บทที่ 11 ตรวจครรภ์

บ๗ที่ 11 ตรวจครรภ์ เพราะว่าเมื่อวานตกลงไว้แล้วว่าวันนี้จะไปโรงพยาบาล เถียนจิ้งก็เลยเลือกสวมเสื้อผ้าที่สบายๆ เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาว กับกางเกงยีนส์รัดรูป พร้อมกับรองเท้าสีขาว ดูเป็นธรรมชาติและสบายๆ ผมลอนสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่า สะบัดไปตามการเคลื่อนไหวของร่างกาย ตอนที่ซูยี่เห็นเธอนั้นก็ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา ผิวของเธอดูเรียบเนียนและนุ่มนวลไร้ที่ติ ดวงตาเต็มไปด้วยความปราดเปรียว ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ ทำให้เห็นรูปโฉมที่สวยงาม เหมือนกับนางฟ้าที่พลัดตกลงมาบนโลกมนุษย์ ทำให้ใจคนเต้นผิดจังหวะแบบไม่มีเหตุผล แต่ว่าเขากลับกดความรู้สึกนั้นไว้ได้อย่างรวดเร็ว แล้วก็เอ่ยออกมาเสียงแหบว่า “ไปกันเถอะ” เถียนจิ้งคลี่ยิ้มพลางก้าวเดินตามเขาไป ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านหลังนี้ยังเป็นสิ่งที่เธอยังไม่ค่อยจะคุ้นเคยเท่าไหร่นัก แม้แต่ผู้ชายคนนี้ที่เธอแต่งงานด้วยยังรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า เพราะฉะนั้นก็หลีกเลี่ยงความตื่นเต้นไม่ได้หรอก ยิ่งเห็นเขารอเธออยู่ ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย และก็อบอุ่นใจในเวลาเดียวกัน ตอนที่ลงมาจากชั้นบน ห้องอาหารก็มีคนนั่งอยู่เต็มแล้ว ใบหน้าที่งดงามของเถียนจิ้งก็ปรากฏรอยยิ้มที่เรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ แล้วก็ทักทายทุกคนอย่างสุภาพ ทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร ต่างเป็นคนที่มางานแต่งงานเมื่อวาน เธอคนนี้เป็นคนที่ความจำดีมาก จึงเรียกชื่อทุกคนได้อย่างถูกต้อง คุณพ่อตาก็พยักหน้าด้วยสีหน้าเฉยเมย แล้วพูดว่า “กินข้าว” หานชิ่งเสว่เสแสร้งทำเป็นถามสารทุกข์สุกดิบเถียนจิ้งด้วยความเป็นห่วง เถียนจิ้งก็ได้แต่ยิ้ม พลางขอบคุณไปอย่างมีมารยาท บรรยากาศการรับประทานอาหารเช้าไม่ได้ถือว่าดี แต่ก็ไม่ได้เรียกว่าแย่ ถือว่าเป็นปกติของที่นี่ พอทานอาหารเช้าเสร็จ คนขับรถก็ไปส่งพวกเขาสองคนที่โรงพยาบาล วันนี้เป็นวันจันทร์ คนที่มาตรวจร่างกายที่นี่เลยค่อนข้างเยอะ แผนกสูตินรีเวชอยู่ที่ชั้นสาม ตอนที่ขึ้นลิฟต์นั้น เถียนจิ้งไม่ทันระวังตัวโดนคนข้างหลังดันออกมา แต่โชคดีที่ตอนนั้นซูยี่ประคองเธอไว้ได้ทัน ด้วยการโอบเอวของเธอไว้ หลังจากนั้นเขาก็เอาแขนกั้นเธอไว้ เพื่อไม่ให้ใครจะชนเธอได้อีก ในพื้นที่แคบๆอย่างนี้ และได้อยู่ใกล้กันขนาดนี้ ลมหายใจของเถียนจิ้งเลยสัมผัสได้ถึงไอเย็นจากลมหายใจของผู้ชายคนนี้ได้อย่างชัดเจน ถึงมันจะดูเรียบง่ายเหมือนไม่มีอะไร แต่ก็กลับทำให้คนหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก เธอสูง167เซนติเมตร บวกกับส้นรองเท้าที่สูงสามเซนติเมตร ก็ไม่ได้นับว่าเตี้ยอะไร แต่พอมาเปรียบเทียบกับผู้ชายตรงหน้าแล้ว ส่วนสูงของเธอก็เหมือนนกตัวน้อยๆเพียงเท่านั้น พอลิฟต์ขึ้นมาได้ครึ่งนึง ก็เกิดขัดข้อง มันสั่นไหวอย่างรุนแรง ทำให้คนข้างๆในตกใจกลัวจนกรีดร้องออกมาไม่หยุด เถียนจิ้งถือว่าสงบ ไม่สะทกสะท้านอะไร ได้แต่ขมวดคิ้วเท่านั้น แต่ว่าคนด้านหลังกลับไม่เป็นเช่นนั้น ต่างพากันกรีดร้อง ผลักกัน…. พอเธอรับรู้ได้ถึงแรงดันจากด้านหลัง จิตใต้สำนึกก็สั่งให้เธอเอียงตัว เพื่อปกป้องท้องของตัวเองไว้ นี่คงเป็นท่าทางที่คนเป็นแม่ทุกคนจะมีโดยอัตโนมัติ จิตใต้สำนึกของซูยี่ก็สั่งให้เขากอดเธอไว้ในอ้อมอก ทันใดนั้น ร่างกายของทั้งสองก็ใกล้ชิดราวกับจะรวมเป็นคนๆเดียวกัน กระแสไฟฟ้าของทั้งคู่ได้ไหลผ่านร่างกายของกันและกัน เถียนจิ้งรีบเอามือกอดเอวของผู้ชายตรงหน้าไว้ทันที ส่วนด้านหลังนั้นก็ยังมีคนดันมาไม่หยุด ซูยี่รีบสลับฝั่งกับเธอทันที แบบนี้แล้ว หลังของเธอเลยจะพิงอยู่ที่ผนังลิฟต์ ส่วนเขาก็จะเอาตัวกันเธอไว้ เท่ากับว่าตอนนี้เธออยู่ในมุมที่ปลอดภัยแล้ว เถียนจิ้งยังคงซบอยู่ที่อกของเขา เธอรับรู้ได้ถึงการเต้นของหัวใจ และอุณหภูมิของร่างกายเขา ซูยี่ก้มหน้าลงมา ริมฝีปากบางของเขาเลยบังเอิญสัมผัสกับหน้าผากที่อ่อนนุ่มของเธอ การสัมผัสที่อบอุ่นแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกชาไปทั้งตัว เถียนจิ้งก็รู้สึกเขินจนยืดหลังตรง เชาจูบเธองั้นเหรอ? บรรยากาศคลุมเครือแบบนี้ ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกว้าวุ่น ผ่านไปแค่แป๊ปเดียว ลิฟต์ก็กลับมาปกติอีกครั้ง ซูยี่พยายามทำเป็นนิ่งแม้ในใจจะว้าวุ่นมากก็ตาม เขากลับมาสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเก่า แล้วพูดเรียบๆว่า “ไม่มีอะไรแล้ว” เถียนจิ้งรีบพยักหน้าตอบ แล้วก็ดึงแขนของเธอกลับมา เก็บอาการที่ตื่นตระหนกเมื่อกี้ แล้วตอบว่า “อืม” พอออกจากลิฟต์ ก็จะมีคุณหมอเฉพาะทางรอรับอยู่แล้ว คุณหมอคนนี้เป็นคนที่ซูยี่นัดไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว เถียนจิ้งก็ตามคุณหมอไปตรวจระยะเวลาการตั้งครรภ์ สองชั่วโมงหลังจากนั้นผลตรวจก็ออกมาแล้ว พอคุณหมอดูผลตรวจ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย