บทที่ 7 งานแต่งงาน

บ๗ที่ 7 งานแต่งงาน งานแต่งจบแล้ว ม่านถูกเปิดในคืนแต่งงาน หลังจากที่ซูยี่พาเธอกลับไปที่บ้านตระกูลซูก็ได้รับโทรศัพท์และออกไป หลังจากนั้นเธอก็ยืนอยู่ที่หน้าต่างบานยาวอย่างงุนงง ห้องใหม่ถูกตกแต่งอย่างมีชีวิตชีวา ผ้าปูเตียงสีแดงผืนใหญ่ แต่มันก็แค่นั้น เธอไม่ได้รู้สึกถึงความกระตือรือร้นกับการแต่งงาน สิ่งที่รู้สึกคือความอับอายเท่านั้น ถึงแม้ว่าก่อนแต่งงานเธอเดาเอาไว้ว่ามันจะเป็นการแต่งงานที่น่าอาย แต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับมันจริงๆ เธอยังคงสับสนเล็กน้อย น่าอาย... คืนแต่งงานที่น่าอาย... ซูยี่ไปแล้ว ไม่มีการบอกเหรอว่าจะไปไหน แล้วก็ไม่มีการบอกเลยว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ที่จริงแล้ว เธอก็ไม่อยากให้เขากลับมา ชายหญิงสองต่อสองที่ไม่คุ้นเคยกัน แล้วจู่ๆต้องให้มามีอะไรกัน มันน่าอายมากจริงๆ! จนถึงเที่ยงคืน ซูยี่ก็ยังไม่ได้กลับมา เธอถอนหายใจเล็กน้อย คิดดูแล้วไม่กลับมาก็ดี เธอหันไปหาชุดนอนในตู้เสื้อผ้า ในตู้เสื้อผ้ามีชุดนอนทุกประเภท เธอเลือกชุดนอนสีชมพูพีช อาบน้ำเสร็จแล้ว ทำการบำรุงผิวอย่างดี เมื่อเธอกำลังจะเข้านอนประตูก็ถูกผลักเปิด ดวงตาที่สวยงามของเธอเคร่งเครียดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ใครคะ” ที่เข้ามาไม่ใช่ใครอื่น เป็นซูยี่ เขาเปลี่ยนชุดสูทสีขาวสำหรับงานแต่งงาน แทนที่ด้วยชุดสูทคัตติ้งมือประณีตสีดำบริสุทธิ์ กางเกงไม่มีจีบ เพียงพอที่จะพิสูจน์รูปร่างขาที่สมบูรณ์แบบของเขา หลังตั้งตรง อกกว้างผึ่งผาย ด้วยการก้าวเดินที่มั่นคง ส่งเสริมให้เขาดูหล่อมาก เสน่ห์ไม่มีที่สิ้นสุด บนใบหน้าหล่อเหลาเนียนใสของเขาแสดงสัญญาณของความไม่แยแส ตั้งแต่เขามา บรรยากาศในห้องก็เย็นลงเล็กน้อย ซูยี่กลับมาแล้วงั้นเหรอ จิตใต้สำนึกของเถียนจิ้งอึดอัดตึงเครียด ม่านตาดำหดตัวกะทันหัน หายใจเข้าลึกทำเป็นนิ่งสงบ “นั่นคุณเหรอ” ซูยี่ยกมือขึ้นคลายปมหูกระต่ายงดงาม เอ่ยบางเบาอย่างเน้นคำ “นี่ก็ห้องผม” เถียนจิ้งหายใจลึกแล้วพูดออกไปตรง “ฉันรู้ค่ะ ก็แค่ ยังไม่ค่อยชิน” ซูยี่ก้าวเข้ามา เถียนจิ้งถอยหลังด้วยจิตใต้สำนึก เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงขี้ขลาดแบบนี้ แต่ต้องเผชิญกับชายผู้ที่มีอำนาจ เธออดไม่ได้ที่จะประหม่า เห็นริมฝีปากของชายคนนั้นยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็พูดเสียงยานคาง “ทำไม กลัวฉันมากเหรอ” หลังจากเถียนจิ้งหายใจเข้าลึกก็มองเข้าไปในดวงตาของเขา แล้วพยักหน้าอย่างยอมรับ “บอกตามตรง ฉันประหม่านิดหน่อย ฉันก็รู้ว่าพวกเราไม่คุ้นเคยกัน เพราะฉะนั้น การแต่งงานนี้ค่อนข้างตั้งตัวไม่ทัน และสำหรับคืนวันแต่งงานในความเป็นจริงมันค่อนข้างน่าอายนิดหน่อย...” เธอมักจะร่าเริงอยู่เสมอ มีความกล้าหาญ เป็นผู้หญิงมั่นใจ หลังจากช่วงเวลาสั้นๆของความตึงเครียด เธอก็บังคับตัวเองให้มีไหวพริบขึ้นมาได้ ซูยี่ขัดจังหวะเธอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยพลังน่าดึงดูด แต่ก็กลับฟังดูแล้วรู้ได้มากพอว่าไม่แยแสแน่ๆ “ผมจะไม่แตะต้องคุณ” เขาไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าใดๆ แต่โทนเสียงนั้นเย็นชามาก ปลายคิ้วและช่วงหางตาแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกของคนแปลกหน้า เถียนจิ้งตอบสนองในสองวินาทีต่อมา ถอนหายใจด้วยความโล่งอกจากก้นบึ้งของหัวใจ “งั้นก็ดีค่ะ ฉันไม่ได้คิดเกี่ยวกับการมีอะไรกับคุณ อย่างน้อย ก็ไม่ใช่การทำอะไรกับคุณในคืนนี้ นี่คือความคิดจริงๆของฉัน” ซูยี่มองตาที่ชัดเจนของเธอ จมอยู่ในความเงียบไปสักพัก แล้วริมฝีปากบางก็เปิดออก “พักผ่อนเถอะ” ขณะที่เขาหันหลังกลับและกำลังจะออกไป เถียนจิ้งได้ถามขึ้นอีกครั้ง “คุณซู ฉันเป็นคนตรงไปตรงมา ฉันอยากรู้ ทำไมคุณถึงแต่งงานกับฉัน ฉันอยากรู้คำตอบที่แท้จริง ฉันไม่สนใจว่าคุณกำลังทำอะไร ผลประโยชน์หรืออะไรนั่นฉันคิดว่าฉันสามารถทำความเข้าใจกับมันได้ ฉันแค่อยากฟังความจริง” เธอต้องการคำตอบ แค่เพียงได้คำตอบ เธอจะได้รู้ได้ว่าในอนาคตจะทำอย่างไรต่อไป ซูยี่หยุดก้าวเท้า