บทที่ 23 โรแมนติก

บ๗ที่ 23 โรแมนติก การเคลื่อนไหวของเถียนจิ้งนั้นไม่ช้า แต่ทว่าซูยี่นั้นก้าวเดินเร็ว เมื่อเธอออกไล่ตาม ซูยี่ก็เดินเข้าไปในลิฟต์เสียแล้ว “รอเดี๋ยว” ซูยี่เหลือบมองไปทางเธอ น้ำเสียงก็กลับคืนสู่ความเย็นยะเยือก “ยังมีอะไรอีก?” เถียนจิ้งยื่นกล่องในมือให้เขา “อันนี้ให้คุณ” ซูยี่มองลงไปดูกล่องในฝ่ามือของเธอ รูปแบบกล่องมีลายลาเวนเดอร์ เขาขมวดคิ้ว "นี่คืออะไร?" เถียนจิ้งลดเสียงของเธอลงและพูดอย่างตรงไปตรงมา “ผ้าคาดตาไอน้ำ บนหน้าของคุณมีรอยคล้ำใต้ตา ถ้าไปคุยเรื่องธุรกิจกับลูกค้าเช่นนี้ที่อเมริกาคงไม่ดีแน่ ผ้าคาดตานี้ใช้ได้ผลดีทีเดียว เวลาที่ฉันนอนดึกพอวันถัดไปตอนพักเที่ยงแค่คาดไว้เพียงครู่เดียวก็สามารถบรรเทาได้มาก คุณลองดู มันรู้สึกสบายมาก” ซูยี่คนที่มีความเย็นเย็นชาสูงมองไปที่คาดตาไอน้ำในฝ่ามือของเขา เขาไม่เคยใช้ที่คาดตาแบบไอน้ำมาก่อน เถียนจิ้งเห็นว่าเขาคงจะปฏิเสธ ก็ก้าวถอยหลังแล้ววางมือทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง เรียนรู้จากน้ำเสียงของเขาว่า "นี่คือสิ่งที่ภรรยาคุณเตรียมไว้ให้ มันถูกกฎหมาย วางใจได้ คุณซูยี่ เดินทางปลอดภัย ซูยี่มองดูแว่นคาดตาไอน้ำที่อยู่ในมือ แล้วเงยหน้ามองท่าทางที่เบิกบานและซุกซนของเธอ และอดไม่ได้ที่ริมฝีปากจะเผยอยิ้มขึ้นมา เถียนจิ้งกลับไปที่ทำงานและพบกับเหอจี้เคอโดยบังเอิญ เธอกล่าวทักทายด้วยความแจ่มใส “สวัสดีเหอจี้เคอ” สีหน้าของเหอจี้เคอนั้นดูอึมครึม และเย็นชา และตอบเธอด้วยเสียงต่ำเพียงสี่คำ “คากคกขึ้นวอ” เมื่อเถียนจิ้งได้ยินก็ไม่เพียงแต่โกรธ ยังใช้สายตาที่เหยียดหยามมองเธอ ความหมายของสายตาที่ส่งออกมาคือคางคกขึ้นมาจะมาทำร้ายฉันเหรอ? สีหน้าสุดท้ายของเหอจี้เคอราวกับสีดำ ไม่แม้แต่จะหันหน้ามาก็เดินจากไป เถียนจิ้งกำหมัดอยู่ด้านหลังเขาด้วยความโกรธอย่างมาก เมื่อเหอจี้เคอกลับถึงห้องทำงาน ก็ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะทำงานจนสะเทือนไปที่มือของตัวเอง หน้าทั้งหน้าบึ้งและหงุดหงิดจนแทบจะระเบิด เขายื่นมือไปปลดเนคไทให้คลายออก ลองคิดดูแล้วรู้สึกว่าหนักหนาสาหัส การโปรโมตผลิตภัณฑ์ที่เขารับผิดชอบอาจใช้เงินเป็นจำนวนมาก ในตอนนี้ยังถูกแม่ตัวดีเถียนจิ้งรบกวน เขาจะไม่โกรธได้อย่างไร? เขาหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเหอลี่หย่า แล้วแขวะคำพูดราวกับระบายความอัดอั้นตันใจออกมา “พี่ แม่ตัวดีคนนี้นั้นสมควรตายจริง ๆ ทำให้พวกเราเสียเรื่อง” เมื่อเหอลี่หย่าได้ยินก็โกรธรแล้วกล่าวด้วยความหงุดหงิดเป็นอย่างมาก “แม่ตัวดีคนนี้ นับวันจะยิ่งไม่น่าเชื่อถือ พึ่งพาความโปรดปรานของพ่อฉันจนตอนนี้แต่งงานเข้าตระกูลซู ไม่เกรงกลัวสวรรค์เสียจริง” เหอจี้เคอยังคงโกรธ “ไม่ใช่เหรอ? วันนี้ฉันเรียกฉันอย่างโจ่งแจ้ง ตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของ พี่ เธอกล้าแสดงออกอย่างหยิ่งยโสจนเธอไม่ได้ละสายตาจากแม่ พี่เขยเองนับวันก็มากเกินไปแล้ว คุณอยู่กับเขามาตั้งหลายปี และยังมีลูกชายให้เขา เขาไม่ได้ใส่ใจฉันอย่างจริงจัง เป็นเรื่องธรรมดาที่จะดูถูกคุณ” เหอลี่หย่าฟุ้งซ่านและหงุดหงิด อารมณ์ก็ฉุนเฉียวเป็นอย่างมาก “โอเค โอเค ฉันไม่ชอบฟังสิ่งเหล่านี้ ฉันโกรธมาก” เหอจี้เคอเองก็โมโหเป็นฟืนเป็นไฟเช่นกัน "ถ้าคุณต้องการให้ฉันคุณรอให้พี่เขยกลับมาก็ควรพูดกับเขา เมื่อก่อนพี่เขยฟังคุณมากที่สุดไม่ใช่เหรอ?" เหอลีหย่าลูบขมับของเธอ “คุณหุบปากได้ไหม? เรื่องพวกนี้ต้องให้คุณมาสอนฉันเหรอ? ฉันคุยโม้เรื่องไร้สาระทุกคืน ฉันจะทำอย่างไรถ้าเขาไม่ได้ยินฉัน โทษตัวเองที่ไม่โกรธ พ่อของฉันคอยปกป้องเธอมาหลายปี คุณไม่เติบโตเลย ไม่สามารถต่อสู้กับหญิงสาวตัวน้อยได้ คุณมีข้อร้องเรียนกับฉันหรือไม่?” เสียงของเหอจี้เคอถูกลดทอนลง “พี่สาวของฉัน ฉันมีความพยายาม แต่ตาเฒ่าหลงรักลูกสาวนอกสมรสของเขาโดยสิ้นเชิงฉันไม่สามารถช่วยได้"” เหอลีหย่านั่งบนเก้าอี้แล้วตะโกนอย่างหงุดหงิด “พอแล้ว คนอื่นไม่เข้าใจคุณ ฉันจะเข้าใจคุณได้อย่างไร? คุณโกรธมากในวันนี้เพราะคุณไม่ได้รับเงิน หรือเป็นเพราะมีโอกาสน้อยมากที่จะได้ไปดาวดวงเล็กเหล่านั้น? อย่าคิดว่าฉันไม่เข้าใจแผนการทุจริตของคุณ ก็คุณทำให้เกิดเรื่องนินทาออกมา ตาเฒ่าไม่สามารถนับได้ ฉันจะเตือนคุณ ต่อไปต้องเก็บอาการ” เหอจี้เคอถูกพูดแทงใจดำ จนขมวดคิ้ว “ใช่แล้ว ฉันเก็บอาการ ฉันเก็บอาการยังไม่ดีเหรอ? ฉันไม่ได้คิดที่จะหาพี่สะใภ้ให้คุณตั้งนานเหรอ? ทำไมไม่พูดเรื่องนี้ พูดจุดสำคัญ เราปล่อยให้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆคนนั้น ขี่คอของเราหรือไม่? พี่ คุณสามารถรับมือได้เหรอ พี่ ฉันต้องการทำเงิน นี่ยังไม่นับว่าทำเพื่อคุณและลูกเหรอ? ตาเฒ่าแก่กว่าคุณมาก ไม่รู้จะตายวันไหน ถ้าฉันไม่ทำเงินให้ได้เยอะๆ จะเลี้ยงดูคุณและลูกได้อย่างไรในอนาคต” เหอลีหย่า ถอนหายใจอย่างไร้ประโยชน์ ทักษะที่พิเศษสุดของพี่ชายเธอคือปากที่หวาน มักจะเกลี้ยกล่อมให้เธอเสียอารมณ์จนกัดฟัน “ในช่วงเวลานี้คุณอยู่ในบริษัทอย่างสงบสุข ฉันไม่อยากให้คุณทำงานหนัก อย่าทำให้ฉันเกิดข้อพิพาทก็พอ ฉันไม่สามารถกลืนน้ำเสียงของเด็กหญิงตัวน้อยอย่างแน่นอนฉันมีวิธีการต่อสู้ของตัวเอง แค่ฟังฉัน ” เมื่อได้ยิน ความโกรธของเหอจี้เคอใช้เวลานานก่อนที่จะยอมแพ้ในที่สุด “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว” เหอลีหย่าเคยอยู่ที่บ้านนั้นเป็นคนหยิ่ง ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่สามารถกลืนลมหายใจนี้ลงไปได้ เธอจะทำให้เถียนจิ้งดีขึ้นได้อย่างไร? วางโทรศัพท์มือถือ มีประกายแห่งแสงแวบวาบในดวงตาของเธอ เถียนโม่เชียนนัดกับเถียนจิ้งตอนเที่ยงเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน ในร้านอาหารตะวันตกที่หรูหรามีเสียงไวโอลินที่ไพเราะบรรเลง เถียนจิ้งหายใจด้วยอารมณ์ที่ดี ร้านอาหารตะวันตกแห่งนี้ดีมาก มีกลิ่นกุหลาบจาง ๆ ลอยอยู่ในอากาศ ใบหน้าเถียนโม่เชียนปล่งประกายสีแดง สายตามองดูลูกสาวด้วยความรักแล้วถามด้วยความกังวล “เป็นอย่างไรบ้าง? ช่วงนี้มีอะไรผิดปกติกับร่างกายของคุณหรือไม่?” เมื่อถูกถามด้วยคำถามนี้ เถียนจิ้งวางมือลงบนหน้าท้องซึ่งมันยังคงแบนและส่ายหัว “ไม่มีอะไรผิดปกติ และไม่มีการตอบสนองที่ยิ่งใหญ่เป็นพิเศษในตอนนี้ ไม่ต้องกังวลกับฉันฉันสบายดี” เถียนโม่เชียนพยักหน้าเล็กน้อย "ดีแล้ว พ่อก็จะได้สบายใจ" เมื่อถึงเวลาสั่งอาหาร เถียนโม่เชียนนั้นดูแลความอยากอาหารของเถียนจิ้ง อาหารที่สั่งทั้งคือสื่งที่เธอชอบกิน ความอยากอาหารของเถียนจิ้งนั้นไม่เลว ทั้งทานไปและคุยกับพ่อไป “เป็นอย่างไรบ้าง? ชอบรสชาติอาหารของร้านนี้ไหม?” เถียนโม่เชียนรักลูกสาวตัวเองมาก จนตัวเองแทบจะไม่ทานอะไร และเก็บอาหารไว้ใหลูกสาว เถียนจิ้งเงยหน้าขึ้นและยิ้มเหมือนดอกไม้บนใบหน้าที่สวยงามของเธอ "ชอบ" หลังจากพูดจบ ก็มองไปรอบ ๆ และลดเสียงลงพูดอย่างสนุกสนาน "นั่นคือฉันคิดว่าบรรยากาศที่นี่ช่างโรแมนติกเกินไป คุณเห็นไหมว่าทั้งหมดมากันเป็นคู่ แต่เราเป็นคู่พ่อลูก" เถียนโม่เชียนมองไปรอบ ๆ และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะมา "เป็นเรื่องจริง ฉันได้ยินว่าเลขาพูดว่าสภาพแวดล้อมของร้านอาหารดีมาก ฉันแค่อยากพาคุณมาสัมผัส รอยยิ้มของเถียนจิ้งก็สดใสยิ่งขึ้น "ขอบคุณพ่อ คุณก็กินเยอะๆ" มุมปากของเถียนโม่เชียนก็เปิดกว้างขึ้นเรื่อย ๆ "โอเค กินให้มากกว่านี้" บรรยากาศการรับประทานอาหารเป็นที่น่าพอใจมาก เมื่อเถียนจิ้งเริ่มกินน้อยลงแล้วเถียนโม่เชียนก็กล่าว "ใช่แล้วเถียนจิ้งมีอีกสิ่งหนึ่งที่พ่ออยากจะปรึกษากับคุณ ตาที่ชัดเจนของเถียนจิ้งขยับไปมาและฉันก็เดาได้ว่าพ่อจะพูดว่า "ฉันจะแสดงความฉลาดของฉันได้หรือไม่ พ่อต้องการบอกฉันเกี่ยวกับวันครบรอบของ บริษัท หรือไม่" เถียนโม่เชียนยื่นมือออกมาเพื่อช่วยให้ลูกสาวของเขารวบรวมผมที่กำลังร่วงหล่น "เถียนจิ้งของฉันนั้นฉลาดที่สุด" เถียนจิ้งเปิดเผยหนังสือค้ำประกันในทันที “วางใจได้ ยังคงเหมือนเดิมในปีก่อน ๆ ฉันจะช่วยทุกอย่างในวันครบรอบของคุณ” เถียนโม่เชียนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่ ครั้งนี้ฉันไม่ต้องการรบกวนคุณ เวลานี้คุณตั้งครรภ์แล้ว ไม่สามารถที่จะเหนื่อยเกินไปได้ สิ่งที่พ่อต้องการพูดคุยกับคุณคืออีกเรื่องหนึ่ง มันเกี่ยวข้องกับวันครบรอบ ในวันครบรอบฉันขอเชิญซูยี่เข้าร่วม ตอนนี้คุณแต่งงานแล้ว คุณเป็นลูกสาวคนเดียวของฉันในโอกาสสำคัญ หากซูยี่ลูกเขยไม่ได้มา มันคงไม่เหมาะสมเท่าไร เถียนจิ้ง คุณคิดอย่างไร? "เถียนจิ้งนิ่งค้างอยู่ครู่หนึ่ง”