บทที่ 2 เป็นผม

บ๗ที่ 2 เป็นผม วันหยุดปกติของเถียนจิ้งเป็นวันปกติทั่วไป คราวนี้มันถูกเลื่อนออกไปหลายวัน ตอนแรกมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เมื่อเดือนที่แล้วเธอถูกนักข่าวกลุ่มหนึ่งจับได้ในรถ เธอยังไม่รู้ว่าใครกันที่เป็น“ชู้” รู้สึกค่อนข้างไม่สบายใจ กังวลเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ จึงเรียกแม่ใหญ่ของเธอหยูจิงหยิงไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเพื่อตรวจดู หลังจากที่หยูจิงหยิงได้ยินเรื่องนี้ก็เครียดขึ้นมาทันทีและรีบไปที่โรงพยาบาลกับเถียนจิ้งเพื่อหาหมอที่คุ้นเคยสำหรับตรวจการตั้งครรภ์ หลังจากมาถึงโรงพยาบาลเพื่อรับการตรวจ ก็ตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าเถียนจิ้งได้ตั้งครรภ์จริงๆ เมื่อรู้ข่าวนี้ หยูจิงหยิงถอนหายใจ ใบหน้าสวยของเถียนจิ้งซีดเผือด ไม่กี่นาทีต่อมา เถียนจิ้งก็ได้สติก่อน บังคับตัวเองให้สงบลง “คุณแม่ใหญ่คะ พวกเรากลับกันก่อนเถอะค่ะ จะต้องแจ้งให้คุณพ่อทราบโดยเร็วที่สุด” ทั้งสองคนเพิ่งออกมาจากลิฟต์ก็มีนักข่าวกลุ่มใหญ่กรูกันเข้ามาทันที หยูจิงหยิงกับเถียนจิ้งใส่เครื่องป้องกันครบก่อนที่จะออกไป ทั้งคู่ใส่แมสขนาดใหญ่และแว่นตาดำอันใหญ่ แต่ก็ยังคงถูกขวางกั้นโดยนักข่าว หนึ่งเดือนให้หลังที่เถียนจิ้งถูกล้อมอีกครั้ง ใบหน้าก็ยังคงแดงด้วยความอับอาย ถึงจะใส่แว่นตาดำ แต่ดวงตาที่สวยงามก็ยังไม่มีจุดวางสายตา หยูจิงหยิงปกป้องเธอเหมือนเป็นแม่แท้ๆ แต่คำถามที่ตรงชัดของนักข่าวเหล่านั้นมันรุนแรงเกินไป... หูเถียนจิ้งปิดกั้นคำถามที่น่าอับอายเหล่านั้นโดยอัตโนมัติ แต่ในใจยังคงมีเครื่องหมายคำถามอยู่ทุกที่ ชู้เป็นใคร เป็นใครกันแน่ ในหมู่พวกเขายังมีนักข่าวที่ถามเธอด้วยความเห็นใจ “คุณเถียนจิ้ง คุณชายโม่รู้เรื่องนี้แล้ว การหมั้นหมายระหว่างคุณสองคน...” เมื่อคิดไปถึงโม่ลี๋ฮ่าว เถียนจิ้งรู้สึกว่ามีคนจ้องเธอในฝูงชนด้วยสายตาเย็นเจาะลึกถึงกระดูก เมื่อมองขึ้นไป เห็นโม่ลี๋ฮ่าวเดินเข้ามาด้วยบรรยากาศที่แข็งแกร่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เถียนจิ้งเห็นสีหน้าหมองเศร้าของโม่ลี๋ฮ่าว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธลึกล้ำและยังมีความอัปยศอดสู เธอต้องการจะอ้าปากอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นเรื่องตลกในหัวข้อข่าวของวันพรุ่งนี้ เธอได้แต่ก้มหน้าอย่างอับอาย ฝูงชนแออัดตลอดเวลา เธออยากจะหนีก็หนีไม่พ้น ในที่สุดโม่ลี๋ฮ่าวก็เปิดปาก “คุณท้องเหรอ” ฝูงชนแออัด แต่เขาไม่สามารถปิดบังน้ำเสียงโกรธจัดของเขาได้ เถียนจิ้งอับอายมาก โม่ลี๋ฮ่าวย้ำคำ โทนเสียงสูงขึ้นจนเกือบจะเป็นการตะคอก “พูดสิ ท้องใช่ไหม ใช่ไหม!” เถียนจิ้งไร้คำตอบ จิตใต้สำนึกสั่งให้บีบกระเป๋าโดยไม่รู้ตัว แววตาของโม่ลี๋ฮ่าวสั่นไหว คว้ากระเป๋าถือของเธอโดยไม่มีเหตุผล หยูจิงหยิงหวังจะป้องกันเถียนจิ้ง แต่โม่ลี๋ฮ่าวกลับไม่ยอม ภายใต้สีหน้าไร้สีเลือดของเถียนจิ้ง โม่ลี๋ฮ่าวยกแผ่นทดสอบการตั้งครรภ์ขึ้นมาดูด้วยดวงตาสั่นไหว “เถียนจิ้ง ทำไมคุณถึงได้หน้าไม่อายขนาดนี้ คุณท้องจริงๆเหรอ!!!” คบกันมานาน เขาไม่เคยได้แตะต้องเธอเลยสักครั้ง เถียนจิ้งพูดไม่ออก กัดริมฝีปากอย่างอับอายจนริมฝีปากเป็นสีขาวซีด ในขณะนี้เถียนจิ้งอยู่ในความยุ่งเหยิงอย่างไม่ต้องสงสัย มองไปที่ดวงตาของโม่ลี๋ฮ่าวก็ดูเหมือนว่าจะกินคนได้ เธอถอนหายใจอย่างเศร้าเสียใจ หวังว่าในเวลาแบบนี้ เขาจะสามารถรักษาศักดิ์ศรีเพื่อเธอสักเล็กน้อย แต่เขากลับกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่หวังจะกลืนเธอ เธออยู่ในระหว่างถูกตั้งคำถามที่วิปริตและน่าอึดอัดเหล่านี้ เป็นการบีบบังคับให้ต้องปล่อยพลังรุนแรงออกมา ในเวลานั้นได้มีคนหนึ่งเดินเข้ามา ชายคนแรกอยู่ในชุดสูทสีดำ ร่างกายของเขาสูงโปร่ง คุณสมบัติทั้งห้าบนใบหน้าโดดเด่นดั่งเพชร เสน่ห์ท่ามกลางแสงอาทิตย์นั้นหาที่เปรียบมิได้ ดวงตาสีดำนั้นลึกลับจนดูเหมือนจะเป็นพันปี จมูกโด่งสูง ริมฝีปากบางดูเย็นชา ดวงตาลึกและนิ่ง ร่างกายทั้งหมดของเขาแสดงถึงความสมบูรณ์แบบ ตามมาด้วยลูกน้องสองคน เป็นชุดสูทสีดำเหมือนกัน แต่เหมือนมีบรรยากาศด้านมืดแอบซ่อนอยู่เบื้องหลัง ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายของสงคราม ผู้ชายที่ดูเหมือนเป็นพระเจ้าที่ตกลงมาจากท้องฟ้าปรากฏในสายตาของทุกคน เห็นเขาก้าวเดินตรงเข้ามา ปกป้องเธอในตำแหน่งกึ่งโอบล้อม ความเย็นชาในดวงตาสีดำกราดยิงไปรอบๆ เสียงทุ้มมีเสน่ห์ท่ามกลางลมหายใจเย็น “ผู้ชายในคืนนั้นเป็นผมเอง เด็กในท้องของเธอก็เป็นของผม!” คำไม่กี่คำ ก่อให้เกิดพายุ นักข่าวในตอนนี้จ้องมองเขาอย่างเหลือเชื่อ ไม่ใช่แค่นักข่าวที่ตกใจ แม้แต่เถียนจิ้งเองก็ตกใจกับคำพูดของผู้ชายคนนี้ หลังจากนั้นมันก็ยิ่งน่าตกใจมากขึ้น ซูยี่ยื่นมือออกและถอดแว่นกันแดดออกจากจมูกของเถียนจิ้ง และยังช่วยเธอถอดแมส เปิดเผยใบหน้าที่เนียนละเอียดของเธอ เถียนจิ้งสวยมาก ความงามนั้นไม่เหมือนมนุษย์ที่มีอยู่จริง ใบหน้าขาวผ่อง ดวงตาใส ปีกจมูกเล็ก ริมฝีปากอิ่ม คุณสมบัติทั้งห้าบนใบหน้านั้นละเอียดอ่อน แม้กระทั่งในฝูงชนที่แออัด ตัวเธอก็ยังคงสง่างาม รูปลักษณะและบรรยากาศของความมั่นใจไม่สามารถปกปิดได้ นักข่าวบางคนไม่เคยเห็นเถียนจิ้งตัวจริง ได้ถูกทำให้ตื่นตะลึงโดยทันทีที่เห็นเธอเผยออกมาอย่างนี้ ความสับสนวุ่นวายของเถียนจิ้งได้ถูกบังคับให้ลดระดับลงมา ได้ยินเสียงทุ้มมีเสน่ห์ดังก้องขึ้นที่ข้างหู “ลำบากคุณแล้ว ขอบคุณนะครับ” ใบตรวจการตั้งครรภ์ในมือของโมลี๋ฮ่าวได้ถูกซูยี่ดึงมาแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาขอบคุณเด็กในท้องของเธอ ดวงตาของเขายังคงตกอยู่ตรงช่วงท้องของเธอ... หัวใจของเถียนจิ้งคับแน่นเล็กน้อย มีเหงื่อบางๆออกฝ่ามือ เอวของเธอถูกจับโดยชายคนนี้ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นการให้พลังแก่เธอ ในไม่ช้าผู้สื่อข่าวคนหนึ่งก็จำได้ “คุณชายรองซู คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมคะ”