บทที่ 3 ขอบคุณที่ช่วยให้สมหวัง

บ๗ที่ 3 ขอบคุณที่ช่วยให้สมหวัง ซูยี่กวาดฝูงชนโดยรอบเหมือนกลุ่มฮีโร่ ในที่สุดสายตาก็ตกลงที่เถียนจิ้งพลางเอ่ยแผ่วเบา “ผมไม่ได้ล้อเล่นครับ!” แค่หกคำง่ายๆ ทำให้ในตอนนี้นักข่าวที่ตั้งคำถามเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นหน้าแดงก่ำ นักข่าวคนอื่นๆได้ตั้งคำถามต่ออีกมากมาย แต่ทุกครั้งซูยี่จะฆ่าความวุ่นวายและความปั่นป่วนในอากาศด้วยคำไม่กี่คำ เถียนจิ้งได้รับการคุ้มครองอย่างดีจากเขา มีความรู้สึกบางส่วนที่ไม่รู้จะทำยังไง ยังคงมีข้อสงสัยอีก เขาเป็นผู้ชายในคืนนั้นจริงๆน่ะเหรอ ในขณะที่โม่ลี๋ฮ่าวกำลังเพิ่มความโกรธจัดขึ้นสูงกับเรื่องใหม่ หลังของเขาตึงแน่น แม้แต่ร่างกายก็สั่นเล็กน้อย ดวงตาของเขาเหมือนใบมีดบินเข้ามา “เถียนจิ้ง เขาพูดความจริงใช่ไหม คุณกำลังท้องลูกของเขางั้นเหรอ พวกคุณเริ่มต้นกันตั้งแต่เมื่อไหร่” ณ เวลานี้ กับคำถามนี้ เถียนจิ้งตอบไม่ได้จริงๆ ตัวเธอเองก็กำลังสงสัยอยู่... ซูยี่ตอบคำถามนี้แทนเถียนจิ้ง ดวงตาลึกของเขาปะทะดวงตาสีเข้มของโม่ลี๋ฮ่าว ดวงตาลึกลับของเขาราวกับว่ามันสามารถกลืนความขุ่นมัวและความโกรธของโม่ลี๋ฮ่าวได้ น้ำเสียงของเขายังคงบางเบาดั่งสายลม แต่กลับเย่อหยิ่งและเย็นชา “คำตอบสำหรับคำถามนี้ไม่มีความหมาย ตราบใดที่คุณรู้ว่าผมจะแต่งงานกับเธอ!” คำพูดประโยคเดียว ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นโดยรอบ คิ้วของโม่ลี๋ฮ่าวที่ขมวดแน่นกำลังสั่น เขากัดฟันและชี้ไปที่เถียนจิ้ง “คุณเป็นคนต่ำช้าจริงๆ คุณมันไม่คุ้มค่าเวลาที่ผมเสียไป พวกเราถอนหมั้นกัน!” ริมฝีปากของซูยี่ยกบางเบา “ขอบคุณที่ช่วยให้สมหวัง!” เมื่อพูดจบก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้เคียง เขาโอบกอดพาเถียนจิ้ง ทำให้เธอปลอดภัยจากวังวนของนักข่าว ซูยี่คุ้มครองปกป้องเถียนจิ้งไปยังรถของเขา จนในที่สุดเถียนจิ้งก็หันมามองเขา หยูจิงหยิงก็ขึ้นรถไปด้วย ถอดแว่นกันแดดหลังจากขึ้นรถ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เถียนจิ้งนั่งอยู่ข้างๆเขา สูดลมหายใจจากความเย็นของร่างกายของเขา ในที่สุดก็ทนไม่ได้ที่จะถาม ดวงตาที่ชัดเจนของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณชายรองซู สิ่งที่คุณพูดเมื่อครู่เป็นความจริงใช่หรือไม่” ซูยี่ดูเหมือนค่อนข้างอ่อนเพลียเล็กน้อย ยกนิ้วมือขึ้นบีบช่วงคิ้วพร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ใช่” หัวใจของเถียนจิ้งคับแน่นเล็กน้อย ดวงตาสวยกะพริบตาปริบปริบ ไม่ใช่งั้นเหรอ หยูจิงหยิงสูดอากาศเย็น ความผิดหวังที่เห็นได้ชัดแวบผ่านช่วงแก้ม เธอหวังว่าคนคนนั้นจะเป็นคุณชายรองซู ปัญหาทั้งหมดนี้จะได้ได้รับการแก้ไขเสียที เถียนจิ้งหายใจเข้าลึก หลังจากที่ใจเย็นลงอีกหน่อยก็เอ่ยถาม “แล้วถ้าอย่างนั้นคุณช่วยฉันทำไมคะ ทำไมต้องช่วยฉันด้วย พวกเราไม่ได้ดูเหมือนจะรู้จักกันเสียหน่อย” ซูยี่หันมองที่เธอ ดวงตาที่ลึกลับนั้นทำให้เถียนจิ้งค่อนข้างสับสน เขาเปิดปากเล็กน้อย “ผมสนใจในตัวคุณ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาเกินไปนี้ ทำให้เถียนจิ้งตกอยู่ในภวังค์ แต่หยูจิงหยิงถามขึ้นเสียก่อน “คุณชายรองซู จริงหรือเท็จคะที่เมื่อครู่คุณบอกว่าต้องการแต่งงานกับจิ้งจิ้ง” ซูยี่ตอบโดยไม่ต้องคิด “จริงครับ” เถียนจิ้งตกตะลึง การแต่งงานสามารถล้อเล่นได้งั้นเหรอ เธอได้สติกลับมา ส่ายศีรษะเบาๆ “ฉันขอปฏิเสธได้ไหม” ซูยี่ทำการจัดสูทให้เรียบร้อย จากนั้นก็เอ่ยเสียงบางเบา “ได้ แต่ว่า มันไม่ฉลาดเลยนะที่จะปฏิเสธ” เถียนจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย เลื่อนบานหน้าต่างลง เส้นผมหยิกดั่งผ้าลินินพลิ้วสยายตามลม จากนั้นก็ฟังเขาอีกครั้ง “ผมต้องการภรรยา และเด็กในท้องของคุณต้องการพ่อ อีกอย่าง ผมต้องเตือนคุณ คุณต้องกลับไปดูข่าวการเงิน และทำความเข้าใจกับสถานะทางการเงินในปัจจุบันของบริษัทเถียน” เถียนจิงพักที่บ้านหนึ่งเดือน สองหูเกือบจะไม่ได้ยินเรื่องราวใดๆในโลกนี้เลย จู่ๆก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี “คุณหมายถึงอะไร คุณหมายถึงบริษัทของครอบครัวฉัน...” รถมาถึงยัง ‘เขตปลอดภัย’ ภายใต้คำสั่งของซูยี่ คนขับหยุดรถ ริมฝีปากบางของซูยี่ยกขึ้นเล็กน้อย “คุณเถียนจิ้ง ผมให้เวลาคุณคิดสองวัน ลงไป!” จนกระทั่งเถียนจิ้งกำลังลงจากรถก็ยังคงอยู่ในสภาพที่สับสนไม่เข้าใจ ซูยี่นั้นในขณะที่เถียนจิ้งกำลังลงจากรถก็ได้รับโทรศัพท์จากสายที่เข้ามา คนที่โทรมาถามเขาว่า “แน่ใจนะว่าจะแต่งงานกับคุณเถียนจิ้ง” “แน่ใจ” เถียนจิงอดไม่ได้ที่จะหันมองเขา ร่างกายของเขาดูเหมือนจะถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศแห่งการบังคับกดขี่โดยธรรมชาติ เพียงชั่วขณะที่ประตูปิด เธอเห็นบาดแผลเล็กน้อยในดวงตาลึกล้ำของเขา สายลมพัดผมยาวของเธอ เธอสะบัดศีรษะเพื่อทำให้ตัวเองสงบสติ หันหลังกลับไปและพูดว่า “คุณแม่ใหญ่คะ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ” หยูจิงหยิงเห็นสีหน้าเธอดูไม่ค่อยดี ตลอดทางจึงไม่กล้าที่จะเกลี้ยกล่อมเธอ หลังจากที่ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้านตระกูลเถียน บรรยากาศที่หดหู่ของห้องโถงนั้นรู้สึกตั้งแต่อยู่ที่ประตู