บทที่ 10 ความลับหนึ่ง

บ๗ที่ 10 ความลับหนึ่ง หัวใจของเถียนจิ้งเกิดความรู้สึกที่ไม่ดี แต่ภายนอกยังคงสงบนิ่ง คิ้วตื้นกับเสียงที่จงใจผ่อนคลาย “ดูเหมือนว่าฉันจะไม่อยากรู้ก็คงไม่ได้สินะ ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะตั้งใจฟังแล้วกัน” ซูเที๋ยนเที๋ยนย่นคิ้วอย่างเหยียดๆ จับเธอพร้อมกับก้าวเข้าไปใกล้หนึ่งก้าวแล้วลดเสียงลง “ความลับคือพี่รองของฉันมีผู้หญิงที่เขารัก ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมากเสมอมา มันก็แค่เดือนที่แล้วที่พวกเขามีปัญหาเรื่องเข้าใจผิด แล้วพี่รองของฉันก็หุนหันพลันแล่นไปแต่งงานกับเธอ เพราะงั้น การหย่าร้างของพวกเธอก็หลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกนะ” หลังจากที่เถียนจิ้งได้ยินเรื่องนี้ ภายนอกไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่ในใจกลับกำลังคิดวิเคราะห์ พวกเขามีปัญหาเมื่อเดือนที่แล้วงั้นเหรอ เธอก็มีเรื่องอื้อฉาวนั้นเมื่อเดือนที่แล้วเหมือนกัน นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาแต่งงานกันอย่างไร้สาระ สิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนี้บางครั้งก็ยากที่จะคาดเดาได้ ซูเที๋ยนเที๋ยนต้องการที่จะค้นหาบาดแผลบนใบหน้าของเธอ แต่เธอต้องผิดหวัง เพราะเถียนจิ้งนั้นนิ่งสงบและสง่างามอยู่ตลอด ยังยกริมฝีปากขึ้นบางเบา “แบบนี้ก็ดูฟังขึ้นนะ ฉันกับพี่รองของเธอช่างมีโชคชะตาต้องกัน พวกเขามีปัญหาบางอย่าง ฉันก็มีปัญหากับคู่หมั้นของฉัน ตอนนี้ฉันแต่งงานกับพี่รองของเธอแล้ว โชคชะตานี้ไม่ได้ตื้นเขินเลย” คำพูดของเธอ ทำให้ฟันที่โกรธของซู่เที๋ยนเที๋ยนลั่นเอี๊ยดอ๊าด เธอกัดฟัน “เธอนี่หน้าด้านจริงๆ ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน!” เถียนจิ้งพยักหน้าเล็กน้อย “อืม ฉันไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน เธอก็ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนไม่ต่าง วิ่งโร่มาแต่เช้าเพื่อมายั่วยุพี่สะใภ้รอง เธอนี่ช่างเป็นน้องสามีที่ดีที่สุดในโลกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเลยนะ” คำพูดนั้น ทำให้ซูเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงก่ำ ด้วยนิสัยหยิ่งยโสของเธอแน่นอนว่าต้องทนไม่ได้ ยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าของเถียนจิ้ง เถียนจิ้งเองก็เป็นคนดุที่ไม่ยอมคน สายตาเฉียบคมจับการเคลื่อนไหวของเธอ จากนั้นก็เบี่ยงไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว และยังเสียดสีอย่างตรงไปตรงมา “ทำไม ยังคิดจะทำร้ายพี่สะใภ้รองอีกงั้นเหรอ พี่สะใภ้รองเป็นหญิงมีครรภ์นะ การทำร้ายหญิงมีครรภ์ไม่ใช่ว่ามากเกินไปหรือไง” อย่างไรก็ตาม สุดท้ายแขนของซูเที๋ยนเที๋ยนก็ไม่ได้มีการตวัดลงมา... หลังจากที่รู้สึกว่าข้อมือของตัวเองถูกจับ เธอหันหน้าไปพูดด้วยความโกรธ “ปล่อยฉันนะ! วันนี้ฉันต้องสั่งสอนผู้หญิงปากพล่อยคนนี้!” เมื่อบิดศีรษะไปก็เห็นซูยี่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอ ความโกรธกลายเป็นความอับอาย “พี่รอง ทำไมเป็นคุณ” ซูยี่อยู่ในชุดสูท ร่างสูงตั้งตรง สองไหล่กว้างผึ่งผาย ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะไร้อารมณ์ แต่ความโกรธแพร่กระจายออกสู่บรรยากาศโดยรอบ “สร้างปัญหาอะไร” ซูเที๋ยนเที๋ยนอยู่ในบ้านซูด้วยนิสัยดื้อด้านเอาแต่ใจ แต่เพียงแค่อยู่ต่อหน้าซูยี่เท่านั้นที่จะสร้างภาพกักเก็บมันเอาไว้ เธอรีบถอนแขนของเธอ มือซ้ายลูบข้อมือขวาเบาๆพร้อมกับพึมพำ “ใครสร้างปัญหากันคะ เป็นเธอที่พูดมากเกินไปเอง บอกว่าฉันยั่วยุ แถมยังเสียดสีว่าฉันเป็นน้องสามีที่ดีที่สุดในโลกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนอีก ช่างเป็นคนที่เกินไปโดยแท้เลย...” “พอได้แล้ว” ซูยี่ขัดจังหวะเธออย่างขี้เกียจฟัง แล้วพูดประโยคที่มีความหมาย “ฉันรู้จักนิสัยของเธอดี” ถึงแม้ว่าซูเที๋ยนเที๋ยนจะคับข้องใจ แต่ก็ไม่กล้าสร้างเรื่องอีก เพียงทำเสียงเล็กเสียงน้อย “พี่รองคนแย่ ไม่นึกเลยว่าจะไม่ช่วยฉัน ฉันเกลียดคุณจะตายอยู่แล้ว!” เมื่อพูดจบก็หันเดินออกไปด้วยความไม่พอใจหนัก เถียนจิ้งมองด้านหลังของเธอพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อย ยังเป็นเด็กจริงๆ ถึงแม้ว่าจะแต่งตัวเป็นผู้ใหญ่ แต่ในความเป็นจริงแล้วนิสัยยังไม่โตเลย ซูยี่เหล่มองเธอ เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นในอากาศ “หลับสบายไหม” เถียนจิ้งพยักหน้า “สบายค่ะ” “เด็กนั่นถูกตามใจจนเสียเด็กแล้ว” ถึงแม้ว่าซู่ยี่จะพูดสั้นๆ แต่มีคำอธิบายและการปลอบใจอยู่ในนั้น เถียนจิ้งค่อนข้างคาดไม่ถึง เธอยกริมฝีปากบางเบาพูดอย่างใจกว้าง “ฉันเข้าใจค่ะ ฉันจะไม่เก็บมันมาใส่ใจ” “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะได้ลงไปทานอาหารเช้า” “ค่ะ” รอจนกระทั่งเถียนจิ้งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วออกมา ก็ได้พบว่าซูยี่รอเธอลงไปข้างล่างพร้อมกัน