已经是第一章了
บทที่ 14 ไม่รู้จัก
บ๗ที่ 14 ไม่รู้จัก
ซูยี่เลิกคิ้วเบาๆ แล้วตอบว่า “ถ้าก่อนหน้าเมื่อวาน ผมว่าเราน่าจะไม่เคยรู้จักกันนะครับ”
เถียนโม่เชียนหรี่ตาลง พยายามคิดย้อนกลับไปเมื่อก่อน จนผ่านไปซักพักถึงตอบว่า “แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคุ้นหน้าคุณจัง?” โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น
ตอนที่เขากำลังพูดอยู่นั้น สายตาของซูยี่ก็สั่นเล็กน้อย “บางทีอาจจะเคยเห็นในหนังสือพิมพ์ นิตยสารก็ได้ครับ”
เถียนจิ้งที่นั่งอยู่ข้างๆเถียนโม่เชียนก็ตอบออกมาว่า “คุณซูพูดถูกแล้ว พ่อน่าจะเคยเห็นตามหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารนะคะ”
เถียนโม่เชียนพยายามนึกอยู่ซักพัก แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างปล่อยวาง “ก็คงจะเป็นแบบนั้น”
ซูยี่นั่งหลังตรงอย่างสง่า ใบหน้าที่หล่อเหลาดูสุขุมนิ่งเรียบ “คือแบบนี้ครับพ่อตา วันนี้ผมมาเยี่ยมบ้านเป็นเพื่อนเถียนจิ้ง แล้วก็อยากจะมาคุยเรื่องช่วยบริษัทเถียนค้ำประกันเงินกู้ธนาคารด้วย”
คำพูดนี้ทำให้เถียนโม่เชียนรู้สึกประหลาดใจ เขาตัวตรงขึ้นและดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที “กลับมาเพราะเรื่องนี้น่ะเหรอ? คือ...มันค่อนข้างจะน่าลำบากใจใช่ไหมล่ะ?”ลูกสาวพึ่งแต่งงานไปได้วันเดียว ก็กลับขอร้องให้อีกฝ่ายช่วยค้ำประกันเงินกู้จำนวนมหาศาลแล้ว เขารู้สึกไม่ดีเลย
โดยเฉพาะ เขาเข้าใจสถานการณ์งานแต่งงานของลูกสาวอย่างดี ถ้าเกิดอีกฝ่ายไม่เอ่ยปากออกมาก่อน เขาก็ไม่มีทางกล้าขอร้องออกมาแน่นอน
ซูยี่ตอบนิ่งๆว่า “ไม่หรอกครับ ครอบครัวเดียวกันก็ต้องช่วยเหลือกัน”
เถียนโม่เชียนพยักหน้า “ครับ ขอบคุณนะครับ คุณชายรอง”
“ตอนนี้สะดวกไหมครับ? เรามาคุยเรื่องรายละเอียดที่ต้องจัดการกันดีกว่า”
“สะดวกครับ สะดวก”
ปัญหาที่แก้ยากลำบากกำลังจะได้แก้ไขแล้ว พอคิดแบบนี้เถียนโม่เชียนก็สบายใจขึ้นมาก สีหน้าก็ดูผ่อนคลายขึ้น”
เขาไปที่ห้องอ่านหนังสือ เพื่อคุยรายละเอียดเรื่องนี้กับซูยี่
เถียนจิ้งนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก มองไปยังทางห้องอ่านหนังสือ ในใจเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่พูด ทั้งรู้สึกอบอุ่น และก็รู้สึกไม่แน่ใจ ถึงแม้ว่าจะพึ่งแต่งงาน แต่คุณซูก็ทำดีกับเธอมาก เอาใจใส่และอบอุ่น แถมยังดีกับคนในครอบครัวเธอมาก
เรื่องดีๆพวกนี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไป….
ตอนนั้นเอง คุณหญิงใหญ่หยูจิงหยิงก็ล้างผลไม้มาให้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “จิ้งจิ้ง กินผลไม้ซะหน่อยสิ ตอนท้องต้องกินผลไม้เยอะๆนะ รีบกินเถอะ”
เถียนจิ้งมองรอยยิ้มของแม่ก็รู้สึกอบอุ่นใจแล้วก็ยิ้มออกมา “ขอบคุณค่ะแม่ใหญ่ แม่ดีกับหนูที่สุดแล้ว”
หยูจิงหยิงกอดเธอไว้ “ยัยบื้อ หนูเป็นลูกสาวแม่นะ ถ้าไม่ให้ดีกับลูก แล้วจะให้ไปดีกับใครล่ะ?”
หยูจิงหยิงเป็นภรรยาที่เข้าพิธีแต่งงานกับเถียนโม่เชียน ส่วนเถียนจิ้งเป็นลูกนอกสมรสของเถียนโม่เชียน ตอนนั้นแม่ของเธออุ้มท้องเธออย่างลับๆ เพราะฉะนั้นเถียนโม่เชียนเลยเกลียดการกระทำของแม่เธอมาก ว่ากันว่า หลังจากที่แม่ของเธอคลอดเธอออกมา ก็ได้รับค่าชดเชยจากเถียนโม่เชียนเป็นจำนวนมาก หลังจากนั้นก็หายตัวไปแล้ว
เถียนโม่เชียนก็เลยพาเถียนจิ้งกลับมาเลี้ยงดูที่บ้านตระกูลเถียน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของหยูจิงหยิง แต่หยูจิงหยิงก็ดูแลเธอราวกับแม่แท้ๆตลอดมา
สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก ในโลกใบนี้ คงจะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จิตใจโอบอ้อมอารีเท่าเธออีกแล่ว
เธอซบลงที่อกของแม่ใหญ่อย่างสบายใจ หยูจิงหยิงก็แอบหยิบโทรศัพท์ออกมาให้เธอดูรูปภาพที่เถียนต้าตงส่งมาให้จากต่างประเทศ “จิ้งจิ้ง ดูพี่ชายหนูสิ”
หลังจากที่เถียนต้าตงออกจากงานแต่งไปก่อน ก็ได้แต่ส่งข้อความมาบอกว่าถึงปลายทางโดยสวัสดิภาพ เธอหยิบโทรศัพท์มาดูรูป แต่ก็กลับยังรู้สึกไม่สบายใจ “ทำไมหนูถึงรู้สึกว่าพี่ชายดูผอมลงไปล่ะ? แถมสีหน้ายังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย ทำไมดวงตาเขาดูเศร้าขนาดนั้น?”
หยูจิงหยิงซ่อนความกังวลบนใบหน้าไว้ไม่ได้อีกต่อไป “จิ้งจิ้ง ลูกก็มองออกเหมือนกันใช่ไหม? ถึงแม้ว่าพี่ชายของลูกจะพยายามยิ้มต่อหน้ากล้องแบบนั้น แต่แม่กลับรู้สึกว่าเขาดูไม่มีความสุขที่อยู่ที่นั่น แต่มันไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนี่นา เพราะว่าเขาได้ทำตามสิ่งที่เขาอยากทำแล้ว ในที่สุดก็ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ก็ควรที่จะมีความสุขสิ”
ยิ่งดูรูปภาพของพี่ชาย เถียนจิ้งยิ่งรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่ดูฝืนมาก ดูเจ็บปวด เธอก็รู้สึกเหมือนแม่ใหญ่ว่าพี่ชายดูผิดปกติไป แต่ว่า เธอก็ค่อนข้างใจเย็นและปลอบแม่ใหญ่ว่า “อย่ากังวลไปเลยแม่ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าพี่ชายยังปรับตัวไม่ค่อยได้ก็ได้ พวกเราคิดมากไปแล้ว”
“พวกเราคิดมากไปจริงๆใช่ไหม?”คนเป็นพ่อเป็นแม่ผู้น่าสงสาร จิตใจของหยูจิงหยิงเต็มไปด้วยความกังวล
“แม่ใหญ่ รับปากกับหนูก่อนว่าจะไม่คิดมาก เดี๋ยวหนูจะโทรถามพี่ชายว่าเป็นยังไงบ้าง น่าจะเพราะว่ายังปรับตัวไม่ได้นั่นแหละ”
หยูจิงหยิงพยักหน้า “ลูกโทรตอนนี้เลยได้ไหม? พี่น้องกันน่าจะเล่าอะไรให้กันฟังได้มากกว่า ถ้ามีอะไรให้รีบบอกแม่ทันทีเลยนะ”
เถียนจิ้งพยักหน้า กลับห้องของตัวเองไปแล้วก็โทรหาพี่ชายทันที
已经是最新一章了
加载中
