บทที่ 6 ขอโทษ

บ๗ที่ 6 ขอโทษ “แล้วทำไมต้องไม่เห็นด้วย” ดูข้อความนี้แล้วดวงตาใสของเถียนจิ้งก็กะพริบตาเบาๆ ซี่ฟันสวยขบกัดริมฝีปาก เธอยิ่งไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เข้าไปอีก ผู้ชายคนนี้ดูอารมณ์เย็นชาและน่ายำเกรง กับเธอไม่มีความสัมพันธ์ใดๆทั้งสิ้น ยิ่งไม่สามารถพูดถึงความคุ้นเคยได้ แล้วอยู่ดีๆทำไมถึงมาแคร์ลูกในท้องของเธอ ไม่นาน ซูยี่ก็ส่งข้อความมาอีกครั้ง มันสั้น แต่ยังทรงพลัง “เพื่อชีวิตบริสุทธิ์” ดูเหมือนเป็นคำอธิบายสำหรับเธอ เถียนจิ้งถอนหายใจเล็กน้อย แล้วก็งุนงงต่อไป ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนเย็นชาอย่างที่เห็น ภายใต้รูปลักษณ์ที่เย็นชาของเขาซ่อนหัวใจที่อ่อนโยนเอาไว้เหรอ เขาใจดีจากกระดูกของเขางั้นเหรอ วางมือลงบนท้องโดยไม่รู้ตัว เห็นได้ชัดว่ามันแบนมาก แต่เธอรู้สึกถึงการมีอยู่ของชีวิตน้อยๆในร่างกายของเธอ ชีวิตน้อยๆที่บริสุทธิ์ เธอคิดไปถึงพ่อของเธอ ตอนที่ยังหนุ่มคุณพ่อเป็นคนเจ้าชู้มาก หลังจากแต่งงานกับแม่ใหญ่ก็ยังเจ้าชู้อยู่ หลังจากที่เขาอายุมากขึ้นก็ค่อยๆลดลง ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกนอกสมรส แต่คุณพ่อรักเธอมาก อาจได้รับอิทธิพลจากการฝึกอบรมของบรรพบุรุษของตระกูลเทียน คุณพ่อพูดเสมอว่า ความรักสามารถเป็นอิสระได้ ชีวิตต้องไม่ล้มเหลว ทุกชีวิตคือนางฟ้าตัวน้อยที่กำลังจะเกิดมา ทุกชีวิตน้อยๆเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ การรักษาชีวิตน้อยๆต้องแบกความรับผิดชอบและมันคือภารกิจ นั่นคือบรรทัดฐานของเขา! ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วชีวิตน้อยๆในท้องของเธอล่ะ อย่างที่เขาว่าเมื่อเกิดมาแล้วก็จงอยู่อย่างมีความสุข เธอควรจะรับผิดชอบและเป็นภารกิจไม่ใช่เหรอ ในเมื่อชีวิตน้อยๆนี้กับเธอมีวาสนาต่อกัน เธอก็ควรมีชีวิตอยู่กับชะตากรรมนี้ มีแสงแห่งความบรรเทาแวบผ่าน เธอตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เธอจะไม่ละทิ้งชีวิตน้อยๆที่อยู่ในท้องของเธอ แน่นอนว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่มีสมอง ดังนั้นจึงคิดว่านี่คืออาหารที่ตกลงมาจากท้องฟ้าให้ตัวเอง เธอไม่รู้ว่าทำไมซูยี่ถึงอยากแต่งงานกับเธอ เธอจะต้องเผชิญกับทุกอย่างอย่างรอบคอบ ในวันแต่งงาน เธอได้รับข้อความจากโม่ลี๋ฮ่าว เธอลบทิ้งโดยไม่อ่าน บางคนรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาและพลังงาน มีบางอย่างผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องเกี่ยวพันกันอีก เธอเป็นผู้หญิงที่ชัดเจนกับทุกอย่าง วันแต่งงาน ตามที่คาดไว้ตระกูลซูไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง เตรียมงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่สำหรับเธอ หน้ากระจกโต๊ะแต่งหน้า เธอจ้องมองใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเธอซึ่งมีร่องรอยของความสับสนในดวงตา ในอนาคต...ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ประตูห้องแต่งตัวถูกผลักเปิด ที่เข้ามาคือพี่ใหญ่เถียนต้าตง เถียนต้าตงเป็นคนอ่อนโยน มักจะดูแลปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างระมัดระวังและอบอุ่น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นพี่น้องกันครึ่งหนึ่ง แต่ความสัมพันธ์กลับเข้ากันได้ดีอย่างมาก เถียนต้าตงวางมือบนไหล่ขาวเนียนบอบบางของเธอ มองเธอในกระจกและเอ่ยชื่นชมอย่างจริงใจ “จิ้งจิ้ง เธอสวยมาก” เถียนจิ้งวางมือลงบนหลังมือของพี่ชาย ยกยิ้มบาง “คุณพ่อพวกเรามียีนที่ดี คุณเองก็หล่อไม่ต่างกันค่ะ” เถียนต้าตงยิ้ม “เมื่อครู่เห็นเธอยังอารมณ์ไม่ดี งั้นฉันก็วางใจแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่พี่ยังคงหวังว่าเธอจะเดินไปอย่างกล้าหาญ” เถียนจิ้งพยักหน้า “วางใจเถอะค่ะ ฉันจะเป็นเช่นนั้น เมื่อก่อนฉันกล้าหาญมากแค่ไหน ในอนาคตฉันจะกล้าหาญให้มากกว่า!” ระหว่างการพูดคุย โทรศัพท์มือถือของเถียนต้าตงดังขึ้น เขาก้มลงมองและเห็นตัวเลข คลื่นความแข็งกร้าวแวบผ่านดวงตา “ขอโทษนะ ฉันไปรับโทรศัพท์ก่อน” เมื่อเขารับโทรศัพท์เสร็จแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป “จิ้งจิ้ง ฉันมีเรื่องด่วนที่ต้องบินไปต่างประเทศทันที ฉันไม่สามารถเข้าร่วมงานแต่งงานของเธอได้แล้ว” เถียนจิ้งเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีก็รีบถาม “มีอะไรคะ เกิดอะไรขึ้น” เถียนต้าตงอธิบายสั้นๆ “เกี่ยวกับเรื่องการศึกษาของฉันน่ะ” เถียนจิ้งรีบเร่งผลักเขา “ถ้างั้นคุณต้องรีบแล้ว กับฉันมันไม่สำคัญเลย ก็แค่การแต่งงาน มันไม่สำคัญหรอกค่ะ เรื่องการศึกษาของคุณสำคัญกว่า!” มีความรู้สึกผิดในดวงตาของเถียนต้าตง เขาออกไปด้วยความลุกลี้ลุกลน ปิดประตูห้องแต่งตัว ความรู้สึกผิดในดวงตาของเขาลึกขึ้น มันหนาเหมือนเมฆดำ เขาสีหน้าซีดเซียว ก้าวเดินระหกระเหพลางบ่นพึมพำ “จิ้งจิ้ง ขอโทษ ขอโทษจริงๆ เธอเป็นคนที่ฉันรู้สึกผิดและเสียใจที่สุดในชีวิต”