บทที่15 พวกเธอกำลังทำอะไร

บ๗ที่15 พวกเธอกำลังทำอะไร นรมนตกใจกลัวขึ้นมาจริงๆ เขาเป็นผู้ชายที่เผด็จการและดื้อรั้น เรื่องที่เขาต้องการจะทำนั้นเขาไม่สนใจสายตาของคนอื่น เรื่องนี้เธอรู้ดี แม้ว่าการยั่วยวนเขาเป็นหนึ่งในแผนการของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าจะเปิดเผยตัวตนของตนเองเร็วเช่นนี้ แค่เพียงรอยแผลไฟไหม้ปรากฏขึ้นต่อสายตาของบุริศร์ แผนการณ์ของเธอก็จะเป็นไปไม่ได้อีกต่อไป ความเจ็บปวดทรมานในห้าปีที่ผ่านมานี้ก็จะอันตรธานหายไปเปล่าๆ เมื่อถึงเรื่องนี้นรมนก็ฮึดขึ้นมา เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว และใช้หัวกระแทกเข้ากับจมูกของบุริศร์ ความเจ็บปวดกำลังโจมตีบุริศร์ เขาปล่อยนรมนในทันที จมูกนั้นหลั่งเลือดสีแดงสดไหลออกมา ดวงตาตันเฟิ่งคู่นั้นจับจ้องไปที่นรมนราวกับว่าเธอคือยาพิษ จ้องมองผู้หญิงที่กล้าหาญคนนี้ “คุณวางแผนการล่อให้ผมมาหาได้อย่างราบรื่น แต่ว่านะนรมน แต่ว่าสำหรับผมคุณยังอ่อนหัดไปหน่อย พูดมา ที่แท้คุณมีจุดประสงค์อะไร ตัวตนที่แท้จริงเป็นใคร” ถึงแม้จิตใต้สำนึกของบุริศร์จะเจ็บปวดจนต้องการถอยสองก้าว จมูกก็เลือดออก อย่างไรก็ตามเขายังคงท่าทีอันดุร้าย ต้องการบังคับข่มขู่คน หัวใจของนรมนเต้นราวกับจะหลุดออกมาจากลำคอ เธอเจ็บหัวมาก! จมูกของผู้ชายคนนี้ทำด้วยเหล็กอย่างนั้นรึ ขนาดเขาถูกจู่โจมบริเวณที่เปราะบาง แต่กลับยังคุกคามเธอได้อยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บุคคลนี้ช่างไม่มีจิตวิญญาณจริงๆ! นรมนดึงชุดนอนของตัวเองและถอยหลังไปอีกก้าว เธอเตือนบุริศร์ด้วยเสียงอันเย็นชา “ประธานบุริศร์เข้าใจพูดนะคะ คุณมาที่บ้านฉัน ทำบุ่มบ่ามโดยไม่พูดไม่จา แล้วตอนนี้กลับมาถามดิฉัน ขอโทษนะคะคุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันอย่างนี้คะ ถ้าหากว่าเป็นความร่วมมือของบริษัท แฟนของคุณก็ทำให้ฉันอับอายกลางที่สาธารณะ คุณยังมาทำตัวดูถูกดิฉันอีก ใช่เพราะต้องการแกล้งคนของบริษัทHJกรุปรึเปล่าคะ ประธานบุริศร์ถ้าหากว่าเป็นตามที่ฉันพูดล่ะก็ ฉันคงไม่หลงเหลือความรู้สึกใดให้กับบริษัทฮัวยูอีก พวกเราไปตกลงกันที่สถานีตำรวจดีกว่าค่ะ” เมื่อเห็นนรมนเกรี้ยวกราดด้วยความขุ่นเคือง ดวงตาอันสวยงามทั้งสองข้างก็ลุกเหมือนเป็นเปลวไฟ การเคลื่อนไหวของเธอนั้น ช่างเหมือนกับคนที่อยู่ในความทรงจำ นัยน์ตาของบุหรี่หรี่ลง แต่ว่าเขาไม่ได้พยายามกดดันนรมนอีกต่อไป เรื่องอะไรที่เขาอยากรู้ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้ ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องรู้ความลับของผู้หญิงตรงหน้านี้ให้ได้ “นรมน ทางที่ดูคุณรีบเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา ไม่อย่างนั้นผมจะทำให้คุณได้รู้ว่า การสร้างความลำบากใจให้กับผมบุริศร์นั้นจะจบลงไม่สวยแน่” “ประธานบุริศร์ข่มขู่ดิฉันหรอคะ ดิฉันกลัวจริงๆ! ถ้าหากว่าประธานบุริศร์ไม่ได้จริงใจที่จะร่วมงาน ดิฉันหวังว่าประธานบุริศร์จะโทรหาประธานของทางบริษัทเรา หรือถ้าหากว่าประธานบุริศร์มีอคติส่วนตัวต่อดิฉัน ก็สามารถแจ้งให้ท่านประธานของทางเราเปลี่ยนตัวสถาปนิกคนใหม่มาให้ได้ ไม่จำเป็นต้องมารังแกผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ทำอย่างนี้รังแต่จะทำให้ดิฉันรู้สึกแย่” นัยน์ตาของนรมนนั้นเยือกเย็น บุริศร์จ้องมองมรมน เขาต้องการที่จะสังเกตดูความผิดปกติบางอย่างในแววตาของเธอ แต่ว่าผู้หญิงคนนี้แสดงเก่งมาก แสดงออกให้เห็นแต่แววตาของความโกรธ ราวกับว่าเขาทำเรื่องที่ผิดพลาดชั่วร้ายมากต่อเธอ มองเช่นกันอยู่เช่นนั้นไม่กี่วินาที แต่ดูเหมือนจะเป็นการเผชิญหน้ากันระหว่างศัตรูคู่อาฆาต นรมนรู้สึกว่าหลังตัวเองเปียกโชก เมื่อเทียบกับบุริศร์แล้ว แม้ว่าเธอจะผ่านประสบการณ์ในต่างประเทศมาห้าปี แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังหลงทางเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ขณะที่นรมนกำลังจะทนไม่ไหว ที่หูก็ได้ยินเสียงดังแหลมตะโกนมา “พวกเธอทำอะไรกันอยู่” เขมิกาคาดไม่ถึงว่าเธอจะเจอบุริศร์ที่นี่ สายตาที่บุริศร์จ้องมองนรมนนั้นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เธอกลั้นไม่อยู่ที่จะตะโกนขึ้นมา เสียงนั้นบาดหูมาก นรมนไม่คิดเลยว่าเธอจะขอบคุณการมาของเขมิกา เธอเป็นคนละสายตาก่อน ตอนที่จ้องเขมิกา สายตาเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา “คุณเขมิการึ คุณมาพาประธานบุริศร์กลับไปใช่ไหมคะ หรือว่าพวกคุณวางแผนจะมาหาเรื่องฉันกันทั้งผัวทั้งเมีย ฆ่าฉันหมกไว้ที่นี่ก็สิ้นเรื่อง ฉันอยากรู้ ฉันทำอะไรให้พวกคุณโกรธเคืองนักหนา ถึงทำให้พวกคุณต้องลำบากมาหาฉัน” เสียงของนรมนเย็นชืด เมื่อบุริศร์ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขารีบเช็ดจมูกของตัวเอง และเบี่ยงไปยืนที่ด้านหนึ่ง ที่ด้านข้างของนรมน “เธอมาที่นี่ทำไม” บุริศร์ถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เขมิกาเห็นว่าพวกเขายืนอยู่ด้วยกันเธอก็รู้สึกถึงภาวะวิกฤต มันเหมือนกับความรู้สึกที่เธอเห็นนรมนและบุริศร์ยืนอยู่ด้วยกันเมื่อห้าปีก่อน ใจของหล่อนลุกเป็นไฟ แต่เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาและไม่ใส่ใจของบุริศร์ เธอได้แต่เก็บกดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ และลดเสียงลง “ฉันให้คนตรวจสอบที่อยู่ของสถาปนิกแคทเธอรี ตั้งใจมาหาเธอที่นี่เพื่อที่จะมามอบของขวัญเป็นการขอโทษ ฉันรู้ว่าฉันผิดเอง ฉันขอโทษ คุณแคทเธอรี ช่วยยกโทษให้ความไม่สุภาพของฉันด้วย ฉันขอร้องให้คุณได้โปรดกลับมาทำงานที่บริษัทฮัวยูกรุปเถอะ” เขมิกาพยายามบังคับตัวเองให้แสดงออกถึงความอ่อนน้อมถ่อมตน ขอแค่เพียงบุริศร์เห็นถึงความจริงใจของเธอ ไม่ว่านรมนจะกลับไปหรือไม่ เขาก็จะไม่อาจว่าเธอได้ เมื่อคิดเช่นนี้ เขมิกาก็คุกเข่าลงต่อหน้านรมน แต่ในขณะเดียวกัน แววตาของหล่อนก็ส่องประกายแวววับไปที่นรมน