บทที่ 17 งานเลี้ยงแต่เมนูปลา

บ๗ที่ 17 งานเลี้ยงแต่เมนูปลา ซูเที๋ยวเที๋ยนที่นั่งกินข้าวอยู่บนโต๊ะอาหารนั้น ก็เอาแต่มองปฏิกิริยาของเถียนจิ้ง เห็นเธอขมวดคิ้วแน่น หน้าซีด สีหน้าราวกับว่ากำลังพยายามอดทนอยู่ ซูเที๋ยนเที๋ยนมองเมนูปลาทั้งหมดบนโต๊ะ แล้วยิ้มอยากภาคภูมิใจ งานเลี้ยงเมนูปลา หมายถึงการเอาปลาหลากหลายชนิดมาทำเมนูอาหาร โดยเฉพาะปลาน้ำเค็ม ปลาน้ำเค็มกลิ่นจะค่อนข้างแรง ยิ่งคนท้องจะได้อ่อนไหวกับกลิ่นอะไรพวกนี้มาก พอได้กลิ่นแล้วจะรู้สึกพะอืดพะอม ก่อนหน้านี้เถียนจิ้งไม่เคยมีอาการแพ้ท้องมาก่อนเลย แต่พอทันทีที่นั่งรถแล้วกลิ่นปลาแตะจมูกเธอนั้น เธอก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนขึ้นมาทันที แต่เพราะว่าหานชิ่งเสว่นั่งอยู่ด้วย เธอเลยต้องอดทนไว้ หานชิ่วเสว่พูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “จิ้งจิ้ง บนโต๊ะนี้ต่างเป็นเมนูที่เที๋ยนเที๋ยนให้พ่อครัวทำเพื่อเธอโดยเฉพาะเลยนะ เธอท้องอยู่ ก็เลยต้องกินปลาเยอะๆ จะได้ดีต่อเด็กในท้องด้วย” พอพูดจบก็ดันจานปลามาไว้ตรงหน้าเถียนจิ้ง สภาพของเถียนจิ้งเริ่มไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่แล้ว แต่ว่าเธอก็อดทนไว้ไม่ให้อาเจียนออกมา เพื่อที่จะรักษากริยาให้เหมาะสม เธอก็พยายามกัดฟันพูดออกมา “ขอบคุณค่ะแม่ใหญ่” “ไม่ต้องเกรงใจนะ ดูสิมีซุปปลาด้วย เดี๋ยวฉันตักให้เธอเอง”หานชิ่งเสว่เสิร์ฟซุปให้เธออย่างมีน้ำใจ เถียนจิ้งหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็พูดออกมาเบาๆว่า “ขอบคุณกับผีน่ะสิ” ซูเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว “ว่าไงนะ? เมื่อกี้เธอกระซิบว่าอะไรน่ะ?” เถียนจิ้งรีบอ้างแบบขอไปที “อ๋อ ฉันพูดจากใจเลยน่ะ แม่ใหญ่ช่างจิตใจงดงามเหลือเกิน ดีกับฉันหลายอย่างมาก ฉันรู้สึกอบอุ่นหัวใจราวกับว่าเป็นฤดูใบไม้ผลิเลยน่ะ” หานชิ่งเสว่ที่พึ่งตักซุปกลับมาก็ยิ้มแล้วพูดว่า “จิ้งจิ้งช่างปากหวานเสียจริง ทำให้คนอื่นมีความสุขจริงๆ” ซูเที๋ยนเที๋ยนเลิกคิ้วอย่างเหยียดหยาม แล้วกระซิบว่า “เมื่อกี้เธอพูดแบบนี้จริงๆเหรอ?” เถียนจิ้งยิ้มกว้าง กระพริบตาปริบๆแล้วก็พยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ เมื่อกี้ฉันก็พูดแบบนี้แหละ” ซูเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะหึในลำคอ แล้วก็ทำท่าทีเย่อหยิ่งไม่คุยกับเธอต่อ ซูยี่ที่นั่งอยู่ข้างๆเธอกลับมองเธอไม่หยุด เป็นอีกครั้งที่เขาเห็นความเป็นคนเปิดเผยและตรงไปตรงมาของเธอ แล้วก็ฉลาดหน่อยๆ….. ฟ้ายังคงร้องไม่หยุด สายฝนก็กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย เถียนจิ้งกำลังทุกข์ทรมานจากเมนูอาหารเย็น เธอไม่คิดมาก่อนว่าซูยี่จะสนใจรายละเอียดเล็กน้อยพวกนี้ด้วย แต่ทันใดนั้น ซูยี่ก็บอกกับแม่บ้านว่า “จิ้งจิ้งท้องอยู่ได้กลิ่นพวกปลาไม่ค่อยได้ ต่อไปห้ามทำเมนูปลามาอีก แล้วก็ ไปเตรียมโจ๊กอ่อนๆมาให้คุณหญิงรองด้วย” แม่บ้านตะลึงไปซักพัก ซูเที๋ยนเที๋ยนก็เช่นกัน แล้ววางตะเกียบลงแล้วมองหน้าซูยี่อย่างไม่พอใจ “พี่รอง พี่หมายความว่ายังไง? เมนูปลาดีต่อสุขภาพจะตาย ฉันหวังดีนะ แล้วพี่ไปสั่งแม่บ้านแบบนั้นได้ยังไง?” ซูยี่เงยหน้าขึ้นมา เลิกคิ้วขึ้น ดวงตาเป็นประกายแววาย “ไม่ได้หมายความว่ายังไง ก็หมายความตามที่พูดไป” แสงฟ้าแลบ สะท้อนเข้ามาให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา โครงหน้าของเขาสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แม้แต่ภาพวาดสเก็ตซ์ยังไม่สมบูรณ์แบบเท่าเขาเลย ในความมึนงงนั้น ซูเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกไม่พอใจ ใบหน้าที่ชวนหลงใหลของผู้ชายคนนี้ทำให้เธอโดนแรงดึงดูด ในชั่วขณะนั้น เธออ้าปากค้างเพียงแค่เห็นหน้าผู้ชายคนนี้ ซูยี่หันกลับไปมองแม่บ้านที่ยังคงยืนงงอยู่ตรงนั้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ยังไม่ไปอีกเหรอ?” แม่บ้านรู้สึกหนาวสั่นอย่างแปลกประหลาด กำลังเตรียมที่จะเข้าไปสั่งให้ในครัวทำอาหารมาใหม่ ซูเที๋ยนเที๋ยนที่พึ่งได้สติกลับมาก็ออกคำสั่งอย่างไม่พอใจ “ห้ามไป ห้ามไปไหนทั้งนั้น เรื่องมากอะไรนักหนา? ก็แค่ท้องไม่ใช่เหรอ? ทำเหมือนไม่เคยท้องกันยังงั้นแหละ….” เถียนจิ้งพูดแทรกขึ้นมา “เธอเคยท้องเหรอ?” “หึ พูดจาไร้สาระอะไรของเธอ?ฉัน… ฉันไม่เคยท้องอยู่แล้วสิ แต่ว่าฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ยังไงก็ต้องมีวันนั้น และฉันก็จะไม่มาเรื่องมากเหมือนเธอด้วย แค่กินปลาก็ทำเป็นหน้ามืด ทำเหมือนฉันจงใจแกล้งเธอยังงั้นแหละ”พอซูเที๋ยนเที๋ยนโมโหแล้ว พูดจาอะไรก็ไม่ทันคิด อยากพูดอะไรก็พูดตามนั้น หานชิ่งเสว่ไม่ได้พูดอะไรออกมาซักคำ เธอคิดว่าปล่อยให้ทะเลาะกันแบบนี้น่ะดีแล้ว ให้คุณท่านเห็นว่าลูกชายคนท่านคนนี้สร้างปัญหาอะไรให้บ้านหลังนี้บ้าง ซูยี่หันไปมองหน้าแม่บ้านด้วยสายตาแหลมคม “ยังไม่ไปอีก?” ซูเที๋ยนเที๋ยนโมโหหจนตะคอกออกมา “ไม่ให้ไป! ฉันบอกแล้วว่าห้ามไป! เธอเป็นใครถึงจะต้องไปทำโจ๊กให้เธอกิน? ล้ำเลิศขนาดนั้นเลยรึไง?” ซูยี่สีหน้าเย็นชา แล้วมองไปที่ซูเที๋ยนเที๋ยน แล้วพูดว่า “อย่าก่อเรื่อง พ่อตามใจเธอ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทำอะไรก็ไม่ผิด อย่าลืมนะ ตอนนี้จิ้งจิ้งคือพี่สะใภ้ของเธอ และเธอกำลังอุ้มท้องลูกหลานของตระกูลซูอยู่ ให้พ่อครัวต้มโจ๊กให้เธอมันมากเกินไปงั้นเหรอ?” คำพูดของเขาไม่ได้แฝงความโกรธใดๆไว้ แต่กลับเย็นยะเยือกจนทำให้ซูเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกกลัว สายตาที่แหลมคมของเขาสามารถทำให้เธอรู้สึกหวาดผวาได้เสมอ เธอกัดฟันแน่น เก็บความคับแค้นไว้ในใจ ไม่กล้าก่อเรื่องอะไรอีก แม่บ้านก็รู้สึกหวาดผวากับคุณชายรองเหมือนกัน จึงรีบตอบว่า “ฉันจะรีบไปต้มโจ๊กให้เดี๋ยวนี้ค่ะ” ในตอนนั้นหานชิ่งเสว่ก็ยิ้มออกมา เธอเสแสร้งทำเป็นพยายามไกล่เกลี่ย “โอเค เที๋ยนเที๋ยนสงบลงแล้ว กินปลาหมึกหน่อยสิ” เถียนจิ้งรู้สึกแปลกใจมากที่ซูยี่ปกป้องและเอาใจใส่เธอขนาดนี้ เธอยิ้มให้เขาอย่างซาบซึ้ง ซูยี่เหมือนไม่ได้รับรู้ถึงความหมายที่เธอพยายามจะสื่อ นั่งกินข้าวต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เถียนจิ้งยักไหล่ ทำเป็นเท่ห์ เป็นเหลยเฟิงรึยังไง? ทำความดีแบบไม่ต้องการสิ่งตอบแทนน่ะ? นตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของซูยี่ก็ดังขึ้น ทันทีที่เห็นเบอร์ที่โทรเข้า สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที