู้สึกลำบากใจ เธอยังไม่ทันอธิบายให้เขมิกาได้รู้ว่านรมนเป็นใคร นรมนก็หัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะนั้นสั่นสะเทือนไปทั้งจิตวิญญาณ “คุณล่ะเป็นใคร เป็นอะไรกับบริษัทฮัวยู คุณแน่ใจนะว่าอยากให้ฉันไป” นรมนพูดเนิบๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยกระแสความดูถูกและการประชดประชัน ท่าทางไม่สนไม่แคร์ช่างเป็นการยั่วยุเขมิกาเสียจริง จู่ๆหล่อนก็รู้สึกว่านรมนต้องการยั่วโมโหหล่อน!