บทที่ 16 ตรงไปตรงมา

บ๗ที่ 16 ตรงไปตรงมา เถียนจิ้งสัมผัสได้ถึงลมหายใจของฝ่ายชาย ในใจเต็มไปด้วยความงุนงง เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงไร้เดียงสาขนาดนั้นที่ได้ยินเสียงฟ้าร้องแล้วตกใจกลัว เธอไม่เคยกลัวตั้งแต่เด็กๆแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีตกใจบ้าง แต่มันก็ไม่อยู่ในขอบเขตที่ตัวเองรับมือได้ เธอรู้สึกได้ว่าคนที่ซูยี่กอดอยู่ไม่ใช่ตัวของเธอเอง พูดตามตรงก็คือ เขากำลังเอาเธอมาแทนคนอื่นอยู่ ใบหน้าเล็กๆที่ผิวขาวเนียนละเอียดเต็มไปด้วยความงุนงง เธอมองผู้ชายตรงหน้าด้วยดวงตาใสสะอาด พอมีฟ้าแลบขึ้นมา แสงของมันก็ส่องสะท้อนให้เห็นใบหน้าของเถียนจิ้งอย่างชัดเจน ซูยี่เสียวสันหลังวาบ ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองได้ทำกิริยาที่ไม่เหมาะสม ก็เลยรีบปล่อยเธอ แล้วก็จัดเนกไทตัวเองให้เข้าที่ แล้วก็ซ่อนสายตาที่สับสนของตัวเองไว้ แล้วเอ่ยปากถามว่า “เธอไม่กลัวเหรอ?” เถียนจิ้งตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “กลัว แต่ว่า ไม่ได้กลัวขนาดนั้นหรอกค่ะ” ซูยี่พยายามสะกดอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไว้ ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็ตั้งสติกลับมาได้ แล้วก็เอ่ยอย่างนิ่งเรียบว่า “เดี๋ยวไปส่งเธอกลับบ้านก่อน ให้เธอได้พักผ่อน” เพื่อจะไม่ให้บรรยากาศกระอักกระอ่วน เถียนจิ้งเลยพยักหน้าเบาๆ “ค่ะ” ผู้หญิงที่ฉลาด ควรจะรู้ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด เพื่อที่จะไม่ให้บรรยากาศมันกระอักกระอ่วนไปมากกว่านี้ ไม่นานก็มาถึงที่คฤหาสน์ตระกูลซู สวนหน้าบ้านของคฤหาสน์ที่นี่มีดีไซน์เป็นแบบจีนโบราณ มีศาลาเล็กๆเอาไว้พักผ่อน มีกลิ่นอายความเป็นโบราณ ดูมีสไตล์ สวยแบบมีระดับและสะดวกสบาย พื้นที่สวนหน้าบ้านกว้างมาก ภายในเต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ ตรงกลางยังมีน้ำพุประดับอยู่ และมีทางเดินหินทอดยาว ในเมืองที่ที่ดินเปรียบดั่งทองคำนี้ คฤหาสน์หลังนี้เปรียบดั่งอยู่บนสรวงสวรรค์ ด้านในไม่เพียงแต่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามราวกับอยู่บนสวรรค์ แต่ยังมีข้าวของเครื่องใช้สมัยใหม่อีกด้วย ยังคงมีเสียงฟ้าร้องกับฟ้าแลบไม่หยุด ราวกับว่าเป็นเสียงคำรามของสิงโตที่นอนจำศีลอยู่ในความมืด ฝนตกลงมาฉาดใหญ่ ตอนที่ลงรถนั้น ก็มีแม่บ้านถือร่มเตรียมรอรับอยู่แล้ว แม่บ้านไปเปิดประตูให้ซูยี่ก่อน แล้วกางร่มให้เขา ซูรี่รับร่มมาแล้วก็เดินอ้อมไปอีกฝั่งนึงของรถแล้วเปิดประตูให้เถียนจิ้ง “ช้าๆหน่อยนะ ฝนตกระวังลื่น” เถียนจิ้งมองใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขา พอได้ยินเสียงของเขา ในใจก็พลางรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา แม้ว่าใบหน้าเขาจะนิ่งเรียบไร้อารมณ์ แต่ว่าเธอก็รู้สึกขอบคุณความใส่ใจและความอบอุ่นที่เขามอบให้ เพราะว่ามันเป็นวันหยุด หานชิ่งเสว่กับซูเที๋ยนเที๋ยนเลยอยู่บ้าน พอเห็นว่าทั้งสองคนอยู่ในร่มคันเดียวกันกำลังเดินเข้ามา ซูเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกอิจฉาริษยา ทำเสียงหึในลำคอ แล้วก็เลิกมองภาพบาดตาบาดใจ ก้มหน้าอ่านนิตยสารความงามของเธอต่อไป หลังจากเถียนจิ้งเข้าบ้านมาแล้ว ก็ทักทายอย่างมีมารยาท “แม่ใหญ่ เที๋ยนเที๋ยน” ซูเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะหึในลำคออย่างเย็นชา แล้วก็พูดอย่างไม่สนใจว่า “ไม่ต้องเรียกฉันแบบนั้น ฉันไม่ได้สนิทกับเธอ” เถียนจิ้งยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม แล้วก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวก็ค่อยๆสนิทกันเอง” หานชิ่งเสว่หัวเราะแล้วตอบว่า “กลับมากันแล้วเหรอ? ตรวจเป็นยังไงบ้าง? กินข้าวกันรึยัง? ให้ฉันสั่งคนให้เตรียมอาหารให้ไหม?” เถียนจิ้งตอบอย่างไม่นอบน้อมว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ผลตรวจเป็นไปได้ด้วยดีค่ะ อาหารกลางวันกลับไปทานที่บ้านพ่อแม่มาแล้ว ขอบคุณมากนะคะแม่ใหญ่” หานชิ่งเสว่ยิ้มกว้าง “งั้นก็ดีแล้ว นี่ซูยี่มาส่งเธอด้วยตัวเองเลยเหรอเนี่ย? หายากนะเนี่ยที่ซูยี่จะมานั่งใส่ใจใครแบบนี้” เถียนจิ้งยิ้มแบบปลอมๆแทนคำตอบ แล้วก็หันไปมองคนข้างๆด้วยความรู้สึกขอบคุณ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำไมเธอถึงฟังไม่ออกกันนะว่าในคำพูดของหานชิ่งเสว่นั้นแฝงไปด้วยการแซะ อย่างที่คาดไว้ ทันทีที่ซูเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น ก็โกรธมากกว่าเดิม เธอปานิตยสารไปด้านข้าง แล้วพูดออกมาด้วยความโมโหว่า “แมลงวันมากจากไหนเนี่ย? น่ารำคาญ! รังเกียจ!” แล้วเธอก็เดินกระแทกเท้าปึงปังเข้าห้องไป หานชิ่งเสว่ยังพูดต่อว่า “จิ้งจิ้ง อย่าไปใส่ใจเลยนะ ยัยเด็กเที๋ยนเที๋ยนเนี่ยโดนพวกเราตามใจจนเสียนิสัย อารมณ์ก็เลยร้อนไปหน่อย อย่าถือสาเลยนะ” เถียนจิ้งได้แต่ยิ้มตอบหน้าตาเฉย “อืม รู้แล้วค่ะ เดี๋ยวหนูขอไปพักผ่อนก่อนนะคะ เริ่มเหนื่อยแล้ว” หานชิ่งเสว่พยักหน้า”อืม รีบไปเถอะ อย่าปล่อยให้เหนื่อยมากไป ซูยี่ รีบพาจิ้งจิ้งไปพักผ่อนซะสิ เธออุ้มท้องเลือดเนื้อองตระกูลซูอยู่ จะให้เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นไม่ได้” สายตาของเถียนจิ้งเต็มไปด้วยความอึดอัด แต่เพียงแค่แป๊ปเดียวก็ซ่อนมันเอาไว้ได้ ส่วนซูยี่นั้นก็ยังคงหน้าตาไร้อารมณ์เช่นเคย นัยน์ตาซับซ้อนยากจะอ่านออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาได้แต่ตอบนิ่งๆว่า “ครับ” มองแผ่นหลังของทั้งสองคนเดินขึ้นบ้านไป สีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่นของหานชิ่งเสว่เมื่อกี้ก็กลายเป็นเยือกเย็น สายตาของเธอมีแต่ความมืดมน อยากจะใช้สายตาฆ่าสองคนนั้นให้ตายจนใจจะขาด อยู่ดีๆก็แต่งงานกับผู้หญิงต่ำๆนี่? แถมยังท้องอีก? ตอนนี้สิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดก็คือลูกในท้องของเถียนจิ้งนั้นเป็นลูกของซูยี่จริงรึเปล่า? ถ้าวิเคราะห์แบบธรรมดาทั่วไปก็คงจะเป็นลูกของซูยี่แหละ แต่ดูจากที่เมื่อคืนซูยี่ไม่ยอมแม้แต่จะนอนห้องเดียวกับยัยผู้หญิงชั้นต่ำนั่นก็ทำให้เธอเริ่มคิดไม่ตก ไอ้เลวซูยี่นี่ยิ่งแผนสูงอยู่ หน้าเนื้อใจเสือ เธอไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้เขากำลังวางแผนร้ายอะไรอยู่รึเปล่า? เขาบอกว่าที่เขาแต่งงานกับยัยชั้นต่ำที่มาจากตระกูลเถียนนี่ก็เพราะว่าธุรกิจของพวกเขา แต่ก็ไม่มีใครสามารถรับประกันได้หรอกว่ามันเป็นลูกไม้อะไรของเขารึป่าว หรือว่าอยากจะมีหลานชายให้คุณปู่เพื่อจะแย่งทรัพย์สมบัติของครอบครัวไป ยังไงเธอก็จะไม่ยอมให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด! พอถึงห้องนอน ซูยี่ไม่ได้เข้าไป แต่เผลอหลุดปากพูดออกมาว่า “เธอโดยตามใจเกิน เลยเอาแต่ใจตัวเอง” เถียนจิ้งมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ แล้วเธอก็หยอกล้อ “คุณซูกำลังปลอบใจฉันอยู่เหรอคะ?” เหมือนว่าซูยี่ก็ประหลาดใจที่เมื่อกี้เขาพูดประโยคนั้นออกไป เขาเอานิ้วมือลูบปากตัวเองเบาๆ “พักผ่อน….” แต่เถียนจิ้งก็รีบตัดบทเขาโดยรีบพูดว่า “พักผ่อนเยอะๆใช่ไหมคะ? วางใจเถอะ ฉันจะพักผ่อนให้เต็มที่ แล้วฉันก็มีเรื่องนึงที่อยากบอกคุณ ฉันน่ะเป็นคนที่ไม่ใส่ใจอะไรมากหรอก เรื่องที่ไม่มีความสุขหรือคำพูดร้ายๆน่ะ เดี๋ยวฉันก็ลืมแล้ว เมื่อกี้น้องสาวคุณพูดว่าอะไรเหรอ? ฉันจำไม่ได้แล้ว” ปกติซูยี่ไม่ค่อยจะทนฟังผู้หญิงคนไหนพูดจาเยอะแยะอะไรขนาดนี้มาก่อน แถมยังพูดยาวๆในครั้งเดียวแบบนี้ด้วย แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ เขาตั้งใจฟังทุกคำพูดของเธอ แถมยังมองตาที่สดใสของเธออีก ความตรงไปตรงมาและจริงใจของเธอ ทำให้เขางงงวยไปพักนึง เถียนจิ้งยื่นมือไปโบกไปโบกมาอยู่ตรงหน้าเขา แล้วก็พูดออกมาว่า “เป็นอะไรไปคะ? ตกใจกับจิตใจที่ดีงามของฉันงั้นเหรอ? ฉันควรจะภูมิใจไหม? ตัวลอยเลยดีไหมเนี่ย?” ดวงตาของซูยี่เต็มไปด้วยความสับสนงุนงง แล้วเขาก็ค่อยๆหรี่ตาลงช้าๆ เถียนจิ้งโบกมือเบาๆ แล้วก็เสแสร้งทำท่าทางเหมือนว่าเสียใจ “ใช่สิ ฉันเกือบลืมไปว่าผู้อำนวยการใหญ่อย่างคุณคงไม่สนเรื่องกิจการทางโลกอะไรซักเท่าไหร่ ต้องไม่รู้จักเสี่ยวเยว่เยว่สิถึงจะถูก คุณถือว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน โอเค สวัสดีตอนบ่ายนะ ฉันจะพักผ่อนแล้ว” พอพูดจบ เธอก็ปิดประตู เพื่อหนีจากใบหน้าที่น่าเกรงขามและงุนงงของคุณซู ผ่านไปสิบกว่าวินาที เขาถึงพึ่งจะกลับมามีสีหน้าที่เย็นชาเหมือนปกติ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นถึงนิสัยที่แท้จริงของเถียนจิ้ง เธอ เป็นคนปากกล้า เธอ ใจกว้างและมองโลกในแง่ดี เธอมักจะพูดเป็นชุดแบบไม่หยุดพัก…. อืม…. แบบนี้นี่เอง วันนี้เถียนจิ้งเหนื่อยจริงๆ จนไม่ได้สนใจฟ้าร้องฟ้าผ่า และพายุฝนด้านนอก เธอนอนจนถึงเวลามื้อเย็น ซูยี่มาเคาะประตู เพื่อรอเธอลงไปกินข้าวเย็นด้วยกัน วันหยุด คุณพ่อก็กำลังนั่งคุยเล่นกับซูเซิ่งอยู่ด้านนอก คนที่กินข้าวอยู่ในบ้านมีแค่หานชิ่งเสว่ ซูเที๋ยนเที๋ยน ซูยี่ และเถียนจิ้งสี่คน ซูยี่ดึงเก้าอี้ให้เถียนจิ้งนั่งอย่างสุภาพบุรุษ เพียงแต่ พอเถียนจิ้งนั่งลง สีหน้าก็ดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่